Vísir - 06.03.1954, Blaðsíða 7

Laugardaginn 6. marz 1954
VÍSIR
m ■■■■ H ■■■■*H'liAii'tf *■■■■ ■■■■ •-■■■■ ■■■■ H« ;
fim ieit Áím
asaa ;*
W 17
..
Iji; Æiáis* W. emea W'fjnJk M'lms&m. »:•:
*•! . ... • . * y.
fjij! BBBB ::!i! Braaa Jjlp BBSB jiiij GSEE jjjjj BBBSIB jjjjj BEMBB jjjjj EBSIB jjjjj BBES jjjjj EB.ESv
og glotti hæðnislega, til þess að kvelja loddarann sem mest,
en síðan sagði hann einarðlega: „Þér getið kannske látið yður
nægja að selja þetta gutl yðar fyrir shilling, en mig skortir
raunverulega fé án tafar. Það vill svo vel til, að eg er læknir
hér í borg og á nokkra efnaða vini, en auk þess standa mér
opin hús margra mætra borgara. Hinsvegar verða raunveru-
legir læknar ekki auðkýfingar á svipstundu og eg er nýbyrjaður
að starfa.....Svo er mál með vexti, að eg hefi verið beðinn
að stunda ríka, en heldur ógáfaða ekkju, Hún er ímyndunar-
veik, svo að eg held, að jafnvel þér gætuð ekki gert henni
neitt mein með kukli yðar.“
„Þér móðgið mig með þessum orðum,“ mælti Saxnay, en
risið á honum var nú sýnu lægra en áður.
„Gott og vel. Eg ber virðingu fyrir þeim mánni, sem er
svo heiðarlegur, að hann vill ekki græða hundrað pund á apa-
kattarstrikum sínum.“
„Bíðið við,“ sagði Saxnay og varð hræddur um að féð mundi
ganga sér úr greipum. „Hvað hafið þér hugsað yður að komi
til skipta miili okkar?“
„Greiðslan til yðar,“ svaraði Lucius fastmæltur, „verður
hundrað pund. Eg er búinn að ganga úr skugga um, að þér eruð
svo þjálfaður í blekkingum yðar, að menn láta sannfærast. Svo
er það annað atriði, að þér verðið að fela rriér að taka við
greiðslunni fyrir yður....Nei, eg segi yður ekki náfn ekkj-
unnar, fyrr en við lítum inn til hennar. Þér fáið hundrað pund
og ráðið hvort þér viljið það — eða ekkert.“
„Fjandinn hafi það, þér eruð slægur í meira lagi. Eg sam-
þykki samvinnuna við yður í þessu máli. Hvenær eigum við
að heimsækja okkar ágæta sjúkling?“
„Eg kem hingað klukkan þrjú á morgun og þá sjáið þér svo
um, að þér séuð betur búinn en nokkru sinni og hafið skraut-
legasta vagninn í bænum til taks. Ekki sæmir airnað fyrir
einkalækni konungsins í —- í — —“
„Saxlandi og markgreifans af Brandenburg," • bætti Saxnay
við. Hann gat ekki að því gert að fyllast aðdáun á hinurn unga
manni og sagði því að endingu: „Þér munuð komast langt í
heiminum, Devoe. Einkum ef þér hafið einhvern snefil af
þeirri þekkingu, sem eg hefi,“ hann glotti, „vitanlega ekki.“
Lucíus blístraði fjörugt lag, þegar hann gekk heim til frú
Fletcher.
Skilnaður.
Asa Peabody var hinn ánægðasti er hann virti fýrir sér
ferðakistuna sína. Hún var ágæt smíði og svo var það líka
mikill kostur við hana, að hann hafði fengið hana við vægu
verði. Þó var hann vitanlega miklu hreyknari af skurð-
lækningjatækjum þeim og beinborum, sem Townsend
læknir hafði gefið honum að skilnaði með heillaóskum
sínum. Daginn eftir mundi Asa Peabody frá Machias hefja för
sína suður í land. Hann átti að fara til Arnold-virkis hjá West
Point. Hann vissi það eiít um staðinn, að hann stóð á bakka
Hudsonf lj ótsins.
