Vísir - 05.03.1957, Blaðsíða 7

vtsm
Þriðjudaginn 5. marz- 1957
■
o
■
■
a
9
B
WUMB:
EDfSOIM MARSHAU:
■ ■■■
■’■■■
■■■■
■ ■■■
Víkkfutim
67
m
>« 9 HBBBBHBBBBBHBBBBBiaaBBHHB ■■■■■&■&■! tt
bundiS siióþveng sixm eða þá vætt varir sínar með víni. En ég
•mmatist þess, sem sagt hafði verið-, og ég horfði bart og snöggt
— og ná var dagur á lofti, og jafn leiftursnögg og tillit mín voru,
jafnsnöggt mundi það koma í huga mér hvað gera skyldi. Ég
vissi, að‘ Dauðinn var hættiilegur leikfélagi, en það var lika
hægt að koma honum á óvart.
Félagar mínir og fangar okkar mvnduðu hring um okkur
Aella^ er við hófum einvígisbardagann. Víð höfðum eigi barist
■nema örskamma stund, er mér varð fyllilega ljóst, að hann
•var afburða skilmingamaður, og vel þjálfaður, og ef til vili
-gerði hann sér- ljóst, að ég mundi bregða. sverði hart og snöggt,
.og ef íil vili, ef hann hugsaði út í þaðj að hægri hand]egg,ur
minn væri aflmeiri en hans. Tók ég ákvörðun um það, mér
•iil varnar, ef hann skyldi reynast jafnixi-gi mirm eða jafnvel
fcetri skilmingamaður, að gefa honum eigi færi á mér með að
sækja hart fram, heldur þreyta hann sem mest, og gerði ég því
■ráð fyrir löngum átökum.
Það varð engin bið á, að ég kynntist frekara manninum, sem
brandinum hafði brugðið. — og ég ásetti mér að vera vökull og
viðbúinn, án umhugsunar um hvort líf eða dauði biði mín. Ef
íil viil gat þ.essi maður hatað allan heiminn, en aðeins sjálfan
sjg gat hann elskað. Hvort sem takmarkalaus hégómagimd
hans hans gat talist vagninn eða hesturinn skipti engu máli.
Vegna taumlausrar metorðagirndar og 'ákefðar gat hann talist
litilmótlegur andstæðingur, en hættulegur samt. Hann ól enga
bardagalöngun í brjósti, hann átti ekki víkingslundina, heldur|
ól hann sem snák við brjóst sér grimmdarlega löngun til þess
að halda, hvað sem það kostaði, konungdæmi sínu. Völdin voru
honum allt. í viðureign við hann mundi ég ekki verða gripinn
'berserksæði. Væri hér urn beð að ræða en ekki vígvöll, og væri
hann kvenmaður, sem lægi þar með opinn faðm mundi ég vita, að
hana mundi klæja í lófann eftir gulli, og ég mundi ekki líta
fcana girndarauga.
Þessi hólmganga hefði getað orðið mesti viðburður ævi
okkar, ef nágust metnaðar hans hefði ekki lagt fram í sverðs-
odd hans.'
Við vorum ekki ójafnir skilmingarmenn, því að ég átti næga
úlfsmýkt til þess að vega upp á móti leikni hans með sverðið.
Dauðirm hlaut að verða hlutskipti hvors okkar, ef einhverju,
jafnvel smá, skeikaði. En í þennan bardaga vantaði allan dreng-
skap, sem lyftir huganum. Þessi snjalli skilmingamaður sýndi
aldrei neina hrifni yfir vasklegri vörn minni, — það brá aldrei
fyrir leiftri í augum hans, víð bergmálið frá stáli sverðs míns.
Þegar við hófuin bardagann voru sverð okkur hvít sem mán-
inn, um hádegi voru þau rauð sem sólin í dögun. En ekki heldur
hreifst Aella af þessu, heldyr virtist hann undra', að enn hafði
sverðsoadur hans ekki litast blóði.
Og furða hans jókst æ meira — hver dráttur í andliti hans
bar því vitni, að hann var gripinn sársaukakenndu æði yfir,
því, að hann hafði enn enga veilu fundið í vörn minni.
