Vísir - 12.11.1955, Qupperneq 7

FlSIR
Xiaugaráaginn 12. nóvcinber 1955
HRINGUNUM
FRÁ
HAPNAR6TR <
„Þeg°r rnennirnir liafa náð sér.
söftuun vtð o-g . leg^jum til atr
iÖgn,*‘
Bolo' sagSi: Drottnjngin er
undirbúin, mcira. að segja
stf-'u æfðir í bar:daga.“
„Þenna fantaskap verður að
stö3va,“ mælti Tarzazn, er hann var
að' iíkna- hinuxn rneiddu: mönnum.
lagið, svitablaðað andlit með ótryggð í svipnum. Hann hugsaði
snöggvast með sjálfum sér: Hver getur jþetta verið? En þegar
hann áttaði sig betur, sá hann, að það var aðeins jneðaumkun í
svipnum, og þessi meðaumkun liafði gert svipinn svona íramandi.
ihaiin hugsaði: Er það virkiiega svo, að ég sé einn þeirra vesa-
iinga, sem,þarf; að aumk.a?
JJRIBJA BÓK
Fyrsti hfutl
I.
Hegntíminn var úti og guíustrókurinn stóð upp af jörðimii. Flug-
ur voru aiis staðar á sveimi og sjúkrahúsin voru alskipuð sjúk-
lingurn. Upp með fljótinu dó fólkið unnvörpum úr hitasótt
Scobie. fór .imi borð .í lögreglubátiiiii, um iei.ð og hafskipið lagðist,
víð akkeri. Hann vonaði, að hann, hitti Louise í mátsairtuiii. það'
yrði iéttara fyrir hann að heilsa henni rneðai ókuvmugra, en hann
sá hana. hvergi. Hann varð að spyrja eftir henni í skrifstofu reikn-
ingshaldarans. En samt var engin hætta á ferðum, því að um þetta
leyti voru aldrei færri en sex í hverjum. klcfa.
En þegar hann barði að dyrum klefans og hurðin opnaðist, var
l.ouise þar ein inni. Iionum varð ekki um sél. þuð var spumar-
hreimur í röddinni, þegar hann sagði — Louise?
— Henry! sagði hún. — Iíomdu inn. Og þegar hann var kominn
inn var efcki um annað að rœða, en að kyssa hana. Hann reyndi
að komast hjá því að kyssa hana á munninn, en hún var ekki
Ó, ástin
ánægð fyiTi en hann hafði kysst hana á varimar.
rnín, sagði hún.,— Nú er ég kornin.
— Já,þú ert komin, sagði hann.
— þær voru allar svo vingjarnlegar. þær fóru svo að við gætum
verið ein.
— Gekk ferðin vel?
— 3á, að öðru leyti en því, að ég held við höfum yerið elt einu
siimi.
— Méx' var mjög' órótt sagði. hann, en h.ugsaði: þetta er fyrsta
lygin. pá er víst bezt.að halda áfram: —- Eg.hef sakn.að þín svo
mikið.
—- það ,var kjánaskapur af mér að fara, ás-tin mín. Hann fann
lykt af snyiiivörurn í klefanum og sagði:
— Við sku,Ium. fara í land.
En hún bað hann að bíða svolitla stund. ~ Ástiix min, sagði hún.
—Eg hef tokið margar ályktanir siðan ég fór. Hér eftir verður allt
öðru vísi en áður. Eg ætla aldrei að rífast. við þig fra.mar.
Scobie stóð við gluggann á húsi sínu, meðán Ali bar inn koffort-
in, og horiði upp á hæðna, þar sein braggarnr stóðu. það var eins
og allt í einu hefði myndazt órafjarlægð miili hans og þeirra. —
Byrjaði ég virbíléga að skrökva, þegar ég skrifaði þetta bréf
hugsaði iiann. — Er það virkilega, að ég elski hana meira en
Louisc? Eða elska ég Jivoruga, en kenni aðeins í brjósti um þær.
— Jæja, Ali, sagoi hann og reyndi áð hresa —- nú ér húsmóðirin
komin heim. Talnabandið hcnnar lá á snyrtiborðinu, og honum
varð hugsað til sliína talnabandsins sem var i vasa hans. Ifann
hafði alltnf ætlað sér að láta gera við það, en nú virtist þaö varla
órnaksins ve’rt.
— Vinur.kallaði Louise.— Eg er búin hér uppi'. Ali getur gert
það, sem. efíir er. það er svo margt, sem ég þarf tað táia unx við
þig .. .. Hún gekk með honum níður og sagði: — Kg verð að
láta þvo gluggatjöklin.
— Eg sé engin óhreinindi á. þeim.
aldrei talca 'eftir því. En'.ég hef verið fjarverandi,
að fá vei'ulcga stóran bóltasltáp. Eg kom með
margár Iiækur með mér.
— þú heíur ekki sagt mér enn þá, lxvers vegna þú.........
— Vinur nxiixn! þú nxundir hlæja að mér. það er svo heinxsku-
le.gt allt saman. Mér varð allt í einu Ijóst, hvað ég hafði verið
mikill kjáni að taka þetta með lögreglustjórastöðuna svona nærri
mér. Eg. skal scgja þér frá því einhverntíma, þegar mér er sama
þótt þú hlæir að mér. Iíún strauk handlegg hans og sagði: — þylt-
ir þér vænt tmx, að ég er konxin heim?
Já, sagði Iiann.
~ Eg hafði mcstar áhyggjur af því, að þú yrðir ekki trúrækinn,
msðan ég væri fjary.erandi.
-f- Eg hcf víst ckki vcrið það heldur.
