Vísir - 27.06.1957, Qupperneq 7
Fimmtudáginri 27. júli 1957
VtSIR
J
• •
* •
• •
• •
/
AJXDNEMARJMR
• •
EFT!R
rith
MOOilE
• •
• •
» •
• •
* •
• •
70
foi'Sabúri
Q i
54
k»v»Q»í»fi»v»ö»N»[wM
«}•••••••••••••••••••••«
Þýzkur stjórnmálamaður,
hjálpað þeim við að hlaða eintrjáninga sína úr
bæjarins.
Það væri heimskulegt að reiða sig á æftflokkinn; hann mundi
ekki geta komið á vettvang í tæka tíð. Og síðdegis næsta dag,! gróðurinn fyrir handan það.
þegar suðvestanvindurinn tók að biása, vissi Maynard að
mdíánarnir mundu.ekki einu sinni geta komizt. Það sem gera
þurfti, varð hann að gera sjáifur. Hann var allan daginn á ferli
í.skóginum, fór ekki einu sinni.heim til þess að borða. Reyk-
háf fann hann ekki.
skóginn. Ekkert hraerðist nema af völdum vindsins, ekkert
hljóð heyrðist nema drunur og' brestir í lemjaridi greinum
trjánna. Það sem nú var þörf.fyrir, var einhver af ættstofnin-
um, einhver sem væri fær um að lesa merkjamál indíánanna.
Hver og einn drengjanna gat án efa frætt hann um, hvert Lem
hefði haldið. En Maynard Cantril var enginn skógarmaður.
Hann gekk að jaðrinum, og svipaðist um hér og þar inn í skóg-
inn.
Og þá sá hann gulrauðan loga gjósa upp milli skugganna, og
síðan skyndilegan reykjarstrók. Og hann kom auga á Reykháf.
Reykháfur kom í hendingskasti út úr skóginum, skringilega
málaður frá hvirfli til ylja, strípaður og upplýstur aftan frá af ,sem var taugaveiknaður í mesta>
logandi knyppi af þurru grasi, sem hann dró á eftir sér á|^a®^ °S svefnstyggur að sama
þvengenda, sem hann hafði hnýtt um brjóst sér. Maynard virt- ;skapi, var á ferð í Hamborg
ist engu líkara en gróðurinn á sléttunni springi í loft upp. jnýverið og fékk þar gistingu í
Maynard mundaði byssu sína og hleypti af skoti; slík sem 'gistihúsi. Við komuna þangað
oíbirtan var í augun, hefði verið jafn líklegt til árangurs að talaði hann við gistihússtjórann
skjóta á ref í greni. Skotið geigaði. Hann sá Reykháf halda jsjalfan °S bað hann að mælast'
jafnvæginu á barmi leirkeldunnar eitt andartak, síðan tók hann t>ess Vlð gesti nærliggjandi1
rás út á sléttlendið og hvarf sjónum inn í.fremur lágvaxinn hcibeigja, að þeir gengju hljóð-
lega um og hefðu ekki hávaða
frammi að næturlagi. ' •
Og þegar svo var komið, hljóp Maynard sjálfur niður skóg-
arstíginn og inn í bæinn, hrópandi af öllum lífs og sálarkröftum ^ við stjórnmálamanninn mundi
þann boðskap, sem öldum saman hefur vakið hrylling í hjört- í fyrstu ekki eftir þessu. þegar;
Fyrsta daginn hreiðraði Reykháfur um sig í skógarrunna og
steinsvaf. Annan daginn hvíldi hann sig, lét sár sín gróa —
hann hafði orðið illa úti í bardaganum í mylnunni — og lagði
á ráðin um næstu aðgerðir. í þessa tvo daga boroaði hann ekk-
ert. Hann lá næstum hreyfingarlaus á bakinu í runnanum, og
allan síðari morguninn starði hann upp á þéttsettar trjágrein-
arnar skammt fyrir ofan andlit hans. Um hádegisbilið fannst
honum kominn tími til hreyfings, ,'læddist laumulega út úr
runnanum til annars staðar í skóginn, sem hann vissi um.
hann kom upp í herbergið sitt'
um nóttiri nokkuð rykaður eftirt
lystisemdir kvöldsins. Hann.
um allra, sem búsettir hafa verið á skógivöxnum landssvæðum.
