Vísir - 30.12.1953, Blaðsíða 3

Miðvikudaginn 29, desember 1953
VlSIR
"-V'.W.VWU
iíegí f
eóilecji nijar
polá jyri>' uí&ilipíih á (iín
lna annu.
ieóilejL nuar
pöL/i jyrir viPliptin á tiÍn
Verzlunin Brynja.
ona aeinu.
.WJWAVW.WJVA-jVWUV!A •
1
»*
ilejt lujdr /
pdí jtyrir uiÍíliptin á (itna árina.
Sknawrslum
Stefáns Gitnnarssonar b.f.
Auslursfiwii 12.
«J /VVNnMVWUVV^WVVUWVWVWUVUWWVVVVVUVVUVlA ;
< I
eOUecjt núdr /
f-anr itónco an
írt'J.
H.f. Hamar.
*, ■.V.V.-.-.V.-.V.-.W.-.\V.V.V.-.VV.-.V.V.V.V.W.VAV, ■
d -.utJ
n.Ljur
'öMi ftftir vt&ifciptm a U&na anntt. .
Kjötbúðin Borg.
eSlteijt ntfdr f
yilegt

ecjl ntjar
pöll jtfrir viÍitiplin á f£
‘na annu.
Verzlunin Fram.
Verzlunin Vík.
Bjargræðisvegur.
mtir ,Jéd Bíiitotj.
Eg saí í makíndum við
gangstéttarborð fyrir framan
Café de París nokkru fyrir síð-
ustu héimsstyrjöld, þegar at-
hygli mín beindist að manni við
nálægt borð, er hafði öll ein-
kenni fransks sveitamanns.
Þama var fullt af Ameríku-
mönnum, Englendingum og
öðrum útlendingum með hin-
um venjulega iamenna hópi
Parísarbúa, og ösvikinn sveita-
maður var nýátárlegur gestur,
Þessi viðskiptamaður sat einn
við borð og las í utanborgar
dagblaði og veitti hinu iðandi
og skemmtilega götulífi sem
staðurinn var frægur fyrir,
enga athygli. Hann var með
gráa silkihanzka, þótt þetta
væri um hásumar, í dökkum,
þykkiun fötum og með háan
,,hengingar“ílibba, sem gerði
augu hans útstandandi undir
nefklípu-gleraugunum. Allt út-
lit hans gaf í skyn smáborgara
burgeis, er lifði góðu lífi af
eignum sínum.
„Ekki hunda-
matur-------“
Meðan eg horfði á hann,
klappaði hann saman silki-
glófuðum höndunum til að
kalla á þjónínn og bað um sam-
annað en beinin. Vesalingurinn
háinaði í sig fund sihn, eins og
hann hefði ekki bragðað mat
í marga daga. En á meðan við
horfðum á þetta, leit hann nið-
ur á hundskömmina, sem nú
sat á afturfótunum og bað um
bita. Við sáum að hann aumkv-
horfðu á hann, skipti hann því
sem eftir var af sneiðinni milli
sín og hundsins og haltraði af
stáð.
Atvikið hafði þau áhrif á
mig, að mig langaði til að gera
eitthvað fyrir aumingja mann-
inn og jafnvel einnig fyrir
hundinn, en feimni og ótti við
að vekja á mér athygli héldu
mér kyrrum í sætinu. Sama
virtist vera um aðra; Engilsax-
ar forðast umfram allt að vekja
athygli á sér — og enginn gerði
neitt.
Götxisjónleikurinn
hélt áfram.
En þéssi liíli götusjcmleikur
var samt ekki á enda, — fjarri
því. Vinur okkar með silki-
hanzkana virtist ekki láta
stjórnast af neinni tilfinninga-
semi, heldur brást gofugmann-
lega við staðreyndunum. Hann
stökk upp að hliðinni á mann-
garminum og greip um grann-
•VaWVW/UWVVVWVVUWVV
ecft HLjdr !
Hattabúð Keykjavíkur,
Laugavegi' 10.
rv“^vwwwwvwwjww \
'Cjt nijar
!
Verzl. Hof h.f.

