Vísir - 13.12.1955, Blaðsíða 10

Jið
y í 5 T R'
ín-iðjudagirm 13. desember 1055.
4
M míui
voKunnt
Stórkaupmaðurinn ■ var hjá
E FTi R
JENNJFER
AMES
„Viltu. skki setjasfc hérna hjé mér," sagði hán kveinkandi,
|.£g er .að minnsta írpsti ekki holdsveik, þó maður skyldi halda
1 það, eins og þú hefur farið.með mig í kvöld. Fœ 'ég svolitið
*! méirír að drekka, g68i,“ bætti hún við.
,,Já, c-n svo ek eg þér heim, væna mín,“ sagði hann.
Hún reis til hálfs upp úr stólnúm. „Ekur mér heim!“ hrópaði s'feum,'háldinn -iúri S
' hún, eins og hún gæti ékki trúað'sínum eigin eyrum. „Ertu ekki p„ T,>rigOTávy»>fi
með öllum mjalla - klukkan er ekki nema hálfeitt! Eg hef bLæknirilin baS hann að segja
hugsaö mér að verða néftia f nokkru klukkutima — mér iíðúr 3g
el herna. 'j Kaupsýslumaðurinn reyndi,
Hann rétti henni giasið og sagði rólega. en lœknirinn var ekki ánægðúr
„Hefurðu eiginlega gert þér Ijóst, Eloise, að þú hefur verið með árangurinn.
hérna til klukkan tvö, þrjár eða fjórar síðustu næturnar?" j Endurtakið “ mælti hann
Hún yppti Öxlum. „Já, og hvað um það?“ I )Segið tö]una skýrar
Eftir stutta þögn svaraði hann: „Eg er hræddur um að maö'- En það gekk engu betur ‘eu {
urinn þinn mundi verða taisvert hissa, ef harni ksenfiist að því.“ f ra sinnið
„Hvað stoðar að vera að tala um manninn minn í sambandi ' ) það er þó ekkert auðveidara
við þetta, núna?“ spurði bún. - Hann leit fast á hana. en að nefna 33;■ Eagði læknir_
„Hvað áttu eiginlega við með því, Eloise?“ inn
Hún vatt sig til í stólnum eirðarlaus, og annað silfurlita j^r verðið að fyrirgefa “
ifl
„Eg á við — eftir ailt sem hefur farið okkur á milli, Dirk. J
sasði hann og Þer mun ekki vera alvara að fara að flækja Johh í þetta?“
:gleri og gólfdúkuxinn í seítustofunni silfurgrá.*'. Eioise fleygði
-af sér hermelín-herðaskjólinu og settist í einn. hægindastólinn.
,l6g kann vel við þessa íbúð, Dirk,“ sagði hún. ,,í>að er svo
Eg kann líka vel við mig héma,“ sagði hann og tók kristaHs- axlabandið á kjólnum rann niður af öxiinni. Ljóstó sem féll á sagði kaupsýslumaðurinn og
.flfeku og tvö glös fram úr vínskápnum. !113113 V31'Paði &**** á ^diS' Hárið á heimi virtist Mka wra brosti, „en svona lága tölu er
„Vitanlega mætti lagfæra ýmislegs innanstokks hérna,“ sagði íhúb-oðnsra en það var í raun og veru. . .. . . ! eg algerlega óvanur að'nefna.“
hún lágt. „Hér vantar kvennahendur.“
„Forði mér frá kvenfólki og kvennasmekk, _ _
skellihló. „Þú gerir mig vitlausan, Eloise, ef þú ferð að talaj Hann virtist veríte hissa. t • Sagt er, að Agáiha. Christie,
svona. Þegar konur fara að gera áætlanir um breytingar á' ”En hvað hefur £arlð OKkur á miUl? s^Sl hann brezká skáldkonan, hafj ritað
piparsveinsíbúð, þýðir það að maður drukknar, svo framarlega hun svaraði ekki- svaraði hann ^áifnr sinni eigin spumingu. fleiri íeynilögreglusogur en
sem einhver miskunnsamur samverji kastar ekki bjarghring „Ekkert sem ekki gæti komið fyrir milli inanns ög konu, sem nokkur núliíándi höfundur aph-