— Eldur! Eldur! Skógurinn brennur!
Það er algjörum vafa undirorpið, hvort Reykháfur, í hugar-
æsingi sínum, hefur svo mikið sem heyrt skot Mavnards. Það | byrjaði að hátta og þeytti skón
var nægilega mikið af hvítum manni eftir í honum til þess að um af öðrum fæti sér út í horn.
gera sér ljóst, að um borð í báti úti á vatninu um nóttina, en | eins og hann var vanur heima
þangað ætlaði hann, mundi hann þurfa fata sinna með; það, hjá sér, en mundi þá allt í eiriu
hafði verið einn liður í skipulegri áætlun, sem Reykháfur hafðijeftir tilmælum forstjóra gisti-
lagt fyrírfram, að koma að keldunni aftur og sækja þau. Að hússins og fór að öllu hljóðlega
þessu slepptu, var hann, eins og' faðir hans hefði kallað það,
„fullkominn indíáni“. Strípaður, eins og skaperinn hafði gert
Þar skar hann skeggið af andlitinu á sér með veiðihnifnum ’ hann> hlíóP hann sem fælur to8'uðu bæinn á enda beint niður
sínum, sársaukafull aðgerð, sem hann afbar með rósemd, reif a brygSJuna- með fdtin í annarri hendmm og hníf smn í hinni.
síðan upp nokkrar sterkar, mjúkar hringlaga grenirætur. Síðan Hann stökk út j bátinn, sem hann sá, og það reyndist
framkvæmdi hann hátíðlega athöfn með miklum virðuleik og einmitt vera bátur Natans Ellis, er lá við biyggjusporðinn.
ýfðri
eftir það,
En þrerri klukkustundum.
síðar var hánn vakinn af værurn
svefni við ákafa barsmíð í þilið,
var stjórnmálamaðurinn,
sem barði. „Segið þér mér í
guðanna bænum,“ bað hann,
„hvenær þér ætlið að fleygja
hinum skónum út í horn. Eg er
í þrjár klukku-
stundir andvaka eftir þessu og’
nú þoli ég þetta iekki lengur.“
★ •!
alvöru, helgisið, sem honum halði verið kenndur af móður ReyUiáfur leysti hann í skyndi og hélt út í mj í ki ið a
sinni, Rauða blóminu, sem Cantrilarnir höfðu lcallað Önnu Pie; annl- ^
af þessum sökum varð hann alls.ekki hissa seinna um dagjnn, í Fólkið sá á eftir honum, en hin öskrandi, útmálaða \ofa hafði _
þegar vindurinn skall á, aðeins .bakklátur fyrir bænheyrslu veiið of flíot tiam hjá, of lamandi sýn, til þess að hendur J iðu , u nn að 1 a
vis=ra guða ” | bafðar 1 hari hennar. Og um það leyti, sém áhorfendur náðu sér
J aftur og lokuðu undrandi munnum sínum, var Reykháfur horf-
Þegar tók að skyggja fór Rej'kháfur áleiðis út úr skógínum, jnn .út í myrkrið. á vatninu. Um eftirför var ekki að ræða, því
gekk eins og skuggi frá einu tré til annars. Yfir höfði hans blés von þráðar höfðu allir, sem vettlingi gátu valdið í Somerset
vindurinn á krónur trjánna; hann nam staðar í skógarjaðrinurm meira að gera, en þeir gátu ráðið við.
Eldurinn flæddi yfir eins og vatnsflaumur. Vindurinn rak ' Ugt í hnakkinn og horfir án af-
hann brátt í áttina til bæjarins. Á tuttugu mínútum hafði hann ^ ta"lið
borizt að þeim húsanna, sem næst stóðu skógarjaðrinúm. Það j Heyru manni' Kallaði ein-
hafði ekki komið dropi úr lofti í þrjá mánuði og þurrkurinn hver ýiðstaddur, „þú situr öf-
hafði gjörsamlega útrýmt öllum minnsta raká, hvar sem hann'Ugt á hestinum “
Skoti sezt á hestbak, en öll-
um til undrunar sezt hann öf-
. og svip.aSast.um yfir sléttlendið, en tekið var að skyggja all
mjög, Reykháfur halíaði sér upp að tré, og hann fann voldugan
,.st,ofninn.,; þriggja feta þykkan, .skekjast til í vindinum, jafn-
,íxamt því sem jörðin undir. fótum hans hræðist vegria áíaksins
á.rætur .tr.ésins.
