Vísir - 24.06.1954, Síða 7

Fimmtudaginn 24. júní 1954
VISIR
SÍi'ÍÍÍb'ÍíÍ'■■■■"lá'iiii’y ■■■■ ■■■■ Mi'■Diiá j
fc“
S:
:;:a
I:
x«
xa
V«
ChýíHH Mt AÍHa
ævina
■■II ý&i
■ X
K.%
LBKIB
JEfiir JF. van Wych 3Æason~
88
«9
■ X
*.v.
■ v
iv
::>:
£ n ■■■■ w ■■■■ ii ■■■■ !|||! ■■■■ a ■■■■■ ,b ■■■■ ■■■■ m «.■■■■*
K* .*•*•*•*'***•***•***•*•*•*•*»*•* •*•*•*»••* •••'•••***»4**«*“* »*•■*•***•* •*•***•*«•****••**.v.v.v.'.v.v.v *v.v.**
forsjón, að þú skyldir koma einmitt nú. Eg er farinn að yerða
gamall; mundir þú vilja taka við af mér hér?“
Asa gat engu orði upp komið. Hann vissi, að Townsend var
einhver tekjuhæsti læknir í öllu Nýja Englandi.
,,Eg þakka traust yðar, herra, en eg er eignalaus maður, eg
gæti ekki einu sinni —“
„Eg sagði ekki eitt orð um að selja neitt, .heldur íaka við,
drengur minn. Eg hefi nóg að bíta og brenna þau ár, sem eg á
eftir ólifuð.“
,,En, herra, hví skyldi eg verða slíks heiðhrs og slíkrar rausn-
ar aðnjótandi. Eg hefi á engan hátt til þess unniö.“
„Eg hefi haft um 300 læknanema á minni tíð, og eg met engan
þeirra jafnmikils og þig. Engin mótmæli duga.“
Þegár Asa loks fekk málið’ sagði hann:
„Ekkert væri mér kærara — og eg þigg boðið, ef þér eruð
sama sinnis þegar styrjöldinni lýkur, en þar til verð eg að gegná
skyldu minni við ættjörðina.“
Townsend svaraði engu, en greip enn rommflöskuna og fyllti
glösin upp á barma.
Er þeir höfðu enn dreypt á víninu sagði hann:
„Eg kann að meta þann hugsunarhátt, að vilja -leggja fram
krafta sína fyrir land sitt. Eg furða mig ekki á þessari afstöðu
þinni. Eg gleðst yfir henni í hjarta mínu. Mér mun takast að
halda öllu í horfinu. Einhvern tíma lýkur þessari stýrjöld.
Bandaríkin eru að þrotum komin. Frakkar virðast vera búnir
að fá nóg, en Bretar — almenningur í Bretlandi — er orðinn
langþreyttur á styrjöldinni, og afstaða þingsins er að breytast.
Það líður að því, að til einhverra úrslita komi.“
Hann reis á fætur.
„Geti eg orðið þér að einhverju liði, þá skaltu ekki hika við
að nefna það.“
„Þökk, eg skal minnast þessa.“
„Farðu nú á fund Stantons gamlb. Hann mun vera heima
núna.“
Sam Stanton var hrumur orðinn, en hann var enn beinn í
baki og rödd hans styrk. Þegar Asa spurði hann um Söbru
og hvérs vegna hún hefði ekki svarað bréfum hans, sagði hann
og hristi höfuðið:
Enginn karlmaður getur skilið til fulls hvað hrærist í hugum
ungra kvenna, en eg játa, að mig furðar á þessu öllu. Víst er,
að Sabra mín er af góðum málmi steýpt, og býr yfir meiri skap-
festu en flestar ungar stúlkur nú á dogum.“
„Er hún á heimleið?“
„Nei, eg hefi lagt að henni að koma, en hún vill dveljast hjá
Joshua. Kanhske hún hafi orðið ástfangin aftur?“
„Hafið þér heyrt frá Joshua?“
„Já, herinn býst til sóknar — til að hertaka Filadelfíu.“
„Hefir Sir Henry Clinton ekki enn New York á sínu valdi?“
„Jú, og hefir þar mikið lið. Herstjórnin tekur stundum furðu-
legar ákvarðanir.“
Asa gisti um nóttina hjá Töwnsend lækni og lagði svo leið
sína frá Boston í Wethersfield póstvagninum næsta morgun.
Hann bjóst við að verða kominn til White Plains innan fjögurra
daga, ef veður yrði sæmilegt.
Á leið til AnnapóKs.
Fránska herliðinu þótti fagurt í Máryland fyrri hluta bausts.
Frönsku hersveitirnar höfðu lagt af' stað frá Newport hinn
9. júní. suður á bóginn og nú var komið fi*am í september, og
eftir langar göngur dag hvern voru þær nú komnar hartnær
á leiðarenda. En þrátt fyrir erfiðleikana var flestum hermann-
anna farið að þykja vænt um þetta víðlenda, lítt numda land,
og þeim var yfirleitt vel tekið hvarvetna.
En þárna var líka á ferð H-ilda Mention, í vagni, sem dreginn'
var af tveimur hestum, en vagninn og hestana hafði keypt handa
henni til fararinnar Hector, Chevalier de Lameth. Og Hilda
brosti og veifaði til fólksins í hverju þorpi, ekki síður en her-
menn Deux-Pont hersveitarinnar. Stöðugt var stefnt í áttina til
Annapolis. Og Hilda var sannast að segja farin að hlakka til
að komast þangað. Hugurinn var hjá Hector, sem tvívegis hafði
beðið hennar, því að hann vildi ólmur fá hana fyrir konu, en
Hilda var hyggin og vissi frá öðrum frönskum liðsforingjum,
að það mundi eyðileggja framtíð hans, og markgreifi de Lameth
faðir hans afneita honum. Og hún var líka hjartans ánægð
með að vera ástmey hans.
