Vísir - 09.09.1953, Blaðsíða 7

TlSIS
f
Miðvikudágiiin 9. september 1953.
WWU^ftíWVWWWWWWUWltfWUW^%/WWWyÚV'AiWWWWV
UneifkMi í
34
Marseilies
vitir EMILE ZOJLÆ
?UUVVI«VUVJVWVVUVft(WUVVUWJVUWWWWVSflíWV' FUWUWWÍ
sagt henni frá þessum gamla presti. Iienni fannst liún þekkja
bæði hann og alúð hans og fórnfýsi, án þess að hafa séð hann.
Hver veit nema hann gæti gefið henni einhver góð ráð?
Hún hitti hann heima hjá systur hans, gömlu, lúnu konunni.
Nú sagði hún honum frá öUum' sínum raunum og skýrði honum
með fáum orðum frá erindi sínu til Marseille. Presturinn hlust-
aði og það var auðséð að hann komst við.
— Það er forsjónin sem hefur sent yður hingað, sagði hann.
— Þegar svona stendur á held eg að eg geti forsvarað að segja
frá leyndarmáli, sem mér hefur verið trúað fyrir. Ungfrú
Blanche er ekki að heiman og ekki í ferðalagi. Frændi hennar
vildi koma henni eitthvað á burt héðan. En eins og á stóð gat
hann ekki haft hana með sér til Parísar. Þess vegna leigði hann
lítið hús handa henni í Saint-Henri. Og þar er hún ásamt
kennslukonu sinni. Herra de Cazalis, sem sýnir mér þann heið-
ur að vera velviljaður mér þessa stundina, hefur skipað mér að
heimsækja hana svo oft sem eg á hægt með. Hann hefur líka
falið mér öll völd yfir henni. Langar yður til þess að eg fari með
yður og hitti aumingja barnið? Eg' þykist mega segja að yður
muni finnast hún mikið breytt og- óhugnanlega mædd.
Fine tók boðinu með fögnuði. Þegar Blanche sá blómastúlk-
una fölnaði hún og fór að gráta. Gráturinn var stríður og beizk-
ur. Hún var með bláar rákir undir augunum, varirnar voru lit-
lausar og kinnarnar gular eins og vax. Það var auðséð að hjarta
hennar og samvizka höfðu gex-t uppreisn. Að þau höfðu hi’ópað
og þetta hrbp hafði eytt öllu hiki hjá henni.
Fine sagði henni nærfærnisiega frá hversvegna hún væri
þarna komin. Hún reyndi blítt og innilega að gera Blanche
skiljanlegt, að hún væri sú eina sem gæti — ef til vill — bjargað
Philippe frá auðmýkingunni.
Blanche stóð upp og sagði með óstyrkri rödd: — Eg er reiðu-
búin. Þá mátt skipa mér fyrir verkum!
— Það er ágætt, flýtti Fine sér að svara. — Þér verðið að
hjálpa mér við þetta. Eg er viss um að það er á yðar valdi að
fá frest .... ef þér reynið það.
Chastanier ábóti tók fram í: — En ungfrú Blanche má ekki
fara ein til Aix. Eg vei-ð að fylgja henni. Eg þekki herra de
Cazalis. Ef hann frétti af þessu ferðalagi — og það gerir hann
óhjákvæmilega — mundi hann bera á mig hræðilegar sakir. En
það skiptir engu máli. Eg skal bera ábyrgðina á þessu, því að
eg er sannfærður um að eg er að gera skyldu mína!
Eftir að Fine hafði fengið samþykki þeirra beggja rak hún svo
mikið á eftir þeim að þau gátu lítinn undirbúning haft undir
fei-ðina. Hún varð þeim samferða inn í Marseille, ýtti þeim inn
í póstvagninn og fór með þeim til Aix. Daginn eftir vax-ð Blanche
að fara til dómarans, sem hafði kveðið upp dóminn yfir Philippe.
Þegar Fine hafði lokið sögu sinni kyssti Maríus hana fast á
báðar kinnarnar. Og þá roðnaði þessi unga hispurslaus telpa
eins og rós.
XIX. ERESTUK.
Fine fór á gistihúsið til Blanche og Chastaniers ábóta snemma
morguninn eftir. Hana langaði til að verða þeim samfei-ða heim
að húsdyrum hjá dómaranum til að heyra úrslitin sem allra
fyrst. Maríus sem fann að ungfrú de Cazalis mundi þykja ó-
þægilegt að hann væri nærri, ráfaði um torgið eins og sál í
hreinsunareldi. Hann þoi'ði ekki annað en vera í fjarska er hann
fylgdist með ferð stúlknanna Qg prestsins. Þegar þessir þrír um-
sækjendur réttlætisins komu að húsdyrunmn varð Fine eftir
fyrir utan. Hún benti Maríusi að koma til sín. Og svo biðu þau,
— án þess að segja nokkurt orð. Ólgandi af eftirvæntingu.
