Vísir - 16.01.1956, Page 10

10
vlsm
Mánudaginn 16. janúar 1956
Hm4u afitur
tii iníh!
Eloise. Hann hlýtur að vera öruggur um, að ég segi satt. Hann
mundi ekki geta trúað öðru.“
Eloise andvarpaði. „Þú ert svo ung, Anna,“ sagði hún. „Karl-
mennirnir eru nú svona. Ég fyrir mitt leyti hef alltaf verið á
l>eirri. skoðun, að því meira sem maðurinn elskar konuna, því
fremur hætti honum til að trúa illu um hana. Það kann að
þykja skrítið, en svona er það samt. Kannske stafar það af því,
að maður gerir meira en. vert er, úr þeim sem maður elskar.
Saklaus hliðarhopp verða að stórsynd. En ég vona, þín vegna,
að pilturinn þinn trúi því, sem þú segir honum. Ég segi þér
satt, að ekki langar mig til að fara að bera vitni frammi fyrir
honum.“
i !
Anna flýtti sér beint heim eftir að hún skildi við Eloise.
Aðra stundina var hún óróleg og hrædd, en hina fokreið yfir
því, sem Eloise hafði sagt — að Cyril mundi kannske ekki
trúa henni. Eloise hafði meira að segja gefið í skyn, að Cyril
mundi kannske ekki trúa henni sjálfri, þó hún játaði fyrir
honum syndir sínar.
Því heitar sem maður elskar, því blindar trúir maður á
þann sem maður elskar, hugsaði hún með sjálfri sér. Eloise
virtist álita að það væri þvert á móti. En ég trúi ekki því sem
hún segir, hugsaði Anna með sér. Hún er svo beisk og hugsjónir
haiaar eru bliknaðar, ef hún hefur þá nokkurntíma átt nokkra
hugsjónir. Mér þykir vænt um, að ég er ekkert lík henni! Ég
er svo sæl, að vita að Cyril stendur við hliðina á mér, hvað svo
sem fyrir kann að koma. Hann trúir því ekki, ef hann elskar
mig.
Hún var þreytt þegar hún kom upp í herbergið sitt. Hún
dróst upp stigana. Kalt var inni, svo að hún kveikti á gasofn-
inum. Svo fór hún að hugsa um, hvernig hún hafði haldið að
þetta kvöld mundi verða — fyrsta kvöld Cyrils heima í Eng-
landi eftir heimkomuna að sunnan. Það var auðvitað flónska
að fara að gráta, en hún gat ekki stilt sig um það. Hún var
þreytt, einmanna og hrædd. Og hún óskaði innilega, að hún
hefði ekki farið heim til Eloise í dag.
Cyril sást ekki í skrifstofunni morguninn eftir. Þegar klukk-
an var orðin hálftólf var.ekki aðeins Anna orðin kvíðin, heldur
hitt fólkið líka. Til dæmis ungfrú Tomkins, sem fyrrum hafði
verið einkaritari gamla Redv/oods og vann nú fyrir son hans,
„Þetta er einkennilegt," sagði hún við Önnu. „Hann hefur
ekki einu sinni símað, til að láta vita að hann hafi tafist. Það
er svo margt hérna, sem hann þurfti að sinna. Hann sagði í gær-
kvöldi, að hann mundi ekki koma síðar en klukkan níu, og
að ég yrði að vera viðbúin að skrifa fyrir hann. En nú er klukk-
an bráðum tólf, og ekki bólar á honum ennþá. Er það ekki
skrítið?“ ,
Jú, Anna gat ekki neitað því. Hún horfði á ritvélina og
skrifaði svo nokkur orð út í bláinn. Hana langaði ekkert til að
ræða við ungfrú Tomkins um ástæðuna til þess að Cyril kæmi
ekki. Hún vildi ekki ræða það mál við neinn. Hún var óróleg,
hún var beinlínis hrædd. Hvað gat hafa komið fyrir? Einhver
skýring hlaut að vera til á því, að hann hafði ekki komið.