Það var barið hljóðlega að dyrum á vinnustofu hans. Hann
lauk upp. Úti fyrir stóð Southeby ekkja með hendur fyrir
aftan bak.
Hún dró djúpt andann og sagði síðan: „Mig tekur sannarlega
sárt að sjá yður á bak, Asa, því að þér hafði verið fyrirmyndar-
leigjandi.....Eg vona að þér viljið. þiggja þessa vettlinga af
mér. Eg hefi prjónað þá sjálf og úr beztu ull, sem mér hefir
tekizt að ná í.“...... ........................
,,Eg vona, frú Southeby, að þér fyrirgefið mér alla. þá érfið-
leika, sem eg hefi bakað yður á undanförnum árum og mis-
notkunina á kjallaranum yðar. Síðast en ekki sízt bið eg yður
afsökuhar á því, að eg 'skyldi láta stelþuangánn liggjá hér.'*‘
„Það var óþarfi. Þaö 'var aðeins kristilegt miskunnarverk að
veita henni húsaskjól hérha. .... En eg mun sakna yðar. Það
verður syo kyrrlátt í húsihu, þegár þér verðið farinn. Má —
má eg?“ Hún' beið: ekki; svars, heldu'r beygði hann skyndiléga
niður að sér og kyssti hann ; báðar kinnar. „Guð blessi yður
og veiti bráutargengi. Ög munið það, Asa, að þér eigið alltaf
víst hæli hjá mér.“
„Eg mun ekki gleyma þvi öí’ — það er áreiðanlegt.“
Frú Soutlieby snökti. „Munið nú allt, sem Townsend læknir
kenndi yður og gætið þess uni fram allt, að þeir, sem eldri eru,
geri yður ekki að riéíhrii gólfþurrku .. . .“ Gamla konari hrað-
aði sér út, því að hún var ailíoí' hrærð, til þess að geta talað öllu
lengur við hann með rósemi.
Asa var einmitt að loka férðakistu sinrii, er hann hejnrði stigið
létt til jarðar að bakt sér'. Hárin leit um öxl og kom auga á
Hildu, sem stóð állklífedcl,' rjóð í kinnum, þrátt fyrir föíva and-
litsins, í dyrunum.
„Hver hef t léýft yðtir fið fafa úr rúminu?" spurðl A'sa «nöggt.
„Upp 1 bólið aftúr, ungfrÚ Mén'.ion. Eg ætlá að skdðá .ýðöfi í
síðastá éiiári'"
„Eg er miklu brattari en áður,“ svaraði stúlkan. „Eg er yður
ákaflega þakklát og er á förum héðan.....Já, eg verð að fara.
Eg vona aðeins, að eg geti einhvern tímann auðsýnt yður það
þakklæti, sem þér verðskuldið.“
„Það sem aðallega amaði að yður var næringarskortur og
það er hættulegt fyirr ungling á yðar reki að búa við skort. Ætl-
ið þér að reyna að muna mig um það, að borða eins vel og mik-
ið og yður er unnt?“
„Já, læknir.“ Hildu hafði aldrei liðið eins vel og undanfarna
þrjá sólarhringa og" henni hafði þá gefizt tóm til að hugleiða
framtíðina. Plún hafði tekið ákvörðun sína um að snúa aftur
til Rauðskinnanna sinna, þótt lífið væri örðugt þar. Hún þráði
skógana þar og fyrirleit eymdarlífið í Boston. Hún hafði skyndi-
lega gert sér það Ijóst kveldið áður, að hún ætti á hættu, að
Lizzie Wright léti setja hana í fangelsi fyrir samningsrof, svo
að ekki væri til setu boðið. „Góður Guð halai ævinlega vernd-
arhendi sinni yfir yður.“ Áður en Asa vissi sitt rjúkandi ráð
hafði stúlkan fallið *á kné fyrir framan hann og kyssti á aðra
hönd hans.