giJiL
ecjt nijár
!
loku-brauðsneið með sterkum an handlegg hans hönd sinni,
Midi-héraðs framburði. En ífærðri gráa silkihanzkanum.
þegar brauðsneiðin kom, virt-
ist hann óánægður með hana.
Hann glápti á hana og skellti
fyrirlitlega í góminn. Hann
ýíti diskinum frá sér, bandaði
reiðilega hendinni og muldraði
eitthvað um „Parísar þjófa-
pakk“. Svo nartaði hann var-
lega í sneiðina, eins og hún væri
eitruð. Mú hafði hann vakið á
sér athygli allra þeirra, sem
næst sátu, og svo gerði hann
nokkuð, sem vakti skelfingu og
reiði alli’a samlanda hans.
Hann reis upp méð ruddalegu
sveitablótsyrði ög' kastaði
bi’auðsneiðinni langt út á gaxig-
stéttina. „Þetta er ekki hunda-
matur,“ öskraði hann.
Þökkuvi fyrir viðskiptin
á liðna árinu.
Verzlunin Þjórsá,
Laugavegi 11.
/
leóilejl nijar,
Þalcka viðskiptin á liðna
árinu.
Kjötbúð Norðurmýrar.
' ■w-«w%ívcn.-ii-jwwwww
’ökh fyrir víbikipiin á tióna árinu.
Blikkmiðján og stáltunnugerð
J. B. Péturssonar. ?
; . í
I ‘"AWWVVWWa/WwS^V^VAV-%%%VWbVWWV«WUVVWVki
i • 2
; Cjf'Jiíecjt ntjdr /
pöht jtp'ir ti!na árit. J
; Vera SimiIIon, snyrtivöruverksmiðja. jí
■ rí^wijycvvvwc-í'^vyvvcv'.wv-.vu'vvyvvvuwwvvwvirt '*
Brauðsneið,
hundur og
flakkari.
Gremjukliður heyrðist frá
mannfjöldanum. út af þessari
svívii’ð’ilegu meðferð á góðurn
mat, en áður en gremja manna
fengi frekari útrás, hófst einn
sorgarleikur hinnar sveltandi
Pai'ísar þarna fyrir
manna. Lítill og ósjálegur
hundur flæktist þarna fram
hjá af tilviljun snuðrandi eftir
æti; brauðsneiðin féll rétt við
fætur hans og hann fór að þefa
af henni, eins og hann .gæti
varla trúað' þessari óvenjulegu
heppni. Hann var að undirbúa
sig með að háma í si£f góðgætið,
þegar óvamt alvik greip í taum-
ana. Ræfilslégur' flákkafi í. ó-
hreinum, bláum einkennisbún-
ingi stökk fram og ýtti hundin-
um til hliöar, greip brauðsneið-
ina og fór að troða henni upp í
sig af mikilli græðgi.
Flakkarinn var aumkunar-
lega magur og með sokkin augu,
„Bíðið augnablik vinur ssell,“
sagði hann með hægð, en nægi-
lega hátt til að allir gátu heyrt.
„Mér skilst af eínkennisbún-
ingi yðar, að þér hafið einu
sinni verið franskur hermað-
ur, — er það rétt?“
Mann auminginn leit upp á
spyrjandann tortryggnislega og
kinkaði kolli. Grannir fing-
urnir titruðu um léið og hann
benti þegjandi á hermerki á ó-
hreinum búningnum er sagði
til tun sár í orustu. En hundur-
inn nuddaði sér upp við fót
flalckarans og urx’aði við spyrj-
andanum.
Og þá hófst vinur olckar,
sveitamaðurinn með silki-
hanzkana handa. Hann þreif
böglaðan hattinn af höfði
flaklcarans og hélt stutta tölu,
sem hitti beint í hjörtu oklcar,
sem þarna voru. Eg man ékki
allt, sem hann sagði, en uppi-
staðan í orðum hans var „sult-
ur innan um allsnægtir". Manni
fannst ekkert skrítið við sveita-
málfæri hans lengm-, haxrn tal-
augxxmlaði af tilfinningu og hita og
fékk okkur til að komast við
og hann endaði með því að
draga tuttugu franka seðil upp
úr vasanum og kasta honxxm í
hattimi. „Og hver sém getui’,
ætti að gefa svipaða upphæð,“
sagði hann.
ecjt nijdr
1
Þökkum fyrir viðskiptin
á liðna árinu.
Guðmundur Þorsteinsson,
gullsmiður.
: W--WW-WV-WVW ■
eöilejt ntjar
!
Þökkum fyrir viðskiptin
á liðna árinu.
Timburveráhm
Árna Jónssonar.
ntjar,
Þökkum fyrir viðskiptin
á liðnu árinu.
Ásgeir Ásgéirsson,
Vefzl. Þinghoksstr. 21.
IWWWWWV'/WWVVW.
/
eóilecjt ntjar
BlifekstniSjan Grettir.
: VWA%%SWWVVVVVVVWCVy
Hetja dagsins.
’ Hann gekk síðan milli
manna með hattinn af furðu-
legum flýti *— að ekki sé ságt
leilcni. Allir gáfu éitthvað. Eg
gaf mína tuttugu franka móti
hans og eg sá marga aðra tutt-
ugu franka seðla í hattinum.
Hatturinn var kuffullur af
peningaseðlum, þegar hann
ivwvwjvwww^mv.vwwvw.w.wjw.'wyc
ur sulti. Tærnar stóðu út úr
skönum, fataræflarrir hengu á
_ skinhonxðum skrokknum eins
jog elckert væri innanúundku'ieg ih'arga:iiaka upp yasakluíaixa
eins og maður sem er að deyja.j rétti hann að flakkaranum og
ýttti honum af stað. Þegar jþeir
félagarnir, flakkarimx og liund-
ui-inn, löbbuðu aftur af sta.ð. sá
ecjt nijar
u. /
Þakka viðskiptin á liðna
árinu.
Verzlxxnin G. Sigurðsson.
Skólavöi’ðustíg 28.
■ rwvvcwwwvwwww!
eótlejí nijar
!
Efnaiaugin Glæsir,