Vísir - 25.11.1952, Side 7

Þnðjudaginn 25. nóvémber 1952
SBC£iwBBQtsiEB5n;BBi3a»Baaauiiaatifsií«i^ajiiiBBncEafc*titf!Hfci«rteiaof=at<ísœa3Ks
j ■
5 IHÖMAS B. COSTAIN:
a
B S
Q
M
B
i
SS
45
játningu gerði eg víst sjálfur einu sinni — en nú skil eg til fulls
hversu blindur eg var.“
„Það er víst ekki nauðsynlegt að bjóða þér inn, Cardyce,"
, sagði Frank, „því að inn ertu kominn, þótt að vísu kæmirðu ó-
vanalega leið. Ef við hefðum ekki verið búin að borða hefirðu
fengið að neyta þess sem til var með okkur.“
„Matur? Eg hefi ekki fengið bita. Hvað náðuð þið í mat?“
Hann yppti öxlum.
„En það skiptir engu.-Nú er um annað að hugsa, því að fegurð
þína, Laura Brakespeare, hefur gersamlega blindað mig.“
Laura vár alvég búin að jafna sig. Hún settist og horfði á
hann kuldalega
„Misskiljið mig ekki — mig stórfurðar bara á heimsku minni
og skilningsleysi. Eg verð brátt áfram að hafa hraðan á að
lýsa yfir því, að mér finnst þú blátt áfram yndisleg — og mér
virðist svo sem herra Ellery muni vera svipaðs sinnis.“
„Alveg i'étt,“ sagði Frank stuttlega. „Og þar sem við erum
sammála skulum við láta málið niður falla. Eg er viss um, að
Laura hirðir ekki um að við ræðum það frekara. Annars hafði
mér skilizt, að þú værir á næturvakt, Cardyce.“
„Eg var það — og er,“ sagði söngvarinn og veifaði hönd
. sinni kæruleysislega. „Eg mun hraða mér á varðstað innan
nokkuri-a mínútna — hafið engar áhyggjur um það, þótt eg
sé orðinn þreyttur á þessum eilífu varðskyldum og að tendra
. varðelda. Það er ekki hægt að efna til Guy Fawkes-flugeldasýn-
inga á hverju kvöldi og finnast það alltaf jafnspennandi. Eg
mun þó ekki láta það hafa áhrif á ásetning minn um að gæta
leiðrar skyldu, þótt eg líti hérna inn um gluggann."
Hann sneri sér að Lauru:
„í fyrramálið ætla eg upp í gilið með byssu í hönd .og eg
vona, að eg komi með eitthvað, sem verður þess virði að steikja
yfir eldi. Heppnist mér það, vona eg, að við getum neytt kvöld-
vei'ðar saman. Og ef Frank Ellery skyldi brjótast inn um glugg-
ann, munum við bjóða honum að setjast til borðs með okkur
af meiri innileik en hann er fær um að láta í ljós eins og sakir
standa.“
„Það er alveg óþarfi fyrir yður, að ganga út frá því sem
staðreynd, að —“
„Svona, svona, — væri nokkuð um það að segja, þótt þið
Laura hefðuð komizt að niðurstöðu um, að þið gætuð verið
dáiitið alúðlegri hvort við annáð. Það gat ekki fai-ið fram hjá
mér, Ellery, að það var yðar vegna, sem hún tók ákvörðun
um að ljóma í ailri sinni dýrð. Og nú getum við notið þess,
að sjá þettta fagra fiðrildi flögra. Eigum við að takast í hendur
upp á það, Ellerý, að láta ekkert verða til þess, að þessir við-
kvæmu vængir sviðni.“
„Þess gerist ekki þörf, að því er mig áhi'ærir.11
„Ætlastu til, að eg telji mér þessa samlíkingu til tekna,“
sagði Laura kuldaléga. „Eg á víst að vera svo hrifin af sam-
líkingunni, að mér sárni ekki aðdróttunin, sem í orðum þínum
fólst.“
En áður en Caradyce. fengi svarað, var barið að dyrum, og
var þar kominn Topp:
„Skilaboð frá hershöfðingjanum, sahib. Þéf eigið að koma
unair eins.“
„Eg -kém að vöirnu spori.“
vlsia
7
„Mér þykir það léitt, Laura, en eg hefi fengið skipun um
að'hverfa til aðálstöðvai'innár þegar í stað.“
„Tja, þetta er meiri andskotans óheppnin,“ sagði Cardýce.
