Vísir - 06.03.1954, Blaðsíða 7

Vísir - 06.03.1954, Blaðsíða 7
Laugardaginn 6. marz 1954 VÍSIR m ■■■■ H ■■■■*H'liAii'tf *■■■■ ■■■■ •-■■■■ ■■■■ H« ; fim ieit Áím asaa ;* W 17 .. Iji; Æiáis* W. emea W'fjnJk M'lms&m. »:•: *•! . ... • . * y. fjij! BBBB ::!i! Braaa Jjlp BBSB jiiij GSEE jjjjj BBBSIB jjjjj BEMBB jjjjj EBSIB jjjjj BBES jjjjj EB.ESv og glotti hæðnislega, til þess að kvelja loddarann sem mest, en síðan sagði hann einarðlega: „Þér getið kannske látið yður nægja að selja þetta gutl yðar fyrir shilling, en mig skortir raunverulega fé án tafar. Það vill svo vel til, að eg er læknir hér í borg og á nokkra efnaða vini, en auk þess standa mér opin hús margra mætra borgara. Hinsvegar verða raunveru- legir læknar ekki auðkýfingar á svipstundu og eg er nýbyrjaður að starfa.....Svo er mál með vexti, að eg hefi verið beðinn að stunda ríka, en heldur ógáfaða ekkju, Hún er ímyndunar- veik, svo að eg held, að jafnvel þér gætuð ekki gert henni neitt mein með kukli yðar.“ „Þér móðgið mig með þessum orðum,“ mælti Saxnay, en risið á honum var nú sýnu lægra en áður. „Gott og vel. Eg ber virðingu fyrir þeim mánni, sem er svo heiðarlegur, að hann vill ekki græða hundrað pund á apa- kattarstrikum sínum.“ „Bíðið við,“ sagði Saxnay og varð hræddur um að féð mundi ganga sér úr greipum. „Hvað hafið þér hugsað yður að komi til skipta miili okkar?“ „Greiðslan til yðar,“ svaraði Lucius fastmæltur, „verður hundrað pund. Eg er búinn að ganga úr skugga um, að þér eruð svo þjálfaður í blekkingum yðar, að menn láta sannfærast. Svo er það annað atriði, að þér verðið að fela rriér að taka við greiðslunni fyrir yður....Nei, eg segi yður ekki náfn ekkj- unnar, fyrr en við lítum inn til hennar. Þér fáið hundrað pund og ráðið hvort þér viljið það — eða ekkert.“ „Fjandinn hafi það, þér eruð slægur í meira lagi. Eg sam- þykki samvinnuna við yður í þessu máli. Hvenær eigum við að heimsækja okkar ágæta sjúkling?“ „Eg kem hingað klukkan þrjú á morgun og þá sjáið þér svo um, að þér séuð betur búinn en nokkru sinni og hafið skraut- legasta vagninn í bænum til taks. Ekki sæmir airnað fyrir einkalækni konungsins í —- í — —“ „Saxlandi og markgreifans af Brandenburg," • bætti Saxnay við. Hann gat ekki að því gert að fyllast aðdáun á hinurn unga manni og sagði því að endingu: „Þér munuð komast langt í heiminum, Devoe. Einkum ef þér hafið einhvern snefil af þeirri þekkingu, sem eg hefi,“ hann glotti, „vitanlega ekki.“ Lucíus blístraði fjörugt lag, þegar hann gekk heim til frú Fletcher. Skilnaður. Asa Peabody var hinn ánægðasti er hann virti fýrir sér ferðakistuna sína. Hún var ágæt smíði og svo var það líka mikill kostur við hana, að hann hafði fengið hana við vægu verði. Þó var hann vitanlega miklu hreyknari af skurð- lækningjatækjum þeim og beinborum, sem Townsend læknir hafði gefið honum að skilnaði með heillaóskum sínum. Daginn eftir mundi Asa Peabody frá Machias hefja för sína suður í land. Hann átti að fara til Arnold-virkis hjá West Point. Hann vissi það eiít um staðinn, að hann stóð á bakka Hudsonf lj ótsins. Það var barið hljóðlega að dyrum á vinnustofu hans. Hann lauk upp. Úti fyrir stóð Southeby ekkja með hendur fyrir aftan bak. Hún dró djúpt andann og sagði síðan: „Mig tekur sannarlega sárt að sjá yður á bak, Asa, því að þér hafði verið fyrirmyndar- leigjandi.....Eg vona að þér viljið. þiggja þessa vettlinga af mér. Eg hefi prjónað þá sjálf og úr beztu ull, sem mér hefir tekizt að ná í.