Vísir - 11.01.1956, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 11. janúar 1956.
Hrndu aföut
til wn!
færið gengið henni úr greipum. Og reyndar — hún varð að
taka tillit til svo margs — meðal annars til Eloise — hvernig
mundi fara fyrir henni, ef sannleikurinn kæmi í ljós?
Og mundi Cyril nokkurntíma geta skilið hvers vegna John
Trevell mundi rísa öndverður og neita um samþykki til að Cyril
giftist henni. Jafnvel þó að hann tryði hinu allra versta uni
hana, mundi hann ekki nota sér leyndarmál hennar til að
eyðileggja alla framtíð hennar? Hann hafði lofað, að hannj
skyldi aldrei láta það fara lengra, þetta sem hann vissi um).
ihana. Þetta hringsnerist allt í hÖfðinu á henni, og hana langaði,
xnest til að hrópa hátt og segja alla söguna. En hún gerði það
ekki — hún gat ekki fengið af sér að segja eitt einasta orð.
Það var Cyril, sem rauf þögnina. Hann horfði forviða á
hana og sagði: „.... hvað gengur að þér, Anna? Ég hef aldreii
séð þig svona einkennilega fyrr.“ '
,,Það.... það var ekkert,“ svaraði hún. „Það var bara....
eg varð svo glöð að sjá þig aftur, og svo brá mér svo mikið,
við. Þegar ég heyrði þetta um erfðaskrána. Það lá við að ég
fengi taugabyltu.“
„Sama segi ég,“ sagði hann ergilegur. „Ekki svo að skilja
að það skipti nokkru máli. Þetta er eins og ég segi — úr því
að frænka þín er gift John Tx-evell, ætti að verða auðvelt að
koma þessu fram.... “
Cyril brosti til hennar og faðmaði hana aftur. Hún hallaðist
upp að brjósti hans, og með lokuð augun hugsaði hún með sér:
í>að er hægt að bjarga þessu við, það verður að.... /
En Anna var ofboðslega hrædd, henni fannst sem köld hönd
hefði tekið um hjartað í henni. Hún hugsaði með sér: Ég verð,
að hitta Eloise í kvöld —• ef einhver misklíð verður út af þessu >
þá er hún skyldug til að hjálpa mér. |
„Þú titrar, elskan mín!“ sagði hann órólegur. „Ég finn að
þú skelfur í faðminum á mér. Hefur eitthvað gert þig skelkaða
— er það eitthvað sem snerth’ giftinguna okkar?'1
„Ég er hrædd um að John Trevell hafi ekki sérlega mikið
álit á mér,“ svaraði hún mjórri, veikri röddu.
Hann leit forviða á hana.
„Hann er þá ekki með öllum mjalla, ef hann.er ekki hrifinn
af þér,“ sagði hann. „En það er kannske af því, að svo vill til að
þið eruð tengd. Ættingjar fá stundum svo hlægilegar hugmyndir
um, að þeim hljóti að vera í nöp hvorum við aðra. En þó hon-
um falli ekki við þig þá er engin ástæða til að hann reyni að
hindra hjónaband okkar fyrir því. Hann yrði að hafa einhverjar
alvarlegar ástæður ef hann reyndi það."
Að sjálfsögðu hefði Anna átt að segja honum allan sannleik-
ann, og það munaði minnstu að hún gerði það, en þá kom ein-
hver aðvífandi inn í skrifstofuna. Það var Jackson, skrifstofu-
stjórinn. Hann rækti sig' og stóð og horfði agndofa á þau, og fór
svo að tvístíga.
Cyril sleppti Önnu og fór að hlæja, en hann roðnaði um leið.
„Þetta er alyeg eins og það á að vera, Jackon. Ungfrú Carr-
íngton og ég erum trúlofuð og ætlum að giftast bráðum."
Jackson lúkaði en rétti svo fram höndina. Hann vissi ekki
hvers krafist væri af honum undir þessum kringumstæðum.
Ræskti sig aftur, og það var einskonar vælutónn í hljóðinu, sem
kom upp úr barkanum á honum.
