Vísir - 14.08.1957, Síða 7

Miðvikudaginn 14. ágúst 1957
vísœ
*
EMQIWW
■VEIT
SÍM
ÆVIVA
eíl ir
íJlorence
f?M.
borga farmiðann og láta þig fá peninga, svo að þú hafir úr ein-
hverju að spila, þegar þú kemur til Quebec.“
Hún beit á vör sér. Það var sem hún vildi mæia, en gæti það
ekki.
„Kannske ætlaröu þér alls ekki til Kanada?. Væri þá ekki betra
að snúa sér til lögfræðings til þess að taka að sér mál þitt, því
að þú getur ekki haldið áfram að leyna því hver þú ert. Fyrr eða
-síðar kemst það upp. Þú hefur vafalaust. heyrt um heimsókn
stjúpmóöur þinnar?“
Stella kinkaði kolli.
„Ungfrú Edmond sagöi mér frá henni, Kei, Ailan, þú þarft ekki
að vera hræddur um, að ég fari ekki. Ég íer og þú þarft ekki
að veita mér frekari fjárstuðning. Ég mun komast áfram. Þú hef-
ur hjálpaö mér og ég er þér þakklát. Slepptu bara ekki hendinni
af mér rétt i bili. Svo fréttirðu, aldrei framar neitt um mig.“
„Þú hefur með öðrum orðum komið í ákyeðnum tilgangi til
Englands?"
„Allan, ég bið þig ,um að spyrja mig ekki, frekara. Sá dagur er
ekki fjarri, að ég segi þér það, en ég get það ekki nú.“
u)
JLo
k«v*ö*i*íl*v-ö*k*u*n*n*í
Og svo er það sagan af sjó-
manninum, ,.sem var yan.ur að
segja:
— Gallinn við mig er. sá, að
Ertu ailtaf svona stiiltur
Jane lét síðdegisblaðið, sem þernan haíði íært henni, falla i
skaut sér. Hún var mjög hugsi, — það var eins og hún léti hug-
ann reika og væri óttaslegin.
Hún haiði rekizt á smáfrétt inni í-blaðinu um mann, sem hefði
fundizt dauður í lækningastofu. Þaö var sagt írá því, að maður-
inn héti Larriman —að hann hefði fundizt í lækningastofu All-
an Witts læknis.
Hvers vegna hafði Allan ekki hringt og sagt henni eitthvað um
þetta? Hana var fariö að gruna, að þao væri margt, sem hann
íorðaðist að nefna við hana, margt, sem hún ætti heimtingu á
að fá vitneskju um, og ekki nema eðlilegt,.að maður segði konu
sinni.
Hún reyndi að hugga sig með því, að Ailan væri svo önnum
kafinn, að hann hefði ekki tíma til þess og.auk þess vildi hann
hlífa henni. En henni fannst jafnframt, að hjónabandið væri
henni einskis virði, ef þau gætu ekki borið fullt traust hvort til
annars og staðið hvort við annars hlið hvað sem á dyndi.
Hún lagði blaðið frá sér og gykk út að glugganum, Hún var
eirðarlaus. Þegar hún stóö þarna og hreyíði sig til við gluggann
rak hún tærnar í eitthvað og þegar hún aðgætti hvaö þetta var,
sá hún, að það var gamla skjalataskan. sem, frú Taýlor hafoi
komið með i heimsókninni í gær. Jane beygði sig oiður og tók
upp töskuna til þess að íara með hana inn í vinnustofu Allans,
en i sömu svifum opnaöist hún og sumt af því, sem í henni var,
datt á gólfið, m. a. mynd af Allan, þegar hann var drengur, og
þarna var prófvottorð, sem sýndi, að Allan:hafði lokið prófi með
bezta vitnisburði, og svo var spjald, sem á .var ritað:
Kœri Allan!
. .Schenclc hejur beðið mig að skila til þin, að þú eigir að
vera hjá prójessornum klukkan 12, en ekki kl. 10, eins og áður
var um talað. Ég verð heima, svo að við getum fengið okkur
kajfibolla og rabbað saman áður en þú jerð.
Það var engin undirskrift, en það .sem vakti mesta athygli J.ane
var rithöndin. — Hún horfði eins og dáleidd á spjaldið henn-
ar vegna. Hvar hafði hún séð eitthvaö, sem minnti hana á hana.
Henni fannst næstum, að hún þgfði ;alyeg nýlega sjálf fengiö
orðsendingu skrifaða með sömu hönd. Næstum eins og í leiðslu
gekk hún að saumaborðinu sínu.
Jú, þarna var pappírslappi, sem á yar rituð orðsending til henn-
ar. Þar var skrifað:
Kcera jrú. Witt!
Það var hringt jrá Magasin Royce, að þér gœtuð komið til
þess að máta kjólinn yðar klukkan 12.
Kveðjur, R. D.
Ruth Dawson.. Það yar hún, sem haföi skrifað þessa orðsend- i
ingu til.hennar —; hún.þaföi.svarað i.sjmann í gær, áður en hún i
íór. Og Jana var alveg sannfærð um ,að hún hafði einnig skrifað ^6 kem í Jand, þá.
, . ,. fyrst blotna ég.
hma orðsendmguna. J ®
.Qrðin „klukkan 12“ yoru til d2enns..skrifuð nákvæniiega,. .eins.
