Vísir - 12.01.1954, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 12. janúar 1954
VlSIR
T
■W.'WW^VWVWJWWWW'AVWWWW^VAVWWV'
C. B. líetland.
Engill eða
glæfrakvendi ?
42
yfir að ráða fullkomnasta upplýsinganeti, sem þekkist hér á
vesturströndinni. Það er ekki hægt að kaupa skó hér í borg-
inni, án þess að hann hafi orðið þess ásksmja, áður en klukku-
stund er liðin.“
„Þá fæ eg ekki annað séð,“ hélt Anneke áfram sakleysis-
lega, „en að það teljist til heiðvirðra viðskiptaaðferða að kom-
ast að því, hvað kaupsýslumenn ætlast fyrir.“
„Þér eruð furðu slyng, ungfrú Viliard, og kunnið að koma
fyrir yður orði,“ mælti Doré. „En ef þér komizt ekki að því,
sem keppinauturinn hefir í hyggju, áður en hann kemst að þvj,
sem þér ætlið að gera, þá hljótið þér óhjákyæmilega skell.ý
„Það má segja, að þessi H. Wattles hafi ekkí gef't neitt 'Jjótt
eða óheiðarlegt?"
Pioche tók til máls, og var ekki gott að skilja, hvað honum
fannst í raun og veru. „Góða mín,“ mælti hann vinsamlega.
„Ralston mun vera þeirrar skoðunar, að hver sem ha.fi betur
gagnvart honum, hafi gert sig sekan um ámælisvert athæfi,
siðleysi, svik, íkveikju, þjófnað eða rán.....En það er ekki
rétt, Ralston?“
Allir við borðið fóru að skellihlæja, og Ralston hló jafnvel
allra manna innílegast.
„í málum af þessu tagi,“ sagði hann síðan, „veltur mest á
því, hver það er, sem verður fyrir skakkafalli. En mig lang-
ar umfram allt til að finna lekann. Og það veit trúa mín, að
eg mun ekki verða lengi að setja undir haim.“
Juan hvíslaði í eyra Anneke. „Eg hafði ekki hugmynd um,
að þú hefðir áhuga fyrir slíku bralli,“ sagði hann, og brá fyrir
nokkrum votti háðs í rödd hans,
„Eg hefi aðeins áhuga fyrir hinni siðferðilegu afstöðu máls-
ins,“ svaraði hún og horfðist í augu við hann hin rólegasta. „En
engin siðalögmál virðast hafa verið brotin."
Pioche beindi umræðunum nú með leikni inn á aðrar brautir,
og fekk Camillu Urso til þess að tala um tónlist, um sigra henn-
ar á því sviði og listamenn þá, sem hún hafði komizt i kynni
við á ferli sínum. Hún var mjög athygliverð kona, en hugsaði
fyrst og fremst um sjálfa sig, eins og miklir listamenn virðast
gera, og hún var uppspretta af sekmmtilegum sögum um kynni
sín af frægum mönnum.
Pioche reis úr sæti sínu, þegar menn höfðu neytt síðasta rétt-
arins, er fram var borinn.
„Okkur á að veitast sú mikla ánægja og heiður að fá að hlýða
á fiðluleik frú Urso. Hún var sjálf svo náðug að stinga upp á
því. Eigum við að ganga til setustofunnar, þar sem undirleik-
ari frúarinnar bíður okkar einmitt nú?“
Camilla Urso var ekki nízk á list sína, þvi að hún lék mikið
og glaðlega fyrir þenna litla gestahóp. Að leik hennar loknum
töluðu gestirnir enn saman nokkra stund, en þá var kominn
tími til að kveðja og halda heimleiðis. Gestimir kvöddu húsráð-
anda og innbyrðis, og brátt gengu Anneke og Juan hægt heim
að húsi hennar. Hún var þögul og róleg, reiðubúin til að bregða
á orðaleik við hann, ef hann hæfi máls á H. Wattles, eða svara
honum fullum hálsi, ef það væri nauðsynlegra, af því að hann
legði til atlögu. Juan átti leikinn.