“...... ........................ ,,Eg vona, frú Southeby, að þér fyrirgefið mér alla. þá érfið- leika, sem eg hefi bakað yður á undanförnum árum og mis- notkunina á kjallaranum yðar. Síðast en ekki sízt bið eg yður afsökuhar á því, að eg 'skyldi láta stelþuangánn liggjá hér.'*‘ „Það var óþarfi. Þaö 'var aðeins kristilegt miskunnarverk að veita henni húsaskjól hérha. .... En eg mun sakna yðar. Það verður syo kyrrlátt í húsihu, þegár þér verðið farinn. Má — má eg?“ Hún' beið: ekki; svars, heldu'r beygði hann skyndiléga niður að sér og kyssti hann ; báðar kinnar. „Guð blessi yður og veiti bráutargengi. Ög munið það, Asa, að þér eigið alltaf víst hæli hjá mér.“ „Eg mun ekki gleyma þvi öí’ — það er áreiðanlegt.“ Frú Soutlieby snökti. „Munið nú allt, sem Townsend læknir kenndi yður og gætið þess uni fram allt, að þeir, sem eldri eru, geri yður ekki að riéíhrii gólfþurrku .. . .“ Gamla konari hrað- aði sér út, því að hún var ailíoí' hrærð, til þess að geta talað öllu lengur við hann með rósemi. Asa var einmitt að loka férðakistu sinrii, er hann hejnrði stigið létt til jarðar að bakt sér'. Hárin leit um öxl og kom auga á Hildu, sem stóð állklífedcl,' rjóð í kinnum, þrátt fyrir föíva and- litsins, í dyrunum. „Hver hef t léýft yðtir fið fafa úr rúminu?" spurðl A'sa «nöggt. „Upp 1 bólið aftúr, ungfrÚ Mén'.ion. Eg ætlá að skdðá .ýðöfi í síðastá éiiári'" „Eg er miklu brattari en áður,“ svaraði stúlkan. „Eg er yður ákaflega þakklát og er á förum héðan.....Já, eg verð að fara. Eg vona aðeins, að eg geti einhvern tímann auðsýnt yður það þakklæti, sem þér verðskuldið.“ „Það sem aðallega amaði að yður var næringarskortur og það er hættulegt fyirr ungling á yðar reki að búa við skort. Ætl- ið þér að reyna að muna mig um það, að borða eins vel og mik- ið og yður er unnt?“ „Já, læknir.“ Hildu hafði aldrei liðið eins vel og undanfarna þrjá sólarhringa og" henni hafði þá gefizt tóm til að hugleiða framtíðina. Plún hafði tekið ákvörðun sína um að snúa aftur til Rauðskinnanna sinna, þótt lífið væri örðugt þar. Hún þráði skógana þar og fyrirleit eymdarlífið í Boston. Hún hafði skyndi- lega gert sér það Ijóst kveldið áður, að hún ætti á hættu, að Lizzie Wright léti setja hana í fangelsi fyrir samningsrof, svo að ekki væri til setu boðið. „Góður Guð halai ævinlega vernd- arhendi sinni yfir yður.“ Áður en Asa vissi sitt rjúkandi ráð hafði stúlkan fallið *á kné fyrir framan hann og kyssti á aðra hönd hans. Asa roðnaði upp undir hársrætur, en reyndi þó að láta á engu bera, er hann tók undir handarkrika stúlkunnar og lyfti henni á fætur. „Heyrið þér nú, Hilda, heima hjá mér er sagt, að konur eigi ekki að kyssa karlmenn þannig.