Vísir - 19.06.1954, Blaðsíða 7

VÍSIR
Laugardaginn 19. júní 1954
%
'«■■■ ta ■■■■ Íiia ■■■■ B ■■■■ H ■■■■ ■■■■ as ■■■■ m ■■■■ ■■■■ B* X
Chý/HH tieit Mna |
ævina
<*■
V»
?:S
K1
LBiaa
?s
>:■
|í
P
&JÍ ■■■■J£bbbbJ1! iisfl 11 paaBjl aaa-ia ■■■■
3?»V»V»,«V*V«,*,«,»V«,fV*V*V»,tV«V.*.V»V.V/«ViV»V«*»V«V*V(
Eftír; F. ran Wych
84
i ■■■■ h ■■■■ h ■■■■•:•
Þau skiptust ekki á fleiri orðum og þannig fór þá Asa að
'3-A UÍdk!
heiman.
Á leiðinni hugsaði hann eitthvað á þessa leið:
„í dag er 20. júní 1781, brúðkaupsdagur minn. Bara Jenny
fái ekki slæmt kvef. Hún hafði verið svo voteygð og með nef-
rennsli og daginn áður hafði hún kvartað um sárindi í háls-
inum.“ ! : l| ,j .| j
En svo hvarf hugur hans á aðrar slóðir og hann furðaði sig
á því. Hann fór að hugsa um hvort Sabra Stanton mundi vera
gift. Jú, svo hlaut að vera. Hún var svo falleg og góð. Hann
mundi, þótt furðulegt væri, hvernig hún bjó um hár sitt,
hvernig hún gekk klædd — hve dökkgrá augu hennar voru,
brosið, sem sjaldan hvarf af vörum hennar. Já, hún mundi
standa á.„tvítugu nú.
Vitanlega var hún gift. Einkennilegt var það hve vinsamleg
liún hafði verið seinasta kvöldið í Boston. Hún hafði gefið hon-
um bók, en samt hafði hún ekki svarað þremur bréfum, sem
liann hafði skrifað henni. Herra trúr, það var aldrei hægt að
íbotna neitt í kvenfólki. Hann fann næstum til sektar, að bókin,
sem hún hafði gefið honum lá neðst í kistunni hans.
Asa sat á kistunni sinni og horfði í kringum sig. Ef aðeins
iPeter Bumham hefði getað verið viðstaddur giftinguna — og
Ihinn fyndni en óútreiknanlegi Lucius Devoe. Þá hefði nú verið
1 jör á ferðum er setið yrði undir borðum. Það var leitt, en hann
-vissi ekki einu sinni hvar þeir voru niður komnir, né neitt um
bvað á daga þeirra hafði drifið.
En hvað sem öllu þessu leið var hann í góðu skapi, ekki sízt
-vegna þess, að hann hafði sýknaður verið með þeim hætti, er
liann bezt gat kosið, enda átti hann nú vísa vinsemd mikils
meirihluta bæjarbúa.
Þar sem óvanaelga heitt var í veðri nam Elmer, sem vagninn
.-átti, staðar í nánd við rjóður nokkurt, en þaðan lagði blágráan
reyk. Asa stökk niður af vagninum til þess að athuga hvort
kviknað mundi hafa í skóginum, en komst brátt að niðurstöðu
um, að svo mundi ekki vera, heldur mundi reykinn leggja frá
.smiðju Hilkia Fenlasons, og mundi hann vera að brenna viði.
IHann var - nýbúinn að koma sér upp smiðjunni og var hún
:skammt frá. Skrapp Asa þangað og leit á ofninn, sem var all-
mikill, og karlinn hafði dregið að sér mikar birgðir af trjá-
Tbolum til brennslunnar, og voru þeir 5—6 feta langir. Smiðjan
var líkust pýramlða í laginu. Hugmynd hans var að framleiða
viðarkol.
„Hvernig gengur, Hilkia?“ spurði Asa.
Hilkia varð hýr á svip, er hann sá Asa, því að honum var vel
lil hans.
„Bærilega, en þetta er verk, sem ekki verður unnið í hasti.
Eg verð víst að vaka í alla nótt, því að ef viðurinn brennur of
hratt getur allt eyðilagst — og ekkert verður eftir nema aska.
IÞú getur komið í kvöld, ef þig langar til. Eg hefi eitthvað í
krukku hérna, sem ekki er beinlínis lindarvatn.“
„Eg þakka,“ sagði Asa hlæjandi, „en get víst ekki þegið það,
J>ví að í kvöld höldum við brullaup eg og konuefni mitt.“
„Jæja, jæja, ef þú verður hvíldar þurfi geturðu alltaf skropp-
ið til mín. Já, þú ert ungur, og nú færðu kvinnu til að verma
ibólið. Það getur verið notalegt.“
--------John Allen kom fyrstur brullaupsgesta og hafði með-
ierðis tvo kertastjaka og svarta flösku.
