Vísir - 04.09.1954, Side 7

Laugardaginn 4. september 1954
VlSII
-^rrtTWí^C^’;

ftiwv^wwtfwwwvwwwiwwwwwtfvwywvwwws
*%^rt^WUVWtftf'WWW,W%n#tfVyWVltfVWWrfVtfVtfWVtftftfVW*rtArtrf^ft
JLifandi - - -
dísuSur
£ftir Æ* Potíer
/4»
MWWWWWUVWWWWWWIWUWWWUWWWWWIUWW
l^lMWWWl^W’U'UWl^lWWW^J^njWS^n^U'VWWWWWWWWir"
En mér var ljóst hvaða áform Schmidt hafði viðvíkjandi Maríu
og mér. Hann ætlaði að drepa okkur, hvort sem umslagið fynd-
ist eða ekki. Við vissum of mikið.
Kerlingarhróið fylgdi okkur niður stigann með lampann í
skjálfandi hendinni. Hún mælti ekki orð, en enginn vafi lék á
því að hún var hissa. Þetta var sjálfsagt í fyrsta skipti sem
nokkur gesta doktorsins kom lifandi út úr greninu.
Hermann hafði fengið lokaðan, svartan vagn í stað rússneska
herbílsins. Schmidt sagði honum að aka á Keletistöðina, en Her-
mann hristi höfuðuð. — Stöðin er afgirt og umkringd, yðar há-
göfgi. Það eru að minnsta kosti hundrað varðmenn með vél-
byssur kringum hana. Hermann glotti til mín.
Þegar við ókum út úr Mexkoi og inn í höfuðborgina sáum við
ljósin á lögreglubílunum, sem þvergirtu veginn að brautarstöð-
inni. Hermann sveigði inn í hliðargötu til að reyna að komast
sem næst stöðinni að sunnanverðu þá leiðina. Nú var farið að
snjóa aftur og erfitt að komast leiðar sinnar í sundxmum við
Krepesitometökirkjugarðinn, sem er aðeins tveggja þvergatna
leið frá stöðinni.
Schmidt lét bílinn nema staðar við lítið kaffihús beint á móti
sáluhliðinu.
— Við ungfrú Torres bíðum hérna, sagði doktorinn. — Reynið
þið nú að vera fljótir!
Hann hætti ekki á að koma með okkur. Maríu ætlaði hann að
hafa sem gisl. Schmidt vissi að eg mundi koma aftun og sækja
hana svo framarlega sem eg kæmist lífs úr vagnlestunum.
Eg hélt af stað án þess að segja orð, en María stöðvaði mig.
— Eg fer með þér, sagði hún. — Þú færð ekki að fara einn!
— Að hvaða gagni kæmi það? sagði eg. Hún táraðist. —
Fyrirgefðu mér. Eg meinti það ekki þannig. Þú verður að bíða
hérna hjá Schmidt. Við komum eftir hálftíma. Og þá erum við
frjáls!
Áður en eg vissi hafði hún tekið höndunum um háls mér og
kysst mig. Það gaf ástæðu til að gruna, að við hefðum þekkzt
lengur en sólarhring.
Um leið og við fórum fyrir homið opnaði Schmidt kaffihús-
dymar. Við heyrðum óminn frá vælandi zigeunafiðlum.
Það var skuggsýnt í götunni. Vegna snjókomunnar var erfitt
að sjá mörk akbrautarinnar og stéttarinnar. Þegar við komum í
aðalgötuna, sem liggur samsíða vagnalestunum, höfðum við
komizt framhjá varðmönnimum. Þama var ekki nokkur mann-
eskja.
Við urðum að ösla snjóinn er við fórum yfir götuna. Há jám-
teinagrind var kringum stöðvarlóðina. Fynr innan stóðu dökk-
ar, hljóðar vagnaraðir. Þökin voru hvít af snjó.
Ottó vék úr vegi og sagði mér að klifra yfir girðinguna.
