Vísir - 06.08.1955, Qupperneq 9

Laugardaginn 6. ágúst 1955.
VtSIR
Sþ
>*'
' Það þurfti engum blöðum
um það að fletta á hvern hátt
dauða Deevers hefði að hönd-
urn borið. Lögreglulæknirinn
hafði rétt litið á líkið og síðan
fyrirskipað að það skyldi flutt
á réttarlæknisfræðistofnunina.
Og það var gert aðeins af
gamalli hefð. Við hlið Deevers
hafði legið tappalaus flaska, og
andrúmsloftið í herberginu ilm
aði af sætkenndri lykt, er rann
sóknarlögreglumennirnir Dog-
herty og O’ Grady þekktu. Það
var blásýrulykt.
„Hér eru engin merki þess
sjáanleg, að eitrinu hafi verið
neytt ofan í manninn. Þetta er
éflaust sjálfsmorð. Gamli mað-
urinn hefur sopið úr flöskunni
og dáið samstundis. En við
verðum að tala við ráðskonuna
til þess að komast eftir ástæð-
unni fyrir hvers vegna hann
framdi sjálfsmorð. O’Grady
kallið á hana.“
O’Grady opnaði hurð að her-
bergi, er lá við hlið þess er þeir
voru staddir í, og bað konuna
að koma. Kona þessi var aldur-
hnigin, feitlagin og gráhærð.
. „Hvert er nafn yðar?“ spurði
Doghertv.
„Victoria Libler,“ svaraði kon
an. með hræðsluhreim í rödd-
inni.
„Fæðingarár? — Gift eða ó-
gift?“ spurði Dogherty.
Konan var ekkja, 55 ára að
aldri; Dogherty hafði veitt
henni athygli með, hálfsaman-
Jfreist augun á meðan hann
spurði hana. Hann sá, að hún
vaf nokkuð óttaslegin.
„Jæja, segið nú hvað þér vit-
ið um hr. Deevers.“
Þessa aðferð notaði Dogherty
oft, til að láta vitnin tala án
þess að spyrja.
„Eg er alveg éyðilögð eftir
þennan voðalega viðburð,“
sagði fr;ú Libler. „Þér verðið
þyí að fyrirgefa mér, þó að
frásögn mín verði ekki greini-
leg. Eg hef ætíð verið hrædd
við þetta eiturdót, sem hr.
Deevers hafði í skáp sinum. Og
ég minntist oft á þetta við
hann. Hann notaði það við
framköllúh á Jjósmyndum. —•
Hann var sólginn i að taka
myndir, og duglegur var hann
við; það starf. Hann fékk mörg
yerðlaun, Þennan silfurbikar,
er , stendur þarna á hillunni,
fékk hann í fyrra.“
„ÁUtið þér að hann hafi,
\ di’ukkið eitrið í óaðgætni?“
sp.urði Dogherty.
., , „Nei, það er ómöguiegt, Þetta
yar aí' l'lösku af sérstakri gerð,
Og hr. Deevers drakk ,ætíð úr
glasi. — En ég mun harma það
til æviloka að ég sótti ekki
lækni handa hr, Deevers fyr-
ir löngu síðan. Hann þurfti að
yfir hinum lágu upphæðum,
er hann fékk mér til heimilis-
þarfa. Og ekki var við það kom
andi að ég fengi hjálp við erf-
iðustu húsverkin, svo sem skúr-
ingar, þvotta og þess háttar, -—
Hér í liverfinu var hann álit-
inn vel stæður. En hann sagði
engum frá því, hve mikið hann
ætti, eða hvar hann geymdi
peninga sína. Hann hefði þó átt
að gera mig að trúnaðarmanni
sínum, mig, sem hafði þjónað
honum með trúmennsku í sex
ár.“
„Við komumst fljótt að því
hvernig fjárhag hans var far-
ið,“ mælti Dogherty.
„Hvernig er svo skýrsla yð-
ar um daginn í dag? Gerið svo
vel og segið allt sem þér vitið
um hann, frú Libler,“ sagði
Dogherty.