„Flaskan er ætluð þér,“ sagði hann kankvíslega, „en kerta-
stjakamir brúðinni. Fekk þá úr hollenzku skipi, sem strandaði.“
aði.“ :
„Jenny verður glöð yfir gjöfinni, það geturðu reitt þig á.“
Hann setti kertastjakana á borð, þar sem komið hafði verið
iyrir nokkrum brullaupsgjöfum. Verðmætasta gjöfin var spænsk
pístóla, sem Jeremiah O’Brien .hafði sent honum.
„Gæti komið sér vel í langferðum lækna,“ hafði Jeremiah
sagt. „Alltaf geta orðið hættur á vegi manns.“
Síra Lion kom ekki fyrr en um sólarlagsbil. Þá höfðu gest-
irnir safnast saman í setustofu Jenny Starbird. Þar var Clark
Parker og kona hans, John Allen, sem fyrr var nefndur, og
Morgan Peabody, alvarlegur á svip, frú McNeil, með tárvot
augu af einskærri gleði af tilhugsuninni um, að þetta væri ham-
ingjudagur fyrir Asa.
Wateka, Rauðskinnaþernan, horfði spurnaraUgum á Asa.
„Já, við erum tilbúin.“
Brátt opnuðust dyrnar inn í svefnherbergi Jenny. í setustof-
unni lögaði aðeins ljós á tveimur kertum. Auðséð var á svip
klerks, að honum leið ekki sem bezt. Hafi hann gefið saman
hjón fyrr með þeim hætti er nú stóð tíl, hlaut það að hafa verið
fyrir langa löngu. Hann varð eldrauðuri framan, er hann spurði
þernuna:
„Hm, er húsmóðir þín tilbúin?“
Wateka kinkaði kolli og hvarf bak við lak, sem hengt var
fyrir svefnherbergisdyrnar.
Klerkur gaf Ása bendingu, og tveimur vottum, og greip svo
handbókina. Frú McNeil var farin að snökta.
„Ekkjufrú Starbird,“ sagði klerkur.
Lakinu var lyft upp svo að fagrir fótleggir komu í ljós upp
fyrir hné. Morgan starði á þessa sjón með hálfopinn munninn.
„Réttið fram handlegg yðar.“
Nakinn handleggur kom í Ijós.
„Jenny Starbird, sverjið þess eið, að þér séuð þátttakandi í
þessari athöfn, nakin eins og þér voruð í heiminri bornar.“
,.Eg sver.“
Jenny mælti lágt og virtist slegin ótta.
„Eg kalla ykkur, . sem viðstödd eruð til viínis um það, að
Jenny Starbird hefir ekkert með sér til þessarar atnafnar, held-
ur hefir hún komið í nekt sinni, eins og hún var í þenna heim
borin. Þess vegna getur enginn maður með réttu haldið því
fram, að hún hafi fært Asa Peabody neitt af þessa heims gæðum,
svo að er þú verður kona hans, þá færir þú honum ekkert nema
sjálfa þig, né færir þú honum neinar skuldir.“
„Hvað skyldi Vanus Snow segja um þetta?“ hvíslaði Clark
Parker glottandi að konu sinni.
„Asa Peabody. taktu £ hönd konu þessari,“ sagði klerkur,
greip andann á lofti, og byrjaði svo eftir örstutt hlé að lesa upp
hinn vanalega formála og lýsa þau mann og konu.
Brullaupsnótt.
Það var ánægjuleg tilfinnirig, er brullaupsfagnaðinum lauk,
að vera einn með Jenny í þægilega, snotra húsinu, sem nú var
sameign þeirra. Og nú var allt svo dásamlega kyrrt og hljótt.
Jenny Peabody sat hamingjusöm á svip við hlið manns síns
og hallaði kolli sínum að öxl hans. Það hafði færst ró yfir hana,
sem væri hún komin í örugga höfn. Og henni fannst, að nú væri
hún að byrja nýtt líf. Vonandi færi allt vel fyrir þeim. Hún
reyndi eftir megni að kæfa slæman hósta, sem hún hafði fengið.
og vonandi að hann tæki ekki eftir því, að hörund hennar var
að taka breytingum, — var að roðna og þrútna. Vitanlega
mundu þau eignast börn. Það hafði hún ávallt þráð. Oft hafði
hún furðað sig á, að hún og Philip höfðu ekki orðið slíkrar
blessunar aðnjótandi.
Hún þreifaði allt í einu eftir klút í vasa sínum. því þurfti hún
A kvöldvokunni.
Sjómaður kom heim úr lang-
ferð, hafði verið 18 mánuði að
heiman. Og feginn var hann og
hlakkaði afskaplega mikið til
að faðma sína elskulegu konu.
En honum brá í brún er hann
sá hina sárþráðu konu sína
vera að hagræða nýfæddum
tvíburum, er lágu í vöggu í
stofunni. „Hvað á þetta að
þýða?“ sagði harin styggiléga.
„Þetta eru börn, sem eg á,“
sagði konan.
„Hvehær fæddust þau?“
„Þau eru vikugömul,“ sagði
konan. ,
„Og það segir þú ári þess að
blikna, ókindin þín,“ sagði
maðurinn, ædd i í áttina til
hennar ofsareiður á svipinn —
en þá nam hann skyndilega
staðar, greip fyrir enni sér og
sagði: „Æ, — þau eru tvö. Fyr-
irgeíðu eg áftaði mig ekki á
þessu stráx!“
Hún fyrirgaf honum.