Og hvað sem öðru leið þá fannst henni skrítið, að hann skyldi
ekki hafa haft hugsun á að síma til hennar, að minnsta kosti.
Hún hafði ekki séð hann síðah daginn áður, að hann fylgdi
henni að strætisvagninum eftir að þau höfðu borðað.' Henni
leið illa.
Henni varð ekki hughægra við þær upþlýsingar, sem ungfrú
Tomkins hafði gefið henni: að hún hefði hring't oftar en einu
sinni heim til Cyrils um morguninn, og' þjónninn vissi ekki
betur en að hann hefði ætlað beint á skrifstofuna.
„Hann er kannske í einhverjum erindagerðum í sambandi við
fráfall föður síns,“ sagði Jackson, ,,En mér finnst skrítið að
hann iskyldi ekki minnast neitt á það við mig í gærkvöldi,
Klukkan var orðin ellefu þegar við fórum héðan.“
„Ég vona að hann hafi ekki lent í bifreiðaslysi/1 sagði ungfrú
Tomkins.
„Það vonar maður,“ sagði Jackson, „en mér er sagt að hann
aki talsvert ógætilega þegar hann situr við stýrið.“
Anna óskaði þess með sjálfri sér að þau hættu þessu skrafi.
Hana langaði til að hljóða. Hún hafði sjálf hugsað sér þann
möguleika, að Cyril hefði orðið fyrir bifreiðaslysi, en hafði
eftir beztu getu reynt að vísa þeim möguleika á bug. Það
var óhugsanlegt. Cyril mundi koma þá og þegar.
Hún var að skrifa texta að auglýsingu, en gerði hverja vill-
una eftir aðra. Fingurnir voru svo stirðir og kaldir, að hún varð
að teygja hendurnar að gasofninum til að hlýja þá. Og þó var
alls ekki kalt í veðri.
Cyril var ekki kominn þegar að matarhléinu. Ungfrú Tomkins
símaði enn einu sinni heim til hans, en árangurslaust eins og
fyrr.
„Þetta fer að verða dularfullt/1 sagði hún er hún tíndi saman
blöðin á skrifborðinu sínu og lagði þau í hrúgu. „Ég mundi
ekki fara út að borða ef ekki stæði svo á, að ég á að hitta hana
systur mína, sem er komin inn í borgina, til að verzla. Ætlið
þér að verða samferða, ungfrú Carrington?“
Anna hristi höfuðið. Hún vissi að sér mundi verða ómögulegt
að koma niður nokkrum matarbita.
Ungfrú Tomkins fltti sér fram í fatageymsluna. Anna horfði
á eftir henni þegar hún fór, og lá við að hún öfundaði hana.
Vitanlega var ungfrú Tomkins órótt líka, út af því að Cyril
skyldi ekki koma, en það var ópersónulegt hjá henni. Það snerti
hana og fannst fæturnir kikna úndir sér þegár hún stóð upp.
Hún bað Bill, sendilinn, um að ná í te handa sér. En þegar hun
fékk það gat hún varla komið því niðui’.
Klultkan var orðin korter yfír hálftvö. Hún var ein í skrif-
stofunni og hnipraði sig í gluggakistunni. og' horfði yfir mann-
fjöldan niðri á götumii. Þá kom hann allt í einu þjótandi. Æddi
gegnum fremri skrifstofuna og inn til sín án þess að segja orð
eða líta á hana. Hún sá aðeins á fölu andlitinu, hörkulegum
svip, bregða fyrir. Hann var berhöfðaður 'og hárið var úfið.
Hann hlýtur að hafa orðið fyrir einhverju áfalli, hugsaði hún
með sér. Hún hoppaði niður úr gluggakistunni og bjóst til að
elta hann inn.og hugsaði með sér: Hann liefur aúðvitað ekki
tekið eftir mér annars hefði hann heilsað mér.!
