Vísir - 24.09.1956, Side 10

VÍSIR
Mánudaginn 24. september 195ff
ao
GERALD KERSH:
1 SAMSÆHIfl i
Í!!ill!lllllNIIIIIIll!ifi!lllii!!li!ll!il!i!ni)!illill!Ii!liili!lli)Un!lá
De Wissembourg sagði: „Ratapoil yfirforingi.11
Malet hershöfðingi leit á Lemoine, sem kinkaði kolli alvar-
legur í bragði og sagði: „Já, þetta er maðurinn.11
Malet sagði þá: „Sá, sem þér hafið sagt mér frá. Skylminga-
maðurinn. Skyttan.“
Ratapoil hneigði sig. Og um leið og hann hneigði sig leit hann
upp og v-irti fyrir sér rjótt og svipönugt andlitið á Malet og hann
hugsaði: Þessi maður er ekki fæddur til þess að vera konungur.
■Guð hjálpi mér — og hann sagði ennfremur, alltaf við sjálfan
sig: — Hver fjandinn, þú hefur engu að týna, nema lífinu.
Hann horfði á Ratapoil alveg' eins og Napoleon hefði horft á
hann og hreytti orðunum í de Wissembourg eins og Korsiku-
fyrirliði í lægstu stöðu. Malet sagði: „Gott. Þér höfðuð rétt fyrir
yður Lemoine. Mér lízt vel á þennan mann. Hann mun reynast
vel. Yður hefur vél tekizt.
Lemoine hneigði sig. De Wissembourg kinkaði kolli. En Rata-
poil kreppti fingurna í lófa sér, svo að hann fann fyrir nöglun-
um og tennur hans nístu neðri vörina.
Malet horfði fram hjá honum, ekki á hann og sagði: „Spaða-
'gosa —• eða sverðgosa. Er ekki svo?“
„Ég veit ekki hverjir þessir „þeir“ eru, sem þér nefnið svo“,
sagði Ratapoil. „Ég fékk viðurnefni í samtali við mann, sem
Cazac heitir. Og hvað svo?“
Malet leit á Ratapoil. Ratapoil leit á Malet og er þeir horfðust
í augu, skildi hann samstundis augnaráðið og brosið, sem því
fylgdi. Hann hafði séð hvorttveggja áður og vissi hvað það þýddi.
Augun sögðu. Ajá, þetta er tæki, beitt verkfæri, þægt í hendi
minni og reiðubúið — það er þegar búið að hvessa það. Ég ætla
að nota það. Munnurinn brosti mjúklega og sagði: Við skulum
vega í hendi þenna góða málm. Lokka verkfærið eða knýja
það þangað, sem ég ætla að beita því.
Ratapoil sagði þá stirðlega: „Við höfum verið kynntir. Komið
með fyrirmæli, ef þér viljið svo vel gera. Segið mér í stuttu
máli, hvað þér ætlist til að ég geri og ég mun gera það. Það
hefur þegar verið of mikið talað.“
Meðan Ratapoil talaði virtist hann stara út í bláinn — eins
•og hermaður á verði — hann starði sviplaust á metersbil það,
er var á milli Marlets og Lemoines, en um vinstra augnakrók
athugaði hann Malet útundan sér. Hann sá að Malet saug varir
sínar hvítar, en augnalokin sigu niður til að dylja reiði —
leiftur augnanna. Fingur hans, bleikir, og eirðarlausir, hertu
tökin á stólörmunum. Ratapoil sagði við sjálfan sig: En hvað
hann er líkur honum Napoleon mínurn litla. Hann er argur við
mig, honum er skapraun að mér, en sem stendur þarf hann á
mér að halda. Þessi Malet gleymir hvorki né fyrirgefur. Þegar
iiann hefur haft gagn af mér, mun hann kasta mér á burt,
alveg eins og hinn litli karlinn gerði. Og hann veðjaði við sjálf-
an sig — jafna fimmtíu með og móti — að jafn skjótt og augna-
lokin lyftust og munnur Malets færi í lag, myndi hann taka til
máls, tala lágt og blíðlega og vera óspar á loforðin.