Ráðskonan settist á brún
eins stólsins í herberginu og
sagði: „Ég fór á fætur kl. 7
eins og venjulega. Svo bjó égi
Iinsoðið egg og tvær brauð-
sneiðar smurðar með gamal-
osti.
Mér virtist hann eitthvað
skrítinn. En mér datt ekki í
hug, að . . .“
„Sagði hann nokkuð sér-
stakt?“ spurði Dogherty.
„Hann sat, og hékk niður.
Hann var eitthvað undarlegur.
Hann góndi út í loftið," sagði
frú Libler. „Eg lét matinn á
borðið. Þá lyfti hann höfðinu og
sagði: „Þakka yður fyrir, frú
Libler,“ með málrómi, sem var
ólíkur þeim vanalega. Eg skil
það nú, að hann hefur viljað
vera vingjarnlegur við mig
sem merki um þakklæti til mín
fyrir sex ára dygga þjónustu.
Þér verðið að fyrirgefa hve
djúpt þetta snertir mig.“ Hún
hélt vasaklútnum fyrir andlit-
inu og virtist hafa grátekka.
Hún þerraði augun og sagði
svo: „Eg fór fram í eld-
húsið og bjó til mat handa mér.
„Gott,“ mælti Dogherty. ,,Og
þér getið ekki gefið lögreglunni
ákveðnar skýringu á dauða hr.
Deevers?“
„Ekki frekar en ég þegar hef
gert. Eg hef aldrei orðið eins
ofsalega hrædd og að þessu
sinni. Eg veit ekki orsök þess,
að hann tók inn eitrið.
En ég segi eins og stendur í
ritningunni: „Enginn smáfugl
fellur til jarðar án vilja okkar
himneska föður.““
Um leið og frú Libler sagði
þessi síðustu orð horfði hún út
um gluggann og andlit hennar
stirðnaði af hræðslu. O’Grady,
sem alltaf hafði staðið við hlið
hennar, lagði höndina á öxl
frúarinnar.
„Nú er nóg komið, frú Lib-
ler.,“ mælti hann. „Hvers vegna
myrtuð þér hr. Deevers?“
,,Eg gerði það ekki,“ æpti frú
Libler. Andlit hennar var ösku-
grátt.
O’Grady mælti: „Victoria
(LaíUsgiiÞíÍagsgaga WÍK&Í& c
Var það sjálfsmorð?
Þýdd saga.
til morgunverðinn og færði hr. • Síðan lagaði ég te og leit í blað-
Deevers hann á meðan hann
lá í rúminu. Hann fór á fæt-
ur kl. 9 flesta daga. Hann svaf
á legubekk þrátt fyrir það, að
hann hefði svefnherbergi uppi
á lofti. Það var ein sérvizkan
í' honum. Eg sagðí honúm oft,
að hann skyldi §ofa í sygfnher-
berginu. En það bar engan á-
ið, því ég vil fylgjast með því
sem gerist. Skyndilega hoyrði
ég einlivérh clynk og marr. Eg
várð forviða. En kom ekki til
hugar, áð þetta stæði í sam-
bandi við hr. Deevers. Eg áíeit
að kalk hefði fallið úr lofti ein-
hvers herbérgjanna uppi á loft-
inu. Húsið var í hiðurníðslu. En
"ngur. Hann var þrár. — En ' hann fékkst aldrei til'að láta
við eigum að tala vel um þá
dauðu. Hann hafði ekkert sam-
neyti við fjölskyldu sína. En
annars hefur hann ef til vill
gera við neitt er bilaði. Eg las
um stund í blaðinu. Svo kom þessu eitri og láta svo líta þann
Libler! Eg tek yður hér með
fasta sem grunaða um morð á
hr. Deevers. Hvers vegna þér
frömduð glæpinn fáum við síð-
ar að vita. En hvernig þér
framkvæmduð morðið skal ég
segja yður. Þér vissuð, að hr.
