Vísir - 02.02.1956, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 2. febrúar 1956
VÍSIR
Hw4u afíur
tíl ptíhf
40
dit
arAttqa
E FTI R
JENNIFER
AMES
Hun hló og Andrews ofursti reyndi að sýnast móðgaður, þó
að því færi fjærri. Það var glettni í bláum augunum á honum.
„Þú ert béaður prakkari Nina,“ sagði hann svo. „Ég hefði
gamair af að snúa þig úr hálsliðunum.“
„Karlmönnunum líst alltaf bezt á þær, sem þá langar mest til
að snúa úr hálsliðunum,” sagði Dirk og hló.
Hann bað þjóninn um að koma tvo stóla í viðbót. Og innan
skamms bauð ofurstinn Önnu í dans. Nina og Dirk sátu and-
spænis hvort öðru við borðið. Hann lyfti glasinu.
„Skál Nina — og þakka þér fyrir,“ sagði hann.
1 „Er það hún Amia, sem þú hefur í huga?“ spurði hún.
Hann kinkaði kolli.
„Já, ég held að lækningin ætli að takast ágætlega. Að
minnsta kosti verð ég að óska þér imiilega til hamingju með
kjólinn, sem þú lést hana fá sér fyrir kvöldið.“
Hún roðnaði af gleði og reyndi að malda í móinn.
„Hvers vegna óskar þú mér til hamingju?1* j
Hann hló innilega.
■ „Ég sá að þú. hafðir haft hönd í bagga, Nina!' Þér B-regst aldrei
smekkvisin, þegar um fatnað er að raeða, goða mín!“
Þau’horfðu'bæSr á Önnu, sem: dansáðí frámhjá borðinu I þess-
ua svifum, við Andre.w.s. oíurstá. Gfseíii; kjóffinji samræœdist
svo vel rauða biænum á. hárinu. Hún- vii'tist' ekki aðéins
miklu fallegri en venjiilega, en kjóllinn- gaf 'þenni' líká- þokka,
svo-að'.hún skar sig úr öllum fjöídánum: Dii'k horíði íengúr &
hana en Nina, en.hún íór að horfa á. feann í staðinn. Eftir
stutta stund>. dró.-hún djúpt. andann-: cg sagSk
„Heyrðir— þú'ert'-varla að verða ástfangirm af henni, Dirk?“
Haxtn- leit-spöggt til-'.hénsiar:
„Ekkert' bull, Nina! Getur. manni: ekki fallið vef við mi'ga
stúlku. án. þess. aS-verðajásííarigirmi af' beanáj?H'
„Ég. veit ekki,“ sagði Nina lágt. „ÞaS e*. erfitt-. að segja- hxax
vinarfeelið- endar. og. ásíin: byrjar."
,»Ea annarSj" sagði- hann> „jmsádi. þaS • skipte nokkra máÉl þó
svo væri? Ég hef verio — eða imynda mér aB. ég hafi verið- —
ástíansinn í .mörgum áður, en. það hefúr aldrei orðið að' gaghiv"
Hún svaraði ek-ki og hannFiélt áfraœ; .gfcafttrr
„Hverj.u skiptir þó að ég yrði á'stfánginn. af 'henni, Niea?"'
Þau þögðu' uffi.stúnd’.og'nú sá-hann:-sér' tal miMllEr furðu að
iár voru í augunum. á- hennL
■ „H-vaSigengur að'þér,-.Nina?-“ spurði Jaom oróifegur.
„EMki neití/* svaráði'- M»: létt. „Þeita er vist' reyknum aö'
kenna. En-.nú-ánilum' við-dansa,'. Ðirk, Þetta er. svo íailegt iag,
sem-þéi»":e®u að iei!ía.‘f'
Seinna'- um kvölðið,- þegar Andrews ofúrstr vavaS^aira Benni
hekn. i einkabílhum- sín'um, snerá. hann sér .að fienni og sagði
rólega:
„Jæjá, það vgr þá';hann?“
Húh'hrökk við’. ílún haíðr vefíS hugék
„Hvað áttu-Við,- Biihks?**' épúrði: Kúm til'- áð:' 'feíja- sv-afáð;
Háhn' brósti' þreytálega'.
„Þáð' ér liMegá5 e'iris Éö-lt'- að; maðtn? vi@ IB&eftx- æíáfer á sem
Scéþpinaut. Ég héf aKáf funðið, a® þ&.imujd&f vdfa ástfEtftgin i
af einhverjum, Nina, en mér hafði aldrei dottið í hug að það
væri Lockhart.“
Hún hefði ef til vill getað gert tilraim til að neita, en hún
hirti ekki um það. Hún andvarpaði og hallaði sér aftur í sætinu.
„Ég er flón,“ sagði hún með beiskju. „Það er svo fráleit
heimska að elska hann.“
Hann tók vindling úr hylkinu og kveikti í. Hendurnar skulfú
lítið eitt.
„Nei, alls ekki“
„Það er einkennilegt,** sagði Binks, „að maður eins og hann,
sem þykist þekkja kvenfólkið út í æsar, skuli ekki skilja þetta.“
„Hann vill kannske ekki skilja það,“ svaraði hún æðrulaust.
„Karlmenn skilja aldrei það, sem þeir vilja ekki skilja Binks.“
„Heldurðu þá að honum sé alveg sama um þig?“ sagði hann
æstur. „Það er mér alveg óskiljanlegt.*1
Hún rétti fram hyítar hendurnar og snerti við honum.