„Fyi'st kemur þi'iðji aðilinn, óvelkominn, á hendingskasti —
ef'svp mætti segja — inn um gluggann, og svo koma skipanir,
sem af leiðir að þér verðið að hverfa burt í skyndi. — Það
er einkennilegt, að’þetta skyldi koma fyrir yður í sömu svif-
um — og' sannfæra yður um það, sem þér ekki vissuð, að á
slóðum styrjalda geta menn líka þrætt vegu ástarinnar. Jæja,
eg vona, að þér hafið heppnina með yður næst. — Því að þið
eigið eftir að hittast aftur — það liggur í augum uppi. Taktu
þetta ekki allt of nærri þér, Laura, en eg mun nú hverfa á braut
— til ^kyldustarfanna. Góða nótt, kæra Laura — og gættu
vængjanna — mig langar til þess að sjá þig breiða úr þeim
aftui'.“
Hann glotti meinlega til Franks, 'er hann gekk út í dimm-
una, og þau heyrðu, að hann raulaði fyrir munni sér með sinni
miklu bai'ytónrödd.
Laura hafði gengið að borðinu og beygði sig yfir blómin.
Hún leit ekki upp.
„Mér þykir leitt, að þú verður að fara svo fljótt,“ sagði hún
hljómlausri röddu.
„En við erum öll fyrirskipunum háð, er ekki svo?“
„Eg hefi verið að bíða eftir þessu. Það er áríðandi."
„Eg þykist vita það. Ferðu ríðandi?“
„Já. Langa leið. Og eg veit ekki hvenær eg kem aftur.“
„Er nokkur hætta á, að þú komir ekki aftur?“
Hann yeyndi að hlæja kæruleysislega:
„Það er alltaf einhver hætta á ferðum —“
„Góða fei'ð,“ sag'ði hún hikandi. „Á langri ferð hefir maður
nægan tíma til hugleiðinga. — Taktu ekki hart á því hver fram-
koma mín var.“
„Eg mun varðveita minninguna um þessa stund, Laura, —
og ávallt hugsa hlýlega til þín.“
Hún sneri sér við skyndilega og hljóp til hans.
„Francis,“ hvíslaði hún. „Verðurðu að fara — ertu alveg
viss um það? Skilurðu ekki, að þessi stund kemur aldrei aftur
— jafnvel þótt þú vildir það — eg mundi fyrirverða mig, skorta
hugrekki — vertu kyrr hjá mér.“
Það varð löng þögn. Frank hugsaði margt.
„Því ekki? Ef til vill verð eg veginn í nótt — og hvort eg
kem hálftímanum fyrr eða seinna skiptir ekki máli. Topp
hefði svo sem vel getað verið hálfa eða heila klukkustund að
hafa upp á mér.“
Hann rétti fram hönd' sína og slökkti á kertinu.
5. ">
Bændabýli nokkurt í skjóli eikitrjáa hafði verið tekið í notk-
un sem höfuðstöð Wilsons hershöfðingja.' Liðsforingjar hans
komust ekki allir fyrir innanhúss, svo að tjöldum hafði verið
slegið í húsgarðinum. í miðjum húsgarðinum logaði eldur á
skíðum. — Hitinn var svo mikill, að Frank tók rök lauf, sem
hann geymdi í hnakktösku sinni, og bar að heitu, sveittu enni.
Wilson var í húsagarðinum og hafði umsjá með því, er tuskum
var vafið um hófa hestanna, svo að ekki heyrðist hófadynurinn.
