Vísir - 18.02.1955, Blaðsíða 4

•'6
vislS
Föstudaginn 15. febráaí I
Sigurðir Magnússon:
Cramli maðfiriam og Per®-
iinlindin í Conroydal.
Hún ©r ©kki foi fyrir miiSjénir
• og er ætiull veikamonnum
£n klefa {mrM iil að' aaiks* skirlífi
ílágslns ;er að- sitja viS að sýiia! og meira én það? Hief ég móðg'
éinhverjúm riýjustii vatnslita- að hanri? Areiðaiíléga ékki vís-
mýftdirriár, Þá 'giéýiriif harin
timanum gersamléga, þylur
þér sögu kirkýunnar eða kast-
alans, sém har.r. Kefur málað,
spjaliar við þig um furðuleg
litbrigði.
Gamli maðurinn veit að eg
muni fai*a til f jandans. Það er
náttúrlega ekki gott fyrir mig,
©n réttláit er það, því að eg er
Bölvaður villutrúarmaðúr, —
Þangað fer hann aldrei. í*að er
'gott fyrir hann, og bað er rétt-
látt; því að hann er góður
Icaþólikki, hefur verið það í öll
jiau hartnær áttatíu ár, sem
Iiaim á nú að baki sér,
Hann hlustar á röksemdir
rnínar þegar við ræðum eiiífð-
armál, en það er bara vegna
þess að hann er kúrteis við
útlendinginn. í rauninni varðar
hann ekkert um þær. Allt er
viiieysa í þeim efnum nema
það eitt, sem hann segir, Hins
vegar déttur honum ekki í
hug að hlusta þegar eitthvert
af skyldmennum hans leyfir
sér áð draga kennisetningar
kifkjurinar í efa. Þá hvæsir
harinn bara éða fussar, og þar
með er það útrætt.
Hann er hæstiréttur ailrar
fjölskyldunnar í trúar- og sið-
gæðismálum, og það er alveg
ótrúlegt. hvert ofurvald þetta
litla, grarinvaxna gamalmenni
virðist hafa í þéim efnum. Það
er stunið imdan harðstjóm
hans, en enginn getur þó risið
gegn hennL Vald hans ' er
áunnið, orðin hefð, einskonar
riát.túrulögmál.
HarmleLkur
landámærahéraðanna.
Alla súnnudagsmorgna
spréttur hami uþp í eldingu
eins óg hani til þess að spila í
kirkjúhrii, og eftir hádegið fer
harin líka i kirkju. Þégar hann
er þ'annig tvívegis búinn áð fá
Merkléga blessun getur hami
fyrir álvöru snúið sér að éi-
lífðártnálum fjölskyldumiar, á-
miririlngúm, eftirliti og leið-
beiriingum. Þó stóðst hami ekki
rnátið í fýrrakvöld, þégar við
komúm í klausturskóiami. Rétt
jiegar við vorum að fara barst
okkúr til eyrna ómur frá
söngnum í kapellunni.
við að sénda börnin, ef þaú eiga MeiÖingí
„Við skulum líta sem
snöggvast inn, — bara snöggv-
ast,“ sagði hann, en þegar mér;
þótti nóg komið af guðsorði og
eg tók að ókyrrast hvíslaði
hann: „Það er blessunin. Eg
ætla bara að bíða eftir bless-
úninni.“
Svo fengum við blessunina.
Hann signdi sig og stikaði út.
Þetta var dýrðardagur, — þrí-
blessaður, — enda lá ágætlega
á gamla manninum það, sem
eftir var kvöldsins. Hann var
mjög ræðinn og viðfeldinn.
Eg fékk meðal annars að
heyra sögur frá harmleik; alddnum«
að verða að mönnum,
Eg hafði orð á að mennta-
skólinn, sem við heimsóttum
minnti mig öllu frekar á fang-
elsi en skóla. Hann gat þrætt
fyrir að allt væri mjög óbrotið,
sumt fátæklegt, allt gamaldags,
og að drengirnir litu út fýrir
að þjást af þrælsótta. „Það ér
mjög spartanskt! Það einmitt
það, mjög spartanskt, gótt fyr-
ir sálina og líkamann.“
Eg dró í efa að tíðar kirkju-
göngur og mikill bænalestúr
væru örugg leiðsögn, svo ung-
um frænda hans til sálubótár.
