Vísir - 22.02.1957, Blaðsíða 3

Föstudaginn 22. febrúar 1957
VÍSIB
3
zJ
SJtT íj i\j
kvennasíðunni
um áhugamál
yðar. -
Gólfábreiða
rtsoð sssáH/sÞBSBtBsa
h rosssporss.
Nýlega var kirkja vígð í
Herming í Danmörku og er fliún
kennd við Skt. Jóhannes.
í tilefni af kirkjuvígsiunni
höfðu konur safnaðarins saum-
að gólfábreiðu til þess að ieggja
á gólfið inni í kórnum og er á-
breiðan 16 m. á lengd og 2 m.
á breidd. Ábreiðan er með
krosssaumi og eru á henni
milljónir af kross-sporum. Hafa
konur safnaðarins verið mörg
ár að sauma þessa fögru gjöf.
Börnin í söfnuðinum hafa
einnig tekið þátt í því að prýðæ
þessa nýju kirkju. Sunnudaga-
skóla-börnin hafa undanfarin
10 ár safnað peningum og lagt
til í 10 eyringum og 25 eyring-
um upphæð, sem nú er orðin
2 þúsund krónur. Fyrir þetta fé
hafa þau keypt fagra skírnar-
skál úr ekta silfri, sem nota á
við barnaskírnir í kirkjunni.
Á skálina eru letraðar þessar
Ijóðlínur eftir Ingemann:
„Guds Himmeriges Fryd har
han lovet de smaa.“ Sá sálmur
er til á islenzku í þýðingu Matt-
híasar Jochumssonar og hefst á
þessum orðum: „Nú angar blóm
hjá blómi —.“
j míj
Sifd er herramannsmatur.
Nokkrar isppskriffir, serra hús-
Bmseður æftu að reyeia.
Prjónalind
100
ara.
Frú María Agíista Jensen er af
])ýzkum ættum og býr nú í
Middleburg í Suður-Afriku.
Hún er nú 100 ára, en vinnur
enn verðlaun í prjónakeppni.
Hún var fyrst gift þýzkum trú-
boða, sem dó eftir 4 ára hjóna-
band. Siðar giftist hún öðrum
trúboða, sira Rasmus Jensen.
Síðustu verðlaunin fyrir prjón-
les fékk hún skömmu áður en
hún varð 100 ára. Reyndar voru
það þrenn verðlaun, sem hún
sótti þá á handavinnusýningu í
Middleburg.
Margar liúsmæður halda að
þær geti búið til „marineraða"
síld með því að gutla nokknim
silduin niður í „marinaði“, sem
er settur saman einhvern veginn,
og vona svo að allt fari vel.
Leyndarmálið um „marinaði"
— Svíarnir þekkja það — er
það, að hann er vísindi og að
sildin á að vera vel útvötruð og
svo þarfnast hún að hafa tíma
til að liggja og sjúga „marinað-
ann“ í sig.
Þessvegna á alltaf að byrja á
síldinni tveimur dægrum áður
en á að nota hana. Ég hreinsa
skinn og bein af sildinni og legg
hana i mjólkurvatn og á mjólk-
urvatnið alveg að þekja síldina.
Svo lu’æri ég „marinaði". Á
fjórar síldir nota ég tvo bolla af
estragon ediki og mikið af sykri,
helst svo mikið að eitthvað liggi
á botninum sem ekki leysist upp.
I þetta læt ég bolla af tómat-
puree, 8 heila negulnagla, S heil
piparkorn, svört eða hvit eftir
vild. 4 fintklippt lárviðarlauf 1
væna, súrsaða agúrku, sem er
hökkuð fínt, einn stóran hráan
iauk, skorinn í litla teninga.
„Marinaðinn“ stendur í 12
tíma og jafnar sig meðan sildin
útvatnast. Svo er síldin tekin úr
mjólkurblöndunni og strokin.
Svo er hún skorin í lítil stykki
á ská — þetta er nú eitt af
leyndarmálunum líka því að ef
sildarbitarnir eru of stórir, geta
þeir ekki drukkið „marinaðann"
í sig.á réttan hátt. Svo er síldin
lögð niður í „marinaðann" og á
að liggja þar í eitt dægur til
þess að verða eins og hún á að
vera. En svo verður þetta bezta
,,marinaðisíld“, sem hægt er
að hugsa sér, og þér verðið svo
þreyttar á að skrifa uppskriítina
handa kunningjunum að þér
verðið í örvæntingu nær. En
látið það ekki á yður fá.
