Vísir - 25.02.1954, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 25. febrúar 1954
VÍSIR
T
>■■■■ Hii ■■■■ ffii! ■■■■ iiijí ■■■■ nin ■■■■ ■■■■ |3 ■■■■*pf '■■■■ fiiB i
| ChfiHH Veit Aína
BSSS
JEíé£b’ JF. s?«ff8 IVfjjéfi 3Mas&n.
m
BHE 91 lijij BRE5
eftir heyrðist vatn leka í dropatali og þess á milli mátti greina
stunur þriggja manna, sem tóku mikið á.
Asa starði á líkið af Tom Duneen, þar sem það Jyftist smám
saman upp úr pækilkerinu. Þeir félagar urðu næstum að beita
öllum kröftum til ao lyfta líkinu upp að bitunum í kjallaralofí-
inu, en er svo langt var komið, ýtti Lucius Devoe litlu eldhús-
borði Undir það.
„Slökum nú,“ sagði Asa. „Varlega — taktu um öklana á hon-
um, Lucius, og legðu hann rétt til.“
Peter þerraði svitann af enni sér, þegar verkinu var lokið.
„Myndarlegur skrokkur!" sagði hann með aðdáunarhreim í
röddinni. „Sjáið þið bara vöðvana á upphandleggnum og öxlun-
um! Duneen heitinn hefir orðið að vinna til þess að fá slíka
vöðva.“
Lucius gekk að lömpunum.tveim, sem iýstu kjallaraherbergið
og reyndi að láta þá bera betri birtu. „Jæja, ef þið slátrarar eru
reiðubúnir til að byrja ykkar störf, þá ætla eg að taka til starfa
við mitt verkefni.“
Um leið og hann sagði þetta, tók hann tágaköi-fu upp úr minna
pækilkeri. í henni voru helztu innýfli morðingjans sálaða og lak
mjög úr þeim pækillinn. Lucius tók miltið og rannsakaði það,
Asa snéri sér að hjartanu en Peter kynnti sér hnjáliði líksins.
Þeir urðu að vinna við ljós að baki lokaðra gluggahlera, þótt
um bjartan dag væri, því að almenningur hafið megnan við-
bjóð á krufningum og reyndi jafnvel að koraa í veg fyrir þær
með valdi, ef upp um þær komst. En því aðeins fengu þeir að
starfa þetta í kjallara ekkjunnar, sem Asa leigði hjá, að hún. gjgal^ saggi Asa-
hafði sjálf verið gift lækni áður fyrr.
Þeir störfuðu lengi þegjandi, unz Peter sagði allt í einu:
„Townsend er ágætur kennari, en hann gleymdi þó einu atriðii , -i •* u * -cC , ■* i , , ,
’ • ’ . . . hefí handleikið það. Eg hefi stundum verið að spreyta mig a þvi
af alúð og síðan kynnti Blanchard Asa fyrir Stanton. „Þér mun-
uð kunnugur systur hans, læknir,“ sagði hann.
„Hún hefir oft minnzt á yður,“ sagði liðsforinginn ungi og
rétti Asa höndina.
„Jæja — er það?“ svaraði Asa, orðlaus að öðru leyti og setti
dreyrrauðan. „Viljið þér ekki fá yður sæti, herrar mínir?“
Blanchárd kom þegar að efninu: „Á heimleið nú síðast var
eg nokkra dagá í aðalstöðvum Washingtons við Morristown.
Meðan eg var þar, bað John Cochran, yfirmaður læknadeildar
hersins, mig um að benda á dugandi ungan .Iækni, sem orðið
gæti' einskonar aðstoðarlæknir hans — aðstoðarforingi hans.