Skriftin var og aö öðru leyti svo sérkennileg,, ao það varð að telj-
ast mjög óliklegt, að ekki væri um.sömu rithöpd að ræða. Og sjálf og prúður.. Pési rninn, spurði
hafði Ruth daginn áður gefið;henni í,,skyn,. að þún hefði þekkt ^ Tom frændi, sem var í heim-
Allan fyrir. mörgum árum — en hyers v.egna þafði Allan. leynt þvi sókn.
f-yrir hepni,.að kunningsskapur, þeir-ra, yar . svo gaipall, .að hapn j-Nei. nei. Pabbi lofaði mér
átti .rætur .sínar allt til þess .típm að rekja, er .b.ann yar leigjandi itíkalli, ef ég.talaði pkki.um hvað
,hjá frú Taylor? ’nefið á-þér er rautt.
I æ-
.J.ane haföi oft kennt .beygs á un.dangengnum .tíma, en nú ól; tm.
.hún stöð.ugair kvíða í brjósti, og svo mundi það yerða, þar til h.ún
íengi að vita vissu sina. Lengi pat hún og hugsaði hvað gera •Sv.einn ganili Sveinsson fiá
skyldi og.ÍQks tók.hún ákvörðun. sína. - Svjn^m Já á .sjúkrahúsi.
! Það þuriti að ilytja hann miJlf
Þ.aö .yar tiigangsiaust ,að. tala við .Ailan. Þeg.ar .hún .h.afði sp.urt vúma.og sy;stir Áslaug :sagði við
,hafði h.ann farið undan i flæmingi, eða gripið.tij ósanninda. Við hann:
þetta var heppi; unr megn ;að búa ieiigur,;Hepni flaug.pú í.hug .af. — T>áktu..um(hálsinn á.mér,
nýju, hversu ákafur liann var að senda liana til Boston. Var það Sveinn minn!
ekki tii þess að losna við hana um-tima? | — Ja-a, svaraði sjúklingur-
Að vissu leyti fyrirvarð hún sig fyrir það, sem hún nú áform- inn, — vel er boðíð, en ekki fer
aði — en það var að fara inn á svið, sem vissulega ekki hæfði samt hjá því að mér verði hugs-
henni. Þessi tilíinning var efst i huga hennar, er hún lagði af að til þess, að ég er giftur mað-
stað til þess að finna frú Taylor, en hún hafði skilið eftir lieim-
ilisfang sitt, ef Allan kynni að vilja setja sig í samband við liana,l
en-Jane fannst, að hún yrði að yita vissu sina. Hún gat ekki búið!
ur.
Úr .samlali við brúðgumann.
á gujlbrúðkaupsdaginn: —, Ég’
við þessa óvissu lengur.
Hún hringdi dyrabjöllunni í tveggja hæða húsi, sem var skammt hef heyrt það- sagt ag þer þafið
á British Museum. Það var roskinn maður, sem opnaði. Horfði ejnu sjnnj seg kohunni yðar og
ekki tala svona
Ég sagði konunni alltaf
að vikulaunin væru okki liærri
en 24.50.
★
frá
hann á hana með forvitnisvip og virtist næstum hafa orðiö fyrir sje þörnum farborða af 25 króna
vonbrigðum, er það kom í ljós, að hún hafði hringt á skakkri hæð. vikulaunum?
„Komið inn,“ sagði frú Taylor vinsamlega, er hún sá hver kom- j ___ Uss-ss
in var. „Ég er að dunda við að hengja upp myndir. Systir mín er hjtt
ekki heima.“
Húsgögnin voru frá tímanum fyrir fyrri hcimsstyrjöld. Jane
settist á legubekk.
„Ég ætla að kveikja undir katlinum," sagði frú Taylor. „Við
verðum aö fá okkur tesopa.“
Hún skrapp fram í eldhúsið og Jane heyrði, að hún skrúfaði frá
krana. Jane var því fegin, að hún fékk dáiitinn tíma til þess að
jafna sig. Skyldi1 Allan nokkurn tíma hafa.setið á þessum legu-
bekk? hugsaði hún. Hún roðnaði upp í hársrætur, þar sem hún
sat, af tilhugsuninni um, að hún væri að njósna um manninn
sinn. Nú kom frú Taylor ur eldhúsinu. Það var auðséö að hún
furöaði sig á heimsókninni — og var forvitin.
„Þér eruð sannarlega velkomnar,“ sagði hún og auðheyrt að
hún taldi sér heiður að heimsókninni, en Jane var ekkert glöð
er hún hugsaði til þess, að hún væri i rauninni að misnota sér
vinsemd konunnar.
„Þekktuð þér manninn minn vel?“ spurði hún.
„Hann bjó nú bara hjá okkur einn mánuð og hanh var oftast
í önnum — og þetta var þegar þau fóru að vera saman, stjúp-
dóttir mín og hann. Við héldum nú ekki, að það væri nein alvara
í þessu í byrjun, en mikið var hún óhamingjusög daginn sem
hann fór.“
„Kona, sem er gift manni, er hefur verið kvæntur áður, getur
sennilega ekki varizt því að hugsa um fyrirrennara sinn — ég vék
C & Sumuaki — ÍAHZAre — 2,22
. Bardaáinn stóð ekki J'-.æ;'. ;Hann ' kom ekki^aftur upþ ú yfirþórðið. ;Svert- ■ BjdlpíÆu roér,. .Tjarzan, sagði sverting-
ystukh dýriÁ æ horhvað eftir ármáíí'og ’ ' “kiginh ;hafðí örnaáfiiiaat jaf- hræ^sþa ÚHjálpeðu mér-til að komast hjá
ao ' '• . : ;Tpj-zan !varð',1a6-s^jíýa.-:hjmn ,á--l&nd. >r-. . • ■uiín ÁoiÁ.r£.bbagtiðsins. U