Vísir - 12.05.1956, Side 5

Laugardaginn 12. maí 1956
vísm
5
SÍS og Oííufélagið festa kaup á
$ 16,730 lesta oiíuskipt.
Skipið er búið öllum fullkomnustu
siglingatækjum.
Eins og Vísir gat um í byrj-
un þessarar viku hefur Sam-
band íslenzkra samvinnufélaga
og Olíufélagið nú fest kaup á
olíuskipi.
Er það keypt hjá norsku
skipafélagi, sem þurfti að selja
það, af því það var ac5 byggja
nýtt skip.
Skip þetta er 16.730 lestir
dw. Það var byggt hjá Deutsche
Werft í Hamborg, árið 1952. •—
Skipið heitir m.h. „Mostank" og
hefur undanfarna mánuði verið
í siglingum á Kyrrahafi. Verð
á þessu skipi reyndist það hag-
kvæmasta sem völ er á.
Eftir að fulltrúar S.Í.S. og
Olíufélagsins, þeir Hjörtur
Hjartar framkvæmdarstjóri og
Haukur Hvannberg framkv.stj.,
ásamt bandarískum sérfræðing
iim, höfðu skoðað skipið í Japan
íyrir skömmu síðan, var gengið
frá kaupsamningi og verður
skipið afhent í Evrópu til hinna
íslenzku eigenda, Sambands ís-
lenzkra samvinnufélaga og Oliu
félagsins, í september n.k.
Skipið er byggt samkvæmt
ströngustu kröfum Lloyds um
olíuflutningaskip.
Skipið er 16.730 lestir dw. og
ristir fullhlaðið 9.261 m.
Helztu stærðir skipsins eru:
Mesta lengd 167.37 m., Lengd
milli lóðlína 155.45 m., Breidd
20.73 m., Dýpt 11.89 m.
Lestarhylki skipsins eru 22 að
tölu, 10 miðhylki og 12 hliðar-
hylki. í þeim er hægt að flytja
samtals 22429 rúmmetra af olíu.
Lestarhylkin eru á tveim stöð-
um, aðskilin með milliskilrúmi,
sem gengur þvert yfir skipið,
Fullyrt er, að B. og K. hafi
Iofað Eden að hætta að
grafa undan Bretum í hin-
um nálægu Austurlöndum,
ef Bagdaáformin yrðu lögð á
hilluna, og myndu Rússar
þá enn fremur styðja var-
anlegt samkomulag milli
fsrales og Arabaríkjanna. —
Bretar vildu ekki semja
upp á að láta kúga sig til
að falla frá Bagdasáttmál-
anum.
svo að síður er hætt á blöndun
farms.
í skipinu er tvö dælurúm og'
fjórar gufuknúnar dælur, er
dæla samtals 1800 rúmmetrum
á klst.
Gufa til dælingar og annarra
þarfa fæst frá tveim gufukötl-
um, hvorum um sig með 200
fermetra eudflöt.
Til hreinsunar á lestarhylkj-
um er svokallað „Butterworth"
kerfi.
í lestarhylkjum eru hitalagn-
ir til upphitunar á þykkri olíu.
Eru lagnir þessar steyptar úr
járni, og þannig lagðar, að þær
gefa óvenju mikinn hitaflöt,
miðað við lengd þeirra.
Aðal-aflvél skipsins er 6650
hestafla MAN-dieselvél, brenn-
ir ketilolíu, er 10 strokka og
snýst 120 snúninga á mínútu.
Hjálparvélar eru þrjár, hver
um sig tengd 130 kw. rafal. —
Hraði skipsins, fullhlaðins, er
14 mílur.
Skipið er að sjálfsögðu búið
öllum nýtízku og fullkomnustu
siglingatækjum.
Á skipinu verður 40 manna
áhöfn. Gert er ráð fyrir, að fyrst
um sinn verði nokkrir erlendir
kunnáttumenn um borð í skip-
inu til leiðbeining'a, en að hæfi-
legum tíma liðnum verður skip
ið mannað alíslenzkri áhöfn.
Kostnaðaryerð skipsins er 2.8
millj. dollara eða kr. 45.696.000.
Eins og áður er tekið fram hafa
Sambandið og Olíufélagið feng-
ið allt andvirði skipsins að láni.
80% upphæðarinnar fékkst lán
að hjá kunnri bankastofnun í
Bandaríkjunum og eru ársvext-
ir af því láni 4%%. 20% lán-
aði seljandi skipsins gegn 5%
vöxtum. Lán þessi eru án
banka- og rikisábyrgðar, en
kaupendur nutu mjög þýðing-
armikillar fyrirgreiðslu af hálfu
Landsbanka íslands við lántök-
una.
