Vísir - 05.09.1953, Blaðsíða 5

Ttsia..r
r ■ IJ_I 1 ^
Si '/* Ú Si §
l<!obert StanáiJi.
Tíger á lerii um nótt.

■ Laugárdáginn '5, séptember 1953
Sir Humphrey Gallstone, sem
kallaður var Dadales af virtum
sínum, sat í garðstólnum sínum
og dró ýsur mjúklega í svefni.
Lafði Gallstone sat í garðstól
við hliðina á honum, í garðin-
um við gistihúsið Sjávarborg og
hnippti óþyrmilega i bónda
sinn.
„Þú ættir að láta sótarann
athuga þig,“ hvíslaði hún
hvasslega. „Þá kæmu ekki þessi
hryllilegu óhljóð úr kokinu á
þér.“ •
„Það er ólukkans karrýið“,
sagði bóndi hennar og setti sig
þegar í varnarstöðu. „Eg verð
að finna að því við hann
Pastorelli“.
Pastorelli var gestgjafinn í
Sjávarborg, fransk-ítalskur að
ætt. Hann hafði komið efnum
sínum á fastan grundvöll með
því að bera gestum sínum
karrý-rétti á hverjum degi við
hádegisverðinn. Hann hafði
verið gestgjafi í 40 ár og gestir
hans voru allskonar eftirlauna-
menn frá hershöfðingjum og
niður á við. Gestir hans höfðu
þjónað brezka ríkinu í heitum
og óhollum löndum og þoldu
nú ekki lengur loftsla'g Bret-
lands að veturlagi. Brezka
stjórnin er vanþakklát gömlum
starfsmönnum og hafði fólk
þetta litlu úr að spila. En í
gistingu og fæði hjá Pastorelli
komust þeir af með lítið því að
vistin þar var mjög ódýr.
Sjávarborgarnafnið var
nokkurskonar öfugmæli. Þó var
til munnmælasaga um það, að
gestur hefði einu sinni farið
upp á þakið og hefði þar, með
sterkan kíki til hjálpar, rétt
getað grillt í Miðjarðavhafið.
En það var fyrir 1911, áður. cn
Hótel Magnifico var reist rétt
fyrir framan Sjávarborg. Og
ekki var nokkur leið að færa
sönnur á munnmælasöguna,
nema með því að rífa Hótel
Magnifico, og mun því ávallt
myrkri hulið hvað hæft er í
málinu. Þeir sem vildu sjájiaf-
ið urðu því að fara með stræt-
isvagni 20 mínútna ferð til
Cannes.
Vinstra megin við lafði Gall-
stone sat hr. Pettigrew — gam-
all tollheimtumaður frá Vestur-
Indíum. Hann stundi og' sagði.
„Eg fann vindilstubb í karrý-
inu mínu í dag. Og stundum
hef eg fundið flöskulok í sós-
unni“.
„Eg vona að þér rennið þeim
ekki niður?“ sagði lafði Gall-
stone umhyggjusamlega. Petti-
grew var piparsveinn og slíkir
voru fávitar í hennar augum.
„Eg hef oft hugsað um það
hvað hann Pastorelli léti í
karrýsósuna“, sagði frú Bigg-
leswade mæðulega. „Sérstak-
lega núna eftir stríðið. Kjöt
kostar nú hér í Frakklandi of
fjár. Eg skil ekki að hann hafi
haft kindakjöt í karrýið í dag
þó að það héti „lambakjöt í
karrý““.
„Meiri stuggur stendur mér
af kjötsnúðunum", sagði Bigg'-
leswade ofursti þungbúinn.
„Mig óar við að hugsa um hvað
í þeim er“.
„Skörin færist þó upp í bekk-
inn ef hellt er úr öskubökk-
um í matinn“, sagði Gallstone
hershöfðingi. „Eg held eg tali
yfir hausamótunum á Pastor-
elli.“
„Blessaður talaðu þá ind-
versku“, sagði lafði Gallstone.