„Goði, gamli Biriks,“ sagði hún rólega. „Mér er svo mikil
huggun að því að þér skuli þykja vænt um mig. Hvernig gatstu
getið þér til um þetta?“
„Það er engin furða þó maður geti getið sér þess til, þegar
svo stendur á að maður er ástfanginn af konunni, sem á hlut að
máli,“ svaraði hann rólega.
„En Binks....“ sagði hún, og það var auðheyrt á röddinni að
hún barðist við grátinn.
„Heyrðu Nina,“ sagði hann. „Ég ætla mér ekki að sitja hjá og
horfa á þig eyða æfinni í tilgangslausa, ófrjóa ást. Ég er orðinn
leiður á að vera ekki nema kunningi þinn. Ég er ekki jafn ungur
og Lockhart og lít ekki eins vel út, en ég elska þig samt. Skiptir
það við engu máli?“
„Jú, vissulega, Binks,“ sagði hún. „En talaðu ekki um þetta
í kvöld, góði minn! Ég er svo þreytt.... svo þreytt!“
Hún lagði aftur augun og leit upp aftur von bráðar. Því að
það var ekki alvörugefið og þreytulegt andlit Binks, sem hún sá
í huganum, heldur Anna — að dansa við Dirk. — Anna, í græna
kjólnum dásamlega, sem'Nina hafði sjálf valið handa henni....
„Binks,“ sagði.hún, „ástin er eins og sjúkdómur, þungur og
þjáandi sjúkdómur.“
„Bull!“ hreytti hann út úr sér. „Ástin er því aðeins sjúk-
dómur að iriaður. geff henni lausan tauminn. Þegar þér hefur
skilist í eitt skípti fýrir.öll, að tilfinningar. þínar eru tilgangs-
lausar, ætídr þú 'að-útrýma þeim. En í staðinn gerír þetta.róm-
antisSa- kvenfólk. 'ekkért til að lækna sig. Það rígheldur því
meir í ástina því v.oftlöusari sem hún er. Ég els-ka þig,.Nina, en í
Á kvöldvökunnt
Smælki. .. .« «« •« «• •#■«
Jarlinn af Airlie bauð ný«
lega veðhlaupakónginum
franska, Marcell Boussac, á-
samt tíu öðrum þekktum Frökk'
um, að skjóta akurhænur á
landareign sinni, Cortachy |
Skotlandi.
— Og auðvitað megið þéö
hafa yðar eigin bysu með yður„
sagði jarlinn, þegar hann ávarjf
aði Boussac.
• —• Þakka yður fyrir, sagðl
Bousac. — Og má eg þá líks
koma með eldasveininn minn.?/
• ; I*
Hinn frægi filmkonungulý
Hans Albers, vinnur nú að nýrri
mynd; sem heitir „Apaleikhús-
ið“. Þar leikur einnig þaultam-
inn sjimpans.
Dag nokkurn, meðan verið
var að taka myndina, kom
þekktur kvikmyndagagnrýn-
andi í Berlín í kvikmyndaverið,
Þegar hann hafði litast um,
sagði hann við Hans Albers:
•— Hver er það í raun og veru.
sem leikur aðalhlutverkið A
„ Apaleikhúsinu ? “
•— Ja, ætli maðrir verði ekkl
að segja, að það sé sjimpansinn,
sagði Albers.
— Ó, guði sé lof sagði kvik-
mvndagagnrýnandinn. — Loks-
ins fær maður að sjá nýtt and-
lit í þýzkri kvikmynl.
| j
Það skeði eitt sinn á konsert
hjá sjálfum Rúbinstein, að
harm hafði á söngskránni nokk-
ur létt torivérk eftir lítt þekkt
tónskáld.
A3‘ hljómleikunum loknum.
sagði eirrn af vinum hans við
bann:
—- Segðu mér, Arthur, hvem-
ig stená.ur á" því, sð þú leikur
ekki eriigöngu tónverk eftir
þá heíriisfrægu?
— Kæri vin, sagði Rúbín-
'stein hlæjandi. — Hefirðtt
nckkurntírná þekkt húsameíst-
araýsem byggðl ein'ungis dóm-
'kirkjur? • j'
straaL
srWfWrwrWrwrVryrV'rWrwrí^rwr!Vrw^wKrV*Wr*Wl,'W)vrwrwrvrwrvrwrwrwrV!,VV,,Wrvrvrwrwrvrhfwrvrvrwrwrwrvr%

HALLTW.MBD CAHTíOUB'
LYTOHIS NAW£&MU:
g/6Hr,Mt ~Nj WHQ
MAA/TJS-im PJ?jm£££

Oopi. JO.a, »'dertt» UKÍ Bii'rpUgBii, Jnc.—Ta\_U*«.XJ.B. P
Dlstr. by Unlted Feature SynöicatA*.
r. <e
Loks komust þeir að fljótinu og
fear var bolurinn skilinn eftir.
Hall enriri sér að. rnönnum sínum
og sagði: — Hver vill fá þau íorrétt-
indi að fleyta þessu tró niður íljótið.
Það varð þögn meðal mannanna.
En því næst gekk foringi þeirra
íram og sagði:
— Þú ■ getur ekki neytt neinn tít
þess að láta krókódilinn. mikla étu
...í. Ui~.