Vísir - 30.12.1953, Blaðsíða 6

6

Guðsteiim Eyjólfsson,
Laugavegi 34.
frétti.
síður
tilboð
rir að
ofan
• LjíedUetjL mjar:
Þökkum 'fyrir viðsldptin
ú li&na áririu.
Ijóslega,
Arnóld,
honum enn
efcki, hvað
með séiv áð
;ga og eðai-
ú't úr vérztóh-
, og hún hafði
Reiðhiólaverksmlðjan
Ö’iíiiiih.
VISIR
Miðvikudaginn 29. desember 19,'3
Rambul aðstoðarfóringi kiþpti öí-
'inni úr baki ræningjahöfðingjans
Mahmuds.
Eambul reis upp og hrópaði:
„Komið fljótt með börur. Hinn gamli
foringi þjáist.“
Nú var komið með börur, og ræn
ingaforingjanúm -lyft- varlega á þær.
C. B. Kelland.
þúsund hluti í námu þessari. Það er bezt, að hann geri það fyrir
meðalgöngu tíu víxlara.“
„Þú átt ekki neina hluti í þvi fyrirtæki. Hvernig getur þú þá
. selt þau hlutabréf?“
„Þetta er algengt í viðskiptalífinu, og Means mun vita, hvað
hann á að gera. Segðu honum, að ef hann geti selt þúsund hluti
á morgun, muni þess verða óskað, að hann seldi aðra þúsund
hluti daginn eftir.“
„Mér heyrist á öllu,“ sag'ði Hepsiba, „að hér sé ekki um heið-
- arleg viðskipti að ræða.“
„Þetta er bæði heiðarlegt og lögum samkvæmt. Þú verður
komin til skrifstofu Means lögfræðings, þegar hann opnar í
fyrramálið. Góða nótt, Hepsie.“
Morguninn eftir fór Hepsie gangandi að heiman, klædd hin-
um svarta ekkjuskrúða sínum, og var komin til skrifstofu
Jasonar Means, þegar hann opnaði hana.
Á meðan sat Anneke heima og las árdegisblöðin. Hún var
eirðarlaus. Enda þótt það væri næsta fátítt, að hún færi út í
leiguvagn, án þess að hafa Hepsibu í fylgd með sér, eins og
sjálfsagt þótti, gerði hún það samt þenna dag. Hún ók fyrst í
áttina til Rincon-hæðar, en síðan lét hún vagninn fara um
Montgomery-götuna, svo að hún gæti dáðst að verzlununum
þar. Hún virtist öll með hugann við varninginn, sem sýndur
var í gluggunum, því að henni þótti betra að virðast vera í
verzlunarerindum frekar en að láta á því bera, að hún væri
aðeins að drépa timánn með þessu. Hún fór inn í sumar verzlan-
imar, og þegar hún var stödd í einni af hinum stærri á ellefta
tímanum, heyrði hún karlmannsrödd nefna nafn sitt. Hún leit
við og kom auga á Philip Arnold, er virti hana fyrir sér, og mátti
ekki ráða af svip hans, hvaða hugsanir byggju með honum.
„Það var heppilegt, að eg skyldi rekast á þig hérna, Annie,“ >
tók hann tíl máls. „Leyfist mér að rábfca dálítið við þig?“
„Hvaða erindi getið þér átt við mig, herra Arnold?“ spurði
Anneke.
,,Annie,“ mæltí hann, og röddin gaf ótvírætt til kynna, að
honum væri alvara, „eg er að því kominn að græða of fjár, Eg
hefi enga löngun til þess, að þeim möguleikum verði stofnað í
hættu af einhverri tilviljun eða vegna afskiptasemi annarra.“
„Viljið þér ekki gera svo vel og gefa mér nánari skýringar
á þessu,“ sagði Anneke.
Hann lygndi augunum. „Eg hefi á tilíinningunni, áð þú getir
haft mikil áhrif á örlög mín, Annie. Sama er um félaga minn
. að segja. Þetta er kannske heimskuleg tilfinning, en einhvern
veginn er það skoðun okkar, að þú gætir bæði gert okkur gagn.
og ógagn.“
„Eg hefi enga löngun til að hafá hein afskipti af ykkur —
eða gera ykkur gagn eð ógagn.“
„Þú gætir samt gert olckur ógagn, án þess að hafa það bein-
línis í hyggju.“ Hann tók sér málhvíld. -„hú ert gamall granni
frá Kentucky. Okkur Slack hefir komið til hugar að bjóða þér
dálítinn hlut í fyrirtæki okkar.“
„Fyrir hvérsu mikið fé?“ spurði hún.
„Þú þarft ekki að leggja fram neitt fé, Annie. Tilboðið er
aðeins fram komíð vegna vínsemdar minnar í þinn garð, af
því að við erum ganjlir kunningjar. Það, ’sém framundan er,
virðist ætla að verða svo mikið, að við getum gefið þér dálitla
hlutdeild, án þess að finna hið minnsta fyrir slíkum kostnaði.“
„Hvers vegna,“ spurði Anneke nú, „ertu að gera tilraun til
að múta mér?“
„Hér er ekki um mútur að ræða. Þetta er einungis vinsemdar-
vottur gagnvart dóttur gamals vinar míns.“
„Hvernig get eg orðið ykkur að gagni?“
Arnold brosti ekki, er hér var lcomið. Augu haris voru hörð
og kuldaleg. „Með því einu,“ svaraði hann, „að nefna aldrei
nafn mitt og Slacks eða demantasvæðið, sem við höfum fundið.“
„Það er ekki haft mikið fyrir því að gera gag'n. Eigið þér
kanske við það, að eg ætti að hafa oi'ð á þeirri staðreynd, að
John Slack hafi verið hér í San Francisco, þegar ekki var annað
vitað en að hann vseri í leiðangri með yður í Arizona.“
„Við kysum það helzt,“ svaraði Arnold, ,,að það kæmist ekki
í hámæli. Við kysum einnig, að þú hefðir ekki orð á áliti Hep-
sibu á mér. Hún hefir andúð á mér.“
„Hún tortryggir yður.“
„Það er einmitt þáð, sem að er. Það kæmi sér illa fyrir okkur,
ef út bærist, að einhver treysti okkur ekki til fullnustu."
