Vísir - 14.12.1954, Síða 10

10
VISIR
Þriðjudaginn 14. desember 1954.'
IIIRÐ-
klœhir
50
JERE WHEELWRIGHT
búið var að telja peningana komust þeir að raun um, að þeir
voru ekki nógir.
— Fjandans vitleysa var það, að eg skyldi senda svona mikla
peninga til Frakklands, sagði jarlinn. — Hvar á eg að fá þá
peninga, sem mig vantar? Þetta er alvörumál. Það þýðir ekkert
að sitja hér hlæjandi.
— Þú hefir aldrei verið sérlega fátækur, lávarður minn,
sagði Anthony hlæjandi. — Hefirðu gimsteinana þína, hér?
Herra William minntist nú þess, að hann hafði látið gim-
sfeinaskrínið í föggurnar á einum trússahestinum, þegar þeir
fóru frá Wattingford, en hafði ekki skeytt um það síðan, þar
eð hann hefði haft annað merkilegra um að hugsa.
— Þá ætti að duga að skreppa til gullsmiðs með glingrið.
Hann mun lána út á það í fyrramálið. Herra Blackett getur
farið til hans áður en hann leggur af stað. Má eg skreppa eftir
gimsteinunum, lávarður minn?
— Látið herra William gera það. En hvernig fer, ef skartgrip-
irnir eru týndir?
— Ef svo er, þá fáum við lánað út á sverðið þitt. Eg sé glitr-
andi esmerald smelltan í hjöltun. Hann nægir fyrir pening-
únum, sem við þörfnumst að þessu sinni.
Anthony skaut’ slagbrandinu frá hurðinni og opnaði. Þar
sfóð herra William með hendina á lofti. Hann hafði verið að
því kominn að kveðja dyra.
— Ambrose er kominn, lávarður minri, og spyr eftir lávai'ð-
inum.
— Hvar er hann? spurði John.
— Hann er niði'i, lávai’ður minn. Þú sagðir mér að hleypa
engum inn.
— Sendu hann til mín og komdu svo með gimsteinaskrínið.
Þú ert með það.
— Sjálfsagt, lávarður minn. Það skal gert þegar í stað.
Herra William hljóp af stað.
— Þá.er það í lagi, sagði John. — Takið það, sem þið þurfið.
Við spörum ekkert í þessu tilfelli. En nú skulum við hlusta
á, hvað Renard segir og eg vona, að við fáum góðar fréttir,
því að hann er innundir hjá drottningunni.
Orðsendingin frá Renard var stuttorð, en huggunarrík. Hann
var svo önnum kafinn við aðkallandi stöi'f, að hann gat ekki
talað við lávai’ðinn fyrri en næstá dag síðdegis, en þá ætlaði
hann að vera í White Hall, ef lávarðurinn mætti þá vera að
því að skreppa þangað. Hann mundi. með ánægju hiusta á érindi
lávarðarins og gera fyrir hann allt, sem hann gæti.
— Ágætt, sagði John, en hei’ra Blackett hristi höfuðið.
— Við eyðum heilum degi til ónýtis, lávarður minn og við
vitum ekki með vissu, hvoi't áform þitt heppnast, jafnvel þótt
við njótum aðstoðar sendiheri’ans. Það er bezt að við höldum
okkur við okkar eigin ráðagerðir. Ef úti'eikningar Francis eru
réttir, mun sendiboði drottningarinnar og varðmenn hans sofa
í Cantei'bui’y í nótt. Á morgun mun hann verða í Dover. Við
vitum ekki, hvei’su lengi málaflutningurinn stendur fyrir rétt-
inum. Ef þeir hafa ekki ennþá stefnt honum fyrir réttinn, getur
það dregist, en sé það búið, tekur afgreiðsla' málsins ekki langan
tíma. Mín skoðun er sú, að við ættum að fara svo fljótt sem við
getum.
— Gáfulega sagt, herra Blackett, sagði Francis og geispaði. —
Og nú skulurn við ganga til hvílu, því að eg á ei'ftt verk fyi’ir
höndum á morgun.