Og reyndar, hendur Malets slepptu tökum á stólörmunum,
Siann brosti og komu í ljós smáar tennur hvitar eins og sykur,
hann sneri sér að Lemoine og sagði: „Lemoine, ég óska yður
til hamingju, Þetta er sjaldgæfur maður — aðeins einn slíkur
til í hverju þúsundi. Við verðum að fá tvo eða þrjá aðra til að
sinna Lahorie og Giudol í La Force fangelsinu. Ég vil hafa
Ratapoil yfirforingja í fylgd með mér.“ Því næst leit hann á
Ratapoil og mælti ennfremur: „Þér hækkið í tign samstundis.
Þér verðið aðstoðar-ofursti.“
„Ég hef þegar gert ráð fyrir einkennisbiiningi”, sagði Ratapoil.
„Ég held að konur okkar sé að fást við að sníða hann. Það
ætti að vera búið að þræða hann saman á morgun. En við skulum
ræða starfið,“
De Wissembourg hnippti í hann og Lemoine ygldi sig framan
í hann en Malet kinkaði kolli, brosti, leit upp í loftið og sagði:
„Þarna sjáið þér mann, Lemoine, sem er framsýnn og úrræða-
góður.... Trúið mér, Ratapoil vfirforingi, framabraut yðar er
ekki lokið með ofurstatigninni. Minni menn en þér liafa orðið
marskálkar í Frakklandi. En ta-ta-ta-ta!“ Hann stal blátt áfram
orðatiltækjum Napoleons. „Já, starfið! Þér Ratapoil, eigið á-
samt aðstoðarforinga .mínum Rateau, að fylgja Lafon og mér
héðan og til hússins hans Caamano’s. Þér eruð maður, sem ég
verð að hafa mér við hlið. Ef einhverjir ætla að hefta för okkar.
Þá hlífið engum. Ef einhver ónáðar okkur, gef ég yður leyfi tii
að höggva hann niður, jafnvel þó að hann væri bróðir yðar.
Þér eigið að vera hér fyrir utan gluggan ásamt Rateau, stund-
víslega kl. 3 að morgni ellefta október. Er þetta alveg greini-
legt,?“
„Já, það er auðskilið“, sagði Ratapoil. „Ég mun verða hér á-
samt honum Rateau, fávitanum. Ég undrast það mest hvar
þér hafið getað tínt upp slíkan mann!“
Malet hugðist mylja Ratapoil niður, nísta hann með augun--
um, sendi honum, að fyrirmynd Napoleons, hvasst og leiftrandi
augnaráð en hinn svaraði með því að góna á hann gráum
reiðilegum augum. Malet sagði þá: „Þér, de Wissembourg, sinn-
ið þá þessum tveim mönnum í La Force fangelsinu. Ofbeldi
megið þér ekki beita nema það sé öldungis nauðsynlegt og forð-
ist allan hávaða af skotvopnum, nema í ýtrustu neyð. Þegar
þér eruð búnir að frelsa fangana, komið þér með þá „beínt í
húsið hans Caamano’s. Þar hittumst við. Og þegar við erum
búnir að búa okkur í viðeigandi föt, leggjum við af stað til St.
Ambroise, í herbúðirnar og tökum stjórn lífvarðarins undir
okkur. Er þetta ljóst?
Hvað þá?“
„Nógu ljóst“, sagði Ratapoil.
„Minnist þess de Wissembourg, að margur franskur hermað-
ur hefur orðið prins á Ítalíu og þeir hafa orðið konungar á
Norðurlöndum af minna tilefni en því, sem þér ætlið að færast í
fang. . .. Er ekki svo, Lemoine?“
Lemoine kinkaði kolli prestlegur á svíp en lygndi augunum.
