Vísir - 03.12.1955, Page 7

Laugardagmn.,3. desember 1955.
rl8iB
e*:*:*:*:*:*
4\
•: i
Eftir Graham Greene.
h
lx-:
í?.» y

,,Nu fer ég upp. Vertu ekkj lengi. Máskc þarftu ekki eviþan-
lyfið í nótt,“
Hann iiörfði á,efiir henní. Áður en hún var komin að stiganum,
kallaði hann: „Louise. Bjóddu mér góða nót-t áður cn þú ferð upp.
Máske vcrðiir þú sofnuð þegar ég kem.“ •
Hún kyssti hann á ennið, og hann tók fast í hönú iiennar, en
þó ekki áberandi. Ekkert mátti ske þot'tá kvöld, sern ttiiirt gat
óvenjulegt, og heldur ekkert, sem hún'kráni að rnuna og harma.
„Góða nött, Louise. þú veizt, að ég elska þ%,“ rnirlti haiin og reyndi
að vera léttur í bragði.
„Auðvitað. Og ég elska þig.“
„Já, góðá nótt, Louise.“
„Góða nöt't, Ticki.“
Meira gat hánn eklci sagt án þess, að það' vekti grun.
Jafnskjótt og hann heyrði dymar lokast vippi, tók hann .fram
sígareitu-öskjuna, þar sem hann geymdi tí.u skammta af evipan-.
Hann liætti tveiin skömmum við til öryggis. þetía gat ekki yirzt
tortryggilégí: Síðan fékk hann sér góðan.-sopa aí yiski'og- þeið
þess, að liann fengi kjark. Jæja, hugsáði hann, riú er ég áleinn.
Nú er komið að frostmarki.
Eijiþetta var rangt hjá honum, Einveran sjálf á sér rödd. Hún
sagði við hann: Fleygðu þessum töflum. pú getur áltírei sáínað
nægilega mörgum aftur. þá bjargast. þú. Hættu þessum leikara-
skap. Farðu upp á ioft og farðu að sofa. í fyrramálið vekur þjónn-
inn þig, og þú ekur til lögreglustöðvarinnar til vinnu þinnar.
— Nei, mælti Scobic upphátt. — Nei. Hann stakk töflunum
upp í sig, sex. í ,einu og skoiaði þeim niður í tveirn sopurn. Síðan
opnaði liann dagbók sína og skrifaði við dagsetninguna 12.
nóvemher. Fór til H. R., en hún var ekki heima. Hitinn kl.2
var .. .. en hér liætti hann að skrifa eins og hann hefði vérið
gripinn loka-sársaukanum. Svo settist hann upp og beið Tahgá
stund, að því er honuni fannst., eftir því, að dauða-aðkenningin
birtist honum. En Itann hafði ekki hugnivnd um, hverriig dauð-
ann myndi bera að. Hann reyndi að biðja, að hann mundi ekki
Maríubænina og honum fannst sem hjarfaslög sín væru sem
þung liögg klukku. Hann reyndi að segja: — Mér þykir þetta
leitt og ég bið íyrirgefningar, en áður en hann gat loks lokið
þessurn oi-ðum, var sem ský birtist yfir dyrunum og bærist um alla
stofuna, og hann gat ekki múnað, hvað þuð var, sem honurn
þótti léitt. Hann varð að halda sér méð báðum höndum, en hann
var búinn að gleyma, hvers vegna liánn varð að gera það. Einhvers
staðar í fjarská fannst honum hann heyra sársaukahljóð. — það
er að koma stormur, sagði hann upþhátt, — það er að koma
stonnur, og nú stækkaði skýið, og hann rcyndi að rísa á fætur
til að loka gluggunum. — Ali, kallaði hann, — Ali. Honum
fannst eins og einhver, utan herbergisihs, yæri að leita hans
og kalla á. hann, og hann gerði síðustu tilrauniria til þess að
láta vita, að hann ’væri þama. Hanri komst á fætur og liann
heyrði hamar hjarta síns slá svai'ið. Hajm var með skilaboð, en
myrkrið og stormurinn Íæsti þau í brjósti haris, en úti fyrir, úti
í heirni, var eínhver á ferli, sem reyndi að komast inn; einhVer,
sem var að biðja um hjálp, einhver, sen> þarfnaðist hans. Og
ósjálfrátt, við þetta néyðarkall, neyðaróp fórnarlamhsins, reyndi
Scobie að liafast að. Úr innstu fylsgnuhi vitundar sinnár reyndi
hann að svara. Hann sagði upp hátt: „Góði Guð, ég elska. . ..
awuwww
en átakið vár-pf niikið, og-.harin'fapn ekkij er 3íkam.i hans steyptist
á gólfið, né heldur heyrði hann svolítið glamur í málmi, er kringl-
ótt plata skoppaði undir ísskapinn, með myndinni af dýrlingnum,
sem enginn gat muri'að nafnið á.
priðji bluti.