— Það er ekki vert að ríða of hart, sagði John. — Annars geta
menn farið að velta því fyi'ir sér, hvernig á því standi, að alls-
gáðir kaupmenn ferðist með slíkum asa.
— Eg kann ráð við því, sagði Francis. — Eg segi að eg sé að
elta mann, sem skuldar mér og sé að reyna að flýja undan
kröfunni til annari’a landa.
Þeir buðu góða nótt og John varð einn eftir. Hann spennti
frá sér sverð sitt og hallaði sér út af í í’úmið. Honum datt ekki
í hug, að hann mundi sofna, en hann var svo þreyttur, að hann
leið út af og vaknaði ekki fyrr en sól var komin hátt á loft.
Hann neri augun, því að hinir þrír stóðu við hlið hans. Francis
var glaðlegur á svip, þegar hann bauð honum góðan daginn.
— Við Anthony erum að leggja af stað til Gloucestershire, lá-
varður minn, sagði hann hátt. — Eg ætla að líta yfir eignir
mínar og Anthony ætlar að heimsækja konu sína.
Harm gekk út og Anthony á eftir, glottandi. Herra Blackett
kom til jarlsins og hvíslaði. — Þeir ætla að veðsetja vopn sín
af því að það er bezta aðferðin til að felt þau. Svo ætla þeir
að skipta um búninga í sjómannaknæpu nálægt höfninni, þar
sem ekkert verður spurt um ástæðurnar. Eg hefi fyllt pyngjur
okkar beggja, því að eg fekk gott verð fyrir gimsteinana og
þurfti’ ekki heldur að selja nema sumt af þeim. Nú ætla eg
til Canterbury og eg ræð þér til að klæða þig í flýti og leggja
af stað til Whitehall, því við höfum lofað þér að sofa svo lengi
sem unnt var.
Svört reiðstígvélin hans komu fram undan kápunni.
— Eg bið þig, lávarður minn, að vera ekki of bjartsýnn. Það
horfir ekki sérlega vænlega fyrir okkur. Þess vegna er bezt að
þú leggir þig allan fram í viðskiptum þínum við drottninguna.
Vertu sæll.
John flýtti sér að klæða sig. Hann vissi, að Ambrose var
fjarverandi og gerði sér í hugarlund, að hann stæði nú og
héldi í hestana fyrir Francis og Anthony, sem voru nú að dul-
búa sig sem kaupmenn. Herra William lagði sig í líma um
að þjóna honum sem bezt, til að sýna húsbónda sínum, að hann
væri betri þjónn en Ambrose. Þetta var feiminn náungi, en
hann hafði fylgt húsbónda sínum til London.
Herra William lágaði fi’akkann á húsbónda sínum og rétti
honum hanzkana.
Þegar hann kom til Whitehall, fr'étti hann, að Renard væri
inni hjá drottningunni og hann neyddist til að bíða. Menn
forðuðust hann, eins og hann væi’i með smitnæman sjúkdóm, en
hann gat hlustað og það, sem hann heyrði, gerði hamx hugsjúk-
an. Það hafði verið gefin út skipun um að taka lady Jane af
lífi. Fáðir hennar, hinn veiklyndi, sviksamlegi lávarður af Suf-
folk, hfði verið fluttur til London og Wyatt reyndi að afsaka
sig, að því er sagt var, og reyndi að draga Elizabetu drottningu
inn í málið.
Þegar Renard kom út úr hei'bei'gi drottningarinnai', heilsaði
hann jai'linum vingjarnlega og alúðlega og bað hann afsökunar
á því að hafa látið hann bíða.
i —Viljið þér borða með mér? spurði hann. — Eg má ekki
fara úr höllinni, en drottningin hefir lofað að senda mér kjöt
og vín af sínu eigin borði svo að við getum borðað og rabbað
saman.
