Vísir - 14.11.1955, Blaðsíða 10

VISIR
Mánudaginn 14. nóvember 19'»f
— þér umgangist þœr ekki nógu mikið, Harris.
þegar Scobie hélt áfram upp brekkuna, fann hann livemig
Harris horfði á eftir honum. Hann liugsaði: þar rýkur fjarvistar-
sönnun min út í buskann. Harris segir Wilson og Wilson .. ..
— Hvers vegna barðirðu að dyrum? spurði Helen. Hún lá í
rúminu í myrkrinu og hafði di-egið fyrir gluggana.
— Harris sá til mín.
— Eg bjóst ekki við þér í dag.
— Hvers vegna ekki?
— Allir vita allt hér — nema eitt. En hvað þú ert slóttugur. það
«er vist vegna þess, að þú ert lögreglumaður.
—• Sennilega, sagði hann og settist á rúmstokkinn.
— Hvemig stendur á því, að þú ert í rúminu? Ertu veik?
— það er bara höíuðverkur.
— Farðu vel með þig, sagði hann.
—• þú ert svo áliyggjufullur, vinur, sagði hún. — Amar nokkuð
að?
— Nei, ekkert.
— Manstu.eftir fyrstu nóttunni, sem þú varst hér? Við vorum
áhyggjulaus. þú skildir meira að segja regnhlífína þina eftir
þér. Við, vomm hamingjusöm. En livað það var skrýtið. Við
yorum hamingjusöm.
— Já.
— Hvers vegna erum við svona óhamingjusöm núna?
— það er heimska að blanda saman hamingju og ást, sagði
•Scobie.
— Stundum ertu svo fjarska gamall, sagði Helen.
Hann sagði:
— Louise vill, að ég fari til kirkju með henni. Hún licldur, að
ég sé á leið til skrifta núna.
— Ó, er það allt og sumt, sagði hún, og henni létti.
— Allt og sumt? sagði hann. — Er það ekki nóg? Ef ég fer
ekki til kirkju, veit hún, að eitthvað slajmt hefur komið fyrir.
— En geturðu ekki ofureiníaldlega farið? s
Hann sagði: — Að mínu áliti er það sama og — ja, fordœming.
Að vera til altaris með stóra synd á samvizkunni.
— Trúirðu í ra.un og vem á iielvíti?
—I Fellows spurði mig að þessu sama.
— En ég skil þetta ekki. Ef þú trúir á hclvíti, hvers vegna
ertu þá hjá mér núna?
Hann hugsaði: Hversu oft em ekki trúleysingjamir skarp-
skyggnari en hinir trúuðu. Hann sagði: — þú hefur á réttu að
standa. Auðvitað œtti það að koma í veg fyrir slíkt. En menn
búa stöðugt í hlíðum Vesúviusar, enda þótt það sé hættulogt .. ..
Og, þrátt fyrir kenningar kirkjunnar álíta menn, að ástin cigi sér
von miskunnar. Og ef til vill fær maður tíma til að iðrast, áður
«n maður deyr.
— Iðrun banalegunnar, sagði hún með fyrirlitningu.
—- það verður ekki auðvelt, sagði hann — að iðrast þessa.
Hann kyssti á hönd hennar.
Jæja, sagði hún og það varð enn þá vart fyrirlitningar-
hreims í röddinni. — Geturðu ekkj skriftað það, sem, búið er?
þáð þýðir ekki það, að þú ætlir ekki. að koma aftur.
—- það er tilgangslaust að skrifta, cf ég ætla ekki að réýná ....
Nú, sagði hún sigri hrósandi .. .. þú hefur þegar drýgt
synd, sem þú álítur' óíyrirgefanlega. Hverju skiptir þá, þótt þú
hætir einni við ?.
Hann hugsaði: Guðhrætt fólk mundi segja, að það væri freist-
arinn, sem talaði svona. En hann vissi, að freistarinn .talaði á
þennan hátt. það var sakleysið, sem svona talaði. Hann sagði:
— þetta er allt annað. Allt annað. það er ckki auðvelt að útskýra
það. Eg met ástina meira öryggi mitt. En hitt er raunveruleg
synd. —
Hún sneri andlitinu frá honum og sagði þreytulega: — Eg
botna ekkert í því, sem þú ert að segja. það er hégómi fyrir mér.
— Eg vildi, að það væri hégómi fyrir mér líka, En ég trúi þcssu.
Hún sagði byrst: —- Eg held þú trúir því. Eða er þetta bara
bragð? það var ekki taiað svona mikið um guð, þegar við
byrjuðum, eða var það? þú ert þó ekki að verða guðhræddur
núna til að fá afsökun.
— Vina mín, sagði Scohie. — Eg ætla aldrei að fara frá þér.
Eg verð bara að hugsa ráð*mitt. það cr ailt og sumt.
Klukkan fjórðapart gengin í átta morguninn cftir vakti Ali
þau. Scobie vaknaði strax, en Louise hélt áfram að sofa. Hún
var þreytt. Scobie horfði á hana. þetta var andlitið, sem hami
hafði elskað. þetta var andiitið, sem hann elskaði enn þá. Hún
var hrædd við að ferðast á sjó, en samt liafði hún lagt það á sig,
til að geta verið lijá honum. Hún hafði alið honum bam með
þjáningu. Og moð þjáningu hafði hún horft á þetta bam deyja.