Ég veitti því athygli, að hann var farinn að gefa því nánari!
gæt.ur, að hann yrði að athuga sinn gang í Ieiknum beíur — ^
einnig að hann yrði vera á verði, og hafa ráð ur.dir hverju
rifi, ef á þyrfti a hálúa, ef á hann tæki að halla. Hér þurfti til
snilli andans, eigi síður en leikni handarinnar. ■ Þetta var ekki
í-invigi, þar- sem drengskapur og heiðarleiki var í háscst;.
— Andartak, hrópaði hann allt í einu og stakk sverðsoddi
sí.num í jörðu.
—• Já,“ svaraði ég og gerði hið sama.
Hann beincli orðum sínum að Hrúlfi.
— Hrólfúr, ég hefi orðið þess var, að sverð horra þíns er af
góðum málmi. Nú er það venja meðal kristinna manna, þegai'
tveir höfðingjar berjast, unz yfir lýkur, a'ð þeir heiti hvor öðrun:
þvi, að lík þess er fellur verði með farið af tilhlýoilegri virð-
ingu. Nú virðist mér-------
Hann talaði áfram, en ég veitti þehn litla athygli, heldur
stöðu hans og hvernig hann myndi beita sér í nasstu atlögu.
— Ef konungurinn, Aella, skyldi falla, var svar rnitt við
spurningu Hrólfs, mun ég ekki lima sundur lík hans, heldur
sjá um, að h.ann fái greftran með fullri virðingu að kristnum
sið.
-— Ég f:.ri þakkir herra yðar, Hrólfur, sagði Aella, — og er
þess albúinn að halda áfram.bardaganum, sé hann. það lika.
Rödd. hans titraði Iítið eitt, og ályktaði ég aí því, að„.þrátt
fj-rir ytari ró myndi taugar hans spénntar tii hins ýtrasta.
— Ég. er einnig reiðubúirm, svaraði ég, og rödd mín hljómaði
annarlega í eyrum mínum.
Svo. biðum við andjartak, konungurinn og ég, og Diðum átaka.
— Berj.ist, sagð'i. Hrólfur.
Ég sá hatin syeifla. sverðinu eldingarsnoggt, en hér var sem
tveimur eldingum hefði slegið saman, og það var sem hvítum
bjanna slægi á Irimin.
Þegar hið þunga sverð sveigðist upp var sem hver vöovi
urinn vísan. Hann breytti stefnu sverðs sín.s elding.arsnöggt eins
og hart, svo að sverðsoddur minn snerti næstum höfuð hans
en hann hörfaði og lagði svo hart fram sverðinu, og bióst við að-
geta rekið það í kvið mér, árt þess ég fengi aftrað þyí.
Það hlakkaði í honum, er hann lagði sverðinu og tald.i sér sig-
handleggs rníns hlypi í hnykil knúði ég sverð hans niður snöggt
og hann varð að gera kreppti ha.nn hnefann um sverðsklótina,
um leið og brast í henni og tvær tungulaga flísar hentust burt.
Vio átak lians, dró úr hraðanum á sverðinu lítið eitt og það var
það, sem gerði muninn. í þessum bardaga upp. á líf og dauða
skaut ég nú á þessu örlaganna andartaki, hart fram sverði míriu,
og þótt miðun á höfuð Aella mistækist, sprettj hrandurinn sund-
ur hálsi hans og klauf vöðva hold og bein niður að miðjum
brjóstkassa.
A þessu anclartaki hvarf birtan úr augum Aella, Á þessu
andartaki hvarf hatrið og æðið úr huga hans og hann þraut
alla orku í sama vetfangi. Fyrir hans augum var allt þurrkað út.
Sverðið féll úr hendi hans og hann var eigi lengur i lifenda tölu.
