Vísir - 04.01.1956, Side 10

*T*
VÍSIR
Miðvikudagirm. 4. janúar 1956
14
Hw4u afíut
til wn!
A&tatóaga
E FTI R
JENNIFER AMES

•/>»*,•/< »«•/• • ».«/< • *.•/< •<
annað skemmtilegt að hugsa. Þetta urðu yndislegustu dagarnir,
sem hún hafði lifað. Þegar maður er að verða ástfangin, er hver
stund, hver mínúta, svo óumræðilega mikils virði. Stundum
vaknaði hún á morgnana með óstjórnlega mikilli eftirvæntingu
og ugg. Hún lá í rúminu með hendurnar undir höfðinu, og þegar
sólin skein inn um gluggann, varð hárið á henni nærri því
rautt. Hún starði upp í loftið og hugsaði: Ég fæ að sjá hann í
dag. Ég fæ að tala við hann. Hver veit nema hann bjóði mér í
hádegisverð — kannske gerir hann það ekki. En þó hann geri
það ekki — þá er ég þó að minnsta kosti einum degi nær
fimmtudeginum í næstu viku. En í hverju á ég að vera? Það er
mú mesta vandamálið.
Eiginlega hefði það ekki átt að vera neitt vandmál. Anna átti
aðeins tvo kvöldkjóla. Annar var grænn og hinn kastaníubrúnn,
nærri því eins og hárið á henni. Þegar hún kom heim af skrif-
stofunni fór hún alltaf fyrst í annan kjólinn og svo í hinn. En
hún gat ómögulega skorið úr hvor þeirra færi henni betur.
Bara að ég ætti hreinskilna vinstúlku, sem gæti gefið mér
iráð, hugsaði hún með sér, og svo bætti hún við: og svo mundi
ég vitanlega fara í hinn kjólinn!
Þessa viku átu þau Cyril hádegisverð saman tvisvar. Síð-
degis á laugardeginum óku þau langar leiðir í bílnum hans.
Þetta var undurfagur haustdagur og skógarlaufið orðið marglitt.
Blæjalogn svo að hvergi bærðist blað, og trén með gulu og
rauðu laufinu voru alveg eins og máluð á bláa festinguna.
Anna hnipraði sig í framsætinu og andvarpaði af velsælu.
„Mikið er fallegt hérna,“ sagði hún. „Það er óratími síðan
eg hef komið út í sveit.“
„Ég er að hugsa um að aka með þig til Oxford. Ég ætla að
gna þér háskóladeildina, sem ég var í.“
„Það verður gaman,“ sagði hún lágt og hugsaði með sér. „En
livað mér finnst skrítið að hann skuli vilja sýna mér þetta.“
„Hvað gerðir þú í Oxford?“ spurði hún.
„Ég réri fyrir deildina mína átta sinnum," sagði hann. „Og
<ág var í knattspyrnuflokknum líka.“
Hann hlaut að vera mikill íþróttamaður, hugsaði hún með
sér. Hann var Hka þesslegur. Hún fann til metnaðar fyrir hans
liönd og dökku augun ljómuðu af aðdáun.
„Láltar þér vel að vinna á skrifstofunni?11 spurði húru
Hann gretti sig og leit svo á hana.
„Ekki sérlega. Ég hef ekki verið þar nema fáeina mánuði.
Ég var að byrja að kynna mér störfin, þegar faðir minn varð
veikur og varð að fara suður að Miðjarðarhafi. Auðvitað er það
Jackson — skrifstofustjórinn — sem mest mæðir á núna.“
„Það er gaman að honum,“ sagði hún.
„Það eru einmitt svoleiðis skrítnir karlar, eins og hann, sem
ráða viðskiptalífinu í London,“ sagði hann. „Þeir eru blátt
áfram ómissandi. Þeir þekkja allt út í æsar, alveg eins og
fingurgómana á sér. Við þessir ungu menn, sem erum miklir
á lofti og göngum inn í fyrirtækin, erum í rauninni ekki til neins
gagns.“
Hann hló og hélt áfram:
„Viðskiptalífið mundi ekki missa neins í, þó að við væruih
ekki til.“
Hún var nú ekki alveg sammála honum um það.
