Vísir - 03.07.1954, Síða 5

Laugardaginn 3. júlí 1954. —
VfSIR
Það sem undraði hann mest,
var það, að hann fann ekki til
minnstu hræslu. Hann stóð
þarna og velti því fyrir sér
hvað hann ætti að segja. Orðin
komu og fóru í huga hans, ó-
töluð. Þau virtust svo sannfær-
andi. En hann beið rólegur,
álútur og með hálf lokuð aug-
un, hugsandi á svip.
„Þú mátt byrja núna, John.“
John Reynolds byrjaði á þvi
að ræskja sig en tók þá eftir
því, að það var ekki nauðsyn-
]egt. Hin djúpa þögn gaf fyrstu
orðum hans undarleg áhrif.
„Eg varð átján ára, áður en
eg komst í nokkur vandræði.1
„Augnablik, viltu ekki fara
lengra aftur í tímann?“
„Nei.“
„Allt í lagi, John, haltu þa með sér morgunverð. Við fór
áfram.“ um í lítið veitingahús þarna
„Þegar eg var átján ára, var skammt frá. Sólin skein inn
eg fremur myndarlegur. Áður ■ um gluggana og glampaði á
hafði eg verið horaður og bólu- diskana. Það var dásamlegt að
„Harold var aðeins þrítug-
ur.“
„Eg veit það. En eg var að-
eins nítján ára. Dag nokkurn
boi-sti hún til mín. Eg leit við,
til þess að sjá hvort einhver
stæði fyrir aftan mig. Þá var
henni skemmt.“
Hann lokaði augunum og sá
hana þá fyrir sér, eins og hun
hafði litið út þenna dag. Hinar
ögrandi mjaðmir hennar í að-
skornum reiðbuxunum og
þrýstinn barmurinn, sem sást
í gegnum flegið hálsmálið á
blússu hennar.
„Frá þeirri stundu talaði
hún alltaf við mig. Að vísu
bauð hún mér aðeins góðan
daginn til að byrja með, en svo
jókst það orð af orði, þar til hún
bauð mér dag einn að borða
— þannig. Eg var svo vanur því
að sjá hana á reiðbuxum,. að
hún virtist nærri því óraun-
veruleg svona klædd. Allt ann-
að virtist einnig öfugsnúið og
óraunverulegt.
Eg hafði hörfað aftur á bak
nokkur skref, þegar maðurirm
stökk allt í einu fram. Þá
reyndi eg að flýja, en rann um
leið á gljáfægðu gólfinu. Um
leið og eg datt við hliðina á út
varpinu, r'ak eg olnbogann i
tækið og kom þá óvart við
er eg bezt man. Hún rétti mér gLkkinn. Það leið dálítil stund,
einnig byssu og eg stakk henni [ áður en eg gerði mér grein fyr-
í vasann. Þá sagði hún mér, að. jr því) að skot hafði riðið af.
eiginmaður sinn myndi vera Hvað eg hugsaði þá og hvemig
dauðadrukkinn og eg trúði mér leið skiptir ekki miklu
grafinn. Nú hafði eg fengið
slétta húð og þyngst í hundrað
og áttatíu pund. Fer eg of mikið
út í einstöku atriði?“
„Segðu allt, sem þú heldur
að skipti einhverju máli.“
„Mér virðist, að frá þeim
tíma hafi eg átt í eilífum vand-
ræðum á margvíslegan hátt.
Það voru stúlkur þá, sem voru
alltaf að ónáða mig og erta.