Jacques hét ekill hennar. Nú bar svo við á leið þéirra, er
ekki voru nema nokkrar mílur til Annapolis, að því er talið
var, að þau komu að brotnum vagni, og var ekillinn að losa
um ferðatösku, að skipan stúlku, sem var farþegi hans.
„Get 'eg orðið til nokkurrar aðstoðar, frú?“ kallaði Hilda
til hennar.
„Æ, hvað það gleður mig að sjá yður — að hitta konu, meina
eg,“ sagði stúlkan, sem var þarna í erfiðleikum stödd, „á því
átti eg sannarlega ekki von. Eg verð að geta haldið áfram ferð
minni,-en eg þarf að komast til Annapolis hið fyrsta.“
„Ætlið þér líka til Annapolis?" sagði Hilda og virti hana
fyrir sér og ályktaði, að hún mundi vera á svipuðum aldri og
hún sjálf, ef -til vill nokkru yngri.
„Eg veit, að það er ósvífni, en munduð þér vilja leyfa mér
aA sitja í vagni yðar — eg vil fúslega greiða fyrir það?“
Og stúlkan fór að þreifa í pilsvasa sínum.
„Það er yður velkomið, en verið ekki að taka upp pyngjuna.“
Hilda opnaði vagndyrnar og gaf Jacques fyrirskipun um að
aðstoða stúlkuna, sem hraðaði sér til Hildu og þakkaði henni.
„Hver eruð þér?“ spurði Hilda Mention.
Stúlkan hikaði andartak, en svaraði svo:
„Eg heiti Susan Stevens frá Hartford, Connecticut. Eg sagði
þessum beinasna, sem ekur vagni mínUm, að aka varlega, en
vagninn fór á hliðina þarna á beygjunni. Meðal annara orðá,
ég heyrði að þér töluðuð frönsku áðan.“
„Eg er Madame • de Lameth og er ættuð frá Nova Scotia,
þar sem margir tala frönsku. Og þér eruð frá Connecticut? Þar
kvað véra fagurt.“
Ekið var af stað og þær ræddust við áfram. Kom nú upp úr
kafinu, að Susan ætlaði til Williamsburg, og gerði Hilda henni
grein fyrir erfiðleikunum á að komast þangað.
„Maður kemst ekkert áfram án þess að rekast á hermenn,
franska eða bandaríska, erfitt er að fá gistingu, hestar og vagnar
fást ekki fyrir glóandi gull.“
„Og það er mjög fjarri, að eg hafi fullar hendur fjár,“ sagði
hin unga og hressilega stúlka, en nú vottaði fyrir áhyggjusvip
á andliti hennar.
„Þér ætlið kanriske að heimsækja vini eða ættingja?“
„Nei, ekki beinlínis. Eg ætla — verð — að leita uppi —■ ein-
hvern, sem eg hefi miklar mætur á?“
„Hann er vonandi ekki veikur — eða særður?“
„Það vona eg líka. Hann vinnur samkvæmt samningi — já,
eg vil ekki leyna því, við eina fjandmannahersveitina.“
Hilda rétti úr sér.
„Við fjandmannahersveit?“
„Já, en misskiljið mig ekki. Vinur minn er ekki hermaður
— né starfsmaður brezku krúnunnar. Hann er læknir, græðir
sár, bjargar mannslífum. Skiptir þá máli hverjum hann þjónar
— konungi sírium eða lýðveldi?“
„Þér þurfið ekki að skýra þetta frekara, ungfrú Stevens. Það
vill svo vel til, að eg á lækni mikla skuld að gjalda?“
„Hvar starfar hann?“ ú
„Hann starfaði í Boston, en það var fyrir langa löngu.“
STULKA
óskast til afgreiðslustarfa í
matarbúð.
fcs’ziatsin
Þingholt
Grundarstíg 2, sími 4974.
SumarbústaBur
óskast á leigu um mánaðar-
tíma frá 12. júlí—12. ágúst.
Þarf að vera 2 herbergi og
eldhús eða stærri. Góð um-
gengni. Góð leiga. Upplýs-
ingar hjá Kristjáni Jónssyni,
c/o Dagblaðið Vísir, sími
1660.
Mtó Istrartir
Bólstrarasvein vantar nú
þegar. Uppl. í síma 5102.
mó, JJvtnýuf^oóS
fer héðan föstudaginn 25. þ.m,-
til Vestur- og Nor-ðurlands.
VIÐKOMUSTAÐIR:
Patreksfjörður,
ísaf jörður,
Síglufjörður, !
Akureyri,
Húsavík.
Frá Húsavík fer skipið beint
til Rotterdam.
Áætlunarferð m.s. „REYKJA-
FOSS“ 28. þ.m. fellur mður.
H.f. Eimskipafélag
Islands.
&tn*uúkii — T ARZAN —
Andartak stóð Tarzan uppi a Það var eins og eitthveri sjöttta Arabinn leit upp, skelfingu los’t- Hann sá í einni svipan, að dagur
girðingunni, hann ætlaði að henda skilningarvit hefði vakið Arabann inn, er Tarzan kom þjótandi. hefndarinnar var kominn í líki
sér á vörðinn. við eldinn. Tarzans.