Vísir - 26.02.1955, Blaðsíða 7

Laiagaídagina-Sö;. "l-ébráaf ;“l-9ð-5r.
VSSJR
LEIKSDPPUH
Eftir ROBIN MAUGHAM
tM-

Á kvöMvökunni.
Þegar Rasmus Christiansen
„Og-hvað er því'. til; fyjrirstöðu, að um hvort tveggja sé á'ð " ’£
ræða?“ spurði John og virti hann einbeittur fyrir 'sér. ' :
Barker xak upp ’ hlátúr.
,jÞetta e;r ekki svo illa að orði komizt, ungi maður. Eg segi
heldur ekkert um það, að eg hafi kannske ekki gert mér ein-jvar unSur °S fátækur að jarð-
hverjar slikaf vonir í byrjun.... En þær hafa að minnsta ne^um fjárxnunum, sat hann
kosti ekki orðið að veruleika. Patsie hefur enga löngun til að cia8 n°kkurn við hliðina á
gefa sig að slíku, og eg er eiginlega ánægður yfir því. Ef við. skrafhreyfum manni í veizju.
-hefðum farið að búa saman eins og hjón, þá hefði allt leikið í j Eruð þér ekki leikari?
lyndi í eina eða tvær vikur, en svo hefðum við verið orðin sPulði hann Rasmus C’hristian-
hundleið’hvort á öðru. Ert þú ekki sömu skoðunar, Patsie?“ ;sen' _ _ . , ;
„Yitanlega hefur þú rétt fyrir þér,“ svaraði Pat. J svo a ^eita-
„Sjáið þér til, John, eg vár búinn að fá alveg nóg af að sitja' . er ^ankastjóri, sagði
í klúbbnum mínum og tala þar um verzlun og’ viðskipti eða ^*nn*_ ‘ En þ\í miðui veið eg
gicivi. vandlega yfir hárlausan hvirfilinn. Feitiagið andlit
hans var nauðrakað, og hörund hans ljómandi bleikrautt, ein?
Og hann hefði fyrir skemmstu látið nudda á sér andlitið. Axl-
irnar á fötum hans voru mjög stoppaðar, og silkislifsi hans og
vasaklúturinn, sem hann bar í brjóstvasanum fóru vei við
bláa skyrtu hans .
John var sannfærður um, að maðurinn mundi einnig vera í
bláum sokkum.
En enda þótt hann hefði bersýnilega lagt sig fram um að
vera sem snyrtilegastur, því að hann hafði látið snyrta neglur
sínar sérstaklega, auk þess sem ilminn af Kölnarvatni lagði
frá honum langar leiðir, hafði honum ekki tekizt að breyta
sjálfum sér í snyrtimenni.
„Yðar skál,“ mælti Barker, um leið og hann rétti John
kokkteilinn. „Vinir hennar Pat eru einnig vinir mínir.“
Pat drakk kokkteil sinn hægt og tautaði: „Reg sagði, að eg
hefði strax átt að segja þér frá honum.“
„Ja, það er rétt,“ mælti Barker. Eg sagði einmitt við hana,
að þér munduð trúa henni þegar þér hefðuð fengið að sjá
mig.“
John gerði sér grein fyrir því með nokkurri furðu að vin-
samleg framkoma Barkers var engin uppgerð.'
„Eg held nú samt, að hann tortryggi okkur enn,“ sagði Pat.
„Eruð þér ekki enn sannfærður?“ spurði Barker.
„Eg er aðeins (dá.fítið ruglaður,“ svaraði John, en honum
hafði þó létt.
„Já þér-getið vitanlega ékki gert yður grein fyrir bví, hverning
ung og hrífandi stúlka éiiis og Patsié getur Íátið sér dálítið
annt um gamlan kaii éins og mig.“ •
„Eg fæ eiginlega ekki skilið, hvaða ánægju þér hafið af
þessu.“
„Það er nú varia hægt að segja, að þessi ummæli yðar sé
Patsie til lofs,“ mælti Barker og hló við.