Það var í rauninni aldrei neitt
á milli okkar, að einni undan-
skilinni.“ Jafnvel núna, þegar
mynd hennar kom í huga Johns,
sá hann fyrir sér hið granna
mitti hennar og hinar ávölu
mjaðmir. „Það var einkanlega
ein stúlka, Estella Rock. Hún
var . . . .“ Hann þagnaði. —
„Hvað á eg að segja? Þú sást
hana sjálfur og veizt hvernig
hún leit út. Hún hafði brúnt
hár, blá augu, eða grá eða
vera þarna með henni. Þaðan
í frá fórum við alltaf þangað,
og eg settist gegnt henni við
borðið og — þrádi hana. Dag'
nokkurn sagði eg henni, að eg
elskaði hana.“
„Gerðir þú það?“
„Nei,“ sagði hann eftir augna-
bliks þögn.“ Eg þráði hana, en
eg elskaði hana ekki, þótt eg
segði henni það. Eg taldi einn-
ig sjálfum mér trú um það, ef
það skiptir nokkru máli.“
Hann hélt áfram. „Smám
saman fór rás atburðanna að
verða hraðari. Hún sagði mér
frá eiginmanni sínum, hve hann
drykki mikið, og hvernig hann
ofbyði henni. Eg bað hana að
koma með mér út um kvöldið
og hún játaði því. Klukkan tíu
um kvöldið tók hún mig upp í
bíl sinn, og við ókum inn í
garðinn. Hún leyfði mér að
græn. Hverju máli skiptir það? faðma sig ofurlitla stund, en
Þegar eg sá hana, var hún ýtti mér því næst frá sér og
alltaf í reiðbuxum, ljósbrúnum, við tókum tal saman. Viðræð-
henni.
í tuttugu mínútur beið eg
fyrir utan íbúðarhús hennar.
Þá gekk eg upp á fimmtu hæð.
Þetta gaf mér nógan tíma til
þess að hugleiða, hvað eg ætl-
aðist fyrir og skipta um skoð-
un, ef eg vildi. Eg lauk upp
hurð á fimmtu hæð, og tók um
leið byssuna upp úr vasa mín-
um. Af hverju eg gerði það,
veit eg ekki, en eg hafði séð
fólk gera það í kvikmyndum
og það virtist eðlilegt. Myrkur
var í stofunni, að undanskilinni
ljósrák, sem kom undan svefn-
herbergisdyrunum. Eg þreifaði
mig meðfram veggjunum og
fann peningaskápinn.
Eg var að velta því fyrir mér,
hvernig eg gæti farið að því að
lesa tölurnar á honum í myrkr-
inu, þar sem eg hafði ekki einu
sinni eldspýtur meðferðis, þeg-
ar eg allt í einu tók um lás-
hnúðinn og rafmagnbjalla fór
að hringja ofsalega. Svefnher-
bergisdyrnar opnuðust, og mað-
ur kom inn. Hann kveikti ljós,
eg sneri mér við og stóð augliti
til auglitis við mann, mikinn
vexti og herðabreiðan, og jafn-
vel þá sá eg, að hann líktist
ekki á neinn hátt þeirri lýsingu,
sem Estella hafði gefið mér af
honum. En á því lék enginn
vafi, að maðurinn var allsgáð-
ur. Við stóðum þarna og virt-
um hvor annan fyrir okkur, en
bjallan hringdi stöðugt. Þegar
ég ætlaði að hreyfa mig var
eins og fætur mínir væru al-
gerlega dofnir. í gegpujn
svefnherbergsidyrnar sá eg
Estellu taka upp símatólið. Hún
stóð á undirkjólnum og það
undraði . mig, að hún skyldi
ekkert líkjast þeirri hugmynd,
sem eg hafði gert mér af henni
símann. Fingraför mín voru ét
peningaskápnum og eg stóðÞ
þarna með byssuna í hendinni*
og allt var um garð gengið þeg-
ar þeir komu.“
„Þú sagðir aldrei yfirvöldun-*
um frá hluta Estellu í þessi*.
máli?“
„Nei, það hefði verið til—
gangslaust. Eg reyndi það ekk»*
einu sinni. Hún fekk það, senv.
hún girntist — peninga manns-
ins síns. Og hver myndi hafa-.
trúað mér?“
„Þú varst sekur fundinn og-.
dæmdur?“
„Já.“
„Og nú fýsir þig réttlætis?**'
„Nei.“ Nú í fyrsta sinn lyfti*.
John Reynold höfði sínu og;
opnaði augun. „Nei, eg þrái.
miskunn. Jafnvel þarna niðri’.
gátu þeir unnt mér hennar. Að-
minnsta kosti héldu þeir áfram.
að segja það, og það siðasta,
máli. En eg skaut Harold Rock
beint í hjartað og það skipti
máli.
