Vísir - 11.09.1956, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 11. september 1956
riSIR
f

11
GERALD KERSH:
til þess að hægt væri að beina öflugu lagi að hj'arfanu. Ég
held að það sé það, sem þið ætlist fyrir. Það er mín ágizkun.
Ég hef lagt tvo og tvo saman. Þið ætlið að þyrla Malet hers-
höfðingja út úr La Force og setja hann yfir herinn, gripa
taumana í ráðuneytunum og taka Frakkland. Nú hvað segi
þér?“
„Og ef svo væri,“ spurði Boutreux. „Hvað mynduð þér segja
um það?“
ÍÍlBSi!Il!8S!8!li!i!!i8gilIIIl§ii!ÍSSISð!llliÍI!Sl!IiilifillIgSI!IISi!ÍIIiIf!II}
■nokkurskonar slag. Nei, þetta er ekki vel orðað. Ég hefði átt að
segja: blóðið stígur upp þangað, sem höfuðið ætti að vera, það
verður nokkurskonar blæðing og æoarnar tæmast. Napoleon
var höfuðið. Það höfuð er höggviö af. Við verðum að skella
öðru höfði á í skyndi, áður en sárið fer að svíða og áður en
líkamanum blæðir út.“
„Þér komist vel að orði. Meira.“
„Keisarinn dó, eins og ég sagði yður, úr lungnabólgu. Hann
var að vísu ekki hafinn yfir gagnrýni, en menn verða við það
að kannast, að Napoleon var ekkert fJón. Þegar hann var að
deyja gerði hami sér það Ijóst, að sterkan mann með kalt höfuð
þyrfti til þess að stjórna her og keisaradæmi. Hann ritnefndi
mann áður en hann dó. Og nú getið þér skilið hversvegna sendi-
boði okkar sprengdi tylft af hestum milli Omsk og Parísar. Ég'
veit að ég þarf að vera hreinskilinn við yður, Hatapoil yfirfor-
ingi, svo að ég segi yður núna strax, að hér er um stjórnmál að
ræða en að nokkru leyti um ofbeldi. Stjórnmálahliðina önnumst
við.“
„Já ha. Og ofbeldið — það er að segja hættuna á ég að taka
á mig, er það ekki? En segið mér enn þá eitt,“ sagði Ratapoil.
„Fyi-st litli karlinn er dauður og hefur tilnefnt eftirmann sinn,
hvers vegna í fjandanum er þá verið að pukra með þetta?“
„Þér verðið að skilja það,“ sagði Lemoine, „ að þetta er mjög
hættulegt tafl. Þegar Napoleon er dauður koma allir metorða-
gjarnh' menn æðandi tií Parísar. Hættulegir menn. Vinsælir
menn. Það er nú til dæmis, Ney.“
„Já, Ney er góður maður,“ sagði Ratapoil, hlýtt og innilega.
„Hann metur einkis líf sitt og allra annarra. Ef berjast þarf, þá
er Ney kominn þar og skilur ekki við bardagann fyrr en yfir
lýkur. Ég þekki hann. Þeir þurfið ekki að halda að ég sé algert
fífl, herra faðir.“
,,Ég heiti Lemoine, Ratapoil, yfirforingi."
„Því trúi ég ekki. Við skulum komast að efninu. Ef Napojéon
er í raun og veru dauður — og ég á háif bágt með að kingja
þeirri pillu — hvern hefur hann þá útnefnt fyrir eftirmann
sinn?“
Hr. Lemoine, mælti: „Hvað mynduð þér segja, ef ég segði
yöur, að eftirmaður Napoleons Bonapartes væri ekki aðeins
snauður maður, litt kunnur og fremur óvinsæll en líka í fangelsi
og í ónáð? Hvað mynduð þér segja við því?“
„Ég myndi, í stuttu máli og ein kurteislega og hug§ast getur,
segja að það væri þvættingur og ómöguíegt. Ég heiti Ratapoil,1
herra minn, en ekki álfur úr hól. Á ég að segja yður hvað mér!
dettur í hug?“
„Ef þér viljið," sagði herra Lemoine.