„Cyril!“ kallaði hún. „Cyril! Hvað hefur komið fyrir? Við
höfum verið svo áhyggjufull....“
Um leið og hann var að hverfa inn úr dyrunum leit hami
við og starði á hana. -
„Jæja,“ sagði hami. „Svo að þú hefur verið óróleg?“
Cyril horfði á hana meðan hann sagði þetta, og þó fannst
henni líkast og hann horfði ekki á hana, heldur gegnum hana —•
á aðra manneskju, sem ætti sök á fölvanum i andlitinu á honum
og kuldanum og'vonbrigðunum, sem spegluðust í augun.um á
honum.
Hún gekk hægt til hans og' rétti hikandi frani hendumar.
„Elsku Cyril — hvað gengur að þér? Hefurðu lent í slysi—-
bifreiðaárekstri?“
Allt í einu kastaði hann höfði og fór að hlæja. En það var
engin gleði í þeim hlátri, hann vai- ískaldm-, svo að hrollur fór
um hana.
„Þú hefur sannarlega rétt fyrir þér/! sagði hann hásum
kvoldvökunni
Smælki. .. .............
Skoti nokkur hafði lengi haft
augastað á konuefni, en áður
en hann tók endanlega ákvörð-
un að biðja hennar, vildi hann
ganga úr skugga um hvort hún
væri sparsöm eða sóunarsöm.
Og kvöld nokkurt þegar þau
voru úti á gangi, spurði hann:
„Lest þú nokkurn tíma í rúm
inu lengi fram eftir?“
„Já, það kemur fyrir,“ svar-
aði hún, „en aðeins þegar
tunglskin er.“
Þrem vikum síðar voru þau
gift.
Rithöfundur nokkur var
spurður, hver væri helzta uppi-
staðan í bókum hans.
„Ástin, vinir mínir,“ svaraði
hann. „Ástin hefir verið uppi-
staðan í sjálfu mannlífinu síð-
ustu þúsund árin og heldur á-
reiðanlega áfram að vera það
næstu þúsund ár.“
•
Veggurinn milli hótelher-
bergjanna var þunnur og því
hljóðbært á milli. Gesturinn
gat ekki komizt hjá því að
heyra kvenmannsgrát hinum
megin við þilið, né heldur er
hranaleg kvenmarmsrödd
spurði:
„Af hverju ertu eiginlega að
kjökra?“
„Uhu-u-u-u-u ....“
Það var eina svarið sem hann
fékk, og hélt hann þá áfram:
„Það þýðh' ekkert fyrir þig
að vera að þessu orgi, það hrær-
ir mig ekki minnstu vitund."
. „Uhu-u-u-u-u .... það er
nú einmitt út af því sem eg er
að gráta.“
Kristófer litli var í boði hjá
kunningja sínum, og var þeim
borinn ís og ískökur. Hámaði
Kristófer þegar í sig ísinn sinn,
en rétt í því brá kunningi hans
sér út úr stofunni, og notaði
Kristófer þá tækifærið, og borð-
aði einnig ís og ískökux- kunn-
mgjans. Þá kom frúin inn og
þótti þetta heldur vel að verið
hjá Kristófer, og sagði að það
hefði ekki verið ætlunin að
hann æti líka ís sonar.síns, „Þú
ert búinn að borða þinn ís,
Kristófer. Þú átt ekki líka að
borða ís Jónasar.“
„En þetta var ekki ís Jónas-
ar,“ sagði Kristófer,— eg borð-
aði hann fyrst, svo að þetta var
minn.“
C £ ÉMPrmepká
TARZAPy
mm

Aþamaðurinn, sem reiddist hinni
ruddalegu framkomu mannsins,
stökk á fætur.
Leiknum er lokið, sagði hann um
leið og hann sló fjandmanna‘sinn. .
Hafnarflækingurinn hrökklaðist
aftui- á bak og dró upp jmíf.
— Þvert á móti,
Leikurinn. er einmitt
sagði' hann. -
að byi'ja. :.t