Síðan hefir það gerzt, að Townsend læknir hefir ráðið mér að
ræða mál þetta við yður.“
„Mig?“ Asa vissi ekki, hvaðan á sig stóð veðrið. Þótt hann
hefði gert sér glæstar vonir, hafði hann aldrei þorað að vonast
til þess, að hann yrði náinn samstarfsmaður Cochrans. Þar
mundi hann geta kynnzt öllum tegundum meinsemda og sjúk-
dóma. Reynslan yrði dýrmæt---------en--------gæti hann staðið
svo í stöðu sinni, sem nauðsynlegt væri? Hann var aðeins sonur
fiskimanns úr afskekktu héraði. Hann vissi sjálfur, að margt
skorti á þekkingu sína, þótt vart væri til bétri læknakennari í
Nýja Englandi en Townsend læknir.
„Cochran stendur stuggur af því, hversu oft limir eru teknir
af mönnum, þar sem þess mundi ekki þörf, ef læknirinn væri
nægilega fróður,“ sagði Blandchard.
„Já, það er hverju orði sannara," mælti Stanton liðsforingi.
„Þeir eru ekkert annað en slátrarar, blóðþyrstir slátrarar, sem
hafa ekki hundsvit á starfi sínu og hirð ekkert um örlög júk-
linga sinna.“
„Við skulum halda okkur við aðalatriðin,“ sagði Blanchard.
„Eins og þér skiljið, Peabody, þá gerist þess þörf, að eg spyrji
yður lítillega út úr um ýmsa hluti. Það er vitanlega aðeins forms-
atriði, en-----—“
Hann hafði tekið saman nokkrar spurningar í huganum og
fjölluðu þær um hin óskyldustu efni læknisfræðinnar. Pea-
body gat svarað þeim öllum hiklaust og komst betur að orði í
sumum svörunum en Blanchard hefði treyst sér til sjálfur. En
Asa fannst ekki nóg komið, þegar Blanchard hætti spurningun-
um. Hann settist andspænis eldra lækninum við borð, tók síðan
poka, sem staðið hafði úti í horni og rétti honum undir borðinu.
Á kvöldvokunni.
sinn er þeir voru báðir staddir
í Parísarborg. Hertoginn var-
jafn illa til fara.
„Komdu,“ sagði hann, „við:
skulurn fara inn á Maxim og fá
okkur að borða.“
„Ætlarðu í þessum lörfum?“L
„Uss, já. Hér í Parísarborg
er ekki nokkur sála sem þekkir-
mig.“
Skipt um skoðun. — Það var
senna milli hjónanna eins og
stundum áður. Konan grætur
og segir: „Æ, það vildi eg að
eg hefði farið að ráðum hennar
mömmu og aldrei gifst þér.“
1 Eiginmaðurinn er þögull
þrekmaður, hann hrekkur við
þegar hann heyrir þetta.
, „Reyndi hún mamma þín að
| koma í veg fyrir að þú giftist
mér?“
Konan kinkar kolli í ákafa,
til áréttingar orðum sínum.
„Já, það gerði hún margsinnis.11
Maðurinn verður svipþungur-
og iðrandi. „Það er hörmulegt
að vita til þess hvað eg hefi
gert konunni rangt til!“
Þorstlátur náungi kom út úr-
St. Pauli í Hamborg og ætlaði
til skips í rríhöfninni. En drykk-
urinn hafði stígið honum tii
„I poka þessurn eru öll bein mannslíkamans. Réttið mér eitt höfuðs og lrann villtist tvisvar
í senn undir borðið og eg mun segja yður nafn þess, þegar eg ^ strætisvögnum. Loks var
honurn vísað til vegar og komst
i þjálfun okkar — hann hefir varla minnzt einu orði á líffæri
kvenna, sem fráburgðin eru líffærum karla, hvað þá að hann
gæfi okkur kost á að kryfja konulík."
„Það er eðlilegt,“ svaraði Lucius. „Townsend vili ekki hætta
á að upp kæmist um slíkt hneyksli.“
„Já, en okkur er nauðsynlegt að vita meira um konuna en
við gerum, því að hún er svo frábrugðin manninum .... og eg
ætla mér að kryfja konulík. áður en veturinn er á enda!“ sagði
Peter einarðlega.
