Vísir - 29.04.1954, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn '29. apríl 1954
VISIB
^IHIH BBBH gg BBBB fe BBBB .gf, BBBB BBBB ÍH BBBB Éi' BBBB jgj ■ BBBB Éj« £
| Ch0íhh fieit Mna
Sa
>:*
ss
*:■
X^bbbbPbbbb m B1
ævrna....
Eftir JF. van Wyeh ftMason*
is$:

■:•
■:«
ijjij ■■■■ mu ■■■■■ ii ■■■■ n ■■■■ «i ■■■■ w ■■■«:
»V.V>.\VVV.V.V.V.V«V.VéW»V.V.VAV.V.,.VV*,.V.,.,éV*V
• „Já, í næstu viku getið þér farið til Kristjánsvígis við Cruz.-
flóa. Þar býr vinur minn, Per Drotten plantekrueigandi. Hann
er að drepast úr liðagigt. Og hann er ríkur.“
„Eg þakka,“ sagði Pétur og brosti, „Eg þarf á peningum að
halda.“
Til hvers vdr rið leiðá athyglina að því, að honum kom ekki
til hugar að eyða ævi sinni, ekki einu sinni fáum árum, á þess-
um eyjum. Auk þess sem þarna var svækjuhiti og nærri ólíft
hékk það yfir höfðum manna sem Damóklesarsverð, að þrælar
gerðu uppreist, brenndu hús, ræntu og myrtu.
Carleby var hranalegri í framkomu, er hann kvaddi hann,
og þó augljóst, að hann einnig dáði leikni hans:
„Þér munuð komast langt — svo sannarlega var það mér
gleðiefni, að þurfa ekki að skjóta — svona leikinn lækni.“
Svo varð hann allt í einu bliðlegri á svip.
„Eldri drengnum mínum er erfitt um mál. Fyrir bata vildi
eg greiða marga ríkisdali. Skozkur læknir segir, að hann hafi
tunguhaft.“
Samtalinu lauk með því, að Pétur lofaði að koma í heimsókn
á Maho-plantekruna, þegar húsbóndinn á Annaberg væri kom-
inn á fætur.
Danimir tveir voru ekki langt farnir, þegar Pétur lagði
leið sína til herbergis Frydendahls, sem nú hafði fyllstu ástæðu
til umkvartana, því að hitasvækjan var óskapleg.
„Eg get ekki sofið,“ sagði hann. „Af hverju gefið þér mér
ekki eitthvert svefnlyf?"
„Vegna þess, að eg geymi það, ef þess verður brýn þörf.“
Hann lagði hönd sína á enni Danans.
„Þér eruð að fá hita. Hann setti dálítið af Jesúítaberki í
laudanum í glas af vatni og lyfti svo. upp höfði Frydendahls
hins sköllótta, svo að hann gæti drukkið úr glasinu,
„Aha, nú líður mér betur. Af hverju komið þér svona vel
fram við mig? Eg hefi ekki verið mjög góður húsráðandi? Eg
Veit það.“
„Þér hafið verið veikur,“ sagði Pétur og hugsaði hratt. „Auk
þess hafið þér staðið við það, sem þér lofuðuð."
Klukkustundu fyrir uppskurðinn hafði þjónn Frydendahls
komið til hans með strigapoka, sem í voru 500 ríkisdalir úr
gulli.“
„Kannske af því að eg er ríkur,“ sagði Frydendahi og reyndi
að mæla sem þetta væri í gamni sagt.
„Nei. Það er vegna þess, að þér eruð sjúklingur minn. Eg
reyni að gera það sem í mínu valdi stendur fyrir sjúklinga
mína, einn og alla.“
„Hvað — þér ætlið þó ekki að halda því fram, að þér mynduð
stunda eins vel, einhverja kerlingu til dæmis, og mig?“
„Eg býst ekki við, að þér getið gert yður grein fyrir afstöðu
minni, en það er svo.“
Drykkurinn fór að hafa sín áhrif, Frydendahl hallaði sér
aftur með hálflukt augu og var brátt sofnaður.
Pétur hafði notað tímann eftir föngum til tvenns, til þess
að vingazt við harðhundana tvo, o<£ til^iess að komast inn í
vopnabúrið í Annaberg.
Pétur sendi þjón Frydendahls til þess að sækja könnu með
vatríi, en það mundi taka Kann 5 mínútur. Svo; hóf hann íeit
að Játúnslyklinum að álmunni, en hafði þó ekki augun af hin-
um sofandi, sjúka manni. Hann komst-brátt að raun um hvar
lykillinn var geymdur — í. skúffu í skrifborði hans.
Því næst fór hann í vopnabúrið og náði sér í nokkrar kúlur
í frönsku skammbyssuna, sem hann hafði komizt yfir, en hún
var hinn bezti gripur, sem vafaláúst mundi'gétá komið í góðár
þarfir. j|
Klukkan tíu um kvöldið, á töðrum degi eftir uppskurðinn,
lagði Pétur leið sína efiir göngunum, sem lágu að vesturálm-
unni. Varðhundurinn reis á fætur og gerði sig líklegan til að
urra, en Pétur klappaði honum á kollinn, og sef aðist hann þegar.
Áður en Pétur prófaði lykilinn lagði hann lengi við hlustimar,
til þess að vera viss um, að eriginn njósnaði um hann. Loks
var hann viss um, að hann þyrfti ekkert að óttast.
Undir eins og hann hafði stungið lyklinum í skrána og snúið
honum heyrði hann einhvern hávaða innan dyra, líkastan urri
villidýrs, og ýtti því inn imrðinni, en fór eigi sjálfur inn þegar.