Wilson mælti: — Eg hefi lialdið mér hurtu eins lengi og ég gat,
en mér datt í hug, að ég gæti örðið að liði.
— - Ailir liafa. verið mér -mjög' góðir, sagði Louise.
ri- Mig 'grunaði' ekki, að hann væri svona: veikur.
•— Og. njósnir þínar Iiafa ekki Iijálpað þéj' ’neitt' í því efni.
Jlíer voru Sltyldamín, sagði Wilson, — og cg elska þig.
En hvað þú notar þettá orð gáléysislega, •'Wilson.
— Trúir þú mér ekki?
~ Eg trúi ongum, seiri talar í sífellu urii ást. það þýðir óg
sjálfur, ég sjþlfu.r, ég sjálfur.
— Vilt þú okki giftast méi"?
~ það sýnist ekki líklegt, eri það gæti orðið, er fram líða
stundir. F.g veit ekki, hversu einmanaleikinn fær valdið. Eh við
skulum ekki tala mdira um ást.. það var uppáháldslVgp hans.
— Fyi'ir ykkur bæði.
~ Hvefinig liefir liún Imigðist við, Wilson?
— Eg sa hana úti á ströndinni í dag með Bagstej'. Og mér
er. sagt, að hún hafi verið bærilega kennd í gærkveldi- í klúhbnum.
Hún er ekki sérlega virðuleg.
— Aldrei fékk ég komið auga á, hvað hann sá í henni. tíg
myndi aldre'i isvíkja þig, Louise.
þú véizt, að hánn fór áð tiitta haria dáginn sem haun dó.
— Hvej'riig' veiztu það?
— • þáð stendur allt þarna. í dagbök lians. Iíann skrökvaði
aldrei i dagbókinni. Hann talaði aldrei um hluti, sem liajm
meinti okki, t, d. ást,
þrír dagar voru síöan Scobic hafði verið jarðsunginn í skyndihgijl
Travis læknir hafi undirritað dánarvottoi'ðið —■ hjartabilun
Líkskurður var lítisvirði í þessu ioftslagi og alla vega ónauðsyn-
legur, en Ti-avis hafði þó kynnt sér, hvað heföi orðið um cvípan-
lyfið.
— A ég að segja þér nokluið, mrelti Wilson. — þegar þjónn
minn sagði mér, að hann liefði látizt skyndilega um nóttina,
hélt ég, "'að það væri sjálfsmorð.
—■ þuð er skrítið, hve auðvelt ég á með að talít um hann
lútinn. Og þó elskaði ég hann, Wilson. Eg elskaði liann, cn nú
er 'hann hoi'finn mér irieð öllu,
það var sem hann hefði ekkert skilið eftir í húsinu neríiá nokkra
kíæðnaði og málfræði á Mende-málýsku. í lögreglustöginni
vár skúffa með ýirisu smádóti og rvpguðum handjárnum. Og þó
vii'tist húsið óbreytt, Hillumar voru fu'liar af bókum. AYilson fanrist
sem þetta hafði alla tið vcrið hús liennar en ekki hans. Var það
máskc tilviljun, að raddir þeirra hljómuðu tómlega í auðu húsinu?
-— Yissir þú aila tíð um haná? spurði Wilson,
— það var þess vcgna, sem. ég kom heim. Frii Carter skrifaði
mér. ITún sagði, að það væri á allra vitorði. Auðvitað vissi hann
það ekki. Hann hélt, að hann hefði verið svo kæntí: Og minnstu
munaði, að harín sánnfærði mig um, að þeita væri búið á milli
þeirra. A'ið gengum til skrifta.
— En hvernig tólíst lionum að semja við samvizku sína?