„Hægan,“ mælti Asa. „í þínum sporum rnundi eg ekki hætta
starfsferli mínum með því. Þetta væri kannske hægt í Fila-
delfíu, en alls ekki hér í Boston.“
„Þá er sannarlega tími til þess kominn, að Bostonbúar verði
eins frjálslyndir og Fíladelfingar. Hver getur haldið því fram,
að ekki sé eins nauðsynlegt að við kynnum okkur sjúkdóma
kvenna eins og karla? Hvers vegna eigum við að láta það af-
skiptalaust, að fimmta hver konu deyr af barnsförum? Hvað
vitum við um hrörnun konubrjósts? Ekkert. Hvað vitum við
um blóðlát, þeirra. Heldur ekkert? Vilji enginn annar gera
þetta að rannsóknarefni sínú, þá ætla eg að gera það og þar við
situr!“
Asa kinkaði kolli. Hann vissi, að Peter var einn lifandi fimm
barna og að móðir hans hafði dáið af barnsförum.
Eftir andartaks þögn sagði Peter, lágri röddu: „Sannleikur-
inn er sá, vinir mínir.....Eg hefi —■ við — ykkur getur gef-
izt kostur á að kryfja konulík------—“
Asa varð forviða. „Peter, þú hefir þó ekki verið að leita uppi
konulík?"
„JÚ, eg gaf mig í gær á tal við mann nokkurn, sem kvaðst geta
selt mér lik ungrar konu fyrir fimm pund í gulli. Bróðir þrjóts-
ins sér um útfarir, svo að hann þarf ekki einu sinni að fara í
kirkjugarðinn. Eg segi ykkur, að öllu er óhætt. Þetta er ein-
stakt — —“
Lengra komst Peter ekki, því að nú var barið að dyrum uppi
hjá ekkjunni. Þeir félagar urðu slcelfingu lostnir, þvi að þeir
héldu, að borgarvörðurinn hefði með einhverju móti komizt að
starfa þeirra og væri nú kominn til að taka þá fasta.
Frú Southeby kom fram á stigaskörina niður í kjallarann og
áminnti þá félaga um að bæra ekki á sér. Síðan fór hún til dyra,
en þremenningarnir í kjallaranum báðu til Guðs, að henni tæk-
ist að losna við komumenn hið bráðasta.
Úti fyrir stóðu tveir menn og va; annar í einkennisbúningi.
Hinn hafði orð fyrir þeim og mælii : „Eg er Blanchard læknir
og þetta er Stanton höfuðsmaður í órskotaliði nýlenduhersins.
Er Peabody læknir heima?“
„Ja-á, gangið í bæinn, herrar • ií:iir,“ mælti frú Southeby
og benti á dyr til hægri handar. „T
að þekkja bein í myrkri.“
I hann þá í réttan vagn. And-
Blanchard gerði eins og fyrir hann var lagt. Asa skjátlaðist' sPæn^s honum sat þá maður úr
aðeins einu sinni, en Blanchard varð svo hrifinn af þekkingu | klerkastétt og taldi hann það
hans, að hann spratt á fætur og hrópaði: „Þér eigið ekki yðar
i líka, Peabody læknir. Hvers vegna í ósköpunum höfðuð þér ekki
'argt er shtitió
Fló&hesturinn iwhfist inn
snyrtíherbergl drottningar.
Aívik í Afríku, sem svertÍBag|ar
telja fyrirboða.
Enn er allt í óvissu um það,
hvernig fer með heimsókn
Elisabetar drottningar til ný-
lendunnar Buganda í Afríku.
Á sínum tíma fluttu Bretar
konunginn þar til Lundúna, þár
sem hann var óhlýðinn við þá,
og samþykktu þá foringjar
svertingja, að landsménn skyldu
vera „í sorg“, meðan drottn-
ing væri í landinu.