„Ef þessi námafundur ykkar,“ mælti Anneke, „er sannleik-
anum samkvæmt, ef hægt er að finna eðalsteina fyrir milljónir
og tugi milljóna dollara að tilvísun ykkir, þá ættuð þið að geta
kært ykkur kollótta um það, þótt einhver treysti ykkur ekki
út í æsar. Eðalsteinarnir hljóta þá að tala sínu máli fyrir ykkur.“
„Það gæti haft þau áhrif, að við nytum ekki þess fjárhags-
lega stuðnings, sem við þörfnumst.“
„Þarf eg að halda einhverju öðru leyndu?“ spurði hún, og
bætti við án þess að hugsa það, sem hún sagði: „Ætti eg
kannske að þegja um það, að þér teljið heppilegra að leggja á
Atlantshafið frá Halifax en New York eða Boston?“
Phiiip Arnold stóð eins og steingerfingur svo lengi, að Anneke
hefði getað talið upp að tuttugu á meðan. Hann hallaði sér að
henni, eins og hann hefði skyndilega fundið til mikillar löng-
unar til aS þrífa til hennar.
„Annie,“ sag'ði hann loksins, svo lágt að varla heyrðist, „fjöl-
skylda þín hefir alltaf haft einkenilegt lag á að heyra það, sem
henni er ekki ætlað að heyra. Viltu þiggja nokkurn hlu í fundi
okkar eða ekki? Eg heimta afdráttarlaust svar!“
„Philip Arnold,“ svaraði Anneke, ,,úr því að þér krefjist
afdráttarlauss svars' af minni hálfu, þá skal eg segja yður, að
eg vil ekkert hafa saman við yður að sælda, eg óska engrar
hlutdeildar í demantanámum yðar. Mig er ekki hægt að kaupa.“
Hann brosti kuldalega. „Eg er senniléga eini maðurinn
allri San Franeisco-borg, sem veit, að ætíarnafn Hepsibu er
Wattles," mælti harm. „Eða að þú ert klækjai'efur, sem hag-
nýtir vini sína út í æsar. Sennilega mundi verndarvættur þinn,
han Ralston borgarstjóri, verða harla forviðá, ef hann
að það væri þjónustukona þín, sem ei' að réttu lagi H.
Hann brosti svo að skein í tennurnar, én bros hánns var
en svo skemmtilegt eða vinsamlegt. „Eg dreg til baka
mitt um hlutdeild í námu mínni. Eh eg géri samt ráð fj’r.ir
þú munir samt vera þagmælsk!“ Hann tók shögglega
og fór síðan leiðai’ sinnar.
Anneke hugsaði um samræður þeirra, ög hún sá
hvað vaí' mergurinn málsins. Það vár hættulegt fyrir
að hún hafði vitað, að Slack hafði yerið ám kyrrt í San Fra'n-
cisco, meðan þeir félagar höfðu að sögn verið úti í
Og hpnum hafði brugðið svo, er hún hefndi Halifax, að harm
hafði ekki mátt mæla um hríð. Sú stáðreynd vár
hættulegri en hin fynri. í iauninni vissi Ann'eke ekki,
hver þessara staðreynda táknaði, en hún hugsaði með sér,
það væri bezt að geyma þessa vitheskju eins vandlega og
steina.
Hún var í heldur þungu skapi, þég'ár hún íór
iniri, og lét aka sér heiih. Hepsie var þar fyrir, og
rekið erindi sín.af venjulegri trúmenhsku.
„Og,“ spurði Anneke, „ertu alveg viss um> að Means lög-
fræðingur hafi ekki veitt þér eftirföi hingað, þegái’ þú fórst úx
skrifstofu hans?“
„Þegar eg hefi hugsað mér, að fenginn veiti mér eftírfÖr,"
Á kvöldvökunni.
Barnaboðinu var að verða
lokið og að síðustu var borin
fram full skál af hlaupi —
jelly — sem hristist og skók
sig mjög þegar það var sett á
borðið. Börnin hrópuðu af gleði,
því að þetta þótti þeim góðgæti
í lagi. — Einn dréngurinn gekk
þö frá borðinu og' sagði með
áherzlu: „Nei, þetta vil eg ekki
— það er ekki dautt ennþá!“
Hvað er sparsemí? — Það er
að nota fé sitt án þess hafa a£
því nokkra ánægju.
Leikkonán situr við snyrti-
borðið á heimili sínu og smyr
andlit sitt vendilega með fín-
um andlitssmyrslum.
„Hvers vegna gerirðu þetta
mamma?“ spyr lítil dóttir
hennar.
„Eg geri það til þess að eg
verði falleg, ljósið mitt,“ svar-
aði mamma.
„En það er ekkert gagn að
því mamma, er það?“ segir
ljósið.
C R. SuncuqkA;
TARZAN
mi