— Suniii* káþólskir gcta gert það, hýst ég við. Ganga til skriftá
og byrjá siðan á nýjan leik. þó hélt ég, að hann liefði verið
lieiðartegri. þegar maður deyr, fer maður að komast að ýmsu.
— Hann tók við peninguirí af Yusof.
— því get ég vcl trúað nú.
Wiíson lagði íiönd sína á öxl I.ouise og sagði: --- Eg er hreinn
og beinn, Louise. Eg clska þig.
— Eg held þú gerir 'það. þau kysst'ust ckk'i. Of skammt var uiri
liðið til þess, eíi þau sátu j auðri stofunni og héldust í hendur.
L'ti fyrir ríiá.tti Iieyr-a.TiriefiÍglana, sem skripl'uðu á bárujárnsþak-
inu.
— Jæja, þetta er þá dagbókin hans, mælti Wilson.
— Hann var að slcrifa í hana, þegar dauðann bar að liorídum —
1WJVVAWJV."^WWV^,WV.*.*A".V.VVWUW'ÍW
C &wmi§$u
1AKZAIM
Á kvöMvökunm
Hún hafði nýlega gifzt ekkju-
marmi og viríkona hennar spurði
hvort hann minntist ekki oft á
fy-rri konu sína.
„Jú, hann gerði það fyrst,“
svaraði nýgifta konan. „En eftir
að eg fór að tala um væntan-
legan. eiginmann minn, stein-
hætti haiin að minnast á hana.“
•
Eftirfarandi tillaga kom fram
í bæjarstjórn amerísk bæjar:
„Lagt er til, að við byggjum
nýtt fangelsi upp úr gamla
fangelsiriu. Við getum . geymt
fangana í gamla fangelsinu,
meðan við byggjmri það nýja,
og flutt þá svo í hið nýja, meðan
við rífum það ganila.“
•
Fyrirtæki nokkurt, í, Birm-
ingham er farið að .framleiða
„sjálfvirka,varðhunda“. Það er
aðeins grammófónplata, .sem
fer sjálfkrafa af stað, ef ein-
hver rjálar við inngöngudyxn-
ar: „Voff — voff“ spilar hún,
og það var raunverulegur varð-
hundur, sem var látinn gelta
inn á plötuna.
•
Frambjóðandinn var að tala
á kosningafundi, en allt í einu
var gripið fram í fyrir honum,
af einum áheyrandanum:
„Eg vil fá skýxríngu og á-
kveðið svar' við einni spurn-
ingú: Drekkið þér bi'ennivín
eða drekkið þér ekki?“
„Og áður en eg svara þessu,“
sagði frambjóðandinn, „vil eg
fá upplýst, hvort þetta er eins-
konar Gallupkönnun eða boð?“
•
Konan kom með nýjan hatt í
samkvæmý og vinkona hennar
ein dáðist óstjórnlega að hon-
um.
„Guð, hvað hann er falleg-
ur!“
„Já,“ svaraði konan en hann
hefur lika kostað tár tveggja.“
„Hvað áttu við?“
„Jú, eg grét áður en eg fékk
hann, og þegar maðurinn minn
lét loks undan að gefa mér
hann, gat hann ekki tára bund-
ist.“
•
Því var haldið fram að tekjur
Bob Hope hefðu stigið honum
til hÖfuðs, en hann mótmælti
því •—- og sagði að peningarnir
liefðu allir farið í ríkiskassaniVr,
ÍMi.T
Meðan Tarzan var að 'hressast, kom
sendimaður drottningar og skýrði
frá því, að fánginn Evans yi'ði líf-
látinn, ef Tarzan gæfizt ekki upþ!
Tarzan varð ofsarciður, þreif
manngarminn á loft og urráði::;—
Hafðu þig á brott, ella skaltu hafa
verra af, en sioan hljop maðuvmn. exk
— Hvers vegna sagðir þú licnum — En hlustaðu 'nú á. Nú skalt þú!
ekki, að di’ottningin væri svika- safna saman öllum mönnum þinum,
hrappur? _ spxu-ói Bolo.Það >hefði ■ ' ■ og þá skal ég segja ykkur ráð ,til«
þess að koma upp um hana og gera
’ ríéitt/iiann íiéfði "eícki tru-
að því.
hana óskaðlega.