„Hvað er þetta? — Hvað ertu
að gefa mér?“ sagði Sandy,
þegar hann var að rakna við.
„Það er vatn — eg ér að
hressa þig á köldu vatni.“
„Vatn! — Vatn! — Þegar eg
hef dottið ofan af sjöttu hæð.
Hvað hátt þyrfti fallið að vera
til þess að eg gæti fengið glas
af whisky?“
Vegna mistaka féll niður niðlsem allra flestir á sýninguna
urlagið á áskorun þessari í blað
inu í gær. Birtist hún því nú,
eins og hún átti að vera:
Það er ævintýri líkast, sem
nú gefur að líta í Listamanna-
skálanum við Kirkjustræti:
Mörg hundruð mynda úr
ævintýrum Andersens, allar
gerðar af börnum, hvítum,
• gulum, brúnum og blökkum
börnum í öllum álfum heims.
Ungir kennarar ættu ekki að
láta hjá líða, að sjá þessa lær-
dómsríku sýningu. Allir for-
eldrar ættu að skoða sýninguna
vendilega og kaupa hinar fögru
litprentanir af barnateikning-
um, sem þar eru til sölu. Fáar
myndir aðrar henta betur í her-
bergi barnanna. Og öllum
börnum ætti að veitast kostur
á að sjá þessar skemmtilegu
ævinýramyndir, þau kynni
munu verða börnunum jafn-
gildi margra lærdómsríkra
kennslustunda og örvun til
persónulegrar, listrænnar tján-
ingar í línum og litum.
Síðast en ekki sízt:
Ollum tekjum, sem kunna
að verða af þessari sýningu,
verður óskiptum varið til líkn-
ar bágstöddum börnum eríend-
is og hér á landi.
Helmingur væntanlegra
tekna verður afhentur dönsku
hjálparstofnuninni „Red bar-
net“, sem átti frumkvæði að
teiknisamkeppni barnanna. En
„Red barriet“ er deild úr al-
þjóðlegri líknarstofnun, sem
heldur uppi víðtækri starfsemi
til hjápar sjúkum, vanhirtum
og vannærðum börnum víðs-
vegar um heim.
Hinn helmingur væntanlegra
tekna verður afhentur íslenzka
Rauða krossinum til ráðstöfun-
ar. —■
Góðir Reykvíkingar:
Eg bið yður þessa: Komið
og komið sem fyrst. Sýningin
verður aðeins opin í fáa daga.
Komið, þið kennarar, foreldrar
og börn. Komið öll og veitið
með því hungrandi börnum
málsverð og sjúkum börnum
lyf og læknishjálp.
Ludvig Guðmundsson.
Gamall Skoti var á leið heim
af markaðinum. Hann var
nokkuð slompaður karlinn og
datt í skurð við veginn. Ná-
granni háns var á ferðinni líka,
flýtti sér til hans og spurði á-
hyggjufullur: „Hafðirðu eitt-
hvað illt af þessu?“
„Ekki get eg sagt að eg hafi
haft gott af því,‘ svaraði hinn.
^ V BRlDGEÞÁTTUtt V
a ♦
* VÍSIS ^
Lausn a Bridg<e»þramts
♦
9, 8, 2
G, 8, 2
'* G, 8, 7, 2
G, 10, 9, 3
Á, D, G, 10, 5
D, 6 .... , „
D, 5
Á, D, 6, 2
K, 7, 6
K, 10, 5, 3
K, 9
Norður hefur sögn og segir
lauf, Austur hjarta og Suður
spaða. Þegar Norður svo segir
tvö lauf segir Suður þrjú grönd.
Vestur kemur út með hjarta
níu, sem Austur tekur með 10,
en Suður gefur. Þá kemur
Vestur út með gosa í hjarta til
þess að fá út kónginn þar sem
hann gerir ráð fyrir þremur
hjörtum hjá meðspilara sínum.
Spurt var hvernig Suður ætti
að spila spilið.
Suður getur talið 8 slagi,
þrjá í spaða, hjarta kóng, tvo
1 tígli og tvo laufi. Einasta
vonin virðist því vera sú, að
koma Vestur í kastþröng, en
gert ér ráð fyrir að hann hafx
langa liti í laufi og tígli. Takist
þetta ekki er spilið vonlaust.
Suður tekur hjarta gosa með
kóng og spilar út hjarta sjö.
Austur tekur hjörtun sín og
kastar Vestur í spaða fjórum
og lauf tvist, borðið kastar
tveim laufum og tígul, en Suð-
ur kastar spaða tvist og tígul
þrist. Þegar Austur kemur næst
út með spaðagosa tekur Suður
með kóng og spilar út ás, en
þar næst spaðadrottningu. Þá
er vestur kominn í vanda, því
hann verður a naðhvort að
fleygja frá tígú’gose. þriðja eða
laufgosa þriðja