C «r,j
★ ★ ★
Glermeistarasíld.
2 fínar litlar saltsildir eru
hreinsaðar, afvatnaöar og þerr-
aðar. Þær eru skornar þversum
eins og gaffalbitar og lagðar i
lágt og breitt niðursuðuglas og
eftirfarandi dreift yfir:
6—8 piparkorn, mulin niður.
2 lárviðarlauf, einnig mulin.
Tæplega heil teskeið af gul-
um pipar. Svolítill biti af
engifer. (Sé hann ekki til þá
steyttur engifer á hnífsoddi)
1 stór eða 2 litlir rauðlaukar.
1 sneið af piparrót og V> gul-
rót. Þetta þrennt er skorið í
mjög litla teninga. 1 dl. sykur
og 2 dl. edik eru soðnir sam-
an. Síðan kældt alveg og helt
yfir síldina m. m. í glasinu.
Lögurinn á alveg að þekja
sildina og ef nauðsynlegt er
verður að s.jóða svolitið meira
eftir sania niáli. Lokið er látið
á. Sett á kaldan stað og látið
jafna sig í eitt dægur.
Framborið i glasinu og er eins
og allir sænskir sildarréttir,
reglulega gómsætt.
★ ★ ★
Kolumbusar síld. (handa 2 eða 3)
Það sem nötað er, er V> kg.
af síld, skori.ini frá beini og
roðflettri.
1 laukur, helst rauðlaukur. 1
knippi, af steinselju 3 tómatar. 75
gr. smjörlíki salt og ’ákg. kart-
öflur.
*
Hér er gert ráð fyrir að sildin
sé bökuð í ofni.
Þetta er sú bezta, fljótlegasta
og einfaldasta sildar uppskrift
sem til er.
Kartöflurnar eru settar upp.
Og kveikt á ofninum. Sildin
hefir verið afvötnuð og er nú
tekin upp og þerruð. Gratinmót,
stórt og gott er smurt vel og
sildin er lögð þar í, (niðurbituð)
á víxl með tómatsneiðum, gróft
hökkuðum lauk og saxaðri stein-
selju, krydduð með salti og pip-
ar.
Smjörið er brúnað á pönnunni
og er hellt yfir.
Sett inn í ofninn og látið
steikjast við vægan hita í 20
mínútur.
Fram borið i fatinu og með
kartöflum. Þetta er mjög auðvelt
að búa til og einnig gómsætt.
Frh. á 9. síðu.
Hér eru nokkrar umbætur á j Skúífa er hengd upp i kústa-
eldhúsi, sem er gamaldags. j skápurinn undir hillu. — Neðst
Lítil hilla, sem skorið er úr,' . ,. ,.
, . .... , 1 til vinstri skapur yfir eldavel-
er sett a milli breiðari hillna. —!
Mjólkurflöskur innan á búr- eða | inni með þeim verkíærum' sem
skáphurð spara rúm. — Verk- j ætíð eru 1 notkun. — Til hægri
færakassi er festur innan á skáp- j sér maður léttar hillur í potta-
hurð, þá er hann þar alltaf. — j skápnum.
Gott eldhús er gulli betra.
KostnaAur við Iireytingai' þarf ckki
að vera inikill.
Það geta víst allar húsmæður
verið sammála um. En livort
maður hefir gullið til að Jag-
færa eldhúsið er annað mál. En
það þarf ekki að kosta svo rnilt -
ið að bæta eldhúsið, segir hús-
næðisráðunauturinn Ellen Bis-
gaard.
Hún bendir fyrst á þær hug-
myndir sem ekkert kosta. Hún
vill láta húsmóðurina athuga
gaumgæfilega öll áhöld sem hún
notar, skálar, nýlenduvörur og
þessháttar og koma þeim fyrir j
þar sem hentugast er. Margar'
húsmæður láta potta, sem not-
aðir eru daglega standa í
myrkri neðst undir eldhúsborð-
inu. Það kostar það, aðþærþurfa
aðbeygja sig djúpt þegar þær
ná í pottana og fá svo kannske
lykkjufail á sokkana. Þær hugsa
ekkert um það, að þetta gæti
verið öðru vísi_ þær eru orðnar
svo vanar því. Þær eru heldur
ekki fáar sem hlaupa frá elda-
vélinni og í búrið, þegar þaer
vantar skeið af sykri í matinn.