„Klukkan orðin tíu,“ tautaði hann, „og vottar ekki fyrir golu
Þettta er djöfullegt loftslag, Frank.“
Hann leit upp og bætti við:
„En það mætti segja mér, að við fengjum rigningu, þegar
við erum komnir upp í hæðirnar. Og þá mun þig furða á því
hvað það getur allt í einu orðið nístandi kalt. Náðu mér í flösku
í leðurhylki, sem hangir þaina.“
Hann skipaði Frank að festa hana við belti sitt.
„Þú verður gegnblautur inn að skinni, ef það kemur rigning.
Þetta hjálpar þér til þess að halda á þér hita. Farðu á bak. Við
erum að leggja af stað.“
Frank varpaði sér á bak og hugsaði sem svo:
„Nú fæ eg að sjá „Bobby á sprettinum“ geisast fram til orr-
ustu.“
Haldið var af stað. Það var enginn vafi, að það mundi) rigna
—■ en enn var eins þurrt og heitt og áður. Frank uppgötvaði

iieimSeikaB' í Hattes'sea.
í húsi nokkru þar gerðust
iurðulegir hlutir og rieyddist
fjölskyldan að lokum til að
flýja.
I tímaritsgrein eftir Valen-
tine Dyall segir á þessa leið:
Dag nokkurn í janúar var
stúlka að nafni Jane Cunning-
ham, sem var fréttaritari án
fastrar atvinnu, á leið í frétta-
snatti um úthverfi nokkurt, og
vissi sannast að segja ekki hvar
hún mundi fá aurana fyrir mál-
tíð, ef ekki eitthvað óvænt
gerðist. — Á hinu nýbyrjaða
ári — 1928 — hafði hún enn
ekkert borið úr býtum. Þegar
hún nálgaðist heimili sitt kom
ungur maður æðandi út úr
húsi einu, skelfdur á svip,
nam staðar á miðjum vegi og
leit í kringum sig í allar áttir
— og æddi svo inn aftur. Jane
þuklaði í kápuvasanum eftir
blaði og blýanti og fór á eftir
honum. Ungi maðurinn horfði
á hana þögull og leiddi hana
svo um löng göng að íbúð á bak
hlið hússins, þar §em allt var
brotið og bramlað, að engu var
líkara en að þarna hefði orðið
stórsprenging. Og nú fékk hún
piltinn, FrederiCk Robinson, til
þess að segja sér alla söguna^
sem var svo furðuleg, að henni
fannst meðan á þessu stóð, að
þetta hlyti frekar að vera
draumur en vaka.
Hálfri klukkustund síðar
símaði Jane frásögn sína til
blaðs síns um þessa atburði —
og þetta varð í reyndinni fyrsta
frásögn af mörgum, sem beindu
athygli manna víða um heim
að nr. 8 Elan Road — „dulár-
fulla Lundúnahúsinu11 —• og
sálarrannsóknamenn komu nú
úr öllum áttum og margir
fleiri í athugana skyni — en
að lokum fór svo sem að ofan
var frá greint, að Robinson-
fjölskyldan varð að flýja og fá
sér húsnæði annarstaðar.
Niðurstaðan af athugunum
þeim, sem gerðar voru, varð sú,
að um yfirnáttúrlega atburði
væri að ræða, en — að öðru
ieyti voru menn í rauninni engu
nær. Vottfestar frásagnir eru
Niðurl. næst.

im

'3ZO/
Copr. m!>, Kdgar Rlce BurroUghi. Inc',—Tn> Rcg. U. 8. P»t. OB.
Dlstr. by .United Featurc Syrtdlcjite, Inc.
Tarzan skreið varlega nær og nær
verðinum, sem átti sér einskis ills
VOU. ■ v •» v
Tárzan lét fállast niður úr trénu.
og laeddist nær verðinum.
En ljónið Númi var skammt undan.
og Tarzan gat heyrt andardrátt þess,
Að- lokúm féllu allir Galla-menn í
svefn, - en vörðurinn blundaði öðru
■ hverju.