Hann afréð að leggja til atlögu. „Þú varðist vel í kvöld,“ tók
hann til máls.
„Eg þurfti ekki að verjast og gerði það heldur ekki,“ svaraði
Anneke einungis.
„Samt var það svo, að þú varst að verja hendur þínar —
gagnvart mér. Enginn annar vissi, að þama var um eigin vörn
þína að ræða, svo að eg hlýt að hafa verið dómarinn.“
Það var satt. Hann var glöggskyggn. Hún hafði verið að verja
gerðir sínar gagnvart honum, og gagnvart honum einum. Hún
hafði verið að berjasi í rir því að öðlast skilning hans — hún
haíði barizt fyrir-þv:,-eA hann sýknaði hana af olium ákærum
um undirferli og svik við vini hennar. en hún náiði ekki flutt
■ V’arnarræðu sína jóéjjífe annara. HenrJ fahnst það; mikilvægt,
að hann sýknaði Hána.
„Og hver er niðurstaða þín?“ spurði hún.
„Kviðdómc-ndur eru enn að bera saman ráð sín. Þeir óska
'eftir frekari sonnun.ura. Langar þig til að vita'. iivernig- þeir
deila innbyrðis uin málsatriðin?“
„Það gæti verið f,róðiegt.‘‘ sagði húh,
„J'æja, en hafðu bað. i imga, að bú óskar eftir að heyva þetta,"
mælti hann. „Þet a irðast vera staðreyndir þær, sem fyrir
hendi eru: Ung '■ >na ítemur sér á framfæri við San Fi’ancisco-
borgara með því að birrast skyndilega á Montgomery-síræti.
Hún vekur mikið iuppnám, er hún gengur um götuna með um-
sjárkonu sinni. AUir spyrja. hver hún muni vera, og hvaðán
hún sé upp runniu Hver ungur maður mundi vera fús til'áð
fórna hægra hahdlegg, sínum fyrir að fá að kynnast henni. En
það er eklti hægt að komast í námunda við hana. Hér er um
rómantískt leyndarmál að ræða. Sjálfur P. T. Barnum, sirkus-
konungurinn, sem kunni auglýsingalistina öllum mönnum betur,
hefði ekki getað gert þetta betur!“
„Getur þú tilgreint nokkra unga konu, sem mundi ekki langa
til að sýna sig, svo að öðrum falli hún vel í geð, eða til að láta
menn dá fegurð sína? Annað hvort óafvitandi eða af ásettu
ráði?“
„Hin umrædda, unga kona gerði þetta i alveg sérstökum og
útreiknuðum tilgangi. Hún var frökk og djörf. En hún er mjög
gætin, að því er mannorð hennar snertir. Hún fer varlega. Hún
hefir sýnt varning þann, sem hún hefir á boðstólum, en engum
kaupanda er leyft að koma í námunda við hana. Hún veit vel,
hvað hún er að gera með þessu móti? Næst gerist það — og er
mér ekki alveg ljóst, hvaða ráðum hún hefir beitt til þess —
kemur hún því svo fyrir, að hún verður skjólstæðingur Ral-
stons og Francois Pioches. Svo að segja á augabragði hefir
hún komizt að brennidepli samkvæmislífsins. Hún kemst í
tízku, ef svo má segja, verður eftirsótt. Stúlka þessi — sem
getur hvorki treyst á fjölskyldu sína né aðrar stoðir — öðlast
aðstöðu í samkvæmislífinu, sem enginn getur breytt. Það er
hægt að segja, ef nota á heldur óviðkunnanlegt orðalag, grafið
Á kvöSdvökunni.
Maurice Chevalier var í
heimsókn í Munchen og átti.
