Vísir - 17.12.1954, Blaðsíða 10

10
ie&U
Föstudaginn 17. desember 1954..
IIIRÐ-
hiœhir
53
JERE WHEELWRIGHT
þótt hann liti út, eins og hann hefði sofið illa.
— Drcttningin vill fá að tala við yður, lávarður minn, sagði
hann alúðlega. Og um leið og John gekk inn, hvíslaði hann í
eyra honum: „Gangi yður vel“.
Þegar hann kom inn, sá hann stórt borð og við enda þess var
stóll og breitt klæði yfir. Stóllinn var auður, en kringum borðið
stóðu Renard, Gardiner biskup og Arundel. Þeir heilsuðu honum
formlega en sögðu ekki neitt. Hann stóð kyrr og beið.
Allt í einu opnuðust dyx, sem jarlinn hafði ekki tekið eftir.
Þjónn stóð í dyrunum og tilkynnti hátíðlega, að drottningin
væri að koma. Þeir krupu allir á kné, og John líka, þegar drottn-
ingin birtist, og þernur hennar á eftir henni. Hún gekk að stóln-
um og gekk hægt og þunglamalega, en þernurnar tóku sér stöðu
upp við vegginn og biðu þar. Enginn mátti sitja í návist hennar,
en. um leið og hún lét fallast þunglamalega niður á sessurnar,
stóðu lávarðarnir á fætur.
Hún hafði verið mjög hugrökk og einbeitt í uppreisninni, en
hún var hvorki sterkbyggð né hraust og hún hafði orðið að
leggja mjög mikið á sig. Hún var föl yfirlitum, nærri því gugg-
in, og blaðaði í skjölum sínum. Hún hafði boðið út öllu sínu vilja-
þreki og kjálkarnir voru einbeittnislegir og svipurinn harðleg-
ur. Hún bar öll einkenni Tudorættarinnar. Hún var stolt, mikl-
um hæfiléikum gædd, djúpsæ í ráðagerðum og gat verið grimm.
Drottningin gaf jarlinum merki og hann kraup á kné fyrir
framan hana og laut höfði.
— Jæja,. lávarður minn af Bristol, hvers óskið þér af mér?
Röddin var kuldaleg, rám og þreytuleg.
— Að þér fyrirgefið bróður mínum, yðar náð.
— Hvað hefur hann brotið af sér? -
— Reyndar veit eg það. ekki með vissu, nema hvað hann var
d Kent og, því miður, einn' af fylgismönnum Wyatts.
Hann heyrði skrjáfa í pappír og þau voru lögð fyrir hann.
Sólin glampaði á gullhringana á fingrum hennar.
— Viljið þér athuga málið sjálfur, lávarður minn? — Það er
hér allt saman. Þetta er afrit af málskjölunum, sem lögð verða-
fyrir dómstólana. Samsæri gegn mér og uppreisn gegn hershöfð-
ingjum mínum. Viljið þér athuga það sjálfur, lávarður minn
Hann langaði til að þrífa skjölin og athuga, hversu alvarleg
ákæran gegn Roger væri, en hann kunni sig betur en svo, að
hann léti það eftir sér. Arundel greip fram í:
— Gáið að, yðar náð. Þarna eru með nöfn, sem óþarfi er að
komi fyrir allra sjónir.
— Þarf eg á leiðbeiningum yðar að halda, lávarður minn af
Arundel? hreytti h,ún út úr sér og lávarðurinn titraði af hræðslu.
Jæja, lávarður minn af Bristol, viljið þér lesa?
— Nei, yðar náð! Ef þér hafið dæmt hann, þá fæ eg þar engu
úm þokað.
— Eg veit ekki, hvaða varnir hann kann að færa fram fyrir
réttinum, en þær verða naumast meira en formsatriði. Hann
nsm
getur ekki hrakið þá ákæru, að hann sé svikari. Hann var ekki
fylgismaður, heldur einn af leiðtogunum. Hann var næstur
Wyatt.
