Vísir - 27.01.1953, Side 7

Sutwugk&'
- TAHZAN
B30
Það væri greinilegt, að Tarzan
i væri launmorðingi, sem sendur væri
til að reyna að myrða drottningu
þeirra.
„Hvað sem öðru líður,“ sagði for«
inginn, „þú ert óvinur og þú verður
lokaður í fangageymslunni.“
Þriðjudaginn 27. janúar 1953.
Saumanámskeið
Mæðrafélagsins hefst um
mánaðamótin. Uppl. í síma
80221 eftir kl. 8 á kvöldin.
Þegar Tarzan endurtók sögu sína
við foringjann, hló hann ogi sáþðist
ekki trúa einu orði, sem hann segði.
komið í þessurn svifum, og henni varð svo ónotalega við að
sjá hann þarna, að hann hafði rekið upp hlátur og sagt:
„Eg er smeykur um, að það verði að bíða.“
Það skipti ekki svo miklu máli, að hann hafði ekki enn fengið
annað tækifæri til þess að segja henni hvað í huganum bjó.
Hún vissi það og hún lét hann ekki vera í neinum vafa um
hvert svar hans mundi verða. Tillit hennar í hvert skipti og
augu þeirra mættust bar því vitni, þrátt fyrir það að alltaf
væru einhverjir aðrir nærstaddir.
En er út í borgina kom fann hann mjög til þess hve and-
rúmsloftið var þungt og allt ömurlegt og ótryggt. Lavalette
hafði verið sekur fundinn og beið þess, að verða tekinn af lífi.
Litlar vonir voru til þess, að Ney slyppi. Állir virtust uggandi,
öllum leið illa — menn gátu ekki gert sér grein fyrir hinum
pólitísku straumhvörfum sem urðu eftir orustuna við Waterloo.
í Place Lorient var allt öðru vísi. Margot virtist hamingju-
samari en frá verði sagt, svo hamingjusöm, að Frank hafði
hvað eftir annað sagt við sjálfan sig:
„Eg skil þetta ekki. Hún hefir biðil á hverjum fingri — hvern
um sig glæsilegri og girnilegri en mig. Meðal þeirra eru menn
af jafngöfugum eða göfugri ættum en hennar er. Hví skyldi
hún taka mig fram yfir alla hina?“
Sir Róbert Wilson, sem sat við hlið honum sagði á ensku:
„Það eru farnar að vakna í mínum. huga vissar grunsemdir
gagnvart þér, Frank. Og ef þetta er rétt hjá mér hygg eg, að
það muni sannast, að þú hafir heppnina með þér. Hún er vissu-
lega mjög fögur. Hún minnir mig mjög á aðra konu — yndis-
lega og ógleymanlega — mína góðu konu Jemimu — minnir
mig á hana — þegar eg hertók' hana fyrir framan nefið á gamla
kanslaranum.11
Sir Róbert lækkaði röddina.
„En þú skalt vara þig á Michael Bruce — að hann grípi ekki
gimsteininn.“
„Nú, það er Michael Bruce, sem er þarna hjá henni. Eg hefi
ekki verið kynntur honum.“
„Já, hann er kvennagull mikið og hefir tekið hér hús á leigu
líka. Sagði eg þér ekki, að Jemima ætlaði að koma og taka
börnin með sér. Við setjumst ef til vill að héma. Eg þoli ekki
andrúmsloftið í Englandi, eftir að við höfum borið sigur úr
býtum. En þessi Michael —- hann er sagður skaðræðisgripur.
Það er sagt, að hann hafi samrekkt lafði Hester Stanhope.“
„Eg trúi því aldrei um náfrænku Pitts.“
„Eg legg nú heldur ekki mikið upp úr sögunni. Það eru
meiri líkur til að metnaður en ástríður stjórni gerðum þessarar
konu. Hún er sem stendur í Jerúsalem með eitt hundrað ridd-
ara og er kölluð Hester drottning Gyðinga. En sumir segja,
að hún mundi hverfa heim í skyndi, ef Michael gæfi henni
bendingu.“
Frank virti fyrir sér hinn vasklega, fríða Englending og
mælti:
Kr.
„Hvernig lízt þér á hann?“
„Mér geðjast vel að honum og við erum sammála um margt.
Hann var til dæmis sammála um, að ef við hefðum lagt hnef-
ann á borðið hefðum við getað bjargað Ney. Vitanlega er það
of seint, eins og nú er komið. Ríkisstjórnin hefir gripið til hvers-
Hermaðurinn sagði því næst við
Tarzán: „Eg er búinn að gera fór-
ingja okkar orð, ef til vill trúir hann
sögu þinni.“
Ei m sköpum renna.
VISIB
varúðarráðstafana. Allir liðsfofingjar ,á hálfum launum
’Verið sendir burt frá París — 6000 talsins."
mig, Sir Róbert, að þú skyldir ekki flækjast
jafn hættulegt.“
„Það er erfitt að sitja auðum höndum og sjá þannig farið méð
djarfan andstæðing. Það hefir verið farið skammarlega með
Þú verður að birta allt sem greinilegast um þetta, svo að
heimurinn þurfi ekki að vera í neinum vafa um hvernig í öllu
liggur. Mánuðum saman hafa þeir haft hann í klefa, þar sem
engin loftræsting er. Þegar þeir sáu, að hann hafði unun af að
leika á flautu tóku þeir hana frá honum. Trúðu mér til, ef hann
verður sekur fundinn munu þeir leiða hann út innan stundar
og skjóta hann.“
Slíkar viðræður beindu hugá Frank jafnah til Gabrielle.
„Þú hefur ekki frétt neitt um hana — Gabrielle á eg við?“
„Ekki orð — það er annars hugdjörf kona þessi greifafrú
þín. Það vekur furðu mína, að ekkert skuli hafa frézt til hennar."