— Enga flónsku, sagði eg. — Ef til Vill er vörður þama. Bezt
að bíða fimm mínútur. Ottó, sem hafði illan bifur á mér, ætlaði
að fara að segja eitthvað. En þeir Hermann voru svo vanir að
hlýða, að þeir fóru með ,mér að auglýsingatöflu, þangað sem
ekki sást úr vögnunum.
Eftir fimm mínútur sást varðmaður labba burt innan við
girðinguna, en eftir þrjár mínútur kom hann aftur. Eg gaf
tímanum gaum, það gat komið okkur að gagni síðar.
Undir eins og varðmaðurinn var úr augsýn var mér skipað
að klifra yfir. Upp frá því var eg á undan hinum. Eg vildi verða
fyrstur fyrir skoti ef komið yrði að okkur. Og ef eg reyndi að
flýja, gátu þeir skotið án þess að eiga á hættu að drepa hvor
annan. En eg þóttist viss um að þeir mundu ekki skjóta mig
fyrr en við hefðum fundið umslag Marcel Blayes.
Ekki var eg viss um að eg þekkti lestina okkar er eg sæi hana
aftur. En eg mundi að ljósmyndir frá Innsbruck og Salzburg
höfðu verið í klefanum okkar. Eg leitaði að stöfunum O.B.B.
sem standa á öllum Austurríkisvögnum. Einu vagnamir í fyrstu
röðinni voru þrír ungverskir, III. flokks vagnar.
Fönn var undir vögnunum, svo að auðveldara mundi að ganga
yfir endapall eins vagnsins en að skríða undir, til að komast
að næstu röð. En dymar voru læstar svo að við urðum að skríða
undir.
Við vorum komnir að fimmtu eða sjöttu vagnaröð er Hermann
kom auga á austurrískan vagn. Við gengum meðfram lestinni
og komum að bláum Wagon Lits-ma‘, rvagni með áletrun:
Wien-Gy or-Budapíest.
Það vildi svo til áð hurðin var ólæst. Við höfðum ekkert
vasaljós, svo að eg kvéikti á vindlakveikjaranmn mínum. En
hann logaði ekki lengi. Síðan notuðumst við við eldi’pýtur.
„Heimsækið Riviemhá!“ stóð á auglýsingunum í matárvagn-
inum. „Sól allan ársinr hring!“ — „Hotel King Ðavid. — Jera-
salem!“
Það Var kaldara í lestinni en úti. Fótatak okkar bergmálaði
í göngunum. Dyrnar opnuðust og lokuðust með braki og það
glamraði í rúðunum.
Við gengum gegnum sex vagna að minnsta kosti, áður en við
komum að klefanum sem Strakhov og við María höfðum setið í.
Vagnarnir höfðu ekki verið þrifaðir enn og því fremur var
ástæða til að flýta sér. Lestin átti að fara snemma morguninn
eftir og þess vegna mátti búast við þvottakonunum á hverri
stundu.
Eg leitaði að spjaldinu, sem sýndi að klefinn væri ætlaður
rússneska sendiráðinu, en sá það hvergi. Mér datt nú í hug að
eg hefði farið vagnavillt og fór inn í þann næsta, en ekki var
spjaldið þar heldur.
Svo datt mér í hug að lögreglan hefði flutt vagninn burt
undir eins og lík Strakhovs fannst. Kannske var hann á öðrum
stað.
Eg gekk gegnum tvo I. flokks vagna enn og leitaði að mynd-
unum frá Innsbruck og Salzburg. En ekki kom það að gagni,
því að í öllum klefunum voru myndir frá Innsbruck og Salz-
burg.
Ottó og Hermann eltu mig án þess að mæla orð. Þegar eg lok-
aði síðustu dyrunum, sá eg að Ottó hafði tekið skammbysuna
úr vasanum. Hermann stóð bak við hann og góndi á mig.