Deevers átti flösku með blá-
sýrii. Deevers hefur varað
yður við eitrinu og lýst því hve
fíjótdreþandi það er. Og þér
ákváðuð að dreþa hann með
tíminn, sem ég var vön að
sækja bakkann frá honuni. Eg
enga fjölskyldu eða skyld- [bárði á dyrnar alveg grunlaus.
menni átt. Að minnsta kosti En það var ekki svái'að. Eg
nefndi hann það aldrei með
einu orði. Flesta mehn áleit
ig út að hann hefði framið sjálfs'
morð. Þér helltuð eitrinu yfir
brauðsneið, lctuð svo lyktar-
niíkinn ost yfir sneiðina. Hr.
hugsaði um, hvort hann hefðh Deever varð ek .i eitursins var.
gengið út án þess að ég yrðij En um leið og hknn hafði rennt
hann óþokka og svikara, eink- þess vör. Eg drap aftúr á dyr. niður fyrsta bk.anum féll hann
dauður niður. ]•■•:■ gar þér heyrð-
„Þér mulduð brauðið og
fleygðuð því út um gluggann
í þakherbergi yðar. Leifarnar
eru í þakrennunni. Þetta er
nægileg sönnun.“
Frú Libler féll meðvitundar-
laus aftur á bak í stólnum. Og.
voru þá samstundis sett hand-
járn á hana. O’Grady fór ú?‘:
úr herberginu. Hann kom eftir’
tíu mínútur aftur.
„Hér kemur ástæðan fyrit:
morðinu,11 mælti hann.
Hann hélt á stórum seðla-
bunka í hendinni. „Hafið þér
lagt þetta fyrir af launum yð-
ar? Nei, þér kornust að, hvai
hinn tortryggni húsbóndi yðar
faldi peninga sína, peningana,
er hann troysti. ekki bönkum
til að hafa undir höndum. Þér
földuð þýfið undir undirsæng-
inni í rúminu yðar.“
Síðan var frú Libler ekið í
fangelsi. Er þeir félagarnir voru
lausir við hana og settir í her-
bergi á lögreglustöðinni mæltL
Dogherty: „Hvernig gaztu kom
izt að því að konan var sek?
Eg grunaði hana ekki.“
„Það var eitt atriði, sem
vakti grun minn um sekt frú
Libler. Það var þetta: Er það-
hugsanlegt að maður, sem á-
kveðið hefði að fremja sjálfs-
morð, borðaði allan matar-
skammt sinn rétt áður og skola
honum svo niður með blýsýru,.
rétt eins og það væri gott
vín? Um þetta var ég.að hugsa.
Og af tilviljun varð mér litið
út um gluggann samtímis því
að þessi hræsnisfulla kona var
að vitna í biblíuna, um smá-
íuglana og hinn himneska föð-
ur,(i Eg sá þá eitthvað brúnt
hníga niður af þakinu utan við
gluggann. Og glæpakvendið
stirðnaði upp við þessa sjón.
Glæpurinn stóð greinilega rit-
aður á andliti hénnár. Ög á
svipstundu skildi ég, hvernig
hún hafði framið morðið. Þetta
sem datt niður af þakinu var
spor, sem hafði setið uppi á
þakinu og gætt sér á brauðmoL
unum, sem blásýru hafði verið
heilt á.
Þá sannfærðist ég um áð frú
Libler var morðingi hr. Deev-
ers.“
um málafærslumenn, og við- Steinhljóð. Svo opnaði eg dyrn-
skipti við banka vildi hann eng ar. Þá blasti við mér hræðileg
in hafa. Og það hefur líklega 1 sýn. Ilúsbóndinn lá á gólfinu.
verið af þessum ástæðum, að Eg sá strax, áð hann var dáinn.
í óefni _
fehgið síá§.:: Svo- þaut Óg:'inn
komast á taugalækningahæli.1
Síðasta mánuðinn var ljann af- j
ar þunglyndur. bað.byrjaði með
þ.vi, að hann .mifjsti áliyga á þvi1
... að. lj4§ÍRy.nda...Hán'n „sai jmeát- J
• áú íllúta dagsipsáhgEber.gi síijiu
súr a svíp. ‘Og er liánn táfáði
var það um það, hve einmana
hann væri og erfitt hann ætti.