Honum fannst hann sjálfur hafa sloppið við allt. Bara að ég
gæti komið því svo fyrir, hugsaði hann, að hún þyrfti aldrei að
þjást framar, en hann vissi, að honum mundi aldrei takast að
koma í veg fyrir það. Hann hafði reist sér hui-ðarás um öxi. Hann
hugsaði: — Bara að hún héldi áfram að sofa. þá mundi hann
sofna líka og þau mundu missa af messunni. þannig mundi cnn
gefast írestur. En í þessum svifum vaknaði liún, eins og hugsun.
lians hefði vorið vekjaraklukka.
— Hvað cr klukkan, vinur.
— Nærri því hálf sjö.
— Við verðuin að flýta okkur. Ilonum fannst eins og böðull
væri að vekja sig til aftöku. Hann frestaði nauðlyginni. Krafta-
verkið gat ekki alltaf skeð. Eí'n'u sinni, fyrir toörgum árum, hafði
Scobie leikið í skólaJeik. Hann hafði verið vaJinn vegna aldurs
og vaxtarlags. Nú varð hann að leika aftur.
Allt í clnu hallaði Scobie sér aftur á bak upp að vcggnum og
lokaði augunum. Hann lagði höndiná á brjóstið. Löúiso horfði
í spegilinn og sagði: — Minntu mig á að segja þéi- frá séra Davis
í Durban. Ilann er ágætur prestur. Miklu gáfaðri en séra Bank.
Jæja, nú verðum Við að flýta okkur. því næst sneri hún sér við
og Icit á hann.
— Flýttu þér, vinur mínrí, sagði hún., — þú ert þrcytulcgúr
og syfjaður.
Hann lá með augun lokuð. Hún sagði: — Hvað cr að, Ticki.
— Gefðu mér koníak.
— Ertu veikur
— Gefðu mér koníak, endurtók hann byrstur. þegar liún hafði
náð í það og liann dreypt á því, virtist honum létta. Ilánn dró
andann léttar og sagði: — Nú er það betra.
— Hvað var þetta, Ticki?
— það var bara ve-rkur fyrir brjóstinu. Hann cr faririn núna.
— Hefirðu fengið liann áður?
— Einn sinni tvisvar meðan þú varst fjarverandi.
-—.’þú verður að fara til læknis.
— það er ckki ástæða til að gera veður út aí því. þeir segja
bara, að það sé ofþreyta.
Á kvoldvökunnl
Tímanna tákn: Veitingastaður
einn í New York auglýsir á eft-
irfarandi hátt: Komið og njótið
hvíldar hjá oss. — Sjónvarps-
tækið er ekki í notkun.55
Sígai-ettudrottningin, Doris
Duke, sem er tvívegis fráskilin,
hefir nú stofnað sjóð me-ð*
10.000 dollara framlagi, og er
aðaltilgangur sjóðsins að koma
í veg fyrir hjónaskilnaði. Á
sjóðurinn að hafa í þjónustu
sinni tvo sérfræðinga, sem eiga
að reyna að koma á sætturo,
milli hjóna, áður en þau ganga
fyrir skilnaðardómstólinn.
•
Ameríski rithöfundurinn
Louis Bromfield var eitt sinn
spurður af borðdömu sinnir
„Segið mér, herra Bromfield,
ef þér væruð neyddur til þess,
eins og Robinson, að Iifa &
eyðiey, hvaða þrjár fcækur
mynduð þér þá kjósa yður aði
hafa hjá yður?"
„Það er eg ekki í neinum
vafa um,“ svaraði Bromfield,
„kennslubók í siglingafræði,
handbók um bátabyggingu og
kennslubók í meðferð báta.“ :
•
Maður einn frá Texas borðaðl
eitt sinn meðdegisverð á fræg-
asta veitingastað Parísar „Tousi
d’Argent“ — og þegar hanni
gréiddi máltíðina gaf hamS
þjóninum 10.000 franka í þjór.
fé. !
„Herra minn,“ sagði þjónn«
inn. „Er yður ljóst hvaða upp-
hæð þér hafið gefið mér?“
„Já,“ mraraði Texasmaður*
inn. — „Eg var nefnilega ekkS
fullkomlega ánægðúr með
þjónustuna í gærkvöldi, og þess
vegna gaf eg ekki meira “
•
Vísindin gera sífellt sitt gagn,
og taka margt til athugunar. A!
ráðstefnu amerískra vísinda-
manna var það upplýst, að at«
hugun hefði farið fram á því,
að hávaði einnar þrýstilofts-
flugvélar, er hún rennir sér yfir
hofðum okkar, væri jafnmikill
og hávaði 1.500.00Ö.000 manna,
er töluðu hver upp í annan.
VVWVWVWtfWWVWlftVUVWJ
tsiARGf A SAMA StA$
£ (£* BwMufké
TARZAINi
1951
, ;j »-r n . úi
í ‘Svo lagði Tarzan af stað í áttina
Jtil Wabuluþorpsins, sem virtist
rammlega víggirt.
fl lliln'1
Vörðurf stöðvaði hann við híi£iið, en
Tarzan kvaðst koma í friði." ' ''
i S;íðan var farið með Tarzan inij ,í
köta dróttiiirígarimiar.. ' ' i "
,,J.æja“, sagði hún, ,,mig grunaðiL'
‘rnyndir koma hingað.“