Vísir - 23.03.1956, Page 10

10
VISI'R
Föstudaginn 23. rnarz 1956,
<♦
ct
(•
(•
<•
(•
(•
<•
(•
(•
m
(•
(•
7nsre&d
£hai*(eá:
m
f'rffraun
áAtarínnar

8. KAFLI.
Þegar ég opnað íbúðina, sat Kata frænlia við ariniim á
inorgunkjól með nálar í hárinu. Hún hafði tebakka á borðinu
við hliðina á sér og dagblað í hendinni. Hún flýtti sér að því
að böggla saman blaðið og stakk því aftur fyrir svæfilinn,
sem hún hafði við bakið. Ég horfði forviða á hana.... og rauðir
blettir komu á kinnar hennar.
„Jæja, skemmtir þú þér vel í kvöld, vina?“ spurði hún í
flýti.
Ég kinkaði kolli. Hvers vegna hafði hún falið blaðið? Ég hafði
sem snöggvast séð það, en ég sá þó, að það var ekki blaðið, sem
við keyptum. Það leit alls ekki út eins og Lundúnablað. Það
Jíktist miklu fremur vikublaðinu frá Cormvall, sem ég var vön
®ð fara í gegnum í leit að fréttum um Mark. Hafði Kata frænka
verið áskrifandi að því síðan Mabel Smith dó? Ef svo var, hvers
vegna var hún þá að fela það fyrir mér?
„Hvað varst þú að lesa?“ spurði ég hispurslaust.
„Það var ekki neitt! En hvað kjóllinn fer þér vel! Richard
hlýtur að hafa hrósað þér fyrir hann.“
„Hann sagði, að ég væri yndisleg,“ mælti ég fjarhuga.
„Var það allt og sumt? Sagði hann ekkert annað? Ekkert
persónulegra?“
„Hann bað mig um að giftast sér, ef það er það, sem þú
átt við!“
lvÞað máttu eiga, að þú ert miklu skynsamari en þú læzt
vera,“ mælti Kata frænka og var auðsjáanlega hin ánægðasta.
„Þú hefur farið mjög kænlega að þessum manni.“
Ég hristi höfuðið.
„Ónei, ekki var það. Ég er alls ekkert kæn, og ef ég hefði
verið það, á þann hátt, sem þú átt við, myndi ég hafa sagt já,
ég þakka, og ákveðið brúðkaupsdaginn á stundinni.“
„Hvað á þetta að þýða? Þú hefur þó ekki verið svo vitlaus
að hryggbrjóta hann, barn?“
„Ég féllst á að íhuga málið og svara honum síðar. Ekki svo
að skilja, að það hafi neina þýðingu, — ég get ekki gifzt honum,“
sagði ég þreytulega.
< „Þú getur elski gifzt honum? Hvaða vitleysa er þetta? Þú
verður að giftast honum. Þú færð varla svo gott tækifæri á ný.“
„Mér þykir leitt að valda þér vonbrigðum, Kata frænka, en
mér finnst, að ekki sé til nema ein ástæða til þess að ganga í
hjónaband. Ég gæti ekki gifzt nokkrum manni, hversu hag-
kvæmt sem hjónabandið kynni að vera, nema ég gæti sagt við
Ihann: Hér er hjarta mitt. Þú átt það einn. Hvernig ætti ég að
segja það við Richard þegar ég á ekki lengur neitt hjarta til
þess að bjóða honum?“
Við horfðumst í augu.... og það var stálblik í augnaráði
hennar, sem ég hafði lært að óttast. Allt frá fyrstu vikunni,
sem ég hafði búið hjá henni, hafði hún aldrei beðið mig fallega
um neitt eða rabbað við mig til að fá mig til að gera eitthvað.
Hún hafði skipað mér, vinsamlega, en þannig, að ekki tjóaði
að malda í móinn. Hún hafði stjórnað mér og skikkað á allan
hátt. Aldrei hafði ég gert uþpreisn. Mér hafði verið sama,
hvað hún gerði við mig. Allt hafði verið fánýtt í mínum augum.
