Vísir - 04.06.1954, Qupperneq 7

Föstudaginn 4. júní 1954
VISIB
1
•gMBÍHÍ ýt'áááa'Éi *■■■*■£*■■■■*B ■VbÍ'bÍbV S‘■■■■'ái' iiii jjjjí oebb ím» ;
| CnyiM Heit Mna ■
ævina,

£-«
?!
LllBB
Eítir F. van JVych Mason*
75
Iv
K ■ «■■■ ^ ■■■» H ■■■■ IHI! ■■■■ SU8 ■■«•■■ lílll ■■■■ p ■■■■ n ■■■■ m ■■■■•*•
vígi, meðal annars við Boston, en þá hafði hann verið svo tauga-
æstur, að hann hafði skolfið eins og lasburða hundur. Já, hann
hafði verið svo óstyrkur, að hann gat vart hlaðið byssuna, en
það var lantg síðan þetta var. Hið eina, sem olli honum kvíða
var það, að hann gat ekki gengið út í þennan bardaga í neinni
hrifni, ekki í réttum bardagahug. Það var engin uppörvun í til-
hugsuninni um það, að í dag, annan dag októbermánaðar 1780,
yrði morð framið á þessum stað. Allt í einu var sem Joshua hefði
tekið ákvörðun og hann var í þann veginn að taka til máls og
æpa:
„Fari þetta allt til fjandans, það er ekkert vit í þessu —“. En
hann gerði það ekki. Þarna stóðu þeir Calvert, Francis Apley
og tveir aðrir vottar, allir mjög alvörugefnir, og fölleitir. Nei,
fyrst út í þetta var komið varð ekki aftur snúið.
Hófadynur kvað við og var auðheyrt, að þeir sem komu ríð-
andi voru að koma frá Clintonvirki. Sá, er fremstur reið var
ekki Devoe læknir, heldur Delacroix hinn franski, klæddur ein-
kennisbúningi bandarískra riddaraliðsmanna. Næstur honum
kom Jamaicamaðurinn, sem Joshua ætlaði að drepa. Hann var
eitthvað svo aumkunarlegur á gráu bikkjunni, sem hann reið.
Og það var engum blöðum um það að fletta; að hann var dauð-
skelkaður.
Rólegur horfði Stanton á, er Delacroix steig af hestinum, og
heilsaði að hermannasið, fyrst Dickson, æðsta mannni á einvíigis-
stað, og þar næst eivígisvottunum. Að því er virtist hafði Lu-
cius fengið einhverja tilsögn í hvernig hann ætti að haga sér
á einvígissstað, því að hann fór að dæmi Delacroix og heilsaði
að hermannasið.
Það lá við að Joshua væri skemmt, er hann veitti því at-
hygli, að Lucius var ekki klæddur einkennisbúningi sínum,
heldur var hann í gömlu dökku fötunum sínum.
Dickson gaf einvígisvottunum bendingu um að koma til
viðræðu og hnöppuust þeir nú allir saman, en Joshua leit út
á fljótið og horfði á andahóp, sem iét sig berast niður eftir
með straumnum. í skóginum baka til við hann kvað við fugla-
söngur. Það var engum vafa bundið, að þetta ætlaði að verða
allra skemmtilegasti dagur. Dagur var að renna, því að rós-
rauðum bjarma var farið að slá á skýin hátt á austurlofti. Brátt
mundu þau verða gullin og svo yrði dagur um allt loft og alla
jörð.
Calvert var allt í einu kominn að hlið hans:
„Gerið svo vel að fara úr jakkanum, herra.“
. Svo bætti hann við, lægra:
„Farðu rólega, Josh. Hann titrar sem ösp í vindi og gæti
ekki hæft tré á fimm faðma færi.“
Joshua kinkaði kolli og hneppti hægt frá sér jakkanum.
Delacroix baðst kurteislega leyfis að athuga klæðnað hans'
og komst vitanlega undir eins að raun um, að hann hefði ekkert
innanklæða sér til verndar. Calvert framkvæmdi csamskonar
skoðun á andstæðingnum.