— Hefirðu vanrækt kirkjugöngur?
•— Eg get varla sagt, að ég.Iiafi faiið í kirkju.
-r- Ó, Ticki! sagði hún. — Á morgun er sunnudagur. Við skulum
bajði fara ti'I kirkju.
Sjálfsagt, sagðf hann. En lxonum vai' ]?að þvert um geð.
— þú verður að skrifta í kvöld.
— Eg hóf ekki gert neitt mjög slænxt.
— Að vannckja kii’kjugöngur er dauðasynd. það er ekki betra.
en hórdónxui'.
-f- Hói'dómur cr miklu skenmxtilegri, sagði liamx.
— það mátti ekki seinna vera að ég.kæmi hoirn.
— Eg skai fara í kvöld — eftir kvöldverð. Eg get ekki skriftað
á fastandi maga, sagði hann.
—• þú hefur breyzt, vinur.
— Eg var bara að gera að gamni nxínu.
— þú varst nú aldrei sérlega kirkjurækimx. _Og mér þykir vænt
mh, áð þú getur gert að gamni þínu.
—• þú kemur nú ekki lxelm á hverjunx degi, sagði hunn.
— Eg hef aldrei vitað þig svona kátan, Henry, sagði hún og
yirtist ckki hafa- grun um, áð.þetta var .allt samaix uppgerð.
Að Joknum kvöldverði sagði hann: — Eg verð að fara.
— Til séra Ranks
— Fyrst yexjð ég að líta inn til Wilsons. Hann býr núna í einum
bragganum. Hamx er orðinn nábúi okkar.
- Er haiin ekki í borginni núna.
— Eg geri ráð fyrir að hann korni hcirn að borða.
Meðan "hann gekk upp hæðina, liugsaði haixn: Hversu oft nxun
ég ekki þuria að scgja, í framtíðimxi, að ég þurfi að hcimsækja
Wilson. En, nei —'það var ekki örugg fjarvistarafsökun. Hann
ætlaði aðeins að nota Ixann sem skálkaskjól í þetta sinn, því að
hann vissi.'að Wilson borðaði úti í borginni. En til þess að ycra vissl
bariJ harux að dyriinx og varð ekki lítið undrandi, þegar Harris
opnaði.
r— Eg átti ckki von á.aö sjá yður, sagði Scobie.
— Eg. hafði snert af hita, sagði Hanis.
ú-ú Mér datt í hug, að Wilson væti kannske lxeima.
— Hann borðar alltaf kvöldveiiS niðri í borginni, sagci Hartis.
— Eg ætlaði barn að spgja honunx, að Ivouuto væri velkomið að
líta inn. Konan min er kornin lxeim.
— Eg sá þaðút u.m gliiggann.
— þér verðið að heimsækja okkur I.íka.
— Eg er ekki niikill sainkvæniismaður, sagði I-Iarris.
— Satt bczt að segja, þá er ég hræddur við konuv.
Á kvöSdvökuimi
Ung hjón komu til frönsku-
kennara og kváðust vilja læra.
frönsku; þau hefðu nefnlega
tekið franskt barn í fóstur, og
þætti skemmtilegra að skilja.
það, er það byrjaði að tala.
•
Rússnesk sendinefnd var ný-
lega á ferð í Bandaríkjunum
og heimsótti m. a. bifreiða-
verksmiðju.
„Hve margar vinnustundir
eru unnar hér í viku?“ spui'ði
einn af Rúsimum með áhuga.
„Við höfurn hér 40 stunda.
vinnuviku,“ svaraði forstjór-
inn.
„Ekki meira?“ svaraði Rúss-
inn. „Heinxa í Rússlandi mynd-
um við hafa 70 stunda vinnu-
viku í slíkri verksmiðju sem
þessari,“ sagði Rússinn.
„Það væri ómögulegt hér,“
sagði forstjórinn. „Við mynd-
um aldrei komast upp með það
fyrir kommúnistum, að hafa
svo langan vinnutíma, get eg.
sagt yður.“
A^W.,JWJWJ'AVV\.WAVUW.V'.V.%W.yW.WAV.
Ungur maður kom feimnis-
legur inn í kvenfatnaðarverzl-
un og spurði eftir nylonsokkum.
„Já,“ svaraði ljóshærð og‘
fögur afgreiðslustúlka. „Eiga
þeir að vera á konuna yðar, eða
eiga þeir að vera af allrá fín-
ustu gerð?“
•
Maður nokkur kom slangr-
andi inn á veitingastað, sneri
sér að veitingamanninum og
sagði:
„Drykk fyrir alla, sem hér
eru inni, og yður líka?“
Þjónninn hneigði sig auð-
mjúklega, og skenkti á glösin.
-— „Þetta vei-ða 125 krónur,16
sagði hann.
„Það var heldur mikið,“
svaráði hinn greiðvikni veit-
andi. ,,Eg er ekki með grænan
eyri á mér.“
Þstta varð tii þess, að þjónn-
inn rak fylliraftinn margfaldan
út.
En ekki liðu nema fimm mín-
útur þar til sá drukkni vindur
sér aftur inn í veitingastofuna
og hrópar: „Dx-ykk fyrir alla
hér inni, en ekki fyrir þig,
Tþjónn — þú þolir ekki að
srnakka það.“
•
Blómasölukona gekk í veg
t fyrir nxann nokkurn og bau'ö
I honum blóm. „Viljið þér ekki
kaupa blóm handa vinkonu yð-
ar?“ spurði hún.
„Eg á enga, eg er giftur mað-
' ur.“
,.Jæja,“ sagði Tarzan ákveðinn,
,,þá fer eg einn að tála við hana.“