„Mér kemur þetta svona fyrir sjónir: „Napoleon er fjand-
ans ári langt í burtu. Allir vita nú að 1 þéssu rússneska ævin-
týri hefur hann ginið yfir meiru en hann getur gleyp.t. Alls-
konar fregnir fljúga manna á milli.í kaffihúsunum og samkomu-
stöðunum. Það er dálítið ókyrrð í þeim mönnum s,em fylgjast
með — eða haida að þeir fylgist með. Nú. er einm.itt heppiiegur
tími fjmir skémmtilegt coup d’état. Ef fregnirnar væri.nógú
lævislega útbúnar og útbreiddar nógu gætilega, er hugsanlegt
að andstæðingunum féllist hendur í bili — rétt nógu lengi
j „Ég myndi segja að það væri .gerlegt,“ sagði Ratapoil, „ef
stundin væri nákvæmlega valin, áætlunin þrauthugsuð, for-
ystan slungin, og hjálparmenn Ijónhugaðir, og heppnin væri
eins og hún er bezt hjá djöfsa- sjálfum. Ef þetta væri allt eins
haganlegt og hugsast getur myndi áhætta ykkar um að allt
i tækist, ekki vera meira en svona 5 til 600 á móti einum. Frétt-
irnar, sem ráðuneytisstjórarnir fá — og þeir fá allar nýjustu
fréttirnar — eru svo fullar af mótsögnum, að mennirnir vita
' ekki sitt rjúkandi ráð — þeir vita ekki hvort þeir standa á i
höfðinu eða fótunum. Ef ruðst er inn til þeirra með valds- I
1 mannssvip og skjali, sem er áríðandi útlits, skellt á borðin hjá
þeim, þá myndi þeir fletjast út alveg eins og lakk undir signeti.
Dagblöðin líka. Já, það veit trú min það væri gerlegt.“
„Þér eruð þá með okkur?“ sagði hr. Lemoine.
„Já, vitanlega,“ sagði Ratapoil hress í máli, „upp að hjalti.
En það vitið þið að-sjálfsögðu, að vonir okkar um að allt takist,
hanga á þræði. Það verður enn að reikna með beztu mönnum
hersins."
„Þeir eru kalnir og dauð-uppgefnir,“ sagði Boutreux. „Þeir'
láta ekki blekkjast lengur.
„Þið þekkið ejcki nöldrunarseggina eins vel og ég. Þeir myndu j
hlaupa til helvítis fyrir Napoleon. Nei, nei, líklega ekki,“ sagðij
Ratapoil, neri saman höndunum af ánægju og skríkti. „Þaðl
verður stríð í stríðinu — hundarnir eta hver annan. Blóðið
streymir eins og vatn. Og svo er England. Þegar við erum farnir:
að fljúgast á innbyrðis þori ég að veðja hundrað á móti 6, að^
England gerir innrás í Frakkland.“
„Jafnvel þegar við höfum steypt ofríkismanninum af stóli
og semjum frið?“ sagði Lemoine hóglátlega.
„Nú, vitanlega, ég skil. Ef svo færi, yrði England banda-
maður okkar í Þýzkalandi líka. Allir yrðu með okkur, í raun-
inm?“ sagði Ratapoil. „Við skulum svo setja afturendann á ein-
hverjum löglegum Bourbon í hásæti Frakklands — þá er málið
útkljáð. Þetta er skemmtilegur draumur herrar mínir....
Veri þér ekki að kinka kolli til mín Rateau liðþjálfi.... Já, ég
skal taka þátt í draumnum með ykkur og við skulum drekká
því til. Ég fagna því að geta bráðum sett upp axlaskúf hers-
höfðingjanna. En úr því að ég minnist á þá stöðu — gæti ég þá
ekki fengið dálítið af peningum fyrir fram?“
Lemoine tók upp pyngju, fékk Ratapoil hana og sagði: „Hr.