“ Það skein úr augum Hildu, er hún leit á hann, að hún hafði fengið ást á honum. „Yður langar þó líklega ekki til þess. að eg kyssi yður — — á munninn?“ Asa vissi ekki, hvað það var, sem réð því, að hann tók stúlk- una í faðm sér og kyssti hana þungum kossi. Hann brosti vand- ræðalega á eftir og sagði: „Hvað, sem fyrir yður kann að hafa komið, Hilda, þá' er það víst, að þér hafið ekki orðið drusla af því. Eg tel yður ekki dækju frekar en,“ nafnið hraut af vörum hans, „en Söbru Stanton." Hilda Ijómaði öll. „Er það skoðun yðar — í sannleika?“ „Já, og nú ætla eg að skrifa Townsend lækni bréf og biðja hann um að verða yður hjálplegur. Sjálfur er eg á förum héð- an.“ Hann skrifaði bréfið í flýti og afhenti Hildu ásamt tíu shillinga seðli. „Hvers vegna farið þér héðan?“ „Eg hefi gerzt herlæknir.“ Brosið hvarf af andliti Hildu. „Eg óska yður alls hins bezta í heiminum,“ sagði hún. Svo virtist henni detta eitthvað í hug, hún tók gulan borða úr hári sínu og hnýtti hann í snotra slaufu. „Viljið þér gera mér þann greiða, Asa læknir, að geyma þetta — dálitla stund að minnsta kosti — til þess að minna yður á þakklæti mitt,“ rödd hennar varð skyndilega styrkari og hljórn- fegurri — „og — sanna ást mína.‘“ Hún snerist á hæli, vatt sér út úr dyrunum og gekk hratt eftií SudbUrystræti, þótt Asa kallaði til hennar og segði henni að koma aftiir. Hún leit ekki einu sinni um öxl. | Til allrar óhamingju var svo margt skyldmenna Stanton-f jöl-! skyldunnar gestkomandi þar heima, að Asa varð að leigja sér herbergi annars staðar um nóttina. En hann snæddi kveldverð, heima hjá Söbru og leið vel. Hann hugleiddi eftir ltveldverðinn, hversu langt mundi verða þangað til svo vel færi um hann aftur. Sabra hafði auk þess verið óvenjulega alúðleg og skemmti- leg í viðmóti. Þegar svo hafði viljað til, að þau voru ein í setu- stofunni nokkr'a stund, tók hann kjark í sig og mælti: UR RIKI NATTURUNNAR: Bezti hundurinn „jóðlar“. í Kóngó finnst sérkennilegasta hundakyn í heimi. Duglegasti, skynsamasti þrifnasti og „mannlegasti“ hundur í heimi er hvorki Sankti Bernþarðshundurinn né fjárhundurinn íslenzki. Það er hundur, sem er upp- runninn er í hjarta Kongóný- lendu Belga, þar sem dverg- svertingjarnir nota hann enn til þess að skipta fyrir velskap- aða konu. Þeir kalla séppa Ra- senji, og svartflekkóttur hund- Ur af þessu tagi er tignaður sem guð af dvergsvertingjun- um, en venjulegur Rasenji, sem er brúrtflekkóttur, er notaður bæði af þeim og livítum mönn- um sem veiðihuridúr, húsdýr, „selskabs“-húndur, barnfóstra og sirkuslistahundur. Rasenji-hundurinn geltir ekki, heldur relcur hann upp fallegt jóðl. Hann „þvær“ sér hátt og lágt a. m. k, einu sinni á dag eins: &g köttuf. Fíé Iiann vel vöninn, keamur hartn með öskuhakka, þégar gesturinn Á kvðídvokunni. I London heimtaði maður nokkur, að hann fengi skilnað frá konu sinni, þar sem hún stældi Ritu Hayworth í öllu. Hún klæddist eins og Rita, málaði sig eins og Rita, greiddi hárið eins og Rita, hreyfði sig eins og Rita og talaði eins og Rita. Maðurinn var að verða vitltus, svo að hann sagði- við dómarann: „Ef henni leyfist að herma þannig eftir Ritu í öllum atrið- um, þá verð eg að fá að herma eftir Aly að einu leyti.