Með þessum aðgerðum hefur
verið náð þeim merka áfanga i
sögu siglinga og atvinnulífs á
íslandi, að stórt olíuflutninga-
skip kemst undir íslenzkan fána
á þessu hausti. Rætist þar með
gamall draumur, sem vafalaust
verður til hagsbóta fyrir land
og þjóð.
Það liðu næstum því tvö ár
frá því að Carlo, sem var lágt-
settur embættismaður í Padua,
fékk heimboðið frá vini sínum
Guido Folge, þar til hann
þekktist það. Guido liafði
margbeðið hann að koma og
heimsækja sig í litla Sikileyj-
arþorpið. Guido var nefnilega
starfsmaður í gistihúsi í Sikiley,
og í þau tvö ár sem hann hafði
haft þann starfa, var aðalefni
allra bréfa hans til Carols að fá
hann í heimsókn til sín. Hann
lýsti fyrir honum yndislegri
legu þorpsins hinni dásamlegu
útsýn af hæðinni bak við gisti-
húsið og síðast en ekki sízt,
hinurn dásamlegu skemmti-
göngum meðfram sjónum.
Þetta megnaði þó ekki að
lokka Carlo til sín, enda var
hann maður hlédrægur. Það
var fyrst er Guido minntist á
það í bréfi sínu, að gistihúsið
.stæði í ávaxtagarði sem teygði
sig óravegu, og að gestunum
væri heimilt að tína alla þá á-
vexti sem þeir gætu í sig látið,
að Carlo breytti um skoðun.
Hann elskaði ávexti, og hug-
myndin um að geta nú einu
sinni fengið að þörfum greip
hug hans. Hann sá sig í anda
standa undir eplatré og létta á
byrði þess. Hann flýtti sér
mjög við allan undirbúning og
hver gat því láð honum, þótt
hann gleymdi í öllum flýtinum
að gera vini sínum Gyido að-
vart um komu sína?
Það var ekki fyrr en hann
kom á áfangastað, og var sagt,
að Guido væri farinn fyrir
tveim dögum, að það rann upp
fyrir honum að hann hefði nú
átt að láta Guido vita fyrir-
fram. Hann hafði þó látið þá
ósk sína í ljósi við gistihúseig-
andann að dvelja þarna í þrjár
vikurs og hann hét Carlo því að
reyna að gera honum vistina
sem þægilegasta.
Það var auðvelt að gera
Carlo til geðs. Honum geðjaðist
mjög vel að litla herberginu
sem hann fékk — jafnvel þótt
útsýn þaðan væri engin og
vatn væri aðeins fáanlegt í
könnum — og hann fór þess á
leit að mega snæða morgunverð
í gestastofunni og þá var hann
ánægður.
Það var bara enn ein ósk.
Væri eigandanum sama, þótt
hann fengi skál með ávöxtum
senda inn í herbergið?
Rossi gistihúseigandi féllst á
það samstundis. ,,Og þar að
auki,“ sagði hann, „stæði gisti-
húsið í gríðarstórum ávaxta-
garði og nú væri eplauppskeru-
tíminn einmitt að ganga í
garð“.
„Væri Rossi sama, þótt Carlo
féngi sér göngutúr í garðinum?“
„Hvort nú ekki væri; vildi
hann bara ekki þiggja fylgd
eigandans um garðinn?"
Carlo ætlaði að fara að fylgja
eigandanum eftir, þegar hann
stóð kyrr eftir í dyrunum.
Cai'lo horfði undrandi á hann.
„Herra Carlo,“ mælti Rossi,
,,ekki má eg biðja yður að læsa
hurðinni vandlega?“
„Hvað,“ sagði Carlo. „Það er
þó ekki óheiðarlegt fólk hér i
húsinu hjá yður?“
Herra Rossi varð alvarlegur.
„Gistihús mitt hefur á sér mjög
gott orð í þessum efnum, en þó
skeði hér alvai'legur atburður“.
Rossi lækkaði rödd sína og sté
aftur inn í herbergið. „Greifa-
frú Primavesi var hér hjá okk-
ur éina helgi nýverið og er hún
var að taka til föggur sínar
komst hún að því að hún var
einni demantsfesti fátækari.