Og nú fyrir nokkru kom fyr-
ir atvik, sem svertingjar telja
fyrirboða þess að forsjónin
vilji ekki að drottning komi til
lands þeirra. Var atvik þetta
eða fyrirboði á þessa lund:
Við Owens-fossa hefir verið
reist mikið raforkuvef, , sem
kostaði milljarð króna, og er
ætlunin, að Elisabet drottning
vígi það í apríl-mánuði. Um
daginn brá verkamönhum held-
ur en ekki í brún, þegar flóð-
hestur öslaði skýndiléga uþp úr
skyldu sína að vísa þessum fulla
náunga til betri vegar og vinna
þannig að sáluhjálp hans: „Vitið
þél' eiginlega hvert þér eruð að
fara, maður minn? Þér farið
beina leið til helvítis!“
„Hver fjandinn!“ sagði ná-
unginn. „Þá hefi eg enn einu
sinni lent í skökkum strætis-
vagni!“
Níl og stefndi til stöðvarhúss-
:-na er lækningastofa hans.: ins. Ruddist hann þar inn um
Hún er ósköp blátt áfram, því að hann er svo nýbyrjaður að dyr, eins og sjálfsagt var, og
starfa — hérna.“ Frúin opnaði h’ Öna inn í lækningastofuna létti ekki för sinni, fyrr en hann
og bauð komumönnum að setjas- ,.Sg skal sæjygt lækninn," var kominn inn í skrautlegt
sagði húh því næst og flýtti sér ú herbergi, sem hefir verið sér-
Asa hraðaði sér upp og velti þ- ■ /rir sér á leiðhmi, hvérra staklega búið vegna heimsóknar
ferinda Blanchard læknir mundi V na kominn. Þeir heilsuðust drottningar. Þar á hún nefnilega
að þvo af sér ferðarykið, er hún
kemur til stöðvarinnar, snyrj;a
sig og búa undir athöfnina.
Hefir þessum fulltrúa Nílar
sennilega fundizt viðeigandi að
athuga, hvernig umhorfs væri
í snyxtiherbergi drottningar.
Eftir skamma viðdvöl ruddist
flóðhesturinn inn í næsta her-
bergi. Það er stjórnklefi stöðv-
arinnar, allt þar fullt af mælum
og rofum og því líku. Þar var
fyrir maður, sem hugðist
stökkva flóðhestinum á flótta.
Þreif hann barefli og reiddi
hátt, en snerist svo undan og
flýði út úr byggingunni. Nennti
flóðhesturínn ekki að elta hann
og fór út á svalir, þar sem sér
yfir vélasalinn. Stóð hann þar
nokkra stund og virti fyrir sér
skínandi vélarnar. Voru þær
þá í notkun í fyrsta sinn.
Eitthvað var flóðhesturinn
farinn að verða skelkaður, er
hann sneri aftur af svölunum
við vélasalinn, því að hann
braut tvo glugga, er hann gerði
tilraun, til að komast út um þá,
en fann þá dyrnar og hraðaði
sér sem mest hann mátti til
síns heiina — Nílaifljóts.
Qm Mmi tía?...,
Þessar bæjarfréttir voru.m. a-
í Vísi 25. febrúar 1919:
Tóbaksleysi.
Nú má heita alveg neftóbaks-
laust orðið hér sunnanlands, eða
að minnsta kosti hér nærlendis..
Heyrzt hefir, að menn séu farn-
ir að leggjast í rúmið af tóbaks-
leysi. Sumir „saxa“ reyktóbálc
og plötutóbak, en verður illt af„
fá yfirlið og höfuðverk. Er ekki
gaman hendandi að slíku.
Danskt munntóbak er farið að:
flytjast aftur til landsins, en
það segja menn að sé allt að því
til helminga pappír. „Svona eru:
svikin úr þeim danska“.
Jóhannes Jósefsson
glímukappi, sem dvalið hefir-
í Ameríku í nokkur ár, ráðgerir'
að koma hingað heim í sumar,.
og verður kona hans með hQn—
um.
j „Svanurinn“,
Breiðafjarðarbáturinn, sem.-
legið hefir hér í lamasessi síðan
í fyrra, á nú að byrja ferðir
aftur og fer héðan í fyrsta sinm
vestur á Breiðafjörð á fimmtu—
daginn.