„Annars verðum við að fara
héðan. En hvergi er gis^ting og
fæði ódýrara.“
Nú var snögglega hlé á sam-
talinu, því að piltur var á ferð-
inni með blöð og' póst og Bigg-
leswade ofursti tók fegins hendi
við Times frá Lundúnum og
settist við lestur.
Eftir stundarkorn lagði hann
frá sér blaðið, tók af sér g'?--
augun 'og þurrkaði af sér í-
myndað tár og sagði síðan með
jarðarfarar raust:
„Jæja, nú er aumingja karl-
inn hann Nobby Clark dáinn.
Hann varð bara 76 ára“.
„Úr hverju dó hann?“ spui’ði
hershöfðinginn.
„Eftir stutta legu, stendur
hér. Það getur þýtt hvað :scm
er. Mér geðjaðist alltaf vel af
Nobby — þrátt fyrir allt“,
„Þrátt fyrir hvað, sérstak-
lega?“ spurði lafði Gallstone
áfjáð.
„Þú hefur líklega heyrt hvað
kom fyrir í Kittapore árið ’96!“
Dolly man það, er það ekki,
góða?“ sagði ofurstinn og vék
málinu til konu sinnar.
„Árið ’96“, sagði lafði'Gall-
stone reist, eins og hún v Idi
bjóða byrgin hverjum þeim,
sem bæri brigður á orð hennar
„var eg skólatelpa í Lausanne".
„Ætli þú hafir ekki heldur
verið í kvennaskóla.“ sagði
hershöfðinginn og lét alla hátt-
vísi eiga sig. „Við giftumst þó
árið ’98 og þá varst þú —“
„Segðu okkur frá Nobby
Clark, Georg“, sagði kona hans
og sendi bónda sínum reiði-
legt augnaráð.
„Eg veit ekki hvort það er
rétt. Hann getur ekki lengur
lýst málinu frá sinni hlið. Og
slúðusögur eru alltaf nógar“.
„Mér geðjaðist alltaf að hon-
um“, sagði lafði Gallstone. „Og
eg er viss um það hefur ekki
getað verið neitt hræðilegt sem
um hann var sagt. Eða var
það?“
„Það er eins og á það er
litið. Eg hef álitið að þetta væri
mest Wainwright gamla að
kenna — hann var ofursti þá
— og hann hafði kvænst stúlku,
sem var 20 árum yngri en hann.
Auk þess átti hún alls ekki að
vera þarna“.
„Vera hvar?“ sagði lafði
Gallstone.
„Æ, það er líkl. skaðlaust að
segja frá því. Wainwright var
drepinn 1914 og hún giftist
skönunu síðar auðugum Amer-
íkumanni — hún er sama sem
dauð. Þau búa einhverstaðar
úti á heimsenda —■ í Boston eða
þar nálægt.
„Eftir því sem eg hef heyrt
gerðist sagan við tígrisdýra-
veiðar, sem furstinn í Kitta-
pore stofnaði til. Það var á
jólum árið ’96, eða kannske ’97?
Var það ekki Daddles?“
„Það held eg, Georg“, sagði
hershöfðinginn með dómara-
svip.
„Þú hefur aldrei á þetta
minnst,“ sagði frúin og var
heldur grunur í rödd hennar.
„Hversvegna?“
„Kæra Júlía. Eg hef aldrei j
álitið það hjúskaparskyldu
mína að segja þér állar hneyksl-
issögur um starfsbræður mína.
Og auk þess“ — sagði hers-
höfðinginn og vék sér að Bigg-
leswade — „finnst mér það illa
tilfundið að taka til að segja
hneykslissögur um Nobby, þeg-
ar hann er varla kaldur í gröf
sinni“.
„Jú, jú, láttu söguna koma
Georg“, sagði lafði Gallstone
hvergi smeyk.