eru góðir vmir.14 ar. Eitt siim var hún að því
„Ó, Dirk!“ stundi hún og röddin var titrandi og ákærandi. spurg f miðdegishófi: Segið mér
„Hvernig geturðu talað svona? Manstu ekki kvöldið, sem þú Miss Christie, hafið þér’ekki náð
kysstir mig?“ •hámai’ki sem sakamáiakófund-
.Hann brosti eins og fólk gerir þegar kraklvar eru i vondu Ui'V '
skapi. '■ | Nei;, ekki ennþá, svaraði Ág-
„Jú, hvort ég man það," sagði hann. „En þér dettur varla atha airistie. Ég á eftir að skrifii
brosti: „En auðvitað játa ég, að það getur verið erfitt að halda í hug að þú sért fyrsta konan, sem eg hef kysst?" l>ók, þar sem.það kemur á dog-
sér á fioti, þegar til eru aðlaðandi konur og þá ert, Eloise.“ j „Eg veit að þú hefur verið við kvenfólk kenndur um.jafína, inn undir lokinn, að'það.er les-
„Þú getur aldrei talað í alvöru, Dirk,“ sagði hún í kvörtun- á undan mér, Dirk,‘,‘ sagði hún hátíðlega. „Eg •— eg ,er feiðu- utidinn, -.i-m framdi..morðið.
artón, en með lokkandi bros á vörum. „Geturðu ^ldrei verið búin til að reyna að gleyma þeim, góði. Eg get ekki undtr ^
. alvarlegur?“ Hún rétti fram höndina og bætti við: „Fæ eg neinum kringumstæðum áfellst þig fyrir það, sem komið hafur
mokkuð að drekka. Eg er að drepast úr þorsta.“ j fyrir þig áður en þú kynntist mér.... En íiú höfum;við kyimst' þetta g-.nusí 4 laiksýningu í
, . . , ... , .... J og við skiljum hvort annað.“ Piince of ales Thcatra i Lund-
Hann retti henni glas og fekk sér viskiblondu sjalfur, og ao v . úiíum fýrir skemtnstu*.
■svo búnu gekk hann yfir þvera stofuna og setti útvarpstækið Hún þagnaði og mændi á hann vonáraugun> ?—að hami segði Níeðan sýntn’gin stóð'.sem hn>st, '.
:í samband. Symfóníuhljómsveit í einhverri borg á meginlandinu það, sem hana langaði til að heyra hann segja.. H«;um settr glagið. heyrðist .maðyr hrópa í myrkr-
var að leika. Stofan fylltist af hljómum, þrungnum og hreim- frá sér á borðið, hugsandi. Stakk höndunuin í vasana, hleypti inii r . .
miklum, en þó ekki sterkum. Dirk studdi olnboganum á arin- annari augnabrúninni og sagði: » > „Kr nokjuir iœ.knir.s.thddu: h.'i-
hilluna og hlustaði og sneri sér hálfvegis imdan. Þetta var það „Heyrðu, Eioise! Ef við sleppum öllu garnni .hýa.ö meinar; t ieikhúsinu .
eina í veröldinni, hugsaði hann með sér, sem átti fegurð er þú eiginlega með þessu?“ . | , Hi.é variý á Ipiknum. ljósirj voi ii.
. aldrei dvín. Margt af þvi, sem hann hafði haft mætur á, reynd- j „Hvað þýðir að reyna að þræta fýrir. það?“; gagði; hún hátt,; kveikt, muður nþkkur stpþ upp
ist vera einskis virði. Hann var ekki orðinn þrítugur þegar hann j „Þú hlýtur að skilja að við elskum hvóft ahnað?" • . °S! f-þS'ð*-;
iór að verða kaldrif jaður. ! Svo varð þögn aftur. Hann ge-kk nokkur skxefvfr4 .heoni, að1 er lœknir, pæu 1 g að »>oð-
Eloise lét sem hún hlustaði, dálitla stund, en augu hennar j aminum. Svo sagði hann rólega og alvarlega :j'lÖ yður oitthvn'V.'"
til hans.“
Hún sneri sér hægt að honum og leit á hann stórum bláum
augum.