Nú fékk John allt í einu mikinn hjartslátt. Nýjar grunsemdir
fóru að skjóta upp kollinum í huga hans. Gat ekki vel verið,
að þau hefðu orðdð ásátt um að leika þannig á hann með þessu
móti? Gat ekki verið, að hún væri samt frilla hans....
„Eg hefi margsvíslega ánægju af kunningsskap okkar,“
mælti Barker nú. „Eg hefi yfirleitt allt, sem eg þarfnast: Eg
á góða vinstúlku, hefi fengið duglega ráðskonu og einkarií-
ara. . .. Eg get ekki gert aðrar kröfur.“
„John líst ekki alveg á það, þegar þú ert að tala um vin-
stúlku,“ sagði Pat nú.
„Heyrið þér nú, John. Eg hefi ekki orðið aðnjótandi góðrar
menntunar eins og þér, og eg get heldur ekki komizt eins vel
að orði, og eg hefði kosið. Þér verðið þess vegna að afsaka, ex
eg kem að efninu alveg fyrirmála- óg rósamálalaust. .. . Patsie
er ekki fylgikona mín! Hún hefur aldrei verið það og hún mun
heldur aldrei verða það — við urðum einmitt ásátt um ‘það
atriði frá upphafi. Eg held því ekki fram, að eg hafi ekki
.kunnað að meta konur, þegar eg var yngri, en þegár " menn
eru orðnir eins aldaðir og eg, og háfa ekki kvongazt, þá fara
'þeir að finna fyrir einverunni.' En þá er það ekki rekkjunautur,
sem maður sækist eftir.... Þá óskar maður aðeins eftir vin-
fengi við konu.“
fara á flæking með einhvérri stelpu sem eg veiddi. Eg héfi Játa, að það eru rnörg ái
síðan eg hef komið í leikhús.
— Takið það ’ekki nærri yð-
ur, sagði Rasmus Christiansen
mikið að gera í sambandi við fj’rirtæki mitt, og þess vegna
vjj^eg gjárnan vera heima tvö eða þrjú kvöld í viku. En maður 1
getur það eiginleg'a ekki, þegar maður er einn. Þér hafið ber-
sýnilega aldrei prófað hvað það er að vera einn heima....
Fyrir bragðið getið þér ekki gert yður grein 'fyrir, hversu
einmana maður getur orðið. En þetta gerbeytist, þegar maður |
hefur einhvern annan í íbúð sinni. Mér finnst meira að segja j
ekki, að eg sé einmana, þegar Patsie fer ein út á kvöldin. Eg 1
veit, að hún kemur einhvern tíma aftur.“ 1
John hafði hlustað vandlega á Reg, til þess að reyna að'
verða þess var, ef eitthvert fals leyndist í frásögn hans, til
þess að finna minnsta vott um ósannindi.... En honum hafði
ekki tekizt að verða var við neitt, sem benti til þess, að Barker
segði ekki einskæran sannleika.
„Jafnvel þótt. eg komi ekki heirn fyrr en klukkan fjögur að
morgni,“ sagði Pat hlæjandi.
„Já, þið hegðið ykkur vel eða hitt þó heldur!“ hrópaði Barker
þá. „Pat iæddist eins hljóðlega og hægt var inn og upp í íbúð-
ina, en eg heyrði samt til hennar.“
„Voruð þér reiður?“
„Hvers vegna átti eg að vera það? Heyrið þér nú, John. Eg
vil einmitt, að Pat skemmti sér. Ef hún er ánægð, þá er eg
einnig ánægður. Skiljið þér mig nú?“
John hafði ekki augun af Barker. Maðurinn horfðist í augu
við hann með hinúm litlu, svörtu grísaaugum sínum án þess
að láta í Ijós minnsta hik.