„Jú. Það verður einmitt að
byrja snemma,“ sagði hann.
„Skilningurinn kemur
landamærahéraðanna undan-
faraa áratugi. Sjálfur var
hann fæddur af frönsku for-
eldri í Lothringen eftir að
Þjóðverjar slógu eign sinni á
landið, en hann varð aldrei
annað en Frakki, fjölskyldan
hélt alltaf -tungu sinni og erfða-
venjum. „Það skilur enginn
nema við hvað það var þegar
franski fáninn blakti hér aftur
við hún eftir fyini heims-
styrjöldina. Enginn elskar það
land, seni hann fær án fórna,
og við höfum lagt mikið í söl-
urtiar til þess að fá að eignast
Lothringen á ný.“
Ekkj eius og annað fólk.
Hann hefur illán bifur á
Þjóðverjum.
„Nei, það er ekki uppeldið,"
sagði hann. „Það er í eðlinu.
i Þeir eru ekki eins og annað
i fólk. Þeir eiga eftir að gera
bandalag við Rússa. Þér megið
vera viss um það. Þeir eiga
éftir að berjast méð Rússum
gegn kirkjunni. Það er spá
mín.“
Hann Iiafur því aðeins trú á
uppéldi að þáð sé kristilegt.
Alit anna'ð reiknast ekki til
uppeldis. „Ríkisskólarnir hér
éru heiðnir, krisfindómurinn
er látinn sitja á hakarium: —
Skólar kirkjunnar leggja aðal-
áherzluna á kristindóminn. —
Þar er uppeldi. Þangað verðum
munnvik beygjast niður á við,
seinna. hnykkir til höfði. Þá verð ég Frakkar synda
Þetta á að verða börnunúrii
eiginlegt strax í æskunni. Þá
verður það bara léikur frieð
að sjá alla þessa heitu liti.“ J ;)Við hitum upp hús
Þá er hanri anægður. Okkur hveravatni," sagði ég.
Enn í stríði við
Gústaf Adolf.
Hann var þá miruitur á
mann, sem fengið haíði sams-
konar uppeldi óg það, sem
hann hafði ætlað frænda ’síri-
um.
„Uss, þegiðu bara. Það var
hreint ekkert að marka. Hann
var fæddur heiðingi.14
Við ókum fram hjá sogustað
frá þjátíu ára stríðinu. Það var
auðheyrt að honum var bölvan-
með góðar hliðar.
Einhver veginn atvikaðist
það þamiig, að eg bar lof
mynd, sem hanri mat mikils, og
þótti honum það góðs viti. —
Síðar farrn eg lykilinn að
leyndardómnum. Þegar karl
sýnir mjmdir stnar situr hann
með töskuna á hnjánum. Hann
dregur niyndina þannig upp að
bakhlið hennar veit að sýning-
argesti, horfir á hana um stund
hleypir brúnum, íhugar. Sé
hann verulega ánægður með
myndina horfir hann beint
frarn yfir gleraugun, herpir
varirhar saman, svo að bæði
vitáridi. Skyldi ég samt háfa
gert það?
Hann veit talsvert um ísland.
„Það "eru moldákofar þar í
hverri sveit og barnadauði óg-
urlegur.“
Eg þrætti. Hann þóttist
hlusta, rýridi meira að segja í
tölur bókarinnar, sem ég hafði
meðferðis, én harin ías ' þær
a ekki, hlýddi ekki á mig. Harin
hafði lesið þetta fyrir ÍÖrigu Í
áreiðarilégri bok, og ég fanli
að harrn var sánnfærður úm áð
ég iaúg. Hiris vegar datt hon-
um ekki í hug að stæla við
prótestanta.
Eg reyndi þó 'að finria eitt-
hvað íslandi til afbötunar.
„Það er mikið um hvefi á
íslandi.1*
„Það veit ég'. Þið hafið einn,
Geysi, og það er mikill hver.“
„Við höfuni fleiri“, sagði ég,
marga.“
eintóm aðdáún og segi:
„Þetta er Ijómandi ,falleg
mynd, Monsieur. Það er gaman leggja neinn trúnað á það.