. „Þú ert brjáluð,“ sagði hún reiðilega. „Næst ertu vís til þess
sð segja mér, að enn stynjir þú af söknuði effcir Mark Treyarn.-
ion.“
Þetta var í fyrsta sinn að nafn Marks var nefní hjá okkur.
Hljómurinn í nafni Marks var eins og strengur, sem brast í
kyrrlátri, vistlegri dagstofunni. Ég fann, að ég tók að skjálfa.
„Ert þú svona mikið fífl? Áttu ekki til stolt?“ Rödd hennar
líktist svipuhöggum. „Þessi fjölskylda! Ert þú búin að gleyma
hvernig hún fór með móður þína — og hvernig hún fór með
þig?“ . .
„Mark..., Mark elskaði mig,“ sagði ég máttvana.
„Elskaði þig? Já, það leit þannig út, eða hvað? Heldur þú, að
hann hefði nokkuru sinni boðið föður sínum byrginn og
kvænzt þér?“
„Ég veit það ekki. Máske fæ ég aldrei að vita það. Æstu þig
ekki svona út af þessu, Kata frænka! Til hvers ætti það að
vera nú?“
„Það er ekki þýðingarlaust, ef þú lætur það koma í veg
fyrir hjúskap þinn og Richards Burrays, fyrirtaksmanns, sem
myndi geta veitt þér allt, sem móður þinni hefði hlotnazt, ef
þessi fjölskylda hefði ekki svikið hana um það.“ Hún horfði á
mig, ráðvillt og spennt. „Þú vonast þó ekki til þess, að Mark
Treyamiom leiti þig uppi?“
„Fjarri því! Ég gaf upp þá von fyrir ári síðan. Ef við hittumst
á götu, myndi hann ekki einu sinni þekkja mig aftur.“
„Um hvað ertu þá að hugsa? Hvað er það, sem heldur aftur af
þér gagnvart Richard?“
„Ég hef ekkert að gefa Richard.“
„Hann hefur margt að gefa þér.“
„Það er einmitt það,“ sagði ég óhamingjusöm. „Hann heldur,
að hann elski mig.... og hann gæti alveg eins elskað einhverja
vaxbrúðuna í vinnustofu sinni, það kæmi honum álíka vel.
Hvernig ætti ég að nota mér tilfinningu, sem aðeins er foiekk-
ing? Hvernig getur: hann elskað konu, sem hann aldrei hefur
þekkt?“
„Blekking? Það er einmitt sú tilfinning, sem þú hefur haft
gagnvart Mark Treyarnion öll þessi ár. Ævintýr fyrir böm.“
„Það heldur Richard líka. Harin er sannfærður um, að ef
ég sæi Mark aftur, myndi það engin áhrif hafa á mig....“
„Sagðir þú Richard frá honum? Ertu gengin af göflunum?“
„Mér fellur bezt hreinskilni. Mér geðjast vel að Richard.
Ég kæri mig ekki um að villa á mér heimildir. Ef það er þér
nokkur huggun, Kata frænka, þá lét hann sér sögu mína eins
og vind um eyru þjóta.“
Ég lagði frá mér tóman bollan, reis á fætur og sléttaði úr
mjúkum fellingum hins fallega kvöldkjóls. Ég horfði á Kötu
frænku augnaráði, sem var blandið samvizkubiti og gremju.
Mér var mæta vel Ijóst, að hún áleit mig heimska, eigingjarna
og vanþakkláta. Skýr, brún augu hennar horfðu köld og reiði-
leg á mig.
„Ætli það sé ekki bezt, að ég fari að hátta,“ sagði ég. „Má
ég sjá blaðið, sem þú varst að lesa?“
„Hva'ó'a blað?“
„Blaðið frá Cornwall, eða var það ekki?“ j
Nú varð stutt, kuldalegt hlé. Svo tók hún treglega fram
samanbögglað blaðið undan svæflinum.
