Vísir - 12.01.1957, Blaðsíða 7

Copr. JttJ. td»»r Ric«Burrougn».Ine.—T»n.JU«.D.ar»».0«.
Dlstr. by Unlted Feature Syndlcate. Inc.
C & SuwugkA
TARZAW
2201
Þegar Tantor var laus úi gildrunni niður áríarveginn og reyndi nú hvað drepa hann.
að reyna að bjarga manninum en
hljóp hann á eftir svertingjunum haim gat að drepa þá, sem ætluðu að Tarzan skaut nokkrum örvum til þag, gerði Tantor enn óðari,
. Laugardaginn 12. janúar 1957.
VISIB
■ ■■■
EDISOIN! MARSHALL:
■■■■
■ ■■■
■ ■■■
^- ■■■■
UtiHH
23
B
IB&KQBBiaiiaSBBBSSBgDaSBIBEBBBIIEHBIIt
— Þú átt við það að hún vilji ekki fara. Þú átt við það að
Jiún vilji heldur láta að vilja Hastings og a§ þau muni hlæja
að mér fyrir hina heimskulegu dirfsku mina.--
Ég þagnaði, því að nú hafði Kitti stútt hönclunum á gagn-
augun ograugu hennar höfðu dökknað.
— Ég hef aðeins einu sinni séð hana, þegar hún steig upp á
bryggju Ragnars, sagði hún lágt — en ég hef séð þig hérum bil
á hverjum degi, síðan þú varst í bernsku, og bæði hún og ég
erum konur fram í fingurgómana. Hún lyfti báðum höndun-
um og lagði þær á axlir mér. — Nú er þetta Ijóst fyrir mér. .. .
engin dirfska getur verið heimskuleg, ef hún er sönn....
Hún mun áreiðanlega koma.
— Ég verð að heyra hana segja það.
— Hvenær?
— í kvöld.
Ég skelf, eins og ég hefði hitasótt.
— Hvers vegna ekki? Ég ætla að fara núna cg hitta Meera.
Hún kaupir náhvalstennur og hvít refaskinn af þjóð minni.
Hún fær líka fréttir með skipunum, sem sigla inilli Gotlands,
Álandseyja og Vistula. Ég get fundið klefann, sem Morgan er í
en ég get ekki talað við hana nemá með bendingum. Þú verður
að láta mig fá eitthvert tákn, sem hún skilur.
Ég náði í sefstöngla og braut þá, eins og ég hafði gert í höll
Ragnars. Ég fór á undan henni niður á árbakkann. Það var
draugaskíma og vofur á kreiki. Tungl óð í skýjum og stjörnur
gægðust frani. Uglur, hrafnar og svartúlfar voru á ferli. Það
háfði borið við að Morton gamli franskur barón, sem átti svo
vanþakkláta syni, að þeir vildu ekki leysa hann úr ánauð,
hafði verið hengdur í gálgatrénu. Hann hafði verið staðinn að
því að stela frá Ragnari. Ragnar hafði látið hengja hann upp á
fótunum. Hann hafði haft sítt, hvítt hár og skegg og hafði
verið hin skuggalegasta sjón í myrkrinu. Nú var holdið að
rnestu horfið af beinunum hans, en beinagrindin hékk uppi og
sveiflaðist fram og aftur í næturgolunni. Þetta var mjög drauga-
leg sjón.
Allt í einu kom tunglið fram undan skýi. Frarn úr skuggan-
um komu þrjár mannverur. Ég þekkti að ein þeirra var Morg-
ana. Hún nam staðar og ég stóð eins og lamaður.
— Ogier!
— Ó, Morgana!
Hún flýtti sér til mín. Þegar ég rétti íram höndina, greip
hún í hana með báðum sínum og hún virtist hika við að sleppa
henni. Litlu hendurnar hennar voru kaldar af ótta. Ég vildi að
ég gæti lagt þær á brjóstið og vermt þær við hjarta mitt.
— Ó, hvað viltu mér? spurði hún. Því næst mundi hún,
hver hún var og dró að sér hendurnar.
— Ég hef bát og ef þú vilt, skal ég flytja þig til baka aftur.
— Mun ekki Hasting elta okkur í drekanum?
— Hann mun elta okkur og margir þegnar Ragnars líka.
En ef til vill....
— Ef þeir ná okkur, munu þeir þyrma mér og Berthu, af
því að við erum meira virði lifandi en dauðar, en hvað verður
um þig?
— Ég mun berjast meðan ég stend uppi og ókalla Óðin. Og
þegar ég fell munu hjálmskrýddar valkyrjur koma og flytja
mig til Valhallar.
Morgana þrýsti báðum höndum að brjósti sér og hendur
mínar titruðu.
—■ Ertu aðalborinn. eða ekki? Þú sagðir mér að þú værir
af lágum stigum, en það gat verið af slægð. Ég mun trúa þér —
og treysta þér. —
— Hafi ég verið borinn til þess að frelsa þig, er ég aðalbor-
inn.
— Jafnvel þótt þú værir þýborinn, mundi ég fylgja þér.
— Jæja þá, á föstudaginn þegar dimmt er orðið. —
— Nei.
— Hvað þá?
— Núna.
— Hvað segirðu? Núna strax.
einn mánuð. En Ragnar á marga þegna cg sporhunda.
Á þessari stundu. Ef við förum til baka aftur, losnum við
ekki aftur. Á morgun munu verðir okkar komast að því að
lásinn á fangelsi okkar er brotinn.
Hann mun komast að því áður en dagur renríur. í tunglskím-
unni sá ég hann læðast til okkar.