Þegar dómarinn sá Blanche sárvorkenndi hann henni. Honum
varð allt í einu ljóst að það var hún, sem hafði orðið verst úti í
þessu óheillamáli. Aumiixgja barnið gat ekki komið upp nokki-u
orði. Undir eins og hún reyndi að segja eitthvað fór hún að
hágráta. Og öll framkoma hénpar vaf sárari bæn um miskunn
ep nokkurt oi'ð hennar hefði getað verið. Það lenti því á Chast-
anier ábóta að skýra frá hvers vegna þau væru þarna komin
og hvað ei'indið væri.
— Herra minn, sagði hann við dómarann. — Við komum
■ hingað sem betlarar. Ungfrú de Cazalis er gei;samlega lömuð
eftir þessa ógæfu sem hún hefur ox-ðið fyrir. Hún biður yður um
miskunn — u.m að henni verði hlíft við fi-ekari auðmýkingu.
amieurop xg.mds (.jout je'Bgajuigp ixcj girf giijsp s.toaxj ug; —
hrærður.
— Við biðjum yður að afstýra í-éttarmorði — ef mögulegt er.
Philippe Cayol hefur verið dæmdur til að standa í gapastokki.
En 'sú refsing lendir ékki á honum einum! Það er .fléirá érí éitt
fórnarlamb sem verður hlekkjað við þann gapastokk: vesalings,
grátandi bam, sem nú kemur til að grátbæna yður um miskunn.
Þ'ér skiljið þetta, er ekki svo? Óp og foi-mælingar skrílsins bitna
á ungfrú de Cazalis. Skríllinn treður hana niður í skítinn. Nafn
hennar verður bitbein haturs og foi-mæliriga lægstu stéttanna.
Dómarinn virtist hafa komist við. Hann sat þegjandi um
stund. Svo var eins og honum dytti allt í einu eitthvað í hug og
hann spurði: — Er það herra de Cazalis, sem hefur sent ykkur
hingað? Veit hann um þetta spor sem þið eruð að stíga?
— Nei, svaraði presturinn virðulega. — Hann veit ekki að
við erum hérna. Margir eru svo haldnir af áhugamálum sínum
og ástríðum að þeir finna ekki að þeir berast sjálfir með þeiri-a.
straum, út af þrönga veginum og missa alla dómgreind. Það er
hugsanlegt að við breytum þveröfugt við það sem herra de Caz-
alis vill, þegar við komum hingað til yðar og biðjum yður um
að breyta úrskurði yðar. En manngæzka og réttlæti er hærra
sett en mannlegar girndir og völd. Þess vegna er eg ekkert
hræddur núna, er eg fer út fyrir svið míns heilaga embættis með
því að biðja yður um að vera góður maður og réttlátur.
— Eg held að þér hafið rétt fyrir yður, herra ábóti, svaraði
dómarinn. — Eg skil hvað hefur knúð yður hingað, og eins og
þér munuð sjá, hafa orð yðar haft djúp áhrif á mig. En vandinn
er sá að eg get ekki afstýrt refsingunni. Það er ekki á mínu
valdi að milda dóm, sem kviðdómur hefur kveðið upp.
Blanche spennti greipar:
— Herra dómari, sagði hún kjökrandi. — Eg veit ekki hvað
þér hafið vald til að gera fyrir mig, en eg bið yður af öllu hjarta
Þýzkir og tékkneskir máliiingarpenslar nýkomnir.
Regnboginn
Laugaveg 62. — Sími 3858.
9
Plast-gólfdúkur
ínjög sterkur, hentugur á stiga, ganga, eldhús, skrifstofur
og verzlanir, i mörgum litum fyrirliggjandi.
Regnboginn,
Laugaveg 62. — Sími 3858.
A IkvHMwöIkitmiti
Bófi æddi inn í di-ykkjustofu
í Kanada, veifaði byssunni,
skaut á báða bóga og hrópaði;
„Hypjið ykkur út, allir helv.
halanegi-arnir“.
Allir flýðu sem fætur toguðu
.nema Englendingur einn. Hann
stóð við skenkinn og drakk úr
glasi sínu, hinn rólegasti.
,,Nú, nú,“ sagði bófinn í hót-
unarrómi og veifaði byssunni.
„Þeir voru nokkuð margir,“
sagði Englendingurinn. „Fannst
yður það ekki?“
•
Lítil bláéyg .stúlka hélt á
nokkrum fíflum í annari hendi
og leiddi með hinni dreng, sem
Var á stærð við hana' sjálfa.
Það var nokkur umferð og þau
báðu mann, sem var á gangi'
að fylgja sér yfir götuha. „Þetta
er vinur minn,“ s.agði litia. telp-
an og brbsti.