Þegar menn vita að hagsýnt
íyrirkomulag á áhöldum og
matvöru geta stytt hlaupin
við daglega matreiðslu, skilja
menn að' það borgar sig að hugsa
sig um og koma hlutunum
hyggilega fyrir.
Líka vistlegt.
Vitanlega er ekki hægt að
Frh. á 9. síðu.
T. C. Bridges og Hassel Tiltman:
Framh,
Með áhuga sínum og dugnaði
tókst honum að fá Araba til að
reyna öðru sinni. Var honum
þá veitt lausn frá störfum í
Kairo um óákveðinn tíma og í
október 1916 varð hann aðal-
ráðgjafi herstjórnar Araba.
Fyrsta verk hans var að fá
alla þá ættbalka, sem til þessa
h’öfðu haldið að sér höndum, til
að gerast þátttakendur í hinu
„heilaga stríði“ fyrir frelsi
landsins. Við þriðja mann fór
hann út í eyðimörkina^ til þess
að hvetja menn til uppreistar.
Hann heimsótti hvern ættbálk,
hélt ræður fyrir karlmönnun-
um og skýrði þeim frá erindi
sínu — hann kallaði þá til
jvopna. Hann talaði mál þeirra
,reiprennandi, gat farið óhultur
allra sinna ferða, þar sem hann
|var erindreki eins voldugasta
ættarhöfðingjans, og hann sann-
færði áheyrendur sína um það,
að nú væri tækifærið komið,
sem allir sannir Arabar hefði
beðið eftir um langan aldur.
I Fyrsti ættbálkurinn, sem
gekk í lið með uppreistarmönn-
jum, var ættbálkur Harba, en í
honum voru 200,000 manns, því
j að hann var stærsti ættbálkur-
; inn í allri Arabíu. Lawrence
jgætti-þess, að fregnin um þetta
j bærist á undan honum Hann
I gætti þess sömuleiðis, að nægar
' birgðir vopa og skotfæra væii
! sendar hinum mikla her, sem
hann var að koma á fót.
Meðan Lawrance skar unp
'herör í auðninni hélt Feisal
i »
norður á bóginn frá Mekka til
tveggja hafnarborga, sem voru
enn á valdi Tyrkja. Þannig
hófst hin mikla herför Araba
undir stjórn Lawrences og
Feisals, sem átti að ljúka i
Damaskus!
Samvinna Breta og Araba
var hin ákjósanlegasta. Þegar
menn Feisals nálguðúst ein-
hverja borg á ströndinni, sigldu
brezk herskip upp að landstein-
um og hófu skothríð á hana,
svo að Tyrkir urðu að hrökklast
þaðan — beint í fangið á Ar-
| .
. obum_ sem sottu að þeim ofan
1 úr landi! Brezki flotinn flutti
hernum vatn og vistir, svo að
j hann gat farið um eyðimerkur,
þar sem aldrei kom dropi úr
lofti. Einu sinni fór tíu þúsund
manna lið 200 km leið yfir aúðn,
þar sem hvergi sást stingandi
strá, sem úlfaldarnir gætu nærzt
á og að förinni lokinni var gerð
skyndiárás á tyrkneska herinn,
sem hélt, að Arabar væri enn í
herbúðum sínum í órafjarlægð.
Lawrence hafði lagt það niður
fyrir sig með mikilli ná-
kvæmni_ hvernig haga skyldi
hérförinni og fyrsta skrefið vár
að hrekja Tyrki með öllu að
ströndum Rauðahafs. Og' meðan
hann vann að því( tíðkaði hann
mjög að gera skyndiárásir á
Tyrki annarsstaðar með hinum
svonefndu „fljúgandi sveitum“
Araba.
í þéssum „fljúgandi sveitum“
voru þeir Arabar, sem áttu fót-
fráustu úlfaldana og stjórnaði
Lawrence þeim sjálfur. Sveitiv
þessar gátu verið á flakki um
auðnirnar sex vikur samfleytt
án þess að fara til birgðastöðva
eftir vatni eða vistum. í hnakk-
tösku sinni hafði hver maður
44 pund af korni. Það var sex