— Þeir voru fleiri, sagði Renard — sem stóðu eins framarlega
og hann.
Hún sneri sér að honum og svaraði skjótt:
— Það er satt, en þeir verða líka teknir höndum og munu fá
að komast að raun um, hver það er, sem ræður hér í Englandi.
Hún stappaði niður fætinum. — Jæja, lávarður minn af Bristol.
Þér vitið um ákæruna. Það eru drottinssvik, sem um er að ræða.
Ætlið þér samt að sækja um náðun?
— Hann ætlaði ekki að gera yður neitt mein, yðar náð.....
Drottningin hló fyrirlitningarhlátri. — Þér hefðuð átt að lesa
málsskjölin, lávarður minn. Er það fleira, sem yður liggur á
hjarta?
— Auðsýnið miskunn, yðar náð, ef ekki honum, þá mér. Hann
er bróðir minn.........
John hafði litið upp og horfði nú beint framan í hana.
Hún var þungbúin á svip, en varð einbeitt á svipinn, þegar
Renard sagði: — Yðar náð á líka systur. ....
— Þarna heyrið þér, lávarður minn. Sendiherrann minnist á
systur mína. Ef það sannast, að hún hafi haft vitneskju um
samsærið eða verið meðsek, mun hún fá sinn dóm og drottn-
ingin mun ekki biðja henni griða, til að forða henni undan lög-
unum. Ætlið þér enn að halda fram málaleitun yðar?
Honum varð hugsað til Rogers, sem var færður í böndum til
aftökustaðarins í Canterbury.
— Nei, yðar náð! Mér þykir leitt, ef eg hefi aðeins valdið
yður áhyggjum. En hafi þjónusta mín nokkru sinni verið 5rður
nokkurs virði, ætti hún ef til vill að koma mér að haldi nú.
Svar hennar kom mjög á óvart. Það sem hún hreytti í Arun-
del var ekkert hjá því, sem nú kom.
— Hamingjan 'góða! Dirfizt þér að gorta af þjónustu yðar?
Þér, sem eg bjargaði úr kastalanum eftir að faðir minn hafði
gent yður þangað. Þér, sem eruð hættulegasti maður krúnunni,
að því er margir af ráðgjöfum mínum segja. Og þér hafði verið
með í samsæri gegn mér, ásamt systur minni og bróður yðar!
Þorið þér að neita því? Þér hafið verið kænn og útsmoginn,
miklu kænni en fíflið hann Courtenay frændi yðar, sem eg
leysti úr fangelsi og fekk aftur eignir hans, en síðan gerðist
hann svikari og reis gegn mér. Það hefir verið nóg af svikurum,
sem stóðu með Jane drottningu, en sneru síðan blaðinu við,
þegar þeir sáu, hver mundi verða ofan á. Eg þekki þá og hefi
sýnt þeirn miskunsemi áður, en nú er engrar miskunnar að
vænta lengur hjá mér. En þer eruð útsmoginn og það er erfitt
að hafa hendur í hári yðar. — Samsærismaður! — Svikari! —
Ráðgjafar míriir segja mér, að það séu ekki til augljós sönnun-
argögn á móti yður, annars skylduð þér fá að gista í kastal-
anum í nótt. Mér hefir verið sagt, að þér hafið safnað liði mér
til varnar. Það bjargar yður í þetta skipti. En ef þér takið
þátt í samsæri gegn mér aftur, þá verðið þér tekinn af lífi.
Aumarle litli! Eg er María Englandsdrottning. Og eins og faðir
minn tók föður yðar af lífi, eins mun eg láta taka yður af lífi,
ef þér reynið að rísa gegn mér. Svona, flýtíð 'ýður nú úr aug-
sýn minni og þakkið sendiherranum á Spáni, sem hefir bjargað
yður!
Hún fékk krampakenndan hósta, studdi höndum á siðurnar
og hallaði sér aftur á bak í stólnum, en horfði samt á hann
grimmum augum. John stóð á fætur. Orð hennar særðu stolt
hans.