Nú stóðu einvígisvottarnir teinréttir fyrir framan Dickson og
hlýddu á seinustu fyrirskipanir hans. —• John Fleteher var að
hagræða tækjum og sárabindum og var alltaugaóstyrkur, en
einvígisvottar skoðuðu byssurnar.
kvöldvokunni.
Það er gagnlaust að nöldra
yfir því sem óhjákvæmilegt
Dickson gekk að Luciusi Devoe og rétti tvær skammbyssur,
innvafðar í hvítan dúk, svo að aðeins sást á skeftin.
Lucius, sem var dökkur á hörund, hvítnaði upp, en tók í annað
skeftið og dró að sér byssuna. Hin skammbyssan var færð Josúa.
Dickson gekk nú fram þar til hann var miðja vega milli
flokkanna, lagði hvítan klút á jörðina, og mældi svo vegalengd- er • • • • ^omi kuldakast veið-
ina þaðan í tvær áttir, 15 skref í hvoi’a. um við að búa .okkur vel.
„Þér hafið allt tilbúið, Fletcher læknir?“
„Já, herra.“
„Devoe læknir, eruð þér tilbúinn að skjóta?“
Lucius hlaut að hafa svarað, en mjög lágt, því að Stanton gat
ekki greint nein orðaskil. Hann var víst skelkaður, vesaling-
urinn hann Lucius. Það var ágætt. Það mátti ekki koma fyrir,
að seinasti karlmaður Stantonættarinnar biði bana þarna.
„Stanton höfuðsmaður, eruð þér tilbúinn að skjóta?"
„Já, herra, er þér óskið þess.“
Joshua fannst eins og eitthvað suðaði í eyrum hans, en hann
var alveg rólegur. Skammbyssan, sem hann hélt á, var löng, af
franskri gerð, — ætluð til þessa hlutverks. Hann gekk á þann
stað, er honum var ætlaður.
Calvert höfuðsmaður dró upp gikkinn á byssu sinni og var
reiðubúinn að hleypa af, ef Lucius yrði gripinn skelfingu og
færi að skjóta í æði, eða ef hanri óhlýðnaðist settum reglum.
Delacroix var einnig viðbúinn, en nú kvað við skipun Dicksons:
„Verið tilbúnir, heiðursmenn“.
„Einn —!“
Fann Vínland klukkan 6. —•
Klukkan 6 að morgni 24. sept-
ember 1003 fann Leiíur Eiríks-
son Ameriku. Svo segir hinn
brezki prófessor Friðrik I.
Pohl í bók, sem kom út fyrir.
skömmu og heitir „Týndar
uppgötvanir“.
•
Maður var spurður hvers
vegna hann kvæntist ekkr
stúlkunni. „Nei, hvað ætti ég
þá að gera af mér á kvöldin“,.
svaraði hann.
e
Konan grætur og segir við
bónda sinn: Þarna hef ég nu
vikum saman verið að segja
Joshua minntist þess, er hann skaut veiðidýr í fyrsta skipti. | þér, að þú ættir ekki að kaupa
„Tvejr —!“
Það var eins og þegar brezki hermaðurinn úr 42. herdeildinni
æddi að honum með brugðinn byssusting.
„Þrír!“
Joshua beygði hægra kné, eins og honum hafði verið kennt,
miðaði vandlega, en í sömu svifum var sem eitthvað hæfði hann
af miklu afli og hann snerist i hring, misti jafnvægið, og hann
sg trjákrónurnar og allt hringsnúast fyrir augum sér. Svo varð
aldimmt fyrir augum hans og hann misti miðviturid.
ÞRIÐJA BÓK.
Fljótið.
