Vísir - 30.07.1955, Blaðsíða 9

Laugardagitiri 30. júlí 1955
YfSTR
%

FornleifafræSmgar hafa fyrir nokkru fundið leifar virkis mikils suðvestan við Dauðahafið í
Lestin nálgaðist Grindehv,
jþar ætlaði Gilbert. Causton
fara. ur henni. Hann stóð á :
ur, tók frakkann og horfði
um gluggann á regnið, í
helltist úr loftinu. .I-Iann var
á svip. Honum virtist það ieii
legt. að fá sama veðrið í S
og heima i Englandi. Hann )
gaf 'England í þoku, súlci og r:
ingu. En hér tók ekki Betra
pað var engin mannþrön,
stöðinni. Xokkrir gistihússe:
ar og örfáar lirceður aðrar.
bert, kom því fljótt auga á II
fjanaferðaforingja. |>að var
ltari í krapinu.
Hann heilsaði Causton
gjarnlegá og hrosti. Svcr m;
líans kíminn: „þetta er ág
veður til fjallaferða.“ Hann
ferðatösku Gilberts og þeir fy’
ust að frá stöðinni.
Gilbert horfði upp í loi
Skýin lágu grá og þung
tinclum fjáliamia. Hann óslí
þess að sólskin væri komið i
heiðurn himni ýfir Wetterlio
þannig var veðrið, er hann
Meta fóru upp I fjöllin og
Lutchine ána og glitrandi sk
jöklana.
IMeta! jfegar liann minntist
hennar, fékk hann ónot fyrir
hjartað. Sárið var ekki gróið!
Gilbert Var svo viss iim trvggð
Sletu. fíánh kynntist henni hja
vini þeirra beggjaj Hanri mundi
ei’ húri hörfði fyrst T augíi' lians.
þau höfðu dansað ihikið sánian
í fýrsta sinn ei* þaú sáust. A'ð
máriuð! liðrium Iiöfðu þau trú-
lofast. Alh virtist l'cika í lyndi.
Bæði voru þau miklir fjallgöngu-
garpár o'g uhriú útilífi og íþrótt-
um. Gilbert féklt véllauriaða
stöðri í London. pá gátu þau
gengið í hjónaband. Hann varð
að yfirgéfa Me'tu dálítinn tíma,
áður en hann tæki við starfinu
og giftist. iietmi. En svo fékk
hann bréíið frá henni.
Meta kvaðst hafa gifzt James
Briand.
Gilbert átti bágt með að trúa
því áð lianiingja liané • skyirli
verða svo endaslcpp.
Hann notaði tækifáVrið, ci* hanri
fékk dálítið leyfi frá störfum,
að hfegðá séi’* til Sviss. Hann
ætlað'i að 3'eitá friðar milli hiiiria
hvítu fjaliátincíá, ér liann bj'óst
Við a'ð yrðtt geislum sffáðir.
fíann ætlaði að reyna að
réyna áð gleýnia Métu.
Og svo fékk iianh dyrijáhdi
rightttgú þ'egar í upphafi, eða
fyrst'á" daginn.
Hans hicelti: „Ég skal játa að
vcðríð er ekki aðiáðaridi som
sten.dur. En vindttrinn heftlr
skiptáum átt. Á morgun verður
betra veður. þá gettim við farið
úpp' í kofann, scnt c r á leiðinni
upp að Sehreckhorn."
pessi spádómur reyndist rét-t-
ur. Rétt áður en Gilbert gekk lil
hvíiu um kvöldið, leit h'ann til
veðurs. Himininn var heiður
og stjörnurnar glitruðu. það sást.
móta fy.rir hi.num snæviþöktu
tindum.
_____j___ 'ú| ' ' *
Dágihij eftir fóru þcir Giilfert
ogeHans 'upp í fjöilfn.
„Hérna er kofinn,“ mælti
Hans, og -benti á lítið sæluhús.
þeir höfðú kíukkustundúm sátít-
an sótt á' brattann í krákusíígs-
beygjuin. En þaöan, sem þeir
sföðu var útsýnið fagurt. Veðrið
hafði verjö indaút allan daginn
frá því árla úm moýguninn. En
síðasta hálilímann. sáu þeir
svön. ský hópast yfir fjallatind-
unmn. pg. j .^qma .yetfangi, ,og
þaif kojnusj ^ð.. .Hofínwiin, blés
fyrsta vindhviðan á þá.
Landinu helga. Er ætlað, að Heródes konurigur hafi reist þar virki um 73 f. Kr., til jfess að
geta leitað þar hælis ef þjóð hans gerði uppreist.
aý(dagssagii 'VJBIB
Eftir Harold Watkinson,
Gilbert hafði vænzt þess, að brenna. Hún hafði
ótíðin undanfarna daga hefði
hrætt aðra férðagarpa frá því
að fará í fjallgöngur, svo þeir
Haris og Ixann gœlu éinir búið
í kofa þessurn. Auðvitað var
eftifliísmaðnf stclúliViásihs þar
staddúr. En hann var nú sjálf-
sagðúr, og ekkert við því að
segja.