— Það er dýrt spaug að vera trúr þegn yðar hátignar. Hann
sagði þessi orð kuldalega og þóttalega. Hún varð undrandi við
og reiði hennar breyttist í furðu. John hneigði. sig mjög kulda-
lega og gekk út, en sá í svip hið alvörugefna andlit Renards,
undrunarsvip Arundels og hinn steirirunna áhyggjusvip Gar-
diners biskups. Hann flýtti sér fram hjá Culpepper, dyravörð-
unum og gangvörðunum, kallaði höstuglega á ræðara sinn og
lét róa með sig niður fljótið. Hann var kominn langt burt, áður
A kvoldvökunni.
Níu ára gamall drengur var
spurður að því hvað hann, vildi
fá í afmælisgjöf. „Eg vil fá að
hætta að læra að leika á hljóð-
færi,“ sagði snáði. í
•
Piltur úr sjóhernum ame-
ríska kom í næturklúbb. Hann.
var kornungur, en vildi vera-
maður með mönnum og reyndi
að vekja athygli stúlku þar,
sem seldi vindlinga og var létt-
klædd mjög. Stúlkan var
minnst 10 árum eldri en hann
og lézt ekki sjá hann. Fólk tók
að brosa að þessu. Loks nálg-
aðist stúlkan borð hans. „Vindl-
ar- og vindlingar!“ sagði húm
Brýndi síðan raustina svo allir
gátu heyrt og sagði skýrt: „Og
sleikibrjóstsykur á stöng!“
•
Kona kom á bóndabýli, þar
sem vinkona hennar bjó og'
varð stórlega undrandi er hún.
sá að fullvaxinn hani lá þar á:
eggjum í hreiðri. Bóndakonan.
var bæði hagsýn og nýtin og
tók hún eftir því að vinkona
hennar undraðist þetta ó-
venjulega fyrirbrigði. Hún.
sagði þá: „Þú heldur þó ekki.
að eg ætli að láta fullorðinn.
hana liggja í leti eða híma iðju-
lausan? Hann er nefnilega fót-
brotinn, skal eg segja þér. Eg
skal sjá um að hann hafi eitt-
hvað fyrir stafni á meðan hann.
er að gróa. — Hann verður þó
að vinna fyrir mat sínum!“
•
Læknir við þokkalega hjúkr-
unarkonu: „Þér skuluð ganga.
fram hjá rúmi sjúklingsins við
og við — hann vantar ekki ann-
að en viljann til að lifa.“
•
Tveir kaupsýslumenn ætluðu
að gera sér dagamun eitt:
kvöldið og settust inn á veit-
ingastað. Þeir röbbuðu um allt
milli himins og jarðar og þótt-
ust vitrir. Að lokum sagði ann-
ar: „Eg hefði oft verið að velta.
því fyrir mér til hvers maður
hefði eiginlega fætur. Mann-
inum er hjálpað í heiminn,.
hann er borinn í skírnina, dreg-
inn á brúðarbekkinn og loks
ekið til grafarinnar. Til hvers
eru þá fætur?“
Hinn horfði ofan í glas sitt
spekingslega og sagði: „Það
mætti kannske nota þá þegar
menn ganga á bak orða sinna?**
1713
Hafi aþarnir verið hræddir vegna
komu þessa undarlega manns, þá
var stúlkan enn hræddari þar sem
hún kúrði upp í háu tré.
Hún hafði hérumbil anað inn í
miðja dýraþvöguna á flótta sínum.
en áttaði sig á seinustu stundu og
gat falið sig í trénu áður en dýrin
urðu hennar vör.
Skjálfandi af hræðslu heyrði hún
hvernig þessi hvíti, hálfnakti maður
urraði og öskraði eins og villidýr.
Síðan barði hann sér ferlega á
brjóst og hrópaði viðbjóðslega heróp
apans.