Vísir - 04.07.1957, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 4. júlí 1957.
VlSIB
r«
«
«
•«
•«
•«
• •
• •
t
ANBNBMARNWR
m
• •
EFTIR
RUTH
•••
MOORE
#
7.1
• •
• •
að reka mennina út úr mylnunni. Það sá ég með eigin augum.
veiðar. Hinir tveir, þeir eru synir mínir, Maýnard og Zeke.
Rödd hans var laus við allt stolt, aðeins eðlileg,'eins og til-
gangurinn væri sá éinn að gefa upplýsingár.
— Taktu eftir, þeir lrafa skotið á ráðstefnu, sagði hann. — Ég
gizka á að hún muni ekki standa lengi.
Ungu mennirnir höfðu safnazt þétt saman í kringum eldinn.
Konur og börn ruddust inn í skálana. Dökk andlitin nálguðust
en hvert annað meðan þeir stungu saman nefjum mjög áhuga-
sanlir. Eins og Maynard hafði sagt fyrir, tók ráðstefnan ekki
langan tima.
Einhver æpti, ekki mjög hátt. Hópurinn leystist upp og
tvístraðist. Tíu eða fimmtán unglingar héldu í humátt til ein-
trjáninga sinna, hófu þá á loft og báru niður yfir fjöruna til
sjávar. Þeir sem eldri voru héldu saman og gáfu sig sérstaklega
að einu skýlinu. Fjórir þeirra hurflj ihn í það, hver á eftir
öðum.
Fyrir innan hófust brátt mikil átök; hróp og formælingar
bárust út ásamt skéllum þungra högga. Skýlið skalf. Ein hlið
■V
Jjo
Þeir sögðu, að hann hefði skotið á einn þeirra. Eg heyrði skotið. þess svignaði út á við og lagðist á jörðina; stór, brúnn líkami
Þeir sögðu, að hann hefði reynt að stinga annan með hníf, en veltist yfir hana í öfugum kollhnís, komst á réttan kjöl aftur
það sá ég ekki. Ég sá þá hinsvegar reka hann út úr bænum. og þaut inn á ný. Þakið og þeir veggjanna, sem eftir höfðu
— Hann sag'ðist hafa lent í bardaga. staðið, hrundu saman. Blandað safn af grasi, grenigreinum og
— Ég sá Reykháf við leirkelduna, hélt Mavnard áfram. — hjartarskinnum gekk upp og niður og tvístraðist síðan. Dökk-
Ég sá hann draga logandi grasknyppi umhverfis í skóginum og leitt höfuð Charleys og breiðár axli hans komu nú í ljós út uin
á sléttlendinu. Ég var þarna upp frá að leita að lionum, reyna opið, og á eftir honum komu félagar hans, þéir ér inn höfðú
að stöðva hann, áður en hann gerði eitthvað af sér. Nú er svo ‘ farið, og drógu út með sér fimmta manriinn, sein streittist á
komið, Charley, að Somerset er búin að vera. Fjórir hafa látið móti og hamaðist, bölvandi og ragnandi.
Natti fylgdist með af áhuga, hann hélt þéttirigsfast um borð-
stokkinn og gaf engan gaum bát, sem renndi sér upp að og skall
mjög létt að byrðingnum, rétt fyrir neðán fingur hans. Grannur
unglingur, með svip, sem ekkert virtist geta fengið á, rétti hon-
um byssuna hans.
— Fryer, sagði Maynard. — Þú segir Charleý að skjóta hann,
losna við þetta.
Drengurinn svaraði ekki. Svört augu hans Ijómuðú; hann
leit skyndilega á Maynard. Síðan dýfði hann áririni í og féri til
lands.
Maynard hristi höfuðið. Hann reis hægt á fsetur og byrjaði
að draga inn ankerið.
— Dragðu upp seglið, félagi sagði hann. — Það er réttast
fyrir okkur, að fara að halda til baka. Þegar hann hafði rnælt
þetta, leit hann til Natta og sá að andlit hans var náfölt, augu
hans starandi æðisgengið. Hann þagnaði. Og stórar hendur
hans héldu hreyfingarlausar utan um ankerisfestina.
