Vísir - 22.08.1956, Blaðsíða 7

Mi&vikudaginn 22. ágúst 1956.
VlSIR
Mr.

'Uh^fief em attiikin,
STUTT SÆSA
EFTIR
I
Guðlaugu Benediktsdóttur |

Skamradegið grúfði yfir með sorta sínum. Dagarnir voru
stuttir og hretviðrasamir. Jólahátíðin færðist óðum nær og til-
hlökkun og gleði fyllti huga fólksins á Höfða.
Á þessu góða og friðsama heimili var það ég einn, sem ekki
tók þátt í þessari jólaeftirvæntingu. Þunglyndi sótti að mér og
mig brast kjark til að bægja því frá huga mínum.
Ég ráfaði leiður og vansæll inn í vesturherbergi til ömmu
minnar og settist í djúpa stólinn hennar. Hún sat ávallt sjálf
í þessum stól, þegar hún hafði fótavist. Nú hafði hún legið í
rúminu í nokkra daga, en var í afturbata.
„Hver er þar?“ sagði amma, því inni hjá henni var skugg-
sýnt.
Ég sagði til mín.
„Æ, ert það þú Stjáni minn,“ sagði amma. „En hvað það ér
gaman að sjá þig drengur minn. Ég tek nú svona til orða, þó
farið sé að skyggja, því sjónin notast ekki. Ég sé þig í huga
mínum jafnt fyrir því, og finn návist þína. Þú veitir mér, hrörn-
andi gamalmenninu, yl frá æsku þinni. Svona er lífið, góði
drengurinn minn, — allt blessuð Guðs gjöf, ef við höfura lán
til að koma auga á þann sannleika. En ósköp ert þú þögull og
ólíkur sjálfum þér. Dragðu ögn frá glugganum vasni. Tunglið
fer að gægjast inn til mín.“
Jæja, hún finnur þá, að eitthvað amar að mér, hugsaoi ég um
leið og ég stóð upp og dró betur frá glugganum.
Við þögðum bæði, þar til amma sagði loks:
„Hvað er annars að þér góði. Færðu stólinn minn hérna nær
rúminu og lofaðu mér að finna höndina þína. — Já, svona. —
En hvað hún er hlý, höndin þín. Blessuð æskan og lífskraftur-
inn er svo brómstandi í drengnum mínum.“
Gamla konan lagaði koddann sinn, án þess að sleppa hendi
sonarsonar síns, og hallaði sér út af.
„Nú.hlusta ég á þig, Stjáni minn. Við erum hér ein að mönn-
um til.“
„Já amma,“ sagði ég. „Það er.rétt hjá þér, mér líður ekki sem
bezt. Þess vegna langar mig til að leita ráða þinna.“
Mér vafðist tunga um tönn. Það varð þögn um stund.
„Já Stjáni minn, þess vegna komstu inn til min núna. Það er
mér sönn gleði, að þú skulir geta leitað tiL gömlu ömmu þinnar.
Guð gefi að ég bregðist ekki stóra drengnum mínum.“ Hún
klappaði hlýlega á heita hönd mína.
Einlæg ástúð og velvild gömlu konunnar hlýjaði mér inn að
hjartarrótum. Engum. treysti ég betur en henni og við engan
gat ég talað um hvað sem var, um gleði, hryggð og áhyggjur,
ef ekki við hana. Ævinlega mátti hún vera að, að sinna mér og
systkinum mínum, og það sem hún sagði, reyndist alltaf af viti
og elsku sagt, til þeirra er þar áttu hlut að máli.
Ámma,“ sagði ég lágt. „Ég á svo bágt með að hugsa um
nokkuð annað en hana Katrínu í Höfðavík.“
Gamla konan stundi ögn við.
„Nú, nú, góði minn. Ég held það sé ekkert á. móti því, að þú
beinir huga þínum til hennar Katrínar. Hún er sannarlega
myndar stúlka, stúlkan sú, og af góðu bergi brotin, það ætti ég
bezt að geta um dæmt.
„Ég vissi að þú .myndir .taka þessu vel, amma mín, það var
ek.ki það. En Katrín hefur þennan nýja búðarmann hjá Klemenz:
á hælunum á sér.“
„Nú jæja, barnið gott. Það er svo. Það er það, sem þú setur
fyrir þig. Ólíkt er það móður hennar og jafnvel allri hennar
ætt, ef hún er mjög laus fyrir í þeim efnum, stúlkan. En hvað
ég vildi sagt hafa. Hafðir þú inhverja von um hana Katrínu,
Stjáni minn?“
„Já, það fannst mér, þó við hefðum ekki talað neitt um slíkt
okkar á milli.“
Amma þagði drykklanga stund. Fölur tuglsskinsgeisli lædd-
ist inn um gluggann og skein á andlit hennar og snjóhvítt hár-
ið, þar sem hún hallaði sér að koddanum. Mér fanns.t hinir
göfugmannlegu, fast mótuðu andlitsdrættir, fá sérstakan töfra-
blæ í hinni annarlegu birtu. Hún amma bar það með sér, hvað.
hún var vitur og göfug sál, aldrei var mér það Ijósara en nú.
„Ég skil þig vel drengurinn minn,“ sagði amma hægt og
róléga. í kvöld ætla ég að biðja Guð' að leiðbeina mér og láta
mig skilja, á hvern hátt ég get bezt ráðlagt þér. Eins og þú
veizt, hefur það aldrei brugðizt mér að leita þangað. Það er
4