Var þetta hyggilegt, því að nú sá hann í hálfdimmunni hina
gömlu konu, sem bjóst til að sstökkva að honum með rýting
í hendi og var hún hin grimmdarlegasta á svip; en er hún sá,
að það var læknirinn, kom feginssvipur á andlit hennar og hún
tautaði:
„Ó, læknir.“ •
Pétur gat ekki varizt því að hugsa á þá leið, að augu hennar
væru sem villikattar augu. Meðan hánn lokaði hurðinni á eftir
sér reyndi hún að kyssa á hönd hans um leið og hún faldi hníf-
inn í vasa sínum. Þau gengu saman að fleti Trinu Varsaa.
Hún opnaði augun, er hún heyrði fótatakið og það birti yfir
henni allri, hinni hrelldu konu, er hún sá hver kominn var.
„Trina,“ sagði hann hásum rómi, „ó, loksins hefir fundum
okkar borið saman aftur.“
„Ó, Pétur læknir —• loksins. Pétur.“
Þegar hún reyndi með erfiðismunum að rísa upp við dogg
lagði hann hana hægt niður og varð að láta sér nægja að leggja
hönd hans að brennheitum vanga sínum. Hann sá tvö stór tár
koma fram á hvarma hennar. En hún reyndi að vera húgdjörf
og hlæja. H ,, í
,„Pétur, Pétur, aldrei framar máttu fara frá mér.“
„Aldrei,“ sagði hann, „aldrei meðan nokkur blóðdropi renn-
ur mér í æðum.“
Hann kyssti hana á ennið, en hún vafði handleggnum um
háls honum og dró hann að sér, þar til varir þeirra mættust.
„Mon chevalier" (riddarinn minn), hvíslaði hún.
Mamma Bellóna var á stöðugu iði í skugganum og Pétur tók
eítir því, að hún handlék ýmsa smágripi, sem hún hafði í pils-
vasa sínum, fuglsfót, mannsbein og fleira. Váfalaust var hún
hjátrúarfull mjög. '
Hann kraup á kné við beð Trinu og athugið hana af alúð og
gaumgæfni og þreifaði á slagæðinni og komst þegar að því,
að hún hafði ekki mikinn hita.
„Kennir þig' mikið til?“
„Já, Pétur, mjög mikið — hérna.“
Og hún strauk hendi frá brjóstum sér niður. „Eru verkirnir
stöðugir, eða koma þeir aðeins sem snöggvast, mjög sárir, og
’nverfa svo?“
„Mig kennir ekki svo mjög mikið til,“ sagði hún og reyndi að
brosa framan í hann, „en það er alltaf verkur —• og með hverj-
um deginum sárari.“
Pétur hnyklaði brúnir og var orðinn mjög áhyggjufullur á
svip. Hann tók duft og önnur meðul upp úr vasa sínum, sem
harm hélt að myndu koma að gagni. Hann benti gömlu blökku-
konunni að koma og reyndi að koma henni í skilning um hvernig
hún ætti að fara að til þess að gefa Trinu þau.
„Væna mín,“ sagði hann, „þú verður að liggja alveg kyrr,“
hvíslaði hann. „Þú mátt ekki fara á fætur undir neinum kring-
umstæðum — það gæti teflt barni þínu í hættu.“
Á kvöldvokunni.
Ferðamenn koma að litlu
gisithúsi í Frakklandi. Þar
stendur á spjaldi: Öll tungumál
töluð hér. Þeir ráðast til ínn-
uð hér. Skrifstofumaðurinn
skilur ekki orð. Þá er hann á
frönsku minritur á að á spjáld-
inu úti fyrir standi „öll tungu-
mál. töluð hér“. — „Já,“ segir
hann. „Það eru gestirnir, sem
það gera. Þeiri eru úr öllum
áttum.“
O
Ung kona var önnum kafin
við að búa til fínar kökur handa
bónda sinum. En þegar hann
kemur heim situr hún þar og
grætur sáran.
„Hvað er að?“ spyr hann.
„Æ,“ svarar hún og snökktir
ákaílega. „Eg var búin að baka
handa þér svo fínar kökur, en
svo þurfti eg snöggvast að
skreppa inn í stofu og á meðan
var ólukkans hvolpurinn búinn
að gleypa þær allar!“
„Taktu þér það ekki svona
nærri,“ sagði eiginmaðurinn
ungi. „Eg skal kaupa handa
þér nýjan hvolp á morgun.“
•
Það gerðist hér fyrrum. —
Jónas kom heim mjög seint
og var allsvínkaður. Konan
tekur á móti honum.full af
gremju: „Þú kannt ekki að
skammast þíri, að koma' heim
svona seint!“ . í
„Kem eg seint — eg held ékki.
Klukkan er 10.“
„Eg held síður, klukkan er
eitt. Næturvörðurinri var að
að blása eitt rétt í þessu.“
„Það er ekki að undra. Hann
getur nefnilega ekki blásið
núll.“

UNDARCOTU 25 S/MÍJT+1
SutfouqkÁ!
TARZAM
mi
Tarzan féll sem snöggvast í ómegm
við höggið, erihann lenti á trjáboln-
um.
. .iíji-.niK/
dauður,
í sér.
i.auor lielt, ao Tarzan værx
og hélt burt rneð hnífinri
tívo raknaði Tarzan úr rotiriu, en
saknaði þá hnífsins góða.
En í ofanálag hafði bogi hans
bortnað í áflogunum. Harin var vopn-
•sna[