„Værir þú tilkippilegur að gefa mér gott ráð?“ sagði Frank
og lækkaði röddina.
„Þú átt við —?“ sagði Wilson og renndi augunum sem snöggv-
ast til Margot, sem ræddi við Micháel. „Nei —- í slíkum málum
vil eg ékki ráð gefa — það er öruggasta leiðin til að glata vin-
áttu.“
„En eg er mjög þurfandi fyrir gott ráð.“
„Jæja, mér er sama þótt eg segi þetta: Jemima, konan mín
elskuleg, hefur mjög ákveðanr skoðanir um hlutina. Og hún
hefur haft áhuga fyrir þér, ungi maður, frá því er þú komst á
heimili okkar í fyrsta skipti. Jemíma mín, guð blessi hana, hef-
ur orðið að lifa einangruðu lífi, en — þrátt fyrir það fréttir
hún sitt af hverju, 8g eg held blátt áfram, að hún hafi lagt sig
eftir að fá allt sem gerst að vita um Margot. Hún hefur fengið
mikið álit á Margot. Og hjúskapurinn er heilagur í hennar aug-
um.“
„Þar sem þú hefur sagt mér álit hennar verðurðu að halda
áfram og segja mér hvað þér sjálfum finnst.“

[Dulrænar
[frásagnir
Ófiekktir sfómenn.
Það var seint í september
1901, að við rérum fjórir sam.
an. á fiskibát. út frá Bíldudal,
eg, Kristján bróðir minn og
tveir menn aðrir. Við rerum
einn til tveggja stunda róður
á ská yfir undir Langanes, hin-
um megin fjarðar, og fiskuðum
þar í sléttum sjó og bezta veðri,
og rerum svo heim á veg. En
nær miðri leið sáum við bát
I koma af Bíldudal á móti okkur
| og fara mikinn. Þeir höfðu uppi
i breiðsegl. Einn stýrði, en tveir
reru undir. Þá bar furðu brátt
að. Sáum við eigi annað, en að
I þeir ætluðu að róa beint á okk-
I ur. Það reyndist svo líka, þvx
' að í snarkasti voru þeir komnir,
svo að okkur gafst aðeins færi
á að hliða lítið eitt og kippa
j upp árum á bakborða, þegar
hinn báturinn renndi sér, borð
j við borð, fram hjá og hvarf
i skjótlega inn í bátaþvögu, sem
„Jæja, það verður þá að hafa það,“ sagði Wilson, en fór eins ! þar var á gjó amangt fra.
og allur hjá ser. ,,í fyrsta lagi tek eg ekki tiúanlegar neinar j Hvorki ávöi"puðu þeir okkur
sögur, sem eg hefi heyrt um greifafrúna og Napoleon. Ekkert' né við þá> enda þekktum við
sem eg hefi heyrt er þannig, að eg gæti trúað því um hana. Hitt hvorki neinn manninn né bát-
er annað mál, að' hann fékk hana á sitt band. Hún varð einn af inrr þé ag vig þekktum alla
ákveðnustu og einlægustu dáendum hans, holl til hinztu stund- I sjémenn 0g þata kringum okk-
ar við hann og málstað hans. Óvanaleg kona, hugdjörf kona. ur vig Arnarfjörð í þá daga.
Og það má vel vera, að litla frænka hennar sé eins miklum kost-
um búin. En þetta vil eg segja: Hefði eg fest ást á Gabrielle
mundi eg vera henni trúr hvernig sem allt velktist og það þar
til yfir lyki.“
„Mér datt í hug, að þú mundir hugsa svona,“ sagði Frank.
„Og nú má svo sem vel .vera, að þú hafir verið búinn að á-
kveða að biðja hinnar. Og ef svo er, ertu kannske þegar orðinn
mér gramur fyrir ráðlegginguna.“
Hann fíýtti sér að skipta um umræðuefni og fór aftur að
tala um Ney.
„Hann er alltaf í huga mér. Á þessu andartaki hlýtur hann
að vera að stika fram og aftur um gólfið í klefa sínum, Hann
hefur horfst í augu við dauðann þúsund sinnum á orustuvell-
inum —• en þetta er allt annað. Eg vona, að hann bresti ekki
hugdirfð á þessari stundu.“
Kostaréttir voru á borð bornir og ljúffengt vín, enda kom-
ust gestirnir í bezta skap og urðu æ ræðnari. — Það var eigi
fyrr en að kvöldverði loknum, þegar Wilson var farinn, sem
Frank gat rætt smástund í einrúmi við Margot.
Hún brosti til hans, en öðru vísi fannst honurn en áður. Þó
var hún glöð yfir að þau voru ein þessa stund, og hafði áhuga
fyrir, að hann væri sér þess meðvitandi.
„Þú hefðir ekki átt að yfirgefa mi.g,“ hvíslaði hún.
„Það er ekki við mig ao sakast. Og þú virtist skemmta þér vel.“
„Herra Bruce er aðlaðandi og mjög fyndinn. Mér geðjast að
honum, en Henri hegðaði sér' miður vel. Hann varð eins af-
brýðisamur í garð hei-ra Bruce og hann hafir áður verið í
þinn garð.“
Við hittum alla þá sjómenn,
er þar voru þá á sjó. Vitnaðist
þá, að enginn hafði séð báinn,
nema við. Var mikið um þetta
talað. En enginn gat skýrt
málið. Að þetta væri furða
nokkurs eða sViþur gátu menn
lieldur eigi séð, að verið gæti,
því að enginn bátur haf'ði farizt
þar nærri á þessum tíma.
(Eftir sögu Jóns Arasonar
skipstjóra á Gérpi. ísl. þjóðs,
S. S.).