— Hvað eiga þessar tiltektir að þýða? spurði Ottó. —■ Hvaða
undanbrögð eruð þér að hugsa um?
— Alls engin, sagði eg. — En eg finn bara ekki rétta klefann.
Eg fór með þá inn í síðasta vagninn en þar var ekkert umslag
milli svæflanna. Eg sá að Hermann hafði líka tekið upp byssuna.
— Það hlýtur að vera í einhverjum hinna vagnanna, sagði
eg. í fjærsta kiefanum í hinum vagninum. En umslagið var ekki
þar heldur.
— Eg gef yður tveggja mínútna frest, sagði Ottó.
— Það er eitthvað bogið við þetta, sagði eg. Eg varð að
tefja fyrir morðingjunum tveimur. — Þeir hljóta að hafa ekið
lestinni afur á bak hingað, og þess vegna er afstaða matarvagns-
ins önnur en áður. Eg hefi leitað á skökkum stað,
Eg trúði þessu ekki sjálfur. Gekk gegnum vagnana eins hægt
og eg gat. Eg þóttist viss um að Schmidt hefði ætlað sér að láta
mig ekki komast lifandi út úr vagnalestinni. Ottó hafði verið
skipað að drepa mig þar, hvort sem umslagið fyndist eða ekki.
Mér heyrðist hurð skellt. Kannske var hreingeitiingarfólkið
komið?
— Hvað var þetta? spurði eg.
— Ekkert, sagði Ottó. — Bara ímyndun. Svo að þér hafið
þá afhent umslagið eftir allt saman!?
Ekkert fannst undir svæflunum í fyrsta vagninum heldur.
— Eg er að drepast úr kulda! sagði Hermann. — Hvaða bölvað
hangs er þetta, Ottó?
— Bíddu eina mínútu enn, sagði Ottó. Nú var svo dimmt að
eg sá ekki á þeim andlitin.
— Fari sú mínúta til helvítis, sagði Hermann. — Það er hlýtt
og notalegt í kaffihúsinu, og þar fær maður eitthvað að drekka.
Eg hélt áfram göngunni, inn í næsta vagn og inn ganginn.
Þjóðverjarnir voru á hælunum á mér. Nú áttum við ekki fleiri
eldspýtur en það skipti minnstu máli. Þeir hefðu getað hlaðið
mig með blýkúlum þama í þröngum ganginum, án þass að
miða.
Eg fór mér eins hægt og eg gat og ýtti upp klefahurðinni.
Ottó var fast við mig þegar eg fór inn. í klefanum var dimmt
eins og í jarðhúsi.
Eg leitaði innst í klefanum en þar var ekkert undir dýnun-
um. Eg var að velta því fyrir mér hvort eg gæti komizt út um
gluggann, en Ottó mundi vafalaust heyra það. Hann mundi
drepa mig áður en eg gæti dregið niður rúðuna.
Eg sneri að hinu sætinu og laut niður. Kannske mundi Ottu
ekki spenna gikkinn fyrr en hann hefði athugað umslagið. Ef
eg þá fyndi það. Ef------
Tungan loddi við góminn í mér og eg hríðskalf af kulda. Eg
þóttist viss um *ð Ottó mundi heyra að tennurnar glömruðu í
skoltunum á mér. — Eg þuklaði í horninu, en ekkert var þar.
Þreifaði meðfram sætisbrúninni. Tómt — alls staðar tómt.
Eg rétti út höndina til að þreifa í horninu. En höndin komst I
aldrei út í hornið. Einhver greip um úlfliðinn á mér. Eg reyndi I
að hrópa, en gat ekki komið upp nokkm hljóði. Eg datt í gólfið
með dynk um leið og smellurinn heyrðist,
? .. VH¥í. >e’*v
Einu sinni var....
Þessa frétt birti Vísir m. a. þ,
24. ágúst 1919:
Hrossasalan f Danmörku.