Það var Gormur, sveinn Hastings og njósnari hans. Hasting
trúði honum fyrir ýmsu, sem hann trúði ekki öðrum fyrir.
Hann hafði þegar komizt að því, að þær voru sloppnar og var
nú að leita að þeim. Hann hafði þegar komið auga á Berthu og
Kitti og hljóp nú til þeirra.
Ég ætlaði að hlaupa á móti honum, en Morgana greip í mig og
hvíslaði:
— Bíddu eftir betra færi.
Það var betra færi að læðast til hans. Járnörninn minn
mundi nísta hjarta hans, áður en hann gæti rekið upp óp.
Gormur hafði hlaupið til og staðnæmst hjá hærri konunni.
Það var Bertha.
— Hvar er Morgana? spurði hann grimmdarlega, en þó
lágri rödd. Ef þú segir mér það strax, getur skeð að ég geti
bjargað sjálfum þér.
Um leið og Gormur kom auga á prinsessuna, sortnaði honum
fyrir augum. Hann reikaði og féll. Nú heyrir Hasting ekki til
hahs framar.
Morgana hljóp til mín. Við héldumst í hendur og hlupum
niður að sjónum og Bertha og Kitti á eftir.
ktiUfyökuHHÍ ♦
— Hvernig er það með hana
Möngu? Hún tala raldrei illa.
um nokkurn mann, er það?
— Nei, hún hefur yfirleitt
engan áhuga fyrir samborgur-
um sínum.
V. KAFLI.
FLÓTTINN.
1.
Við komum út úr dimmum skóginum og niður á þurra
ströndina. Sjórinn var kuldalegur og auðnarlegur í gráu tungls-
ljósinu.
Það kemur einhver ofan ströndina, sagði Morgana lágt.
Þetta var hávaxinn maður, álútur, og fór sér hægt. Ég þekkti
hann þegar í stað. Við kölluðum hann Sendling, vegna þess að
hann var oft á rölti á ströndinni. Hann var meinlaus og gat
ekkert talað, því að tungan hafði verið skorin úr honum upp
við rætur.
Vegna þess, að hann var okkur alveg hættulaus, en ég gat
haft gagn af honum, áður en nóttin væri á enda, benti ég
honum að koma til okkar.
Það var enginn vandi að finna bát. Fangarnir földu sig í
bátnum, en við Kitti vorum við árarnar. Ég benti Sendlingi
að ýta bátnum á flot. Hann steig upp í bátinn og ýtti frá. Ég
gléymdi honUm þarna, þegar við vorum á ferð eftir fljótinu.
Við Kitti rérum.
Ef flóttinn kæmist upp núna, mundi verða krökt af bátum
á höfninni og ævintýrinu yrði lokið, áður en það byrjaði. Það
var hræðilegt'að hugsa til þess. Og vissulega var Hasting sjálf-
ur líklegastur allra manna til að uppgötva það. En við áttum
einskis annars úrkost. Við höfðum allt að vinna, en engu að
tapa.
Um það leyti, sem við komum að nausti Egberts og stigum;
um borð í bátinn, var mér ljóst, að brottför okkar mundi enn '
þá frestast. Við gátum ekki ferðast án matar, ekki sofíð án
rúmfatnaðar og ekki barizt án vopna. Við Kitti hlupum að ná í
það, sem við þörfnuðumst mest. Ég sótti ýviðarbogann minn og
örvarnar hundrað, uppdráttinn, sem Egbert hafði gefið mér,
fiskistengur, kjötskurðarhnífa og hlýjustu yfirhöfnina mína.
— Já, vitanlega hafði eg rétt
fyrir mér, sagði Jón við kunn-
selja gripinn. Er haft fyrir satt,
það fljótlegra að láta hana Jónu
hafa rétt fyrir sér, þegar við
deilum.
¥
„Þegar frú Hanson kemur til
mín, til að hjálpa mér við hús-
verkin bið eg hana alltaf að
syngja fyrir mig.“
„Jæja, hefir hún svona fal-
lega rödd?“
„Nei, röddin er eins og ryðg-
áður vindhani, en meðan hún
syngur getur hún að minnsta
kosti ekki talað.“
★
Geðstirður karl var meðal
gesta í viðhafnarveizlu. Þegar
honum var boðinn tiltekinn
réttur afþakkaði hann hann og
mælti: „Eg hefi reynt hann, og
mér þykir hann ekki góður!“
Að borðhaldinu loknu bauð
húsbóndinn honum vindil. Karl
svaraði:
„Eg reyndi einu sinni að
reykkja en mér varð illt, svo
að eg hefi ekki reykt síðan.“
Napóleon-konjak vildi hann.
ekki heldur, afþakkaði með
svofelldum orðum:
„Reyndi áfengi einu sinni og
hefi ekki bragðað það síðan.“
Undir lokin hallaði húsfreyj-
an sér að honum og mælti:
„Mér skilst, að þér eigið að-
eins eitt barn.“
★
í blaði einu í Minnesota birt-
ist svolátandi auglýsing:, „Mað-
ur óskast, sem er vanur að fást
við sprengiefni. Hann verður
jafnframt að vera við því bú-
inn að fara fyrirvaralaust 1
langferð.“
★
Henry Haggit frá Oakland
lýsti því yfir á 100. afmælisdag-
fnn sinn, að reykjarpípan hans
væri það erím sem héldi í hon-
um lífinu. Mánuði seinna lézt
Haggit af þrunasárutrí, er hann
hafði hlotið þcgar neisti datt
úr reykjarpípunni hans og
kveikti í rúminu, sem harín.
svaf i.