Vísir - 28.10.1955, Síða 10

10
VISIR
Föstudaginn 26. október -1955

1
•«:
Hjartaná mái
Eftir Graham Greene.
3Ú
— Þetta er allt í lagi, Scobie, sagði lögreglustjórinn.
Wright höfuðsmaður sagði: — Þér verðið að afsaka ónæðið.
Eg var sendur til að taka skýrslu. Eg er fyllilega ánægður.
Þaklca yður fyrir. Ef þér þurfið á mér að halda næsta hálfan
xnánuðinn, verð eg hjá Yusef.
Þegar alls var gætt, höfðu þeir neytt hann til að skrökva.
Hann hafði alls ekki mælt sér mót við Yusef. En samt sem áður
átti hann erindi við Yusef. Hann ætlaði að reyna að komast að
einhverri niðurstöðu í Yusefmálinu. Hann ók hægt í rigning- |
unni, og þegar hann ók fram hjá hótelinu, sá hann Harris þar i
vera að berjast við að spenna upp regnhlífina sína.
— Á eg að aka yður? Eg er að fara sömu leið og þér.
— Það einkennilegasta hefur skeð, sagði Harris. — Eg hef
loksins fengið hús.
— Til hamingju.
— Það er nú kannske fullmikið að kalla það hús, en heimili
er það. Það er einn af kofunum uppi við veginn. Ég verð að
deila honum með öðrum.
—• Með hverjum?
—■ Ég ætlaði að spyrja Wilson að því, en hann er farinn
— til Lagos og ætlar að vera þar eina eða tvær vikur. Hann
er eins og Rauða akurliljan, háll eins og áll. Hann smýgur
burt einmitt þegar ég þarf á honum að halda. Og ég hef kom-
izt að því að við erum báðir frá Downham.
—• Downham?
— Já, skólanum, auðvitað. Ég fór inn í herbergi hans til að
hnupla mér bleki. Og þá sá ég þar á borðinu emtak af tímaritinu
Gamlir Downhamnemendur. |
— Það var einkennileg tilviljun, sagði Scobie.
— Og vitið þér bara hvað! Þetta er sannarlega dagur mikilla
viðburða. Ég var að renna augunum yfir tímaritið og rekst þá
á eftirfarandi tilkynningu; „Ritari Gamla Downhamfélagsins
vill gjarnan komast í samband við gamla nemendur, sem við
höfum misst sjónar á.“ Svo komu nöfnin og þar, á miðri síðu,
stóð mitt nafn með stórum stöfum. Hvað segið þér um það?
— Hvað gérðuð þér?
— Ég fór þegar í stað í skrifstofuna, settist niður og skríf-
aði. En þá sá ég áð ég hafði gleymt að skrifa hjá mér heim-
ilisfang ritara félagsins, svo að ég varð að fara heim aftur
eftir blaðinu. Viljið þér ekki koma inn og ogá, það sem ég er
búinn að skrifa?
— Ég má ekki tefja lengi, Harris.
Harris hafði fengið skrifstofuherbergi í húsi gamla Dempsters-
félagsins. Það var á stærð við þjónsherbergi í gamla stílnum.
Þar var borð inni, þakið símskeytaeyðublöðum. Á litlu borði
stóð hálfur hleifur af brauði og stytt útgáfa af ívari hlújárn
fyrir skóla. — Afsakið rykið, sagði Harris. — Fáið yður sæti.
En þar var hvergi stóll.
— Hvar hef eg nú látið það? Harris leitaði um allt borðið. —Æ,
nú man eg það. Hann opnaði ívar hlújárn og tók þar fram sam-
anbrotið blað. —Auðvitað varð eg að brjóta það saman. Eg verð
víst að geyma þáð, þangað til Wilson kemur. Þér sjáið, að eg
hef nefnt hann í bréfinu.