Þetta var einmitt staðurínn, þar sem leirkelduna, var að finna,
þær sem fólk hans hafði sótt i JÍtárefni sitt. Hann ruddi sér spænir. Sum hinna nýrri voru byggð úr yngri viði og þurftu' fimmeyring í tuggunin sem eg
braut gegn um hávaxið, þurrt grasið að keldunni. Hún var nú af þeim sökum nokkru lengri tíma til að brenna upp. í fullar 3 gat tienni
dýpri, en hamr mundi eftir að hafa séð hana áður, og hann j stundir stóð bærinn Somerset eins og voldugur varðeldur, sem i
komst að þeirri niðurstöðu, að nýju íbúarnir í Somerset mundu teygði eldtungur sínar upp í svart myrkur næturinnar. Eld-
.var að finna; gömlu Cantrilahúsin fuðruðu upp eins og hefií-I , Nei, ég sit rétt Merin át
hafa grafið þar eftir rauðum lit á húsin sín. Hann blandaði
iitinn með ýmsum efnum, sem hann dró fram úr pússi sínu;
síðan fór Reykháfur, afkomandi ættarhöfðingjanna, úr klæðn-
sði hvítfa manna og málaði stríðsmerki á andlit sitt og líkama.
Skömmu síðar kom Maynard Caníril út á'sléttuna til þess
morgun.
★
urinn. breiddist út yfir hinn gamla lcanínugarð Cantrilanna, f London eru til verzlunai'-
sóðaleg útihús þeirra, hrörlegar gi’ænmétisgeymslur, sem fullar,hus- sem selía ekki aðrar vörur
vcru af ónýtum kálhöfðum og rotnuðum kartöflum, sem hinir en hær- sem kosta eina krónu
nýju eigendur höfðu ekki haft tíma til að hreinsa burt; logi ög ,hver eining, Það þarf því ekki
reykur fluttu með sér í skaut skýjaðs og vindasams himins a® tefja sig á því að spyrja um.
að huga að keldur.ni með þanri möguleika í
kannske einhver vegsummerki um ferðir indíána að finna. Hann
kom auga á fátapinkil, vandlegá samanva.finn og hnýtt utan um
með mjúkum trjárótum. Hann fann hárin rísa á höfði' sér.
Hanri hefði heldur átt að aðvara bæjarbúa en láta sér detta
í hug að takast mundi að sefa Lem. Yindurinn næddi um hann,
þar sem hann stóð og horfði á skugga næturinnar falla yfir
huga, að þar væri. síðustu leifarnar af círaumi Andrews Cantril.
verð.
Þurr gróðurmn á sléttlendinu brann niður í svörð; í skóg- j nokkurn kom Skoti inn
inum brustu voldug grenitré með slíkum hávaða, að engu var 1 verziunarhúsið, hitti þar sölu-
líkara en stórskotalið væri þar að störfum. Gripastofn bæjar- mann °S spurði:
ins — dýrmætir hestar — nautgripir og svín — hvarf ásamt | »Hvar er bifreiðadeildin? ‘
hlöðunum, að tveim kúm undanskildum, en þær höfðu verið Áf) AUGLYSÁI VlSi
skildar eftir úti um nóttina og tekizt að komast niður að árini - —--------------— ■■— '
C & Suncuqké
TARZAN-
2387
remoH wmt&p
A6 2>z\6'ez LSPT THE LA&,
e>BEme our rne apb-mam
IN TH£ dUN6L5 PAPKNEæ.
iarzan m& &m; hi& en6mv AvmcBv zlowo/,
&AAZT- &NOU&H rOMAKB AN TAS6ET.
Tarzan komst undan út í myrkrið,
en Brister kom hlaupandi á eftir hon-
um, með byssuna tilbúna. Eltingar-
leikurinn barzt út í frumskóginn og'
brátt var Tarzan komin úr augsýn.
Úr tfé einu miklu gaf Tarzan séð til
ferða Bristers, sem kom s.Ömu leið og
Tarzan háfði farið. Bi'ister var gæt-
inn, en hann grruniði ekki að TsTzan
yæri að leiða hann í gildrm Sið&ri
hvarf Tarzan og hélt i áttina tjl
isins; i, iteMdl