Asa roðnaði upp undir hársrætur, en reyndi þó að láta á
engu bera, er hann tók undir handarkrika stúlkunnar og lyfti
henni á fætur. „Heyrið þér nú, Hilda, heima hjá mér er sagt,
að konur eigi ekki að kyssa karlmenn þannig.“
Það skein úr augum Hildu, er hún leit á hann, að hún hafði
fengið ást á honum. „Yður langar þó líklega ekki til þess. að
eg kyssi yður — — á munninn?“
Asa vissi ekki, hvað það var, sem réð því, að hann tók stúlk-
una í faðm sér og kyssti hana þungum kossi. Hann brosti vand-
ræðalega á eftir og sagði: „Hvað, sem fyrir yður kann að hafa
komið, Hilda, þá' er það víst, að þér hafið ekki orðið drusla af
því. Eg tel yður ekki dækju frekar en,“ nafnið hraut af vörum
hans, „en Söbru Stanton."
Hilda Ijómaði öll. „Er það skoðun yðar — í sannleika?“
„Já, og nú ætla eg að skrifa Townsend lækni bréf og biðja
hann um að verða yður hjálplegur. Sjálfur er eg á förum héð-
an.“ Hann skrifaði bréfið í flýti og afhenti Hildu ásamt tíu
shillinga seðli.
„Hvers vegna farið þér héðan?“
„Eg hefi gerzt herlæknir.“
Brosið hvarf af andliti Hildu. „Eg óska yður alls hins bezta
í heiminum,“ sagði hún. Svo virtist henni detta eitthvað í hug,
hún tók gulan borða úr hári sínu og hnýtti hann í snotra slaufu.
„Viljið þér gera mér þann greiða, Asa læknir, að geyma þetta
— dálitla stund að minnsta kosti — til þess að minna yður á
þakklæti mitt,“ rödd hennar varð skyndilega styrkari og hljórn-
fegurri — „og — sanna ást mína.‘“
Hún snerist á hæli, vatt sér út úr dyrunum og gekk hratt
eftií SudbUrystræti, þótt Asa kallaði til hennar og segði henni
að koma aftiir. Hún leit ekki einu sinni um öxl. |
Til allrar óhamingju var svo margt skyldmenna Stanton-f jöl-!
skyldunnar gestkomandi þar heima, að Asa varð að leigja sér
herbergi annars staðar um nóttina. En hann snæddi kveldverð,
heima hjá Söbru og leið vel. Hann hugleiddi eftir ltveldverðinn,
hversu langt mundi verða þangað til svo vel færi um hann
aftur. Sabra hafði auk þess verið óvenjulega alúðleg og skemmti-
leg í viðmóti. Þegar svo hafði viljað til, að þau voru ein í setu-
stofunni nokkr'a stund, tók hann kjark í sig og mælti:
UR RIKI NATTURUNNAR:
Bezti hundurinn „jóðlar“.
í Kóngó finnst sérkennilegasta
hundakyn í heimi.
Duglegasti, skynsamasti
þrifnasti og „mannlegasti“
hundur í heimi er hvorki
Sankti Bernþarðshundurinn né
fjárhundurinn íslenzki.
Það er hundur, sem er upp-
runninn er í hjarta Kongóný-
lendu Belga, þar sem dverg-
svertingjarnir nota hann enn
til þess að skipta fyrir velskap-
aða konu. Þeir kalla séppa Ra-
senji, og svartflekkóttur hund-
Ur af þessu tagi er tignaður
sem guð af dvergsvertingjun-
um, en venjulegur Rasenji, sem
er brúrtflekkóttur, er notaður
bæði af þeim og livítum mönn-
um sem veiðihuridúr, húsdýr,
„selskabs“-húndur, barnfóstra
og sirkuslistahundur.
Rasenji-hundurinn geltir
ekki, heldur relcur hann upp
fallegt jóðl. Hann „þvær“ sér
hátt og lágt a. m. k, einu sinni
á dag eins: &g köttuf. Fíé Iiann
vel vöninn, keamur hartn með
öskuhakka, þégar gesturinn
Á kvðídvokunni.
I London heimtaði maður
nokkur, að hann fengi skilnað
frá konu sinni, þar sem hún
stældi Ritu Hayworth í öllu.