Hann kvaðst líklega neyðast til
þess að selja húsið og leita á
náöir göðgerðastofnunar, allt-
1 §f hækkuðu ’vörur' í verði, en
peningar lækkuðu mjög. Eg
i.rúði þessu tæpast, Hann var
allsérviiur og fúllnískúr.“ Frú
i - ci ■ :■»• -■ ■ ■ ■ ,iií
Libler þúrrkaði tárm úr aug-
..H,^nuro. — „En hvj^., yj^rn við.
mennirnir hverjir úmi aðra?“
mælti hún. „Eg var oft gröm
fjármálum hans var
komið.“ Frú Libler’ þagnaði
augnablik og hristi höfuðið.
„Máske hefur hahn orðið
fyrir vonbrigðum í þessum
efnum,“ sagði Dogherty.
„Um það get ég ekki dæmt,
það er mér ekki kunnugt um,“
mælti frú Libler. ,:,En ég færði
honum ínorgunmatinn kl. átta.
Eg sá að hann var i vondu
skapi. Það urraði ofurlítið í
honum þegar é.g. bauð honum
góðan dag. En hann sagði ekk-
ert. ::J ■'- Ú
Ltð hr. Deevers d.stta, skunduð-
uð þér inn í licL'bergið, tókúð
flöskuna með c úrinu úr skápn-
Álér datt í Jiug, að hann hefði Um og lctuð hana við hlið hans,
ifeifgíð .siaé. Sv'o bnut öe -inn ccrr, uh
t.il nágfannafólksins og .bað það
að Sima a lögréglustöðina. *—
Meira veit ég -ekki.“ .
„Átti hann enga óvini,“ spurði
Dogherty.
„Ekki. svo mér sé kunnúgt
um,“ svaraði frú Libler. ,,Og þó
að hann hefði átt óvini, þá
hefðu þeir ekki kómizt inn .til
hans og getað hellt í hann eitr-
inu án þess ég hefði orðið þe:ss
áskynja. Úr éldhúsinu hcyrist
al.lt,. sem gerist í húsinu. Og það
svo það liti svó út, sem Dcevers
heíði háldið á flöskunni. Þér
tókuð svo leífarnar af eitruðu
brauðsneiðinni og komuð þeim
undan, Á ég að segja yður hvar
leifarnar eru?“
„Eg veit það ekki,“ sagði frú
Libler og stundi við.
Ungfrú Gcnevieve de Gal*
land, franska hjúkrunai-
konan, sem kölluð vai”
„engillinn í Dienbienphu“
í Indokínastyrjöldinni, var
viðstödd „Ólympiuleika
hinna lönruðú1, scm haldnir
voru í París nýlega. Bækl-
aöir og lamaðir uppgjafa-.
hermenn frá II löndum:
tóku þátt í leikunum.
Klukkan tíu gekk hann útjyar enginn gluggi opinn.“
sér til hressingar, og köm aft- I Dogherty mælti: „Bakkinn
ur, þegar hún var rúmlega stendur ennþá á borðinu. Haf-
elleíu.
Á meðan hann yar út.i, tók
ég til i herbergi hans. Eg var
ið þér snert hann eftir lát hr.
Deevers?“
„Ek.ki nieð mínum minnsta
alllengi að því. Þar var allt fingri,“ svaraði frú Libler. „Það
venjulega í óreiðu. Og ég varð veit nú hvert mannsbarn, að
að láta hvern hlut á sinn stað. ekkert má snerjta fyrr en lög-
reglan kemur á vettvang. Eg
flýtti mér út úr herberginu eins
pg ég. .sagði „á|San. og var hjá
•mágrannaf ólkinu, þaf tii ég
heyrði lögréglubifreiðina blása.
Þetta getur frú Sm.íth staðfest."
Eg. tók rúmfötin og lét þau 'í
skúffuna, þvoð.i gólíið og.þurrk
aðj rykið.. Síðgn. fór ég.fram. í
eldhús og útbjp ma.t.inn. Kl,
hálftólF 'færði ég honum hann.
Það var æfinlega hið sama,
Hér sést Hugo Hergcl, sendiherra Dana í ísracl, afhenda
Isaac Bcn Zwí, forseta ísraels, embættisskilríki sín. t