þar tal við ungan leikara. Hinn
ungi maður hafði aldrei til Par-
ísar komið og öfundaði mjög
hin fræga leikara af því að
eiga þar heima. Chevalier leit-
á- hann brosandi og sagði:
„Þegar menn eru svona ungir
eins og þér eruð, er hver borg
París.“
•
Maður var boðinn í stórt
samkvæmi og sátu margir við
veizluborðið, sem var kræsing-
um hlaðið. Húsfreyjan var orð-
lögð fyrir það hversu mikla
ánægju hún hafði af því, að
sig inn í samkvæmislífið eins og ormur. Hún er vinsæl meðal syngja. Og þegar staðið var
ungra og gamalla. Hún leggur sig mjög eftir að komast í kynni
við hina eldri og rosknari — með yndislegri framkomu og hlé-
drægni — og hún leggur einkum rækt við að kynnast þeim,
sem eru efnaðir og áhrifamiklir. Hún er barnaleg, sakleysisleg
og hrekklaus, og því fer fjarri, að hún virðist hugsa um kaup-
sýslu eða neitt annað, sem fjármuni snertir. Hún veit ekkert
um hinn vonda, illa heim, og einkum er hún fáfróð að því er
snertir þann hluta heimsins, sem er í tengslum við peninga.
Karlmenn eru því ekki hræddir við að tala af hreinskilni í við-
urvist hennar. Þeir treysta henni eða öllu heldur skoðun þeirri,
sem hún hefir skapað. Svona ljúfur pardísarfugl mundi
heldur ekki botna neitt í því, sem þeir ræða sín á milli.“ Hann
sneri sér að henni og glotti til hennar eins og smástrákur. „Er
þetta sæmileg lýsing á staðreyndunum?“ spurði hann svo.
„Já, með nokkrum breytingum og lagfæringum,“ svaraði hún.
„En hún er í rauninni undirhyggjumaður, sem hugsar fyrst
og fremst um að græða sem mest,“ hélt Juan áfram, „en hún
er alls ekki sakleysinginn úr sveitinni, sem hún hefur látizt
vera. Hún hefur álltaf augu og eyru opin, og því kemst hún að
leyndarmálum. Þau éru mikils virði. Hún er, að vissu leyti,
Fárviðri fyrir 90 árum.
Fyrslu Ijósmyndatökur hérlcndís.
Dagana 21. og 22. september-
mánaðar 1865 gerði ofsaveður
jafnt í byggð sem á fjöllum og
olli víða miklu tjóni. Flóð gerði
mikil á Suðuiiandi og tóku víða
hey af engjum. f Ölfusi tóku
fióð þessi um 100 fjár og þar af
átti sóknarpresturinn að Arn-
arbæli 70 kindur.
Sömu dagana var gaddbylur
norðm- á fjöllum. Kaupamenn
nokkrir, er þá voru á suðurleið
norðan úr Húnaþingi, urðu að
láta fyrirberast á hásandi og
hrakti þar frá tjaldi þeirra um
100 fjár, er ekkert sást eftir af
um morguninn.
Á Eyrarbakka höfðu og að
sögn tekið út og brotnað mörg
róðrarskip og flóðið og brim-
rótið brotið varnargarða og
gert mikið tjón annað.
Fyrstu ljósmyndirnar.
. Blaðið Þjóðólfur birti ■ 30.