Hún klæddist eins og Rita,
málaði sig eins og Rita, greiddi
hárið eins og Rita, hreyfði sig
eins og Rita og talaði eins og
Rita. Maðurinn var að verða
vitltus, svo að hann sagði- við
dómarann:
„Ef henni leyfist að herma
þannig eftir Ritu í öllum atrið-
um, þá verð eg að fá að herma
eftir Aly að einu leyti.“
®
Einu sinni kom það fyrir, að
dr. Adenauer var boðið á akur-
hænuveiðar. Komst hann þá
einu sinni í færi við tvær og
bar byssuna upp að vanganum,
en um leið flaug svo míkill
sægur af öðrum fuglum fyrir
framan hann, að hann varð að
hætta að skjóta. Spurði hami
þá veiðifélaga sinn: „Hvaða
fuglager var þetta eiginlega?“
„Þetta voru starar, herra
kanzlari,“ svaraði maðurinn.
„Humm, starar,“ tautaði
Adenauer. „Þetta kalla eg nú
meirihluta."
©
Auðkýfingur nokkur fékk'
allt í einu þá hugmynd, að
hann ætti að gleðja æskuvini
sína, sem hann hafði þekkt,
þegar hann átti ekki bót fyrir
rassinn á mér. Byrjaði hann á
að bjóða til borgarinnar gam-
alli konu, kom henni fyrir í
bezta gistihúsi borgarinnar og
sagðist ætla að borga öll út-
gjöld hennar. f gistihúsinu
fékk hún bezta herbergið og var
baðherbergi mið hliðina á því.
Morguninn eftir hitti hann
gest sinn og spurði hana, hvem-
ig hún hefði sofið. Hún dæsti
og svaraði: „Ó, minnstu ekki á
það, eg svaf ekki dúr.“
„Nú, hvernig stóð á því?“-
„Jú, sjáðu til, það var bað-
herbergi fyrir innan svefnher-
bergið, og eg sat uppi í alla
nótt, því að eg var svo hrædd
um, að einhver þyrfti að fara
í gegn hjá mér til að fara í bað.“
Cihu j/hhí Hat.
þarfnast slíks, og sé hitinn í
herberginu ekki nægilega mik-
ill snýr hann lokanum á mið-
stöðvarofninum eða rótar í eld-
inum í eldstónni, svo að betur
logi.
Rasenji-hundar eru mjög
vinalegir. Ennið er. hrukkótt
eins og á öldnum, síhugsandi
prófessör og hánn horfir á alla
með vinsamlégu augnatilliti.
Hann er svo liðugur, að hann
! getur leikið ótrúlegustu listir,
j og sumif hafa mesta skemmtun
af að færa húsbónda sínum
fullan kaffibolla, ef maðurinn
nennir elcki að teygja sig eftir
honum.
Kona nokkur í London, u.ng-
frú Tudor-Williams, er eina
manneskjan utan Afríku, sem
elur hunda þessa upp. Amer-
ískur auðkýfingur bauð henni
einu sinni 50.000 krónur fyrir
tiurid af þessu tag-i, en hún
hafnaði bciðinu.
. Þetta mátti m. a. lesa í Vís^
í marzbyrjún árið 1919:
Húseign seld.
Nýlega seldi Geir Pálsso®
hús það, sem hann hefir byggt
við Mjóstræti fyrir 172 þús. kr„
Hús hækka nú svo að segja
daglega í verði hér í bænum,
og nýlega .var t. d. eitt hús selt
fyrir 30 þús. kr., sem selt var
í haust fyrir 20 þús. lir.
Bolshvíkingur
er á leið hingað með Botníu
að sögn, til þess að flytja fyrir-
lestra um stefnu sína og
flokksbræðra sinna. Hann hefir
sent hingað skeyti á úndan Sér.-
Bann
hefir vérið lagf við því, aði
fara um .ísinn á‘ hrifhinni.. Hafa'
margir menn farið, út á ísinri
eftir að bánnað var að fara urri
hann. Væri'fuil þörf á því,. aS
lövgreglan hefði strangt. eftirliÉ
með því; ajð baatninu yrði'.hlýtt*
;því. að; ísínri. es ótryggiis og öll
umferð um tiann hættúlsg.