„Hamingjunni sé lof,“ sagði Prudence Peabody, „loksins er kom
ið vor, svo að ekki þurfum við lengur að kvarta yfir kuldanum.“
Piparmærin renndi svörtum, hvösSum augum yfir hópinn,
sem sat á hörðum bekkjum einu kirkjunnar í Machias. Flest af
þessu fólki hafði Prudence þekkt frá barnæsku, já, hún þekkti
alla þarna, Samuel Scott, Ben Foster, Japhet Hill og skyldulið
þeirra. Þarna dottaði Daniel Merserve, leiður á svip. Hann var
jafnan eirðarlaus, síðan hann kom heim úr þjónustu í Massa-
chusettshernum. Áður fyrr gat hann þó setið kyrr. Fyrir aftan
hann sat O’Brien, Mossis, Jeremiah, John, synir gamla uppgjafa-
hermannsins Johns O’Brien. Jæja, þeir voru vel agaðir og
gleymdu ekki að hafa augun á prestinum. Kannske var þeim
starsýnna á hann vegna þess, að hann var frá New Jersey.
Árið 1772 höfðu allir fagnað því, er sira Lion settist að í
Machias. Enginn hafði búizt við, að þessi gáfaði maður mundi
sætta sig við þau kjör, sem þarna buðust, 84 pund á ári, og 100
dollara framlag í eitt skipti fyrir öll, en öllum kom saman um,
að hann væri afburða prédikari, sem gat vakið guðsótta í sálum
hinna forhertustu syndara. Þegar honum tókst upp var sem
menn sæi loga vítis og' fyndu brennisteinsódaun leggja að vitum
sér.
„Og eg minnist nú aðvörunar þeirrar, sem oss var send af
forsjóninni hinn 19. maí í fyrra.“
Það heyrðust eins og niðurbæld andvörp og stunur frá söfn-
uðinum. Enginn viðstaddra mundi nokkurn tíma fá gleymt
þeim skelfingardegi.
Jafnvel börnin mundu dimmu dagsins. Himininn var bik-
svartur um nónbil, svo að hanar fóru að gala sem um miðja nótt
mvWUVUWWUVVWMnjWUVSMMMMANUVWVWVVnAVWMWVIAMmWnVVWWVWjmAWVVnMAnAVWMVW
fazZWMM
neitt handa mér í afmælisgjör
— og samt hefirðu gleymt að
færa mér eitthvað!“
•
Það var mikil umferð um
hádegisbilið og ungur .maður:
ók áfram þó að rautt ljós væri
kveikt. Umferðalögreglan veitti
honurn eftirför á biíhjóli og'
náði honum. Hinn ungi maður
opnaði bifreiðarglugga stakk
höfðinu út og sagði: „Þér verð-
ið að hlífa mér, ég er nefnil.
svo ruglaður, ég var að koma
af lögreglustjóraskrifstofunni
— ég og stúlkan mín vorum að-
gifta okkur“. „Nú er það?“'
sagði lögreglumaðurinn. „Þa'ö
ætti að vera nægileg refsing.
Ég sleppi yður við sektina!"
•
Kvöld eitt eftir sýninguna
var ungur maður kynntur fyrii
hinum fræga trúða Crock.
Pilturinn var mikill á lofti og
auðsjáanlega vel ánægður með
sjálfan sig. „Nú, svo að þér eruð'
maðurinn, sem fólk hlær að?“
sagði hann og brosti háðslega.
„Já það er ég“, sagði Crock.
„En fólk hlær aðeins að mér
þegar ég vil það.“
•
Karl Valentin var imyndun-
arveikur og hræddur var hann
þegar hann var lagður á skurð-
arborðið og átti að tak úr hon-
um botlangan. Skurðlæknir-
inn sagði við hann á eftir:
„Þér fenguð aðeins létta svæf-
ingu vissuð þér nokkuð af því.
hvað að gert var við yður?‘r
Nei, ekki beint,“ sagði Valen-
tin, „en eitthvað var mig að
dreyma um innbrot“
SuwmyhA'
-TARZAN -
ISM
, Tarzan skoraði á menn, að :fara
sér hægt og varlega, Arabar væru
vel vopnaðir.
Þeir njóta skjóls af gixðingunni-,,
sagði Tarzan. Við verðum að fara
varlega.
Þá kom maður hlaupandi fra þorp-
inu, og hafði slæmar fréttir að færs.
Hann greindi frá því, að ArabarÓ
hefði ráðizt á þorpið og drepið konu
höfðingjans. _ .