Scobie las: „Kæri ritari. Það var aðeins af tilviljun, að eg
rákst á eintak af tímaritinu Gamlir Downhamnemar, sem ann-
ar gamall Downhamnemi, E. Wilson (1923—1928) hafði í her-
bergi sínu. Eg hef ekkert samband haft við þennan gamla stað
í mörg ár og méx- þótti því mjög gaman að því að sjá, að þið
vonxð að reyna að komast í samband við mig. Ef til vill hefðuð
þið gaman af að frétta, hvað eg hef fyrir stafni hér í „gröf
hvíta mannsins“, en þar éð eg er skeytaskoðunarmaður, get
eg auðvitac ekki sagt yður mikið um starf mitt. Það verður
að bíða þangað til við erum búnir að vinna stríðið. Nú er regn-
tíminn hálfnaður hjá okkur — og en hvað hann rignir. Margir
fá hitasótt hér, en eg hef aðeins einu sinni fengið eitt slíkt
kast, og E. Wilson hefur alveg sloppið til þessa. Við búum í
sama húsi, svo að þér sjáið, að gamlir Downhamnemar halda
saman, hvar sem þeir finnast á hnettinum. Við förum líka á
veiðar saman, en veiðum aðeins kakkalakka (Ha, ha). Jæja,
eg verð að láta hér stáðar numið og halda áfram að vinna stríðið.
Kær kveðja til allra gamalla Downhamnema, frá gömlum ný-
lendumanni.“
Scobie leit upp og' sá, að Harris starði á hann. — Haldið þér,
að eg hafi hitt naglann á höfuðið? spurði hann. — Eg var í
hálfgerðum vandræðum með hvernig eg átti að orða það.
— Eg held, að yður hafi tekizt ágætlega að hitta naglann á
höfuðið.
— Eg var aldrei sérlega mikill námsmaður, og mér leið ekki
vel í skóla. Sannleikurimx er sá, að eg strauk þaðan einu sinni.
— Og nú eru þeir búnir að ná i stélið á yður aftur?
— Það mætti maður halda, sagði Harris og starði út um
gluggann tárvotum, blóðhlaupnum augum. — Eg hef alltaf
öfundað þá, sem voru hamingjusamir í skóla.
Scobie sagði hughreystandi: — Eg gekk nú aldrei með neitt
ofnæmi heldur, þegar eg var í skóla. Jæja, nú verð eg að fara
Harris. Mér þykir vænt um að heyra þetta með húsið og ein-
takið af skólatímaritinu.
— Mér þætti fróðlegt að vita, hvort Wilson hefur verið ham-
ingjusamur þar, sagði Harris. Hann tók ívar hlújárn af borðinu
og leitaði að stað, þar sem hann gæti látið hann, en þar var
hvergi staður. Hann setti hana aftur á borðið. — Eg býst ekki
við, að hann hafi verið hamingjusamur þar, sagði hann — eða
hvers vegna skyldi hann þá hafa komið hingað? Scobie skildi
bílirm sinn eftir beint fyrir framan dymar hjá Yusef Það var
eins og har.n væri að sýna allri nýlendustjórninni megnustu fyr-
irlitningu. Hann sagði við brytann: — Eg þarf að finna hús-
bónda þinn. Eg rata.
— Húsbóndi er úti.
— Þá bíð eg eftir honum. IJarm ýtti brytanum til hliðar og
gekk inn. Einnar hæðar húsið var hólfað í mörg herbergi, með
legubekkjum, svæflum og smáum vínborðum, eins og í vændis-
húsi. Hann gekk úr einu herberginu í annað og dró dyratjöldin
til hliðar. Loks kom hann inn í herbergið, þar sem hann hafði
sett blett á heiður sinn, fyrir um tveimur mánuðum síðan. Á
sófanum lá Yusef sofandi.
Hann lá á bakinu í hvítu buxunum sínum með opinn munnimi
og dró þungt andann. Glas stóð á borðinu við hlið hans, og
Scobie veitti því eftirtekt að á botni glassins voru hvít korn.