„En þú ættir svo að sjá hann, ef eg er ekki nægilega vak-
andi við vinnuna," sagði Pat.
„Það skiptir allt öðru máli. Viðskipti eru viðskipti, og
skemmtun er skemmtun — hvort hefir sinn tíma.“
„Með hvað verzlið þér einkum?“ spurði John.
„Eg er í hverskyns inn- og .útflutningsviðskiptum.“
„Það' er víst enginn leikur að fást við slík viðskjpti. nú á
dögum, þegar höft og kvaðir eru á allar hliðar.“
„Það eru alltaf til einhverjar leiðir til að komast hjá þeim.
Maður verður bara að kunna að bjarga sér í þeim efnum.“
John .varð hálfórótt. í þessari sömu viku hafði einmitt skrifað
fyrstu grein sína fyrir kvöldblað blaðakóngsins. Af einlægri
sannfæringu hafði hann ráðizt á spillingu þá, sem ríkti meðal
þmgmahna og embættismanna, er hikuðu ekki að hagnast
á viðskiptum, þar sem öll opinber fyrirmæli voru þverbrotin
eða farið í kringum þau. Og nú var hann skyndilega sjálfur
staddur sem gestur hjá manni, sem hafði bersýnilega lífsfram-
færi sitt af því að sniðganga þau fyrirmæli, sem hið opinbera
setti honum.
„Hvernig líkar þér við íbúðina?11 spurði Pat allt í einu.
„Mjög vel,“ svaraði John samstundis, og um leið hug-
I leiddi hann í snatri hvað hann gæti sagt um nýtízkuleg hús-
gögnin, sem honum fundust viðurstyggileg. „Mér lízt vel á
skipið þarna“ bætti hann svo við og benti á seglskip í stórri,
1 grænni flösku, en hvorugt virtist eiga heima innan um annan
búnað íbúðarinnar.
„Jæjá, hvað segir þú þá, Patsie?“ sagði Barker alls hugar
feginn. „Hvgð ihefi ’eg ekki álltaf verið að segja við þig? Þér
1 eruð smekkmaður, John. Sú litla getur ekki þolað að horfa I
á skipið. En hvar sem eg bý hefi eg það hjá mér! Hún móðir
með sínum józka hlýleika.
Það eru líka mörg ár síðan eg
hef komið í banka.
•
Bernard Shaw bar Hillair
Belloc einu sinni á brýn, að
hann hefði skrifað bók, sem
hann hefði sýnilega soðið sam-
an.upp úr ritum Spencers.
Belloc skrifaði þegar opið
þréf til Shaws og sagði, að úr
þv-í herra Shaw segði þetta um
bók sína, væri auðséð, að hann
liefði ekki lesið hana.
Shaw svaraði samstundis og
sagði: — Víst hefi eg lesið bók
Belloc's. Það era rit Spencer’s,
sem eg hefi ekkj, lesið.
^JWVWJWWWWVA^VWWVV
Fjiilrítunarskrifstofa
Gústavs A. Guðmundssonar.
Skipholti 28, sími’ 6091.
Afgreiðslutími kl. 12—1
og eftir kl. 6.
£. & Buncuqhá:
tmim -
1703
1 r miðju>.Kpn:g-ó,ríki .faníi Tárza-n. .... Apama.ðurinn þefaði-aUt í kring
Iíki%l ^u#KfJi;-fipgÍfiiiiíPhu.'í!§;n hgfi1i,,„ ,_,yjpa,ág,.iiann þp.ttist yprða vár'4við-
Uíáih- é.iþöttm v .agjlí-.
ll
'En' harm varð oi seinn að upp-
'gotva þr/eunr.. í -skðgarþykknimi.•.
ÁpMX. en1 iiann gat snúið
druhdi riffilskothvelkir. on
þykknið?:- .n'váný-'mt*'--. v \
sér viy,
jiskóguk—