Alveg óbætanlegt tjóix fyrir
greifafrúna, þar sem nálin var
öll þakin demöntum og rúbin-
um og hafði þar að auki mikið
persónulegt gildi fyrir fi'úna,
þar sem hér var um að ræða
morgungjöf mannsins ■ henn-
ar. Mamma mia — en það
hneyksli. Greifafrúin ' ætlaði
samstundis að gei'a lögreglunni
aðvai't, en eg gat fengið hana
ofan af því. — Þér skiljið, hei'ra
Carlo, að hér var um að ræða
orð það er fer af gistihúsinu.
En áður en hún fé.llst á það,
varð að gera allt, sem í mann-
legu valdi stóð til þess að
reyna að komast til botns í
málinu. Eg leitaði með logandi
ljósi um allt herbergi greifa-
fi'úai'innar. Eg otaði og potaði
með hverjum fingri og að end-
ingu hlaut eg laun erfiðis míns.
Eg sneri mér að greifafrúnni
og spurði hana hvort hún hefði
nokkra franska peninga með
sér. Hún neitaði og nú var
grunsemdakeðjunni lokað. í
hendi mér hélt eg á smápen-
ingi sem eg fann á gólfinu. Hér
var aðeins um að ræða 5 sú, en
það vildi einmitt svo til að hjá
mér bjó um þær mundir ungur
Fransmaður. Eg ákvað að tala
við hann nú þegar. Það voru
aðeins liðnir þrír klukkutímar
frá því að þjófnaðurinn komst
upp og á þeim tíma var vart
hugsandi að þjófurinn hefði
getað losað sig við nálina. Hann
hlaut því að hafa falið hana í
herbergi sínu. Eg ákvað að leita
í herbergi hans.
Hann var ekki í herbergi
sínu og enginn hafði séð hann
fyrir hádegið_ Grunur rninn
varð meiri en nokkru sinni. Að
endingu fann eg hann sitjandi
undir eplatré úti í garði.
Eg ræskti mig og áður en
hann hafði tíma til að svara
hélt eg peningnum fyrir augum
hans og sagði: „Monsieur, eigið
þér þennan pening?“
Hann leit varla upp. „Það er
hugsanlegt,“ sagði hann, „eix-
því spyrjið þér?“
„Eg fann hann undir snyrti-
boi'ði gi’eifafrúarinnar.“
Hryllingurinn í augnaráði
hans sagði mér allt sem eg
þurfti að vita. Eg gat lesið sekt-
artilfinninguna úr augum hans.
„Það er tilgangslaust að ljúga,“
sagði hann. ,,í gærkvöldi klifr-
aði eg yfir á svalir greifafrúar-
innar og inn í herbergi hennar.
Eg vissi að hún hafði í fórum
sínum dýx-mæta skai'tgripi.
Skúffan á snyrtiboi’ðinu stóð
hálf opin. Eg kom auga á nál-
ina, lítið en bersýnilega verð-
mikið stykki. Eg tók ákvörðun
mína, en yfirgafsíðan herberg-
ið.“
Eg vorkenndi stráknum.
Hann virtist hafa mikla þörf
fyrir aurana. Hann virtist ekki
vera vondur rnaður. Og hvernig
er það með nálina? sagði eg að
síðustu. „Nálina varð eg vissu-
lega að fela og þar sem eg átti
leið hér fram hjá trénu, fannst
mér það vera einmitt staðurinn
til þess að fela hana í. Eg stakk
nálinni á kaf í eitt eplið. Eg
held að það hafi verið þarna,
sagði hann og benti á eina
greinina."
Mamrna mia, hrópaði eg.
Klukkan fjörgur á hverjum
rnorgni var byi'jað að tína epl-
in á trjánum og senda þau um
allar jarðir, þegar eplatíminn
byrjaði. Og þetta var einmitt
fyrsta moi'guninn. Og það vill
svo vel til, að eg á eplaekrur
í nærliggjandi héruðum, og
strax þennan morgun vár búið
að róta saman í geymslunum
eplum frá flestum héruðunum.
Það var alveg tilgangslaust að
stöðva flutningana.“
„En hvernig hefði verið að
gera viðtakendum aðvart,“
sagði Carlo.
„Eg sendi ekki eplin mín til
eins aðila,“ sagði Rossið, „held-
ur út um allt land. Það var ekk-
ert hægt að gera. Trúið mér.
Eg braut heilann um þetta heila
nótt. Samt fann eg enga leið
til undankomu. Eplin eru kom-
in á markaðinn og einn þessara
daga getur skóburstari í Genúa
eða ballettdansmær í París eða
guð má vita hvei', fundið nálina.
Þannig er lifið, hei'ra Carlo.“
Framliald á 7. siðu.