„Ég óska yður hjartanlega til hamingju," sagði hann. „Óska
ykkur báðum innilega til hamingju, og að gæfan fylgi ykkur.“
En það var fjarri því að hann sýndist vera ánægður með þessa
rás viðburðanna. Úr augnaráði hans mátti lesa: Æ, mikil hörm-
ung! Ungi Redwood og vélritunarstúlka! Þetta er fyrir neðan
allar hellur — ég er viss um að það hefði aldrei komið fyrir,
ef hann faðir hans hefði verið lifandi!
Honum finnst ég sjálfsagt ekki nærri nógu góð handa Cyril,
hugsaði Anna með sér. Og það er ég kannske ekki heldur, en
ég ætla nú að verða konan hans samt.
Cyril virtist vera óvenjulega önnum kafinn það sem eftir
var dagsins.
„Nú verð ég að láta hendur standa fram úr ermum," sagði
hann nokkru síðar um daginn, þegar hann stóð við skrifborðið
hjá Önnu. Hami kreppti hnefana og aldrei þessu vant komu
hrukkur í andlitið á honum. „Því miður hef ég aðeins látið
eins og ég væri að vinna, fram að þessu, og ég hef ekki gert
mér grein fyrir ábyrgðinni, sem fylgir þessu. Það var alltaf
faðir minn, sem allt hvíldi á, skilurðu. En nú....“ sagði hann
og rómurinn lækkaði. „Nú verð ég að vinna margfalt meira
en áður,“ hélt hann áfram eftir augnablik. ,,Ég veit vel að
keppinautarnir eru alltaf á höttunum og reyna að krækja í
beztu skiptavinina okkar núna, þegar faðir minn er fallinn frá,
og ég — nýgræðingurinn — tekinn við. En ég skal sýna þeim,
að það er til lítils að gera sér vonir um, að þeir geti snúið á
mig. Redwood & Son skal verða stjórnað eins vel í framtíðinni
og áður var. Ég.. .. ég hef eiginlega ekki skilið fyrr en nú hve
mikils virði þetta gamla fyrirtæki er mér.“
Anna greip í höndina á honum.
„Og ég veit að þér tekst það, Cyril. Það hlýtur að ganga vel
— með þeim eldmóði og dugnaði sem þú býr yfir."
„Það er fallega gert af þér að hugsa þannig," sagði hann
blítt. Hann settist á brúnina á skrifborðinu og tók utan um
granna fingur hennar. „Mér er svo miltils virði að þú segist hafa
traust á mér. Ég held ekki að nokkrum nlahni sé möguiegt að
vinna nokkurt verk vel, nema að kona sé nærri honum, sem
treystir honum. En,“ sagði íiann.og þrýsti fastar að héndi hehnar,
„þú mátt eiga von á að ég vanræki þig hræðilega, þangað til ég
hef lokið við að setja mig inn í allt, sem snertir fyrirtækið."
„Það skiftir engu. máli," sagði hún.
Hann laut hægt niður að henni og kyssti hana.
„Vitanlega skiftir það máli fyrir þig, elskan mín. Og það
skiftir ótrúlega miklu máli fyrir mig, að fá að vera sem mest
með þér — en þetta verður nú að vera svona samt. Núna fyrst
um sinn verður vinnan að ganga fyrir öllu öðru.“ Hann hnyklaði
brúnirnar og bætti við: „Þú mátt ekki reiðast mér þó ég segi
þetta. Ég vil aðeins vera hreinskilinn."
Hún stóð upp og varir hennar snertu ennið á- honum.
„Ég vil að þú látir starfið ganga fyrir öðru, Cyril."
Hún sagði þetta svo hugrökk og á þessari stundu ímyndaði
hún sér, að hún segði það í fullri alvöru. Starfið átti alltaf að
sitja í fyrirrúmi. Það er býsna auðvelt að segja það, en stund-
um getur manni reynst erfitt að finnast það.