En er Gilbert opriaði dyrnár
lcom han'n sirax ánga á eiriri
fei’ðamann. Sá var að skrifa
bréf.
Gilbert hafði skóskipti. Hann
tók af sér hina járnslegnu fjalla-
skó og smeygði sér i létta inni-
skó, ér harrn háfði haft í bak-
pokanúm. Hann var sæll af því
að vera komixm itpp í fjöllin.
Hann dró nceð áiiægju að sér
loftið í kof.amun, er var þrungið
t.jöru,- leður og östalylct.
Hans og .Takob gamli, kofa-
vö'rðnr, bj-tíggu ti 1 matinn. Fyrsti
rétfufinn var súpa, eins og venja
vai' tii.
Gilbert var ána'gður. þarna
var 'friður. I-Iann var '•staddur i
órafjarla’gð frá liinum ystnikla
heinii. Jtarnp, vttr heilagur frið-
ttr. Hér var dýrlegf.
Gilbert hafði átt í basli með
reim nokkni'ra. og vcitti þvi ekki
athýgli- að' ferðamaðurinn, er
hafði verið að skrifa bréfið, stóö
á fætúr, Hann leit upp er hann
liet i'ði glaðlega rödcí scgja:
„Göðan daginn."
Ilanri varð forviða. þetta var
■Tóan frainka Metu. ]>að b.m'ði
verið hún er opnaði fyrst aug.tt
háns fyrir ágæti Metu og kven-
legum tofi'um,
Joan var ekki eins ,,kvenleg“
og Meta. llún var tejálslyivd og
fjörttg. ög skemmti.l.eg var, hún,
og lét ekki allt fyrir brjósti
strítt Gilbert. Kvað hún harin of
alvörugefinn.
stundum . Eftir litla stuncl sá hann þrjá
svarta depía eða díla. Skyncli-
lega sá hann einn depilinn
í hreyfa sig. Hann hafði' álitið
þetta klettanibbur. En nú þótt-
ist hann viss um að þétta voru
menn á ferð. Hann varð. ótta-
sleginn. þeir voru á hæftuleg-
um stað. Og myrkríð mundi
skella á að tveir.i stundum liðn-
um.
Joan méelti: ,,Hvað setlið þér
a'ð géfa hér? Ætlið þér að ganga-
á fjöll? É'g ef alveg hissa.“
Að svo mæltu fór húú að tttla
við Hans. Gilbert líafði kyrinzt
hénni árið áðúr. ]>á háfði bún
ein gengið upp á tind eiiís iúnna
lægri fjalla. pað sýndi að Joan
yar gædd ntiklu hugfékki. En
Haris var ékki hrifiiin af því að
konur iðkuðu það að gánga á
fjöll. Hann muldraði eitthvað á
meðan hann jós súpunni á disk-
ana. En þar sent Hans sá, að
Joan þekkti Gilbért'ákváð bannj ekki kómið þe*
að sýna henrii e.ngan óvingjárti- ,,Fkki erinþá;
leik.
„Jæja,“ mælti ITáns við Joan.
Hann gckk til t-ians og sagði
bönuiri 'lvvað há'm hafði séð.
„Aúiriingja nx riirnir," anzaði
hann. „petta ve: ður þeim eríið
ferð.“
Gilbert mæli : „Getum við
til hjáipar?"
tvaraði Hans.
„Eí tii vii! tckst þoim að komast
niðuf of jðklinum aður en
,.pér' getið fén'gið' að vera ntcði myrkriö skéllur Hans þagn-
okkur Gilbei't ttpp áSehreckhorn,) aði, og. yppli .öxlutn. Hann var
ef þér viljið. ]>'§!■ sýncluð það i j'.-einn þéirra marina, ér ekki æðr-
f.vrra, að þér" eruð kjárktnikii." «st þó ískyggilegt sé úílitið. j>;tö
En það var lítið talað yfir borð-
um.
lians og Jakob gengu út til
þess að gá til veðurs.
Giibert hafði ckk .i séð Joan
nema í samkvæiriiskjóí. Nú var
hún klædtl ferðafötum. Hún var
ómáluð og ósnyrt. Andlil ii'éiin-
ar var sóibnumið og eðlilegt.
I-Iann sagði við Joan: „pér haf-
ið aldrei sagt: mér frá því að þér
hefðuð á'huga fyrir .fjallaferö-
um,“
„pér haíið; ablrei spuri ífiíg
um áhiigamál min,“ svaraði him
brosandi. Gilbert gegndi
Ilann fór út. ]>ar stóð I-Ians og
hovfði þungbúiim ög htigsandi
á hið hrjöstuga, cn tignarlega
umhverfi. Gilbert leit niður í
dalinn: -p;u| vaf gróður, pg. ekki
alit béi’t. og’blásið, sem hiö éfra.
Hann horfði upp á jökulinn.
er einkennj þein'a rnannn, sem
oft liorfast i tuigu við haútur.
Mans tók aftur til tnáls:
„Viö skuhiin bíða liáifa klst.