Aðeins andartaki síðar heyrði
eg í lögregluflautunum. Estella
hafði kallað á lögregluna. og á
meðan hún talaði við hana, t sem eg heyrði var „Guð misk-
heyrði hún skotið í gegnum unni sál þinni“.“
Lögð áherzla á það, að
bætt verði úr vatnsskorti.
Frá aðalfundi Fasteignaeigenda»
félags Rejkjavíknr.
Aðalfundur Fasteignacig-
endafélags Reykjavíkur var
Cialdinn í Vonarstræti 4 mánu-
dagskvlödið 21. þ. m.
Formaður félagsins, Jón
Loftsson, forstjóri og fram-
kvæmdastjóri, Magnús Jónsson,
lögfræðingur, gerðu grein fyrir
störfum stjórnarinnar á síðasta
starfsári. Höfðu mörg mál kom-
ið til kasta félagsins og voru
helzt þeirra húsaleigulaga-
frumvarpið og brunatryggingar
húsa í Reykjavík, þá hafði
einnig verið lögð á það áherzla
við bæjarstjórn að bæta úr
vatnsskorti á ýmsum stöðum i
bænum. — Félagsblaðið hafð’
komið út með ýmsum leiðbein-
ingum til félagsmanna og skrif-
stofa félagsins og framkv.stjóri
höfðu haft með höndum marg-
\
víslega fyrirgreiðslu fyrir fé-
lagsmenn.
Jón Loftpson baðst eindregið
undan endurkosningu og var
Jón Sigtryggsson, dómvörðui
kosinn formaður í hans stað.
Guðjón H. Sæmundsson, húsá-
smíðameistari. Baðst Guðjón,-
undan endurkosningu. Vorit'
kosnir í stjórnina þeir Jón G.
Jónsson, umsjónarmaður, og
Jón Guðmundsson, skrifstofu-
maður. Fyrir voru í stjórninn*-
Hjálmar Þorsteinsson og Frið-
rik Þorsteinsson, húsgagna-
smíðameistarar.
í varastjórn voru kosnir þeir
Valdemar Þórðarson, kaupm.,
Egill Vilhjálmsson, forstj. og
Sighvatur Einarsson, pípulagn-
ingameistari. Endurskoðendur
voru kjörnir þeir Ólafur Jó-
hanesson, kaupm. og Sigurður
Hólmsteinn Jónsson, blikk-
smíðameistari, og til vara:
Hannes Jónsson, fulltrúi.
SÍS vill eignast 3
skip í viðbót.
Fulltrúar á aðalfundi SIS senn
lauk i Bifröst siðastliðiS fimmtu-
dagskvöld, samþykktu að heim-
ila stjórn SÍS að sækja um leyíí’
Ur stjórn félagsins áttu að j.j ag byggja tvö ný vöruflutn-
ganga þeir Jón Sigtryggsson og
mjög aðskornum. Eg hugsa að urnar tóku að beinast í vissa
hún hafi verið tuttugu og
tveggja ára gömul.“
Leiðindin, sem hann hafði
svo oft fundið fyrir áður, þeg-
ar hann hugsaði til hennar,
komu nú aftur. Hann hélt
áfram. „Eg vann í hesthúsi í
Central Park. Eg sá um hest
hennar og fimm aðra. Hún
virti mig ekki viðlits. Eg sa
myndir af henni í blaði einn
sunnudag, það var hópmynd,
tekið á hestasýningu. Og þar
komst eg að því, að hún var
gift. Hún bar aldrei giftingar-
hringinn, þegar hún var á hest-
baki. En þá skipti það ekki
neinu máli, — hvort hún va r
gift, meina eg. Eg gat hvort
sem var ekki hugsað um neitt
nema hana. Hún var sem ljós,
er skein í myrkum huga mín-
um. Eg gat ekki sofið. Eg hat-
aði eigjnmann hennar, af þvi
hann var gamall og átti pen-
inga, en þó aðallega af því að
hann átti hana.“
átt. Þær tóku ákveðna stefnu.