Þegar Biggleswade fékk þessa
uppörfun lét hann ekki á sér
standa.
„En mundu það“, sagði hann.
„Eg álít að þetta hafi verið
furstanum að kenna, hvað sem
fyrir kom þessa nótt. Hann var
svo sem nógu góður náungi —
en næturverðirnir hljóta að
hafa sofið, annars hefði engum
dottið í hug að villast á Nobby
og tígrísdýri.
Hann var ekki tiger líkur,
hann Nobby. En margir, sem
þarna voru viðstaddir, héldu
því fram að tiger hefði verið
á ferli. Og Wainwright gamli
fullyrti að svo hefði verið. En
eg býst við að hann hafi verið
tilneyddur, eins og á stóð. Held-
urðu það ekki?“
„Eg veit ekki hvernig á stóð,
Georg, svo að eg get ekkert
um þetta dæmt,“ sagði lafði
Gallstone. „En það verð eg að
segja“, mælti hún ennfremur
og blés fyrirlitlega, „að eg skil
ekki hversvegna Daddles hefur
á þessa nótt minnst, þó að við
höfum ótal sinnum hitt Nobby
og marg sinnis talað um hann.“
„Eg hef sagt allt, sem eg
ætla úm það að segja“, sagði
bóndi hennar, ,,þú getur
skemmt þér við að róta upp i
fimmtugum slúðursögum, en
eg fer nú og fæ mér te. Eg heyri
hringla í bollunum.“ —
»
1 Nú þusti allur gestaskarinú
til hressinganna og sagan
gleýmdist um hríð. Síðan fór
hershöfðinginn til Cannes, að
því er hann sagði til þess að
kaupa sér skóreimar. En í raun-
inni fór hann til að spila fjár-
hættuspil og tapaði þar tii—
finnanlegri upphæð.
Þegar hann kom aftur var
kona hans að tala við Bigg-
leswade.
„Eg var að segja henni Júlíu
frá dansleiknum þetta kveld í
Kittapore“, sagði hann. „Þar
var mikið veitt af kampavíni,
Kittapore vissi ekki aura sinna
tal. En svo virðist sem Nobby
hafi dansað hvern dans við
Kitty Wainwright og veslings
Wainwright beit í skegg sér
og varð að láta sem ekkert
væri. Kitty hefði átt að kunna
sig svo, að dansa við hina karl-
mennina líka, því að þarna voru
aðeins fáar konur. Finnst þér
það ekki, Júlía?“
„Eg var þar ekki, eg veit
ekkert hvernig á stóð, segðu
meira, Georg.“
„Já, þú varst í skóla, var
ekki svo? Jæja, Wainwright
varð að láta þetta gott heita,
en hefur líklega hugsað sér
sem ofursti að gefa undirmanni
sínum ofanígjöf daginn eftir.
Um miðnætti var hætt að
dansa. Konur fóru í tjöld sín,
en karlmennirnir fengu sér
glas af viskýi. Kitty Wain-
wright svaf í tjaldi, að sögn af
því, að Wainwright hryti svo
mikið.
Enginn tók eftir því fyrr
en síðar, að Nobby tók ekki
þátt í drykkjunni. En hann var
Cambridgemaður“.
„Hver var Cambridgemað-
ur?“ spurði Dolly Biggleswade,
sem kominn var í hópinn.
„Hann Nobby,“ sagði bóndi
hennar.
„Eruð þið enn að tala um
þessa gömlu slúðursögu? Og
hvað kemur það sögunni við
hvort Nobby hafði verið við
nám i Cambridge?“ spurði
Dolly.
„Jú, það kemur einmitt sög-
unni við, því að Cambridge-
menn nota peysur, sem eru gul-
ar með svörtum röndum. Og
tígrisdýr eru gul með svörtum
rákum.“
„Það er Ijótt af þér Georg að
vera að róta upp í þessari sögu.
nú þegar Nobby er nýdáinn. Eg
trúi ekki einu orði af henni,“
Þannig hófst sagan: Eg.