Cazac hefur vafalaust fengið yður 50 napoleona, eins og' ég fól
honum á hendur, en þarna eru 100.“
„Peningar handa heimilinu. Þakka fyrir,“ sagði Ratapoil.
Hann gaf Cazac auga og sagði: „Þig ætla ég að tala við seinna,
kæri vin. ... En segið mér nú, herra faðir, hvað á að gera næst?
Segið mér það nákvæmar í smáatriðum.“
4
♦
F. I. H.
Aríðandi fundur
verður haldinn ,hjá Eélagi ílenzkra hljóðfæraleikara
fimmtudaginn 13. september í Tjarnarcafé uppi kl. 1,30 e.h.
stundvíslega.
Stjórnin.
kti'élfyckumt +*
Dómstólarnir í París þurftu
fyrir skömmu að skera úr at-
hyglisverði deilu.
Rithöfundur einn og skáld,
! sem var þekktai'i af léttúð
:sinni og taumlausu skemmt-
! analífi, las dag nokkurn eftir-
mæli iffir sig í blaði í París og
hann fór þegar í skaðabótamál
við ritstjórn blaðsins.
Dómstóllinn sýknaði ritstjórn
ina á þeim forsendum, að nú-
tíma blaðamennska yrði að
vinna við þau skilyrði og með
þeim hraða, að slík mistök, eins
og hér var um að ræða, væru
fyllilega afsakanleg, en auk
þess væru skrif blaðsins frekar
til þess fallin að vekja athygli
á „hinum látna“ og ætti hann
heldur að þakka blaðinu fyrir
þessa ókeypis auglýsingu en
hitt.
★
Hertogafrúin af Windsor hef-
ir haft mjög mikinn áhuga á því
að koma endurminningum. sín-
um á prent. Telur hún heiminn
að fátækari, ef hann fer á mis
við þá lífsspeki, sem hún hefir
nurlað saman á skemmtiferðum
sínum. Það hefir hinsvegar ver-
ið mikið verk og erfitt, að tína
þetta saman og hefir hertoga-
innunni t. d. ekki þótt með-
hjálparar sínir — sem skrifa
fyrir hana bókina — gera hana
nógu geðþekka og slitnað'i því
nýlega upp úr vinskapnum við
einn þeirra,
★
Aðalritstjóri Moskvublaðsins
Pravda hefir nú háfið mikinn.
áróður til að gera rússnesku
blöðin læsilegri og kvartar und-
an því, að fólk hafi lítinn áhuga
fyrir blaðalestri þarna austur
frá, þar sem blöðin séu sva
einhliða og' leiðinleg aflestrai'.
Bendir hann á, að blöðin í auð-
valdslöndunum séu miklu
skemmtilegri og fólk sækist
eftir að kaupa þau — þrátt
fyrir allt arðránið, Verði «ú aS
hressa svolítið upp á rússnesku
blöðin, með skemmtilegu eiai\
og léttara hjali. Ekki hefir. bóf,
að á því, að herferð. hans haii
borið neinn árangur að því e:,-
lians eigið blað snertir.
Katla
er í Líibeck.
„Ætli ég lahbi ekki af stað,“ sagði
bsJi Joi. „Eg Iíka,“ sagði Sam. „Eg
'M ekkert ’aafa íneð fangebfð að
gera.
Tarzáö mælti: „Þér þekkið þessa
raenn allvel, er ekki sv<ý?;'
„Já, og öllum er vej við þá, ekki
sízt Lata Jóa, én hann héfur verið
hér lengi."
„Jæja, þá- erum viö komnir. Hánii
er dálítið áfrýnilegur, þessi morð-
ingi.“