„Langar þig ekki til að drukkna, Dirk? Og ertu ekki vel á
veg kominn að drukkna?“
„Ekki held eg það beint,“ sagði hann. Svo bœtti hann við og
voru ónæm fyrir hinum ríku, flóknu tónasveiflum. Og eftir
nokkra stund þreyttist hún jafnvel á því að látast hlusta. Hún
stappaði óþolinmóð taktinn í gólfdúkinn. Fékk sér sígarettu,
reykti hana hálfa og þrýsti svo glæðunum niður í öskubakkann,
. sem stóð hjá henni. Loks yppti hún öxlum óþolinmóð og sagði:
„Þú .ættir að fara heim, ÉÍois.e Þu ert ekki m.eð sjálfri j c r
í kvöld.“
„Það er ekkert að mér,“ sagði hún stutt
Hann yppti öxlum.
Kannske ekki líkamlega, en ímyndumarafiíð er. eitthvað óra-
„Gerðu svo vel að loka útvarpstækinu, Dirk. Við verðum að kennt held eg.“
iala saman. Eg get ekki heyrt mínar eigin hugsanir fyrir þess- ! „Eg segi ekki annað en sann!eikann,“ sagói hún og hækkaði
„lýei,: .þér getið ek,ketu: gort: fyr- .
ir mjar, cn iuig iaUjí-aði ul að
\it.a, 1'iyiiÓ .yö'ur. -urix,
k'.ÍkrÍI.,'.' . .... . : . ; .. .
":,k, ' * .Cy,--. :hnr/-
Knglcndingur og fiímdþrikja-
iná'ðúr' voru áð rííjist." íiandá-
ríkjamaður iýsti: yfir þvl, aö
Englcridingar héfð'ual-ltaf voriö
írinu Hlú 'aridar þeirra, 'og gvo
iVicUi lihriri þeásu við; ' ' ■
,,Og'þið þurítuð liká.að brcnnn
Wrisiiington úrið ííil2,“ . .
„Ði-ottimr mmn dýri," " sagði
Kngiending'iidiin ",,F.g vissi, nð
við brenndilm “Jeanna d’Arc, en
&g liáíði ekki hugmyrid'úm, að
vi.V hefðum hrennt Geörge ’Wasli
iniíiou.
röddina. „Þú veist ofurvel að við' elskuni hvort anoað. Það er
svo margt sem tengir okkur saman, svo stórkostlega margt,
og......“ . ‘ : <
„Það er ekki annað en kunningsskapur, létt ástleitni, ef þú
kannt betur við það orð, en tvímælalaust ekkert annað," sagði
hann með áherzlu.
Hún spratt upp, káfrjóð í kinnum. Eldur brann úr augunum
„Hvað sem því líður vil eg að þú lokir útvarpinu," sagði hún. | 0g andardrátturinn var hraður og rykkjóttur.
.,Ég vil mildu heldur tala við þig.“ j „Hvernig geturðu fengið af þér að tala svona, Dirk. Hvernig
Hann gegndi eltki strax en svo lokaði hann útvarpinu. En ; geturðu logið svona? Þú veist bezt sjálfur, að það hefur verið
hann varp öndinni um leið og hann gerði það. Þessi tónlist var miklu meira á milli okkar en meinlaus ástleitni."
eina sltemmtunin, sem hann hafðj haft allt kvöldið. Hún hrevtti úr sér orðunum framan í hapn.
um hræðilegu óhljóðum.“
Hæðnissvipur kom á varirnar á honum.
„Það vill nú svo til að þessi hræðilegu óhljóð eru niunda
symfónía Beethovens. Ef mér skjátlast ekki, þá er hún talin
vera talsvert góð tónsmíð."
En Eloise kippti sér ekki upp við þessa athugasemd. Hún
hafði um annað að hugsa.
&w,9cm§ks
Fílarnir þustu nú fram frá þorpi
\Vábalu-maitna, og leizt Tarzan tæp-
,&st á blikuna.
Menn gtóðu samt tilbúnhy cn eklti
leit björgulega út, er hin tröllauknu
dýr réðust fram.
Tarzan gaf fyrirskipun sína hvöss-
um rómi: — Víkið ekki fet. Verið
kyrrir!
Þegar fílarnir voru nærri því
komnir að þeim, hrópaði Tarsan: —
Hörfið undan!
I