„Ég er hrædd um að Redwoods mundi illa geta komist af án
þín,“ sagði hún.
„Heldurðu það?“ svaraði hann og hló. „Ég þori að veðja um,
að innan þriggja mánaða veist þú meira um fyrirtækið en ég.“
Þau voru komin til Oxfords áður en hún vissi af. Langi lági
sportbíllinn brunaði áfram á fleygiferð. Þetta var í fyrsta skifti,
sem Anna kom til Oxfords, og hún var hrifin, Hún varð alveg
gagntekin af þessum blæ frá liðna tímanum, sem maðui- finnur
er maður gengur um þröngu, gömlu göturnar, þar sem ekki
varð þverfótað fyrir fólki. Og gömlu háskólabyggingarnar bak
við háu garðana voru eins og töfraheimur.
Cyril sýndi henni Queens College, sem hann hafði stundað
nám í sjálfur, og benti hróðugur á þann hluta múrsins, sem
hann hafði margsinnis klifrað yfir, þegar hann var of lengi úti
að skemmta sér á kvöldin. Hann sýndi henni ána Isis, en þar
hafði hann nærri því hryggbrotnað og teygt hvern einasta
voðva þegar hann var að bjarga heiðri háskóladeildar sinnar
í kappróðri.
„Það voru dásamlegir dagar,“ sagði hann hugsandi, „beztu
æskudagar sem hægt er að hugsa sér.“
Þegar þau gengu meðíram ánni sagði Cyril:
„Hugsum okkur að ég hefði þekkt þig, þegar ég var hérna í
Oxford. Það hefði verið gaman ef þú hefðir horft á kappróðurinn
við Cambridge eða komið á hátíðina. Mér finnst eiginlega að
ég vissi af því.“
Anna hló.
„Ég hef verið til í mörg ár. Þú skalt ekki halda að ég hafi
komið inn í veröldina fullþroska á því augnabliki, sem þú tókst
fyrst eftir að ég væri tií.“
„Mér finnst eitthvað í þá átt,“ sagði hann lágt. „Að minnsta
kosti finnst mér, að öll árin sem liðu áður en við kynntumst,
hafi verið fremur þýðingarHtil fyrir okkur bæði.“
Hún þagði. Henni fannst þetta líka. Það var svo einkennileg
og um leið dásamleg tilfinning, sem gagntók hana þetta haust-
kvöld, er þau gengu meðfram óígandi ánni.
„En þú hefur sjálfsagt þekkt margar ungar stúlkur þegar þú
varst hérna,“ sagði hún.
Hann hnyklaði brúnirnar.
„Það gerði ég nú ekki. Vitanlega hefði ég getað kynnst mörg-
um, ef ég hefði kært mig um, en ég hirti ekkert um það — það
er ekki fyrr en nýlega, sem ég er farinn til þess. Mér fannst
flestar stúlkurnar sem ég hitti í Oxford svo lausar í rásinni og
hverflyndar. Og þær dufluðu við alla sem þær hittu.“
Hann sparkaði í steinvölu og bætti við:
„Ég kann ekki við stúlkur, sem dufla og gefa undir fótinn
undir eins og maður kemur nærri þeim.“
Hún gat engu svarað til þessa, en þótti vænt um að hann
hafði ekki kært sig um stúlkur fyrr — en alveg nýlega.
Á leiðinni til baka tdl London drukku þau te í gömlu greiða-
söluhúsi. Köflótt tjöld.voru fyrir gluggunum og snarkaði í eld-
inum á arninum.
Anna tók af sér hattinn, hristi lokkana og lagðist á hnén fyrir
framan eldinn. Hún rétti fram hendurnar að heitum, björtum
logunum.
„Hér er yndislegt að vera,“ sagði hún hljóðlega.