— Ég hefði kosið, að þetta hefði ekki þurft að fara fram með
lifið, einn þeirra Jósúa. Og skógurinn er eyddur.
— Það er svo, já, sagði Charley.
’ Hann hækkaði ekki róminn og hreyfði sig ekki heldur.
— Fólkið er á köldum klaka, konur og ungbörn líka, sagði
Maýnard. — Það þarfnast hjálpar. Ég vil að þið piltarnir komið
til skjalanna og aðstoðið^við veiðaf, s\"o Unnt verði að setja
upp nokkrar birgir.
— Ég má ekki sjá af mikluu, veturimi er að ganga í garð.
—• Það veit ég. En Mary C kemur til baka efti'- tíu daga.
Ég ábyrgist, að þú munt bera meira úr býtum, en þú lætur
af hendi rakna, Charley. Og minnstu þess, að ég lét Fryei og
Dod fá tvo bátsfarma fyrir ekkert.
— Gott og vel.
' — Þá er allt i lagi. Jæja, þessi náungi þarfna.ú byssunnar og
bátsins síns til baka.
1 — Ágæít, sagði Charley og stóð upp. — Strákarnir geta sótt
byssuna. Okkur mun ekki veita af bátnum, til þess að flyja
toirgðirnar á til lands. Hann stóð andartak á borðstokknum,
snéri baki að þeim og hélt jafnvæginu. — Hvað segir þú um þessurn hætti, en ég get ekki gert nokkurn skapaðan hlut við
þetta allt saman, Maynard frændi. j því, sagði hann. — Þetta fólk er indíánar, og einn versti glæpuf
— Ja, mér finnst ástæðulaust fyrir hvern einasta okkar, að sem meðal þess þekkist, er að bera eld að skóginum og brenna
sætta sig við háttarlag Lems lengur, Charley. J hann upp. Skógurinn er líf þeirra. Ef þú eyðir skógunum, þá
Charley stakk sér í vatnið eins og otur. Það geislaði af gljá- eyðir þú líka indíáriununi. Það, sem þú sást áðan, voru réttar-
andi höfði hans, þar sem hann synti hraustum tökum til lands.j höld eða dómsuppkvaðning, og það sem nú fer fram er ekki
Hann stikaði yfir leðjuna upp að búðunum, og í sama mund síður löglegt en heriging mundi teljast í ýmsum öðrum heims-
færðist líf yfir allt umhverfið, rétt eins og fylgzt hefði verið með hlutum. Ég' sagði mína skoðun, þegar ég sagði Charley, að ég
honum og eftir honum beðið. Fyrir andartaki síðan hafði leggði til að þeir losuðu sig við hann. Nú get ég ekkert gert.
ströndin verið eins og eyðimörk, sofandi sólskininu, nú var húnj Hendur hans fóru á hreyfingu á ný; hann innbyrgði renn-
skyndilega öll iðandi af fólki. Konur, börn og hundar voru blautt ankerið og kom því fyrir í stafninum.
allsstaðar; út úr hverju skýli virtist koma að minnsta kosti hálf — Guð minri góður! sagði Natti í lágum hljóðum. Hann var
tylft ungra og vöðvastæltra pila. Þeir voru háir og brúnir á þrumu lostinri, helkaldur um allan líkamann; hann gat ekki
hörund, þreknir yfir axlirnar en mjóir um mjaðmir; þeir ljóm- horft af þeirri sýn, sem fyrir augun bar á ströndinni.