Með ,,íslandi“ bárust Vísi
fregnir um söluverð í Dan-
mörku á íslenzku hrossunum,
sem nú er verið að flytja þang-
að héðan. Beztu hestarnir eru
seldir þar fyrir 1200 krónur, um
leið og þeir koma af skipsfjöl,
en þeir lökustu fyrir 700—800
krónur. — Einn hestur hafði
fótbrotnað í skipinu, og var
seldur til slátrunar á 500 kr.
Eins og kunnugt er, þá er hæsta
verð á útflutningshrossum hér
600 krónur, og dregst þar frá
flutningskostnaður til Dan-
merkur o. fl., svo að seljendur
fá ekki nema 400—550 fyrir
beztu hestana. En milliliðurinn
græðir allt að 100% á kaupun-
um. Og svo virðist, sem hann
muni áreiðanlega sleppa skað-
laus á kaupunum — jafnvel á
þeim hrossum sem hann ekki
kynni að geta selt nema til
slátrunar.

Fyrst hélt eg að Ottó hefði skotið. En nú steyptist skrokkur-
inn á honum inn um dyrnar og ofan á mig þarna sem eg lá. Það
var sá sem tók um úlfliðinn á mér, sem hafði skotið.
Eg hafði fengið hellu fyrir eyrun vjð hvellinn. Eftir nokkra
stund heyrði eg lága rödd: — Standið upp og dragið niður
una! Flýtíð yður! Við megum engan uma missa! Mér fannst eg
kannast við þessa rödd og' hún talaði ensku.
Um leið og eg stóð upp rak eg höndina í andlitið á Ottó. Eg
sagði: — Varlega! Það er annar maður þama. Eg fann að ein-
hver smaug fram hjá rnór — svo bergmálaði skothvellur í gang-
inum. Eg stóð -eins pg sieinn. Enginn æpti og ekki var1 skotið
á móti.
J2g dró niöur rúðuna. Það var notalegt að fá hreint loft fram-
an í sig.
Flýtið yður út! sagði rikldin bak við mig. Flýtið yður!
Eg hoppaði rtiður í snjóinn. í skímunni sá eg skammbyssuna,
sem kastað iiafði verið út um gluggann. Það var skammbyssa
Ottós.
Radíómiðunarstöð sett
upp í Dýrafirði.
Slysavarnafélag íslands hefir
látið setja upp nýja radíómið-
unarstöð að Svalvogum í Dýra-
firði til afnota fyrir skip á
veiðisvæðinu úti fyrir Vest-
fjörðum.
Hefir þetta verið mikið á-
hugamál slysavarnadeildánna
vestra, einkum á Dýarfirði, en
oft hefir þurft að miða skip,
sem hafa verið hjálparþurfi þar
úti fyrir fjörðunum eða sem
þurft hafa að komast í landvar
í ofviðrum og dimmviðri. — 7.
landsþing Slysavamafélagsins
samþykkti þessar framkvæmd-
ir. —
Skrifstof ustj óri Slysavama-
félagsins og erindreki eru ný-
komnir heim úr eftirlitsferða-
lagi um Vestfirði fyrir Slysa-
varnafélagið. Fluttu þeir með
sér tæki í hina nýju radíómið-
unarstöð og var aðaltilgangur-
inn með förinni, að setja upp
þessi tæki og reyna stöðina.
í þessum leiðangri v'oru flutt-
ar vistir í skipbrotsmannaskýl-
in alls staðar á Vestfjörðum og
endumýjunarbirgðiij til björg-
unarstöðvanna þar.
%
Haustfrakkar
Nökkur stykki af klæð-
skerasaumuðum haustfrökk-
um verða seldir næstu daga.
Hreilar Jónsson
Laugavegi 11, H. hæð.
Nokkrar vanar
afgreiðslu- og
eldhússtúlkitr
óskast á veitingalvúó
einnig vön matreiSr
kona. Upplýsingar
Marargötu 2, sími 51P 2,