De Wissembourg brosti. Ratapoil sagði ekkert; hann liafði
heyrt tal af þessari tegund margsinnis áður. En þeir hneigðu
sig allir og Malet brosti og horfði á þá gegnum bráhár sín,
Síðan stóð hann upp, spennti greipar að baki sér, snerist á hæli,
fór út að grindaglugganum og horfði út um hann. Þar .síóð
hann teinréttur tæpa hálfa mínútu. Síðan sneri hann sér við
svo skyndilega, að annar morgunskórinn datt af honum, hann
galopnaði augun og starðd fast á Ratapoil, en hann starði á móti
þangað til Malet fór að depla augunum. Ratapoil sá að Maiet
renndi fram vinstra fæti í skónum, stakk hendinni í barm sér,
keyrði höfuðið fram og niður á við og barði sig í mjóhrygginn
með krepptum hnefa.
„Hafi.ð þér magaverk?" spurði Ratapoil vorkunnlátur.
„Við hvað eigið þér?“ sagði Malet.
„Ekki nema það, sem ég sagði. Ég hef séð litla karlinn standa
nákvæmlega svona. Það byrjaði fyrir Marengo bardagann ....
eða var það kannske Austerlitz? Hann virtist allaf vera með
magaverk og þessvegna yljaði hann maganum að framan með
annarri hendi og studdi hann að aftan með hinni nákvæmlega
eins og þér g'erið. núna. Þér fyrirgefið, hershöfðingi; þetta var
ekki annað en kurteisleg fyrirspurn um heilsufar yðar.“
kíélfyökum i ♦
♦
Þegar Margrét prinsessa
kemur til Tanganjika í október
mun hún hitta þar ríkasta pip-
arsvein í heimi og verða gestur
hans í miðdegisverðar-boði. Mað
ur þessi heitir Joh T. William-
son og er myndarlegur, kana-
diskur jarðfræðingur. Fyrir
nokkrum árum fann hann
mikla demantanámu í landar-
eigni sinni í Tanganjika. Var
honum strax boðið stórfé, allt
að 250 millj. kr., fyrir námuna,
enn hann afþakkaði svo smátt
boð. Williamson ætlar að sýna
prinsessunni námu sína, en þar
fannst rneðal annars hinn de-
manturinn, sem Williamson gaf
Elísabetu drottningu í brúðar-
gjöf, en hann var virtur á 25
millj. kr. Williamson var um
þrítugt þegar harm fór að leita
demanta. Bjó hann þá einsam-
all í tjaldi. Hann setti brátt
j demantamarkaðinn á annan
endann, þegar hann kvað
upp úr með demantafund sinn.
Menn segja, að hann sé mjög
líkur Clark Gable, en svo mik-
ið er víst, að hann fær um 500
bréf á viku hverri frá konum
víðsvegar um lönd, sem eru
þess all fúsar að giftast honum.
Hann hefir þó ekki gefið sér
neinn tíma frá demantaupp-
greftinum til að sinna kvertna-
málum. Hitt er svo annað mál,
hvort prinsessan kami að hafa
einhver áhrif á demantagrafar-
ann.
★
Það er mikill hraði á öllu í
Ameríku. Þetta nær ekki síður
til hjúskaparmálanna, eins og
saga þessi sýnir:
Jimmy Lane og Susanne
Hughes hittust í gistihúsi í Re-
no við morgunverðarborðið.
Klukkan 10 f. h. sama dag voru
þau gefin saman í heilagt
hjónaband, en kl. 12 á hádegi
voru þau mætt hjá dómaranum
og krafðist frúin skilnaðar sam-
stundis, þar sem maðurinn
hefði reynst grimmlyndur í
mesta máta.
Það þarf ekki að taka það
fram, að málið var afgreitt án
tafar.
Kaupi ísl.
fríinerki.
S. ÞORMAR
Sími 81761.
c & SutnufHá _ TARZAIM
J2187

Copr. 1*53. r.Jiir kil-Hurfnulhi. loe,—Tm.Ueif. Ú.8. Pat.OS
Óistr, by Unlted Featurc Syndicate, Inc.
Tarzan veittist ekki ervitt að fylgja
svertingjanum eftir inn í skóginn.
AUt í einu stanzaði hann. Hann
fann sérkennilegan þef, sem honum
geðjast ekki að og vakti hjá hon-
um grun um að ekki væri allt með
felldu.
En það var um seinan. Hann heyrði
annarlegar stunur og vein og þrjár
draugalegar verur réðust að honutn
úr launsátri.