uðu í sólskininu. Þetta voru sonarsynir og sonarsonasynir Andr- j Ættflokkurinn gekk í hóp yfir flötina og dró með sér mann-
ésar gamla Cantril, saman komnir í sínu náttúrulega umhverfi. inn, sem enn barðist um á hæl og hnakka. Brún bök þeirra,
Og það var vissulega sjón að sjá. ’ sem héldu á honum, réttust og bognuðu til skiptis; það kom í
— Þetta er stórbrotinn ættflokkur, sagði Maynard. — Ann- ljós, að Lemuel Cantril var alls ekki auðvelt að tortima. Pilt-
an eins fyrirmjmdarstað er ekki víða að finna. Charley, hann arnir á undan báru með sér staura og axir; við fjöruborðið ráku
er höfðinginn. Hann er sonur Rúfusar. Siáðu þessa fjóra þarna þeir staurana djúpt niður í leðjuna. Ætiflokkuinn umlukti strit-
upp frá við eldstæðið. Það er Charley, og sá sem er næstur andi mennina og út snéru brún bök, vopn voru á lofti og á
honuum er Indíáni í húð og hár, sonarsonur Reykjarpípu milli bar svört höfuðin.
gömlu. Harm myndi vera æðsti maðurinn, ef Charley hefði Fyrir aftan sig heyrði Natti skröltið í blökkunum, þegar
ekki bæði hlaupið hann af sér og reynzt horium snjallari viðMáynard dró upp seglið. ... Skútan mjakaðist aí stað;
ÍA
k*vö»l*{l*v*ö*k*u*n*n*l
.,Það er skrítið," sagði hús-
móðirin, „við erum sex við
borðlð, en það kemur búðingur
1 aðeins fyrir þrjá.“
i ,,Eg reiknaði með því,“ sagði
j húsbóridinn, sem var Skoti, „að
krakkarnir yrðu svo óþekkir
við máltíðina, að við yrðum að
hegria þeim með því að láta þau
ekki hafa riéirin eftirmat."
★
Skoti kvæntist í þriðja sinn.
í lok hjónavígslunnar óskað'i
þresturinn brúðhjónunum allra
heilla og larigra lifdaga.
I „Já, eg veit svo sem að hverju
eg geltk prestur minn,“ svaraði
Skótinri. „Þessi kona var mín
fyrsta ást og eg sé hvað bezt
núna hvílíka vitlevsu eg hefi
gért.“
I „Vitleysu----------?“
I „Já, mikla vitleýsu. Ef eg
héfði kvæhzt henni strax liéfði
• eg getað spárað rriér tvenrian
útfararkostnáð.“
— Eg hefi ætíð verið í liópi
þeirra manna, serir télja mál-
írelsi þýðingarmest fyrir ör-
yggið, því ef einhver maður er
asni, er það bezta sem hægt er
að gera að gefa honum tæki-
færi til að leiða þá staðreynd
í Ijós með tali sínu.
Woodrow Wilsþn.
★
Klerkur nokkur og kóna hans
voru að rabba saman um tvo
menn, sem sagt hafði verið frá
í fréttunum.
,.Já,“ sagði klerkurinn, „eg
þekkti þá báðá meðari þeir vorú
drengir. Annar var snjall. geðs-
legur piltur; hinn var sístaíf-
andi. Sá snjalli varð undir í
iífsbaráttunni, en hinn eljusarrii
lézt og skildi eftir sig
$200.000.00, sem ekkja háris
erfði. Þetta er ihugunarvert.“
„Já,“ svaraði eiginkonari
brosandi, „það er það. Eg heýrði
í morgun, að sá snjalli ætlaði
að fara að kvænast ekkjunni."
★
„Hvenær á eg að koma aftur,
herra læknir?“
„Þegar við erurir búnir að
brýna hnífana, gerið þér svo
vel.“
& & SumuyhA
-TAHZAN-
2392
Við hellisinunnann sagði Brister.
tVeziþ farðu og náðu í menn þína til
tð taka þátt í hinztu trúaráthöfn
irini. Eg ætla sjálfur að losa mig
við þessar tvsér slettirekur. Það er
annars slæmt, að „hir.ir inrifæddu
skuli ailir þurfa áð devja, en það
er ekki mín sök að þeir er.dilega
þurftu að. hafa trúarsamkomur sínar
á bessum stað. Tarzan þurfti tíma til
að hugsa ráð sitt og bví hélt hann

áfram mótþróalaust; Eitthvað varð-
að gpra til þess að hindra Briister í að
frárnkvæma þessi djöfullegu áforiri.