En fylgja þeim cffir raeö ángun-
um ,og hjálþa þeínvef þör/ kfef-
ur og okkur verðut' þaö mögu-
legt.” Svo gekk ilatís ;nn í kof-
íinil; Gilbert hoyröi.iað Itann t;ú-
t'.ði lúgt við Jaköhf'
Mennirnir ’þrír á jöklinuin, er
sýndúst sem smáprik. hé-l.du á-
frani för sinni niður eftir jöki-
inum. Annað siagið tóku þeir á
sig krók, eða lögðri lykkju á lcið
engu.| sina, til þess áð.fórðast liættur.
En þær hætfcur gat GiUiert ekki
séð i svo mikilti fjarlatgð.
Skyndilega var sncrt við
lumdlegg Gilberts. pað :var Joaix
er Juiö gcrði. .Him mæUi: p
..Á livað Jiorfið þéf svo gaurn-
gæfilega?"
„pi’jár manneskjur, sem eru
á ferð þariiá niður skriðjökul-
. inn,“ svaraði' hann.
Joan dró andann ótt og títt.
Nú kom I-Ians út úr sæluhús-
inu. Iiann hélt á sjónatika. iiami
beiridi horiúm að ferðafólkinu á
jöklinum.
„pað er Wllly, sem er þarna á
ferð með einhverja „túrista”,
ntæiii Hans lágt.
Joan nia'lti:,, pað ér rétt.“ Hún
greip fast i iiandlegg Gilherts.
sagði lians. „pað cr hr..
Briand og frú hans,‘ En Willy
hefur valið hættuiega leið.“
Gilbert tautaði: „Briand.”
Harin sneri sér að .Toan. „pað cr
þó ekki .Tames Briand? pið á-
lífið þó eitki að Meta sé þarna
á ferð?“
„Jú,“ svaráði Joan hljóðlega.
„ég ætiaði elcki að segja yður
þetta. pau ætluðu að gista í
Strableggssæluhúsinu. Ég var að
vona að þáu yi'ðu farin hóðan
er þið Hans k;emuð. paú hafa
ráðið Willy lieila viku sem leið-
sögúmann. Á morgun ætluðu
þau yfir skarðið."
Gilbert liorfði án aflát's til
fjallanna.
Meta uppi á skriðjöklinum
með leíðsögiimanni, sem itanit
bar ekki traust. til. Giibeft hafði
séð á svip Il'ans og heyrt á rödd
bans, ;tð Willy1 var eklti vei’ki
sínu vaxinn. Gilbert hfópaði:
„Við getuni 'ékki stáðið hér'án
þess að hafást eitthvað að. Hann
hljóp inn í kofann til þess að
skipta rim skð og búa sig til
ferðar. Haiis g'erði iiið sáma.
Gilhórt skalf áf æsing.u. Httgsa
s’ér ‘ef Meta ýi'ði ef til Viil að
verá á jökliririm þessa nót't í
hiriu riúklá dg'geigværiá ffosti.
Ög það kvaldí hanh 'ennþá meir
kð litigsa tftri það, áð’maðurinh
hennar, þessi Briánd, slcýldi
ékki bei’a méiri úrnhýggju fýrir
MtetU, en raún bár vitní. Áf því
vár háriii réiðári Vi‘ð hariri én því
að hafa riáð Metri ffá hbniim.
Augn'abiik kórii húnuni tii hug-
ar að Bfiancl 'ætti þáð skilið að
eitthvað lcæmi fvrir hann í þéss-
ari ferð.
„Hvað eigum 1 við að gera?“
sagði hann við Hans.
„Komast upp á skriðjökuls-
hrúriína," svaraði hánn. „Ef þáii
kornast þangað fyrir myrkur, er
elcki vonlaust um þau.“
Hann tók kaðláf st'af og 'ísöxi.
Joan mælti: „Hans vill ekki
lofa mér að fafa með ykkur. pað
þurfa þó að vefa þrír' sámari
þé’gar farið er vfir stórai' sprúng-
tfr. péssuin sið er ætíð liahiið.
Og Jalcob cr of gantall til þess
að fara þessá för.“
Gilbert svaraði: „Að hvaða
gagni yrði það að hafa þig
með?“ Hann hafði allan húg-
ann hjá Metu.
Hún svaraði með hregð: „pað
cr stór sprunga í jöklinum rúm-
an kílómetra héðan. Yfir hana
er ekki hægt að komast fyrir
færri en þrjá sairian.
■Ég get. ekki liafst héf við al-
ejn og vitá ýkkúr léggja líf í
hættu til þess að bjarga þeirn.
pað var heims.kulégt af hjónuri-
uan að fara þessá ferð.“
„Við vcrðið að flýta ýkkur.'*
mælti I-Ians, er nú var tilbúinn.
„Eitt þéina liefur dottið, eða;
hrapað. Iin ég sé elclci hvert
þeirra það er.
pað var lítiö talað á leiðinní
upp að skriðjöklinum. Joan fór
þegjandi meö þeim. ]>au vom
liúlía kiutfkusttfnd uppýhð jökl-a
inum. >
Nú sáu þau hvað gerzt