í hveravatm.
Ékki virtist
hann beinlínis
með
þykir nefnilega báðmn vænt
um heita ííti.
— Éitt ér þó áréiðaiilega
gótt við þeririá heiðingja.
Harin héfúr vit á málverkum.
Gamli- maðurinn er fyrir
löngu kominn á eftirlaun, en
samt kerinir hariri enn nokkrar
Þá hummaði í honum.
„Við syndum í hveravatni“,
sagði ég.
„Það gerum við líka", sag'ði
hann ög let sér hvergi brégða.
„Hér í Frakklandi?" .
„Jó, hann hélt nú það.
Heitar laugar í Frakklandi!
lega við Gústaf Adolf, átti enn leitar áð mótívum, málar.
1 stríði við hann, enda sagði
hann í fyrra við frænku sina
er hún hafði í hyggju að:fara
til Svíþjóðar:
„Þú íerð ekki fet þangað.'l
Það eru tómir viilimenn, !
ekkert nema bölvaðir prótest-
antar.“
Hún fór. Eftir það hefur
hann alltaf efast um sálúhjálp
hennar.
Hann er gamall merinta-
stundir í viku hverri. Þegar Á dáuða mínúm átti ég vcn
sumarfrí hefjast fæsir hann en ékki því. Vár karlirin að
bílræfilinn sinn og leggur á gabba mig? Eg bað hann segja
flakk. Hann fer suður Frakk- rnér fleira.
land, niður til Sviss og Ítalíu, | Hann mælti á þessa leið:
Sáutjáli kíóíinetra suðvesCan
Thionvilie ér svöriéfndúr Con-
roydalur. Eigandi hans ér de
Wendel fjölskyIdan. Hún ér
auðugust þeirra, sem fást hér
við járri- og stálylnnslu, eri hér
í greririd við Thionville éru
náiriur góðar óg þáð er eirikúm
Næsta vetur er svarta táskan
full 'af nýjum myndum, sem
gaman er að sýr.a kunningjun-
um.
Stælir ekki víS
prótestanía.
Hann hefur verið ókvæntur þcss vegna, sem Lothringéri
alía ævi. Sagán segir, áð á hefir alltaf verið þrætuepli.
yngri árum hafi hann freistast j Árið 1908 lót de Wendél íéita
til áð eiga nokkrar vinkonur, ! koía í Conroydal. Þegar eih
en nú er hann fyrir löngu orð- jborhokn var orðin 1000 irietfá
skólakennari. Sérgrein hans j inn skírlííur, og dragi einhver diúp spratt allt í einu upp heitt
voru teikning. og listsaga.
Sjálfur er hann ágætur lista-
maður. Eigi veit eg hve kunn-
ur hami er, en hitt ér vlsl, á'ð
hann hefur haldið sýni.ngar og
fengið góða dóma. Hann hefur
alltaf méðferðis stóra, svafta
tösku, fulla a£ vatnsiitamynd-
komumst í höfn, höfðum viðj fundið óþægilegan gjóstinn af 'og lagði haiin í gegnum miðj-j Þegar við komum aftur til
fyrsti vélstjóri ákveðið að fara j norðanstorminum, er blés fyrir una og negldi hann þannig við Néw York, var yfirbrytinn þar
í lánd. Þegar við gengum niður j utan, því 'meðan eg starði á j vegginn á bak við. Þá hrópaði og beið okkar. Honum var al-
landganginn tók eg eftir því, að hann hræddúr, lireyfði hann eg á vélstjórann, er kom í fiýti, ■ gerléga bötnuð „heltin" og átti
féiagi minn hafði tekið görigu-
stafinn sinn með sér, svo að
eg ákvað að ná í mirm líka, sem
vai- í klefanum mínum í bak-
borðsganginum. Um leið og eg
■opnaði dyrnar keikti eg Ijósið
?— það var koldimmt þania
aðeins höfuðið litillega. Eg og er harrn sá hveraig sakir. líf sitt vafalaust riiéð 'því að'
slökkti ljósið, lókaði hur'ðinni stóðu, hljóp hann til klefa sífts,1 þakka, að bitið sem hann varoj
með hægð, og flýtti mér svo
náði í skammbyssu og skaUt
kvikindið gegnum hausiím.
fyrir á öklann, vár aoéihs rispa;
eitrið var svo lítið, að það ríáði
eiíki að lama lijar-tað.
eg aldrei heyrt min zt á högg-
orm án þess að lnyiiingur fari
mn í borðsalinn.