„Við skulum fara út og fá okkur eitthvað að borða,“ sagði
hann, „og svo vona ég að þú takir mér það ekki illa upp að
ég flýti mér á skrifstofuna á eftir. Jackson kemur líka til baka
á skrifstofuna eftir miðdegisverð. Það er svo margt, sem hefur
safnast fyrir meðan ég var að heiman, og sem ekki má bíðia
lengur, og Jackson drap á það í dag, að ef til vill væri þörf á
að breyta verkaskiftingimni hjá fólkinu. Mér finnst það skyn-
samleg tillaga. Þér þykir vonandi ekki miður að ég fari frá
þér undir eins og við höfum borðað."
„Auðvitað ekki, Cyril," sagði hún. En þó var þetta nú í
fyrsta skifti í langan tíma, sem hann var heima! Hún hafði svo
oft reynt að gera sér í hugarlund hvernig það mundi verða,
fyrsta kvöldið eftir að hann kæmi heim — hún hafði hugsað
það út í æsar. Hann mundi fylgja henni upp í litla kvisther-
bergið hennar. En einmitt það kvöldið stóð henni alveg á sama
um að þetta var lítið kvistherbergi. Þau gátu fundið að þau
C & StiPMUfká
TARZAN -
Á kvöldvjjkunni
Ungur ameríkumaður stóð
fyrir réttinum ákærður fyrir .
þjófnað, og líkamsárás. Við
réttarhöldin kom í ljós að hann
var sonur háttsetts manns í
rannsóknarlögreglunni er eink-
um hafði með að gera afbrot
unglinga. Þá spurði dómarinn
unga manninn:
„Hvernig getur staðið á því,
að þér, sem eruð sonur þessa
mæta og duglega rannsóknar-
lögreglumanns, skulu vera
kominn út á glæpabrautina?"
„Eg veit það ekki," svaraði
ungi maðurinn, en bætti svo
við: „Kannski er það þó af því,
að í hvert skipti sem eg kom
til pabba og bað hann um ráð-
leggingar og heilræði, sagði
hann alltaf: „Einhvemtíma
síðar. Eg hef engan tíma núna.“
•
Síðasta gullkorn Churchills:
„Um leið og maður vill vernda
málfrelsið, verður maður að
vera tilbúinn að umbera alla
vitleysuna sem sögð er.“
•
Eftir að hinn frægi málari
Picasso var orðinn auðugur,
kunni hann að vísu að meta gildi
peninganna, en sá þó líka
skuggahliðarnar við það að
hafa of mikil fjárráð. Hann
segir:
„Peningamir eru tvíeggjað
vopn. Þeir afla manni fjarskra
margra ómerkilegra vina, en
einnig merkra óvina."
•
Fegurðai’sérfræðingurinn var
í húsnæðishraki, og dag einn
hengdi hann eftirfarandi aug-
lýsingu upp á vegginn í biðstofu
sinni:
„Skal láta í té þrjú ný nef,
hverjum þeim sem útvegar mér
íbúð.“
•
Pólverjar tveh’ stóðu fyrir
alþýðudómstólnum. Annar var
sýknaður, en hinn dæmdur. Um
leið og sá sýknaði var leiddur
út tókst honum að spyrja hinn
dæmda:
„Hvern skollann höfðu þeir
upp úr þér, sem þú varst dæmd-
ur fyrir?"
„Eg játaði að eg hefði keypt
smjör á svörtum markaði á
hernámsárum nazista.“
„Bölvaður asni varstu áð
viðurlcenna það.“
„Eg gat ekki annað. Það var
einmitt dómarinn, sem hafði
selt mér smjörið."
mm
Tarzan og Evans höfðu nú fengið
ágætan útbúnað hjá Wabulimönnum
og lögðu af stað til vesturstrandar-
innar með fanga sinn.
Þetta var hið erfiðasta ferðalag um
fenskóga og mjög þreytandi.
Þau ferðuðust í marga daga og
komust loks til stöðvarinnar Narut
við Okanofljót..
Þetta var mjög afskekktur staður.