Vísir - 02.12.1954, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 2. desember 1954.
vísm
3?
TARZANJ 6LAPLY ACCEPTEP THE (PECLARATION
TH£N,AMIP J0Y0U5 BHOUTBJHE FOURSOME SET
EP6E OF HOLT'S PROPERTY
E-MAN SPOKE WAR/V1LY."/
THEKI
IMEAN,
Copr. 1151. Edg«r r.lf cBurroughs. Inc —Tm.ftee. 0.8. P»t.OS.
Dlstr. by Unlted Feature Byndlcate, ine. ■
Suffolk, sem enginn treysti, hafði orðið að horfa upp á upp-
reist sína hjaðna niður eins og vatnsbólu. Það var sagt til hans
og hann var tekinn fastur í veiðivarðarkofa, en þangað hafði
hann leitað hælis aðfram kominn af kulda og sulti, eftir að
hann hafði falið sig í tvo daga. En Wyatt hafði alla Kentbúai
með sér. Uppreistarmennirnir höfðu verið sigraðir á WiJatham-|
heiði, en hinar sigursælu hersveitir drottningarínnar höfðu eftir
sigurinn gengið til liðs við uppreistarmenn, Hertoginn af Norfolk
hafði haldið áfram til Rochester og fylkt stórskotaliði sínu,
en þá tóku liðsmenn hans að hrópa: „Við erum alíir Englend-
ingar.“ Norfolk var á hröðum flótta og Wyatt var á leið til
Lundúna með lið sitt ....
John vildi ekki biða lengur og lagði af st.að með hinn litla her
sinn. Það var hríð og frost og þeir komust ekki nema átta mílur
á dag. Þeir urðu að teyma hestana. Um nóttina höfðust þeir
við í þorpi einu og sátu þar umhverfis eld, þar til dagaði. Um
nóttina notuðu um fimmtíu manns tækifærið og sneru heim í
náttmyrkrinu. John skipaði þá Francis og Anthony að vera aft-
ast í fylkingunni og skjóta alla, þá, sem ætluðu að snúa: við.
Á öðrum degi stytti upp og hlánaði. Þá urðu vegirnir eitt aur-
flóð. Það varð uppreisn í hersveitinni, en John og foringjar
hans bældu hana niður. Francis vildi láta hengja þ.rjá verstu
uppreisnarseggina, en John lét sér nægja að binda þá við tré og
strýkja þá.
Að lokum hvessti og þann sjöunda febrúar komust þeir loks
til Reading svo uppgefnir, að þeir þurftu að hvíla bæði sig og
hestana. Þar bárust þeim þær fréttir, að Wyatt hefði Southwark
á sínu valdi og héldi því með litlum liðsafla, en enginn þorði
að ráðast á hann, því að menn treystu ekki hersveitunum. („Það
getum við ekki heldur,“ hvíslaði Francis að Anthony). Howard
lávarður hafði látið draga upp vindubrúna og komið þannig í
veg fyrir að hægt væri að komast yfir Lundúnabrú. Þá mundi
sendiboði drottningarinnar loks eftir erindi sínu og sýndi þeim
skipun Ráðsins, sem var þess efnis, að allir þjóðhollir þegnar
ættu að koma til liðs við drottninguna. Þeir höfðu ekki hugmynd
um, að meðan þeir voru að tala við sendiboðann, var Wyatt að
gera örvæntingartilraun sína. Hann gat ekki komist yfir Lund-
únarbrú og var í sífelldri hættu fyrir skotárásum frá virkis-
görðum Kastalans. Hann hafði því farið upp með ánni til Kings-
ton, hrakið á burt liðið, sem átti að gæta vegarins þar og var
á leið til Lundúna, en fylgismenn hans þar hreyfðu hvorki hönd
né fót til að hjálpa honum.
John settist á ráðstefnu með Francis og Anthony og ákvað
að fara til Windsor svo hratt sem hann gæti. Þar eð þeir voru
svo nálægt Lundúnum, fréttu þeir um aðgerðir Wyatts strax'
um morguninn. Þá notuðu hinir óánægðu tækifærið og stálust
burt og þá var ekki eftir nema um helmingur af þeim, sem
höfðu farið af stað með honum.
Þegar þeir áttu um eina mílu ófarna til Windsor, heyrðu þeir
klukkurnar hringja glaðlega, en þar eð þeir vissu ekki fyrir
hverjum þær hringdu, fóru þeir enn varlegar en áður. Þá kom
hraðboði til þeirra og tilkynnti þeim, að Wyatt hefði verið tek-
inn fastur og uppreisnin bæld niður.