„Það er ekkert í því, sem þér gæti verið nokkur matur í,“|
sagði hún fýlulega. „Þú minnir mig á krakka, sem af þrákelkni
heldur áfram að bíta á tönn, sem það hefur tannpínu í.“
„Gerir þú það ekki líka, Kata frænka? Til hvers varst þú að;
lesa þetta blað?“
„Einfaldlega vegna þess, að ég hef alltaf lesið bað,“ svaraði
hún stuttarlega. „Ég lít yfir blaðið til þess að forvitnást um,
hvort nolckuð slæmt hafi komið fyrir þetta Treyarnions-fólk
— ef þú vilt vita það.“
„Nokkuð slæmt?“
„Það væri mér sönn ánægja, ef ég læsi um það, að hús
þeirra hefði brunnið til kaldra kola, eða verkfall væri í nám-
unni, eða að málmurinn væri þrotinn eða rekstrinum hefði
veriS hætt,“ sagði hún æst. „Eða að lafði Felicity hefði hlaup-
izt á brott me'ð elskuhuga sínum, eða að Lewis eða Mark hefðu
♦>
11»
Það er ekki mjög langt síðan
kona afgreiðslumannsins í
Hótél Evrópa í Moskva rakst á
mann sinn, þar sem hann stóð
fyrir framan spegilinn í sveín-
herberginu og fetti sig, gretti
og bretti á hinn afkáralegasta
hátt.
— Hvað er þetta, ívan? spurði
hún undrandi. — Þú ætlar þó
ekki að fara að leika í kvik-'
myndum?
Hann hristi höfuðið alvarleg-
ur í bragði og sagði:
— Nei, María, það er nú eitt-
hvað annað. Það er starfsins
vegna, sem eg er að æfa mig í
svipbreytingum. Nú hef eg svo
lengi notað Genfarbrosið við
útlendinga, að eg vil ekki vera
óundirbúinn, ef kalda stríðið
skyldi hefjast aftur.
★
Verksmiðjueiganda einum.
í Charleston langaði til að gera
sig vinsælan hjá verkafólki
sínu. Dag nokkurn kallaði hann
allt verkafólkið saman og sagði:
—• Þegar eg kem hér á
morgnana, vil eg að allir séu
glaðir og ánægðir við starf sitt.
Þess vegna hengi eg hér upp
þennan kassa, og ef þið viljið
bera fram einhverjar óskir, þá.
skrifið þið þær niður á blað og
látið blaðið í kassann. Svo skal
eg gera allt, sem í mínu valdi
stendur til að verða við óskum
ykkar.
Þegar verksmiðjueigandinnþ
nokkru seinna, opnaði kassann,
fann hann þar aðeins einn miða
og á houm stóð: „Verið svo
vænn og fáið yður skó méð
venjulegum sólum, í stað þess
að læðast hér um á gúmmísól-
um!“
★
Þegar Nicholas Horthy, sem
var aðmíráll að nafnbót, var
ríkisstjóri Ungverjalands, var
hann eitt sinn í heimsókn hjá
Mussolini. Þá sagði Mussolini:
—• Finnst yður ekki dálítið
einkennilegt, að land yðar skuli '
hafa aðmírál, en engan flota?
— Það er svona álíka og
fyrir yður að hafa fjármálaráð-
herra, en enga peninga, sagði
Horthy.
MABGf A SAMA STA|»
£ @ SuwmqkA
2017
• Fyrsta verk Tarzans var að gera
sér nýjan boga, en þá fann hann lykt,
sem hann kannaðist við.
it Copr. im.EdlMlUMBorrougiu.Ms.—
5 Ðlstr t>; Feataxe EjmSiratu, i<
Það fór ekki milli mála, aö þar var
dádýr á ferðinni.
Tarzan elti dádýrið, og gætti þess
að verá jafnan þannig, að vel stæði örin flaug af strengnum, béint í
á vindátt. dýrið.
Svo nam hann staðar, miðaði, og