k&l4$ékumi
HAMMOND INNES:
í tnamnrmunum
6©
gleðifregnin mikla, sem menn höfðu beði.ð eftir:
„Skipbrotsmönnum á borgarísjakanum bjargað.“
Og svo kom skeyti frá Reuter, dagsett sama dag:
„Skeyti frá Pingvin hermir, að ölíum sem á borgarís-
jakanum hafi verið bjargað. Sjógangur og rekís töfðu björg-
unartilraunir. — Skipbrotsmenn segjast hafa átt illa æfi
vegna þess að sjór gekk yfir visfarverur þeirra og allt
gaddaði.“
Og nú er sagan litlu lengri, nema að ári síðar var hafin smíði
nýs Suðurkross í Belfast, kostnaður áætlaður 2.5 millj. stpd. og
á skipið að v.era tilbúið fyrir næstu vertíð. Suðurhafa-hval-
veiðifélagið hefur enn skrifstofur sínar við Fenchurch stræti
í London. Sir Frederic Sands, kunnur fjármálamaður, er nú
forseti stjórnarinnar, og Duncon Craig á sæti í framkvæmda-
stjórninni.
Judie Bland er orðin Judie Craig. Þau voru gefin saman í
Höf.ðaborg og var þar mikið um fagnað, Craig verður skipstjóri
á Suðurkrossinum II. — Eide, sem.fékk fulla uppreisn, er þegar
skipstjóri á öðru bræðsluskipi.
,Það er ekki líklegt, að Judie Craig fari í aðra ferð til suður-
skautssvæðisins. Hún er orðin móðir, og dveljast þau hjón sum-*
armánuðina við Falmouthvíkina og stunda mjög skemmtisigl-
ingar og heimili þeirra eru til mikillar. prýði. ágætar myndir
frá suðurskautsleiðangrinum eftirminnilega, gerðar af Aldo
Bonomi, en myndin sem þau hafa mestar.mætur á, er af Gerdu
Petersen, tekin er hún var að leggja upp í ferðina, sem var
hennar hinnsta. Hún hangir í forsal hýssins og blasír viðhverj-
um, er inn kemur, svo að enginn. gengur þar inn án þess að
komast í kynni við hana.
— ENDIH —
Einstein var heimsfrægur
vísindamaður, en hann var líkaa
orðlagður fyrir að vera mjög
utan við sig. Einu sinni var hann..
staddur í mannþröng og tókst
þá yasaþjófi að tína upp úr vös-
um hans hvert tangur og tetur,.
sem hann hafði meðferðis.
Gamli maðurinn fór þá angur-
vær á næstu lögreglustöð og.
kvartaði y-fir þjófnaðinum.
„Herra prófessor," sagði yf-
irlögregluþjónninn. „Gctur það
verið; að þér hafið ekki fundið,
að farið væri svona rækilega
í vasa yðar?“
„Jú — jæja — eg fann það,“
sagði hinn frægi maður og kink
aði kolli. „En eg hélt, að það
væri hendurnar á mér sjálfu.m,
sem væri að þukla um þá.“
★
Breyttir siðir. — Faðirinn var
að tala við son sinn, sem hafði
verið á dansleik í fyrsta sinn og
spurði hann, hvort hann hefðí;
ekki verið feiminn að ganga í
fyrsta sinn fram fyrir unga
stúlku, og biðja hana að gera
sér þá ánægju að dansa við sig.
„Það gerir enginn lengur.
Við göngum um og gáum að því,
hvort við sjáum eitthvert snot-
urt andlit og göngum svo ó*>
trauðir til atlögu,“ sagði son-
urinn. „Eða ef það er einhver,
sem_ við þekkjum, segjum við
kannske: Hæ! Stína! — komdu
að dansa!“
*
Fjölbreytnin er krydd lífsins,
en fábreytnin leggur til mat-
vörurnar.
*
De Gasperi var einu sinni í
samkvæmi spurður að því,
hvernig honum litist á Frakk-
Iand. Hann hefði farið svo
margar ferðimar þangað, a<5-
hann hlyti að vera orðinn því
vel kunnugur. Hann svaraði að
hann áliti, að sannkallað lýð-
ræði ríkti í Frakklandi: „Þar
mega rnenn gera hvað sem þeir
vilja — ef þeir bara fá leyfi til
þess hjá konu sinni.“
Gesturinn: „Þjónn — glasið:
er vott.
Þjónninn: Já( það er konjak-
iS, herra minn.
2160

,Cnoi.tl»S.S<3(M R)l*Bur»ou*fce.}jic:—•Ófc.Htt.Ó.B.I'M.Oa.
Dlstr. by Uiilted Fenture Syridlcate. Inc.
Tarzan- lá nú ÖTmagna á.ýtxjS-
greininni og vnr því í góöu fæari fyjrir
Jim til að íðcjóts bann.
úan.,lyfti,.byssunni og rak upp- óp
úpt feáttíst. viss ura að geta koœáð
‘Tet&m. at#reldlega. fyrir
Jira var orðinn leiður á eltingar-
leiknum og ætlaði nú að gera út a£
við Tarsaa. Hann .Iæddist áfram. að
iréhu.