Yusef hafði tekið inn bróm. Scobie settist við hlið hans og beið
eftir því, að harm vaknaði. Yusef velti sér við á sófanum og
rumdi í svefninum. í herberignu voru engar bækur, því að
Yusef var ekki læs. Þar voru ekki heldur nein skrifföixg, því
að hann var ekki skrifandi. Yusef hafði allt í höfðinu.
— Major Scobie! Hvernið stendur á yður hér? Yusef hafði
opnað augun, en móða var fyrir þeim sem stafaði af bróminu.
— Góðan dag, Yusef. Loks hafði Scobie komið honum á óvart.
Snöggvast leit svo út sem Yusef ætlaði að sofna aftur, en svo
hristi hann af sér drungann og reis með erfiðismunum upp á
olnbogann.
— Mig langaði til að segja eitt orð við yður viðvíkjandi
Tallit, Yusef.
— Tallit . . . Ó, afsakið, major Scobie . . .
— Og demantana.
—• Allt af eruð þið jafn vitlausir út af þessum demöntum.
Rödd Yusef var drafandi af svefnlyfinu. Hann seildist eftir
„siffóninum".
— Komið þér sök af yður á Tallit, Yusef?
|Á kvefdvökunní.
Heimsmaður nokkurr hafði
verið hjá lækni sínum og fengið
lyfseðil upp á lyf, sem læknir-
inn taldi, að myndi lækna hann.
Nokkru síðar hitti læknirinn
manninn og spui'ði:
„Jæja, hvernig gengur það?
Hefir lyfið ekki hjálpað yður?“.
„Eg hefi aldrei tekið það inn.“
„Hafið þér ekki tekið það
inn? .... Hvað kemur til?“
„Það stendur nefnilega á
Iglasinu, að maður eigi að taka
það mn á kvöldin á almennum
háttatíma.“
•
Franskur maður spurði am-
erískan ritstjóra að því hvaða
skilning Bandaríkjamenn legðu
í örðið ,,séntilmaður“.
Ritstjórinn hugsaði sig um
nokkra . stund en sagði síðan:
Séntilmaður er sá maður, sem
getur staðið frammi fyrir. Mari-
lyn Monroe og lýst henni án
þess að hreyfa hendumar hið
minsta.
Faðir ærslabelgsins Kristó-
fers sagði við móður hans:
„Jú, það er sannarlega þörf
á því að eg taki í lurginn á
stráknum, svo að hann muni
eftir því, en hvemig í ósköp-
unum á að ná til hans? Það er
mikið rétt, að hann hefir feng-
ið núll í hegðun í skólanum, en
hér stendur einnig, að hann
hafi orðið nr. 1 í hindrunar-
hlaupi.
•
Ýmislegt smáskrýtið getur
boirð við á veitingahúsum, og
hér er ein saga af því:
Gesturinn gaf þjóninum
merki og þjónninn svaraði:
„Andartak,“ Og þegar hann
kom að borðinu, spurði hann:
„Hvað get eg gert fyrir herr-
ann?“
„Mér er ómögulegt að koma
þessú buffi niður.“
,.Er það seigt?“
„Nei, alls ekki.“
,,Er það kannske of mjúkt?“
„Nei, alveg mátulegt.“
„Viljið þér kánnske fá ann-
an hníf?“
„Nei, hnífurinn er ágætur.“
„Vill þá ekki herrann segja
mér hvað út á buffið er að
setja?“
„Eg hefi alls ekkert út á það
að-setja.“
„Nú — en hvað er þá að?“
„Eg hefi bara allt í einu tap-
að matarlystinni, það er allt og
sumt,“ svaraði gesturinn.

C, SwMuqki
- TAR7AIM
193S
Þegar hinir innfæddu höfðu um-
kringt hana, hljóp Turo frajn og
nrópaði::: :— Burt með ykkur. Snert-
ið ekki hennar hátign.
Sagnarandi minn ætlar að fara að
t^la. Og hann fleygði tveim reykjar-
hustrum við fætui' henni.
Pegar hún var hulin reyk, svipti
hann skyndilega af henni hattinum.
Og bjarta ■hárið hrundi niður um
axlir henni.