“ ® Einu sinni kom það fyrir, að dr. Adenauer var boðið á akur- hænuveiðar. Komst hann þá einu sinni í færi við tvær og bar byssuna upp að vanganum, en um leið flaug svo míkill sægur af öðrum fuglum fyrir framan hann, að hann varð að hætta að skjóta. Spurði hami þá veiðifélaga sinn: „Hvaða fuglager var þetta eiginlega?“ „Þetta voru starar, herra kanzlari,“ svaraði maðurinn. „Humm, starar,“ tautaði Adenauer. „Þetta kalla eg nú meirihluta." © Auðkýfingur nokkur fékk' allt í einu þá hugmynd, að hann ætti að gleðja æskuvini sína, sem hann hafði þekkt, þegar hann átti ekki bót fyrir rassinn á mér. Byrjaði hann á að bjóða til borgarinnar gam- alli konu, kom henni fyrir í bezta gistihúsi borgarinnar og sagðist ætla að borga öll út- gjöld hennar. f gistihúsinu fékk hún bezta herbergið og var baðherbergi mið hliðina á því. Morguninn eftir hitti hann gest sinn og spurði hana, hvem- ig hún hefði sofið. Hún dæsti og svaraði: „Ó, minnstu ekki á það, eg svaf ekki dúr.“ „Nú, hvernig stóð á því?“- „Jú, sjáðu til, það var bað- herbergi fyrir innan svefnher- bergið, og eg sat uppi í alla nótt, því að eg var svo hrædd um, að einhver þyrfti að fara í gegn hjá mér til að fara í bað.“ Cihu j/hhí Hat. þarfnast slíks, og sé hitinn í herberginu ekki nægilega mik- ill snýr hann lokanum á mið- stöðvarofninum eða rótar í eld- inum í eldstónni, svo að betur logi. Rasenji-hundar eru mjög vinalegir. Ennið er. hrukkótt eins og á öldnum, síhugsandi prófessör og hánn horfir á alla með vinsamlégu augnatilliti. Hann er svo liðugur, að hann ! getur leikið ótrúlegustu listir, j og sumif hafa mesta skemmtun af að færa húsbónda sínum fullan kaffibolla, ef maðurinn nennir elcki að teygja sig eftir honum. Kona nokkur í London, u.ng- frú Tudor-Williams, er eina manneskjan utan Afríku, sem elur hunda þessa upp. Amer- ískur auðkýfingur bauð henni einu sinni 50.000 krónur fyrir tiurid af þessu tag-i, en hún hafnaði bciðinu. . Þetta mátti m. a. lesa í Vís^ í marzbyrjún árið 1919: Húseign seld. Nýlega seldi Geir Pálsso® hús það, sem hann hefir byggt við Mjóstræti fyrir 172 þús. kr„ Hús hækka nú svo að segja daglega í verði hér í bænum, og nýlega .var t. d. eitt hús selt fyrir 30 þús. kr., sem selt var í haust fyrir 20 þús. lir. Bolshvíkingur er á leið hingað með Botníu að sögn, til þess að flytja fyrir- lestra um stefnu sína og flokksbræðra sinna. Hann hefir sent hingað skeyti á úndan Sér.- Bann hefir vérið lagf við því, aði fara um .ísinn á‘ hrifhinni.. Hafa' margir menn farið, út á ísinri eftir að bánnað var að fara urri hann. Væri'fuil þörf á því,. aS lövgreglan hefði strangt. eftirliÉ með því; ajð baatninu yrði'.hlýtt* ;því. að; ísínri. es ótryggiis og öll umferð um tiann hættúlsg.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.