oktober 1865 svohljóðandi
klausu:
„Á hinum síðustu árum hafa
hér verið samtals 3 menn, er
hafa lagt fyrir sig að taka ljós-
myndir, helzt a£ mönnum og
máluðum eður upp dregnum
mannamyndum; en engum
þeirra heppnaðisi það narai
vel, og hafa þeir því orðið að
hætta við list þessa. Póstskip-
stjórinn,.horra M. Andresen. fór
þá að táka hér myndir siðan í
vor er leið, þá fáu daga, er
hann hefur haft hér viðdvöl í
hverri ferð, bæði af lifandi
mönnum, og ætlum vér að fáar
sem engar þeirra hafi verulega
mistekizt, en flestar tekizt vel,
af máluðum myndum, og einn-
ig bæði af landslaginu hér um-
hverfis, er þó hefur fátt sér til
fegurðar eða ágætis eins og
kunnugt er, og af hinum og
þessum húsaflokkum og stærstu
köfliun hér í staðnum, þar sem
þessu er sérlegast og skipuleg-
ast fyrir komið; hafa flestar þær
myndirnar þótt takast vel og
sumar svo mætavel, að eigi
standi þær að baki þeim, er
menn fá beztar í útlöndum af
þessleiðis myndum. Það má líka
sjá á öllu, að herra Andreseh
er einkar vandvirkur og vand-
látui- við sjálfan sig um það, að
láta ekkert sitt eptir liggja til
þess, að myndir hans takiat sem
bezt. Það«má télja hiéin, að hon-
útk : varð fyrifmunað áð taka
nxýhdir af ýmsum hinum fögru
landslagsköflum á leiðmni til
Geysis, milli Mosfellsheiðar ng
Haukadals, af Geysi sjálfum,
Strokk, Almannagjá og Þing-
velli m. fl., þegar hann í ágúst
er leið, er hann var hér staddur,
tókst kostnaðarsama ferð á
henaur þangað austur, en Ijós-
myddavélar hans biluðu svo eða
brotnuðu, að honum varð för sú
til eipskis; þó ætlum vér að
hann næði 2 eða 3 myndum
áður en þetta vildi til.“
upp frá borðum tók hún þegar
til við þá iðju. Gestirnir héld-
ust þá ekki lengi við, þeir tínd-
ust burt og var för sumra þeirra
flótta líkust. En fyrrnefndur
gestur sat sem fastast.
„Yður þykir gaman að söng?“ '
sagði þá húsbóndinn.
„Nei,“ sagi gesturinn stutt-
ur í spuna. „En eg fælist hann
ekki beinlínis."
•
Til er í Frakklandi verð-
launabikar, sem kallaður er
„kurteisisbikarinn“ og var
hann nú í ár veittur stjórn-
málamanni. Og sá sem hlaut
hann var engiim annar en for-
setti þjóðarsamkundunnar, hr.
Edouard Herriot, sem nafn-
kunnur er fyrir prúðmennsku
gagnvart andstæðingum engu
síður en samherjum. Kona úr
hópi blaðamanna, sem fræg er
fyrir pistla sína, kom til Her-
riots, og spurði hvernig hann
færi að því að vera svona kurt-
eis við alla. „Það er auðvelt,"
sagði hann og brosti. „Þó að
fólk móðgi mig er mér ómögu-
legt að sýna því ókurteisi. Mér
er nefnilega ómögulegt að
muna á hvern hátt það hefir
móðgað mig.“
Mismunandi svipbrigði. —
Sástu hvað hún frú Olsen var
glöð þegar eg sagði henni að-
hún væri alveg eins ungleg og
hún dóttir hennar?
Nei, eg var alltof önnum kaf-
inn við að horfa á svipinn á
dótturinni.
Cim Aimi HaK
Hinn 12 januar 1919 máttí
m. a. lesa þetta í bæjarfréttum
Vísis:
Fuliveldi landsins
kostai', eftir ‘því, sem „Frón"
segir, tæpar 80 þús. kr. á ári.
Af þeirri upphæð verða 50 þús.
lagðar á borð með konurigi, 12
þús. kr. til utanríkisstjórnar- ■
innar og viðlíka upphæð til ís-
lenzku skrifstofunnar í Khófn.
Er þá ekki gert ráð fyrir nein-
um sendimönnum í öðrum.
löndum en Danmörku.
Loftskeytasíöðin
getur engin loftskeyti tekið
þessa dagana, vegna þess, að
verið er að koma fyrir nýjum.
rafmagnsgeymi, sem kom írá.
Englandi með Borg á dögunum..
Sá, sem fyrir var, var ekki tal--
inn fullgildur, þegar stöðin vai"
1 tekin út. , | j_/