„Já, það er dásamlegt,“ sagði hann. Hann horfði niður á lotið
höfuð hennar. Rauði bfærinn á hári hennar kom fram í flögrandi
bjarmanum frá eldinum. Hann var að hugsa um hve heppinn
hann hefði verið, að fá að kynnast þessari ungu stúlku. Það
hefði vel getað farið svo að hann hefði lifað svo af æfina, að
fá aldrei að sjá hana. Það fór hrollur um hann er hann hugsaði
til ef svo hefði farið. Hann hafði ekki þekkt hana nema stutta
stund, en samt fann hann, að hún var öðru vísi en allar aðrar
ungar stúlkur. Hann var hugsjónamaður og hugsjón hans hafði
ræst þar sem Anna var.
Hann lagðist á hnén við hliðina á henni, dálítið feimnislega.
Tók um báðar hendur hennar.
„Má ég ekki orna þér á höndunum, Anna?“ sagði hann og
honum fannst sjálfum hreimurinn í röddinni vera óeðlilegur og
hrjúfur.
kvöldvökunni
C Sut-mtgki
TARZAN
Kona nokkur sat til borðs
með frægum lækni, og þótti
sem hún mætti til að hefja um-
ræður við hann um málefni er
hann hefði áhuga fyrir.
„Segið mér,“ mælti hún, „eg
sé það í blöðunum, að um þess-
ar mundir séu alltof margir
læknar starfandi. En yðar
sjúklingar halda náttúrlega
tryggð við yður, þrátt fyrir
samkeppnina?“
„Já,“ svaraði hann fullviss-
andi og brosti, „allt til dauð-
ans“.
•
Tvær rosknar eiginkonur
fóru með mönnum sínum á
veitingahús til miðdegisverðar,
og áður en sest var til borðs
gengu þær í snyrtiherbergi
kvenna í forsalnum, og dyftu
andlit sín fyrir framan sama
spegilinn. Þegar önnur var að
dyfta sig og hressa upp á útlit-
ið, varð henni að orði:
„Áreiðanlega er spegillinn
bezti vinur konunnar.“
„Þú meinar æskunnar,“ sagði
hin og andvarpaði lítið eitt, en
báðar hörfuðu þær eins og ó-
sjálfrátt frá speglinum.
•
Maður nokkur kom inn á bar
í London og bað barþjónimi
að blanda sér sex Martini, og
raða þeim á borðið fyrir fram-
an sig. Þegar því var lokið og
maðurinn hafði borgað, hellti
hann í sig úr glasi númer 2,
síðan 3, 4 og 5, en sneri svo frá
barnum.
Þjónninn, sem hafði sitt hvað
séð af drykkjusiðum manna,
undraðist þetta og sagði:
„Þér eigið tvö glös eftir.“
„Þér megið drekka úr þeim,“
sagði maðurinn. „Eg bragða
aldrei á fyrsta glasinu, vegna
þess að mér þykir Martini vont
á bragðið, og því sjötta leifi eg
til þess að fá ekki höfuðverk.“
®
Ferðamaður nokkur kom til
Italíu í fyrsta sinn, en vildi svo
sem sýna að hann væri ekki
svo grænn í landsháttum og
málinu. Þegar hann kom inn á
veitingahús, bað hann um vín-
seðilinn, renndi augunum yfir
hann, og athugaði nöfnin á vín-
tegundunum. Loks benti hann
þjóninum og sagði: „Látið mig
hafa eina ílösku af Bernozza
VerciHi.....“
„Því maður ekki hægt,“
svaraði þjónninn kurteislega.
„Það er nefnilega sjálfur veit-
ingamaðurinn1
1980
Þegar Olga drottning sá þetta,
jreyndi hún enn að gera tilraun til
að komast undan.
-tzís:
Þetta var þó unnið fyrir gýg,
Tarzan var nú á:næstu grösum og
náði henni.
Þegar Olga kom fyrir hornið á
kofa eiiiúm, var Tarzan þar fyrir og
greip hana.
ZJZ1.W/7
Hann gerði sér lítið fyrir, fleygði
henni yfir öxlina og hljóp af
með hana.