Varðmennirnir í Windsorkastala voru of varkárir til þess að
hleypa nokkrum inn í kastalann, jafnvel þótt þeir lýstu því
yfir, að þeir væru liðsmenn drottningarinnar, því að þar hafði
oft verið skipt um yfirráð á síðustu tímum. Þeir létu því fyrir
berast : borginni, þar sem menn hans drukku sig konunglega
fulla af gleði yfir því að þurfa ekki að taka þátt i orustu og
John skemmti sér með fori.ngjum sínum í veitingahúsi. En
John var ekki káturýHann gat ekki tekið þátt í gleði manna
sinna meðan hann vissi ekki um örlög Rogers.
Sólin var löngu komin upp, þegar þeir lögðu af stað, órakaðir,
úrvinda og timbraðir. Samt voru þeir hreyknir yfir vetrar-
herferð sinni, og töluðu með fyrirlitningu um þá, sem höfðu
snúið við og gleymdu því, að þeir hefðu gert það sama, ef þeir
hefðu fengið tækifæri til þess.
Á Hounslowheiði mættu þeir Ambrose, sem var að koma frá
Lundúnum. Þeir fóru með hann til jarlsins. Þegar hann hafði
hresst sig á brennivíni, hóf hann frásögn sína:
— Herra Thomas Wyatt er í Kastalanum og menn hans eru
annað hvort í fangelsi eða flúnir. Það var í gærmorgun um
níuleytið, sem hann kom cftir Kingtsbridge-vegi með ekki
meira en fjögur hundruð rnenn, illa til reika. Lávarðurinn af
Pembrolce hafði tíu þúsndir manna til að stöðva hann, en fæstir
þeirra höfðu minnstu löngun til að berjast, og þeir, sem börð-
ust, voru afar linir í sókninni. Ilermenn drottningarinnar höfðu
stórskotalið, en herra Wyatt og lið hans sundraði því og komst
alla leið til Charing Cross, en þar var hluti af lífverði drottn-
ingarinnar undir fórystu Sir John Gage og riddaralið undir for-
5rstu Courtenays. Þegar sá fjandi sá liðið koma, hlejrpti hann
Undan til Whitehall og hrópaði, að allt væri tapað og lið hans á
hæla honum, og skildi Sir John einan eftir i hættunni. Síðan
veit eg ekki vel, hvað skeði, en herra Blackett sagði mér, að
WVWWWJVWVVVl
Frotté efni
í í herra og dömusloppa,
kínversk barnanáttföt,
handbróderuð.
Verzleinín
FRAM
Klapparstíg 37,
sími 2937.
BEZT AÐ AUGLYSAI VlSI
Nýlcomið
Crep — Nyfonsokkar
mjög góð tegund.
//. Toft
Skólavörðustíg 8. Sími 1035.
tií.asiötiíststtíststsíicúSititMiíiíiútiíSíííiöíswísooísííotiCíiöíittwooöíiSíosiíss
VALA
hefur
vistesklpti
Rauða telpu- og unglinga-
bókin í ár er komin út.
Hún heitir VALA hefur
vistaskipti og er eftir F.
Murphy.
Freysteinn Gunnarsson
hefur íslenzkað söguna.'
VALA er úrvalstelpubók
eins og
Políyanna og Dísa í Suðurhöfum
lt)ól?jellóát(^ájan .
RAU0A TELPUBÓKIN 1954
OWOSSÍSÖSSSSSSÖSSSSSSOSSSSÍSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSOSSSSSSSSSSSSÍ
f. SunciifhÁí
i .. .
THE
LEAVE:
OF FRIENP5HIR
OFF FOR THE FAZENDA.
....... COYLY
• ISHOULD LEAVE,
' BLUSHER "NO/I-*
V/LLYOU-"
Yfirlýsing manna Lazars um vin-
skáp gíaddf Tarzánmjög’mikið.
Fjórmenningarnir lögðu af stað til
Fezanda eftir að hafa sætzt við menn
Lazars og skógurinn ómaði af kveðju-
ópum þeirra.
Þegar þau komu að landareign
Holts sagði Tarzan vingjarnlega. „Nú
ætla ég' að yfirgefa ykkur, vinir mín-
ir, því nú er mín ekki'í'ehgur þÖrf
hér.
„Ég hugsa að ég verði einnig að
fara“ sagði Lucía döpur. „Nei“. Holt
roðnaði um léið og hann hélt áfram
„Ég meina, viltu.... “