þurfti að fara í ferðalag. Aúð-
vitað í óstjórnlegum flýtj. Einn,
tveir, þrír og ferðataskan er
full. Eg er ekki lengi að átta
mig á hlutunum og eg hefi sér-
staka æfingu í því að taka allt
með mér í ferðalög’ sem ég
þarf ekki á að halda, en skilja
hitt eftir. Annars myndi maður
‘iíka eyðileggja fýidr két á-
nægjuna af því að skilja eftir
í hótelherberginu sínu handa
næsta gesti, tannbursta, sápu,
vasaklút, flibbahnappa, greiðu
og að sjálfsögðu peningaveskið
sitt.
Og svo skrifa eg í einum
hvelli stutta orðsendingu til
þeirra sem heima sitja, hvers-
vegna eg fari, hvert eg fari,
hvenær megi væijta mín aftur
og að klæðskerinn eigi að koma
með reikninginn seinna. Eg þarf
hvort eð er á pepingunum að.
lialda upp í ferðakostnaðinn.
LITLA LAIJGARDAeSSA«Ai\:
Farmiði í snmarleyíið.
Vel að merkja, ferðapening-
ar! Eg kom á síðasta augna-
bliki að farmiðasölunni og bað
um farmiða fram og aftui’ til
Dingskirchen.
' „Fjörutíu og sex krónur og
fimmtíu aurar,“ sagði maður
inn sem er borgað fyrir að taka
við borgun.
„Gjörið þér svo vel.“
En eg hefði heldur átt að
segja: „Éttu skít“, eða „Farðu
norð'ur og niður“, því að auð-
vitað hafði eg samkvæmt venju
skilið peningana eftir heima.
Og það var alveg sama hvað ég
grpf ,langt; niður,. í undirheimaf
buxnavasa minna, að þar var
ekkert að finna að undanskildu
einni hárspennu (eg botna ekk-
ert í því) og einum eldspýtu-

stokki. Það var allt og sumt.
Það var ekki um það að vill-
ast að eldspýtustokkurinn var
verðmætasti hluturinn sem eg
bar á mér, nýkeyptur, fullur og'
hafði ekki verið kveikt á eirmi
eldspýtu.
„Mér þykir þetta mjög leitt,“
stundi eg upp við farmiðasal-
ann, „eg hefi gleymt pening-
unum heima, en lítið þér hérna
á þenna eldspýtustokk, hann
er alveg nýr og ónotaður, eg
skal láta yöur hafa hann sem
veð.“
Augriaráðið! spm ma'ðurinn
sendi mér var blátt áfram ægi-
legt. Það var auðséð að hann
var ekki neinn mannþekkjari
og gerði engan greinarmun á
svindlurum og gagnheiðarleg-
um mönnum.
Eg horfði hvasst og djarf-
mannlega á hann. „Berið þér
ekkert traust til samborgara
yðar? Hafið-þér með. öllu mist
trúná á heiðgrléika og skyldu.-
rækni, á dyggð og á guð sjálf-
an? Vitjið þér —------“
Á ineðan eg hélt þessa ræðu
mína, fullur sannfæringar-
krafts, hélt hann eldspýtu-
stokknum milli fingrana, opn-
aði hann upp á grín og lokaði
honum svo aftur. Að því búnm
leit hann mjög rannsakandi á
mig, en í sama bili rann járn-
brautarlestin mín inn á stöðina.
Eg sannfærðist um það á
þessari stundu að eg hefði átt
að. gerast (pré(fik^ri, því, gð
ÍEarmiðasalinn ljó.maði ýfir, aílt
andlitið. „Þetta er í lagi,“ sagði
hann og rétti mér farmiðann.
Að sjálfsögðu hélt hann
Framhald á 7. síðu„