Einn af fyrri skipstjórum
„Máraprinsins" hafði látið setja Komst með
minjagripagrind í borðsálinn keyinu.
ánni — og beygði mig niður og og mér'kom í hug, að þar væri j yið fórum' méð hrseið inn í
þreifaði eftir stafnum í skotinu ágætt vopn til að vinna á kvik- borðsalimi; kom þá skipstjór-
indinu. Lg valdi mér lagspjót jnn fIjótt á vettvang, því hanii óttalöga rekkjunautar. nnns
er Súlúar nota, og athugaði vel hafði heyrt skotið. Hann þeickti undan ströndum Brazliu
að odduilnn biti. Síðan geitk strax höggormstegundina, er
eg að Idefadyrunum og opnaði nefnist fer-de-hmce — hættu-
hurðina varlega. Um lelð iegasta höggormstegmiá Vest-
kveikti eg ljósið. I ur-Indíaejrja. Kvikindið hafði
Höggormurimi var enn á vafalaust komið um borð í St.
bak við rúrnið mitt.
Höggormur við
mióstöðvarofninn.
Sem eg rétti út hendina,
hrökk eg aftur á bak; eg hafði
iiæstum því verið búinn að
sngrta stóran högfrorm, er sama stað. Eg stanzaði snöggv- j Lucia, í heyi því, sem kindurn-
hrfngaði sig um miðstöðvarofn-: ast til að munda spjótið og ar fengu. Þannig endaði hin
i.nn! Hann hafði auðsáanlega, fylgdi svo laginu af öllu afli j skelfilega ráðgáta.
Gaðjóissson
árkitekt
Alískonar húsateikningar.
Úthlið i. — Súni 5290.
ættingja hans í efa að svo hafi; vatn. Síðan háfa 50 Htrar, 49
alítaf v'erið, þá hvæsir hann ’ stiga heitir, streymt úr Pero-
bara og segir: jtinlauginni á mínútu hveni,
„Eg hlusta ekki á neitt kjaft-j Vatnið var rannsakað og vís-
æði um þessháttar.** : indamenn kömust að raun um,
Han.n er ósköp kurteis og að í þvi væru margvísleg efrii,
elskulegur við mig, en þó finn sem orolð gætu'til heilsubótar,
ég að milii oklíar er staðfest og reynslan hefir sannað, að
um og teikningum, og hið eiria, mikið djúp. Eg veit raunar að fólk hefir læknázt þar af ým-
sem hugsanlega gæti haft af hann fyririítur mótmælendur, konar kvillum, einkurn gigt.
honum seinni blessun sunnu- en er það ekki eitthváð annað Sundlaug hefir’nú vérið byggð
við lindina, og er þar gest-
kvæmt nijög, eirikúm á sumr-
j in.
I Lindin er ekki föl.
„Þar eru þá trúlega héilsu-
hæli,“ segi eg.
„Nei, de Wetidel viU það ekki.
Honum hafa verið boðnar miil-
jóriir í lindina, en hami vill
hvorki selja hana sjálfa né af-
Hvað. sjálfan mig snertir, get' notarétt vatrisins, vill láta laug-
jna vera verkaniönnuni stnum
til heilsubótar, og kveðui* þá
um mig, er eg mriuiist hins | eng'ar nytjar munu hafa hermar
í'ramar éí' etnhverj ir braslrarar
fara að hreiðra þar um sig.
Þess veg'na mega allir synda 1
lauginni án elduréjaMs og af-
not búningsherbergja kostar
ekkert."
Mér þótti þetta furðuleg
saga, og hafði orð á að gaman
væri að sjá láugina. Það var
Framhald á bis. ð.