„Hvað er þetta,“ sagði fylgd-
armaðurinn og lézt vera hissa:
„Á eg að trúa því að þú svona
falleg, lítil stúlka eigir bara
einn vin?“
Litla stúlkan varð dálítið
hugsandi yfir þessu og sagði
svo: „Það var nú bara fyrsti
skóladágúfinn minn í dag.“
•
„Hafið þér fengist mikið við
fílaveiðar?“ spurði nýkominh
maður félaga sinn í frumskóg-
um Afríku.
,,Nei,“ svaraði hinn. „Eigin-
lega fór eg hingað til þess að
safna fiðrildum, en svo týndi
eg gleraugunum mínum.“
Cinu Mmi
Fyrirspurn.
Eftirfarndi fyrirspurn frá
verzlunarmanni birtist í Vísi
fyrir 35 árum: „Hvenær verður
farið að framfylgja lögum þeim,
er samþykkt voi-u á síðasta
rétta þingi um að loka búðum
kl. 7 að kvöldi? — í miðbænum
virðist svo sem því sé í flestum
búðum framfylgt, en í upp-.
bænum alls ekki.“
Vegarbót á Laugaveginum.
Og svo er hér frétt úf sama
blaði um viðgérðir á Lauga-
veginum: „Vegarbót er verið
að gera innarlega á Laugaveg-
inum, og verður henni haldið
áfram inn undir nýja Hafnar-
fjarðarveginn. Hún er í því
fólgin, að vegurinn er lagður
smáhnullungum, sem grjót-
mulningi er stráð yfir, og hon-
um síðan þjappað niður með
nýja götuvaltaranurn, sem
landssjóður fékk frá Vestur-
heimi í sumar. Vegur þessi verð
ur bæði betri og traustari en
aðrir akvegir hér á landi.“
f»jjaíi er til
margra hluía
^ityísantt.
Borðdúkar úr þjáli (plastik)
eru vel feunnir hér nú orðið.
Þeir eru einkar þokkalegir og
spara mikinn þvott á hvítum
borðdúkum. Til eru þær hús-i
mæður, sem nota slíka dúka
eingöngu á matborðið og sleppa
því alveg að hafa venjulegan
matardúk undir. — Glugga-
tjöld í baðherbergi og eldhúsi
er líka hentugt að hafa úr þjáli,
það er svo auðgert að strjúka
af því rykið.
Nú hefur það verið tekið upp'
sumstaðar, helzt í Ameríku, að
gera hlífar úr þjáli fyrir hús-
gögnin, svo sem hægindastóla
og sófa. Þetta eru nokkurskonar.
j ytri flíkur á húsgögnin, sem eru
sniðnar eftir stólum og sófum,
saumaðar saman, og dregnay
yfir húsgögnin. Helzt er þetta
notað hjá barnafólki, því að
vitanlegt er, áð fingurnir litlií
eru óft óhreinir, svo er líkaí
skriðið upp í hægindastóla ogj
sófa með skó á fótum, sem eru
kannske ekki alveg hreinir. i
Svona þjálhlífar eða yfir-«
hafnir á húsgögnin eru kannska
ekki til prýði, en hentugt má
þetta þykja og auðvelt er að
strjúka af þessu alla bletti ogj
óhreinindi. Sumar konur færa’
húsgögnin í þetta er þær fara
burt til sumarvistar í sveitinnú
Þeim finnst það þægilegra ea
að leita uppi gömul lök eða
sængurver til þess að verja hús-
gögnin ryki meðan þær eru að
heiman.
Og svona hlífar getur hver
kona saumað sjálf, geti hún
eitthvað saumað á annað borð.
Og ætíð mundi það hentugt að
binda svona hlífar á stóla þá
sem börnin nota við borð, a. nu.
k. ef þeir eru með þokkalegu
húsgagnaáklæði.
Spell unnin í
nýbyggingu.
Um helgina var framið iíin-
brot í stórhýsi SÍS, sem það
hefur í smíðum inni á Kirkju-
sandi og er fyrirhugað sem mat
vælageymsla.
Ekki varð séð að neinu hafi
verið stolið, sem nokkru nam,
en þeim mun meiri spell unnin.
Höfðu verið brotnir upp verk-
færakistur í húsinu og sömu-
leiðis var náð í málningu og
henni atað víðs vegar um veggi,
borð og gólf. Ýms fleiri skemmd
arverk höfðu verið unnin. — f
gærmorgun var lögreglan búin
að handsama stráklinga á aldr-
inum 12-—13 ára, sem taldir
voru eiga. sök á innbi-otinu og
spellvirkjunum.
í fyrrakvöld var brotizt inn
i Hattataúðina „Huld“ í Kirkju-
stræti 4 og stoljð þaðan 50 kr.
í peningum og nokkrum litlum
skrautmunum.iEkki varð séð að
öðru hafi véfið stolið.