Eg vildi helzt ekki fara, en þá
leyfði hún mér að kyssa sig og
sagðist elska mig.“
„Heldur þú að hún hafi meint
það?“
„Oh, Guð, nei, hún hafði
ekkert gaman af mér. En hvað
veit nítján ára unglingur? 'Eg
trúði því, þegár hún; sagði rtíér,
að hún vildi fara á brött með
mér. Hún sagði mér frá pen-
ingum, sem hún virtist allt í
einu muna eftir. Tuttugu og
fimm þúsund dollarar voru of
miklir peningar til að ráma allt
í einu í þá, en hún lét það líta
þannig út. Peningarnir voru ör-
ugglega geymdir í peningaskáp
í íbúð hennar, og þeim skyldi
eytt til þess að við gætum farið
hvert sem okkur lysti. Eg sá
mig í anda hvíla við hlið henn-
ar á sólbakaðri baðströnd, og
sú tilhugsun gagntók mig. Hún
gaf mér allar upplýsingar varð-
andi peningaskápinn, að því að
Friðrik vakti eiitna mesta at-
hygli á Tékkóslóvakíumótmu.
Guðmundur Pálmason segir frá dvöl
þeirra ytra.
Guðmundur Pálmason, ann-
ar ísl. keppandinn >' skákmót-
inú í Prag, kom heim > fyrri-
:iiótt. Vísir átti tal við hann í
gær og spurði hann tíðinda ar
mótinu.
Guðmundur er 26 ára að
aldri og les eðlilsfræði við há-
skólann í Stokkhólmi. Hann
tefldi hér á mótum, meðan
hann var í Menntaskólanum
eða fram til 1949 en litið eftir
það, að undanteknum nokkrum
stúdentamótum í Osló.
Hann og Friðrik Ólafsson
lögðu af; stað(;héðan 27. mai,
en skákmótið hófst 29. maí og
stóð til 27. júní.
Þátttakendur á mótinu voru
20. Yngsti keppandinn var
Ulman, aðeins nokkrum mán-
uðum yngri en Friðrik.
Af keppendum má mótinu
má telja að Friðrik hafi vakið
einna mesta athygli fyrir ein-
staklega skemmtilegar skákii.
Hann stóð sig, eins og mönnum
er kunnugt, mjög vel, en liann
varð fyrir óheppni er hann lék
á móti Pólverjanum Sliwa, að
hann lék af sér og tapáði skák,
sem var mjöð auðunnin. Mjög
skemmtilegar voru skákir hans
á móti Rúmenanum Ciocaltea
og Ungverjanum Bareza, en
hann vann þá báða eins og
kunnugt er.
Hann varð 6. í röðinni með
6% vinning;
Guðmundur hlaut 7 vinn-
inga. Skemmtilegasta skák
ingaskip og semja um smíð®
þeirra strax og unnt er.
Auk þess hefur komið fram á
fundinuin, að stjórn Samhands-
ins hefur þegar gert ítrekað til+
raunir til þcss að fá leyfi fyrii;
stóru olíuskipi svo að skip þeirra
yrðu 10 talsins.
Á aðalfundi SÍS var Sigurður
Kristinsson, fyrrverandi for-
stjói'i, 1 endurkjörinn fomiaðuí
Sámbandsins. Úr stjórn áttu að-
gangá 2 nienn, þcri Skuíi Guð-
mundsson, fjármálaráöherra og
pórður Pálmason, kaupfélags-
stjóri. Voru báðir endurkjörnir.
þá urðu undir iok fundarins
allmiklar umræður um fræðslu-
starf samvinnufélaganna og voruí-
menn saminála úhi nauðsyn
þess að efla þá starfsemi og,
auka. (Frá SÍS).
hans var við Egyptan Basjuni,
en einnig vann hann skákmenn^
frá Búlgaríu, Ungverjalandi og
Albaníu.
Móttökurnar í Prag vor'J*.
góðar og aðbúnaður ágætur. ,