— Eg þakka yðar góða boð, sagði jarlinn, en eg þarf að hafa
hraðan á. Og eg býst ekki við að geta orðið til mikillar skemmt-
unar fyrri en búið er að koma þeim málum, sem eg ber fyrir
brjósti, í viðunanlegt horf.
Á kvöldvókunni.
Karl Valentin sat í bjórstofu
og las í dagblaði. Þokkalegur’
maður sat andspænis honunx
og sagði: „Afsakið, en gætuð
þér ekki sagt mér hvaða mán-
aðardagur er í dag?“ „Eg veit
það ekki,“ sagði Valentin og
hélt áfrarn að lesa.
„En blessaður verið þéi', þéx-
sitjið með dagblaðið í höndun-
um — það hlýtur að vera dag-
setning' á því!“
„Það er gagnslaust,11 svaraðiL
Valentin argur. „Blaðið er frá.
í gær.“
Hann var búinn að fá nýjarx
kappakstursvagn og bauð vini:
sínum í ökutúr. Þegar þeir voi’u.
búnir að ná 150 km. hraða sagði
ökumaðurinn fagnandi:
— Þykir þér ekki gaman að
vera lifandi?
— Eginlega er eg steinhissa.
á að eg skuli vera það! sagði
vinurinn.
•
Það átti að kjósa vei’ksmiðju-
ráð í Tékkóslóvakíu og voru
verkamenn leiddir að at-
kvæðakassanum. Þar var þeim.
fengið umslag og áttu þeir svo
að stinga því í kassann. Einn
vei’kamaður var óþarflega for-
vitinn, hann opnaði umslagið
og ætlaði að skoða atkvæða-
seðilinn.
Umsjónai’maður einn var ekkí
seinn að koma auga á þetta og
hrópað: „Hvað ei’tu að gera?‘c
„Mig langaði bara til að sjá.
hvei’n eg væri að kjósa,“ sagði,
verkamaðurinn.
„Ertu galinn!“ hrópaði um-
sjónarmaðurinn. „Þetta er
leynileg kosning.“
•
Ef hann er ör á fé er sagt:
„Hanri neitar ekki fjölskyldu
sinni um neitt.“ Ef hún snýi~
eklci hvex’jum eyri tvisvar er
sagt: „hún er „óspilunarsöm“
eða „óhagsýn“.“
•
Prófessorinn var að halda,
fyrirlestur um líffærafræði:
„Við sjáum nú á þessu, að heili.
karlmannsins er töluvert stærri
og þyngri en heili konunnar.
Og hvað lærum við af því?“
„Við lærum það,“ sagði einn
kvenstúdentinn, „að allt ei*
ekki undir stærð eða þyngd.
komið.“
C fé. Buwcuqké:
imim
1731
EXAMININ6 THE dCDY, TAPZAN
FOUNC IT PIERCEP &YA SHORT
, SPSAR. HE.5MELLEO THE SHAFTÖF
| THE WEAPON ANP StAILEP 6IZIMLY--
|\ THE 0ir<L MiAPE SURE OF ‘ÆF<
mm,.., ESCAPE!
THE WOMAH'S SŒNTLEP H/MTO A
SMALL HUT THE APE-MAN QUIBTLY
ENTEÍZEP, ALMOST TO 6TBP ON TríB
CNLY CCCUFANT-A PEAP NATIVE!
Tarzan læddist hljóðlega að litlum
kofa, og um leið og hann laumaðist
inn um dyrnar hafði hann næstum
stigið ofan á íbúa hússins, steindauð-
an.
Þegar Tarzan hafði athugað líkið
nánar sá hann að það hafði verið
stungið með litlu spjóti. Hann glotti
þegar honum var hugsað til þess að
þannig hafi stúlkan farið að því að
komast undan.
í þann mund ér Tarzan var að
hefja leit sína að, stúlkunni á ný
heyrði hann undarlégan hávaða utan
úr frumskóginum.
Hann þekkti óðara þetta hljóð.
Hinir stóru apar vorú að hefja tryllt-
an dans svó undir tók í skóginum.