Ég leit á hið blóðuga gras við fætur mér og leit á hina
ræðu sól, sem skeið.á landið. Það var sem röðull himins hefði
staðið kyrr í sínu roðaveldi frá því er einvígið hófst í birtingu
og hann hefði horft þar af sínum. himni á einvígið, frá þvi það
hófst, og þar til Aella konungur lá nár í valnum. Frá sólar-upp-
rás til sólarlags höfðu þeir barizt Aella konungur og Ogier
hinn danski. Hugsanir mínar voru á reiki og mér fannst hjarta
mitt sem blýklumpur í brjósti mér. Ég bjóst til að leggja af
stað, án þess að taka upp sverð hins fallna.
— Ogier, þú gleymir sigurlaruium þínum, sagði Alan. Er ég
leit í augu hans var tillit þeirra slíkt, sem hann hefði hitasótt
og rödd hans titraði.
— Hví skyldi ég hirða sverð hans? Hví skyldi. ég vil.ia nokk-
uð, sem hans var? Mitt sverð hefur dugað mér ve!.“
— Nú, er þú hefur sigrað hann, verður þú að taka sverð
hans og bera, hvort sem til ills leiðir eða góðs.
— Hyers vegna?
— Slík eru örlög þín og það verður atriði i drápu minni.
— Taktu upp sverðið, Kitti.
— Ég? Ég er seiðkona þín, gula .geitin þín, og .ekki skylt-að
bera syerð þitt. Hví biðurðu ekki éinhvern af hinum djörfu

_4
K.v*ö-Ud*v*ö*k*u*n*n*t
Hinn frægi ungverski Ieikari;
Franz Molnár, haíði -tvær að-
ferðir við að afgrciða gesti, sem.
heirnsóttu hann og hann vildi.
ekki tala við. Stæði honum é
sama um gestinn eða þekkti.
Íc-kki til hans. lét hann einka-
! skrifara sinn tjá honurn að
Franz Molnár væri því miður
ekþi hei.ma En þegar um gesti
var að ræfa, sem fóru í taug-
arnar á leikaranum, lét harui
sk.rifarann segja; „Því miður.
hann var aó fara út en. ef þér
flýtið yður eða hlaupið_ þá náið
þér honura áreiðanlega við
næsta götuhorn.“
tc
Ivarl Valentra, gamanleikai' i.
í. Múnchen, var einu sinni að
mála gipsstyttu og málaði hana.
græna.
Mót-leikara hans. List Karl-
stadt, bar þar að og þótti furðu
gegna, bve Karl kepptist við
að mála. „Þyí flýtirðu þér
svona óskaplega?“ spurði hún.
„Skilurðu ekki manneskja að
eg er ao. flýta mér til þess að-
eg verði .búinn að mála stytt-
una áður en málningin geng-
ur tíl þurrðar."
Staögeiigill Elísa-
betar í Ghana.
líexdogafrúin af Keut kemur
fram l’yrir hönd Elísabetar
BretadrotíIlinga^•, er GuII-
ströndin fær samveldisstöðu og
nafnið Ghaxxa í næstu viku. —
Setur hertogafrúin þingið.
Hún ferðast í ílugvél til Acra
og verður R. A. Butler í sömu
ílugvél, en hann er formaður
sendinefndar stjórnarinnar, er
verður viðstödd hátíðahöldin.
Enn er óvíst hvort stjói'narr
andstæðíngar á Gullströndinni
taka þátt í hátíoahöldunum.
Kaupi ísL

frimerkL
S. ÞORMAR
^íjiTfffrTSfiWtr iii iil Sími 81761.
f. & Sutmifkji
2?mi
'Þegar Maxian 'li'ðsíoringi hafði
sagt Tai'zan að Sam, sesm ©ekk undir
nafninu Pierre Bois, hefði verið
fíutlur til annarrsr hgrstöðvar, varð
hann vonsvilcinn. Bíðið v:ð, sagði yður, -vegna þessara óeirða, að þér
Maxian. Naín yðar er einnig á list- hafið einnig skipun um að vera íiutt-
anum. Mér hefur láðst að tilkynna. ur.'Þér eigiðað fara til sðalstöðvann.a
i EI Salaam. Tarzan hlustáði með
akefð. Þar mynái hann halda áfram
sð leita að Sam.
A