Vísir - 19.08.1957, Blaðsíða 7

Srílnudaginn 19. ágúst 1957

VlSIB
SIM
ÆVIXA
3L reticé
ffjj.
toaim méð atliygli og slcrifaði í vasabók sina,
„Aðstoðarstúlka mín, Eva Edmónd, hefur lofað að luingja til
min undir eins og Stella kemur,“ sagði haxm að lokum.
Hoyt stakk bókinni í vasann og hallaði sér aftur i stólnum.
„Þér þurfio ekki að ásaka yður íyrir neitt, Witt læknir," sagði
hann. „Ég held, að í yðar sporum mundi ég haia hágaö mér
•sins og þér. í þessu landi hafa menn leyfi til þess áð kalla sig
livaða nafni, sem þeir vilja, — hitt er svo annaö mál, að það er
•eitthvað gruggugt varðandi fyrrverandi konu yðar, hvort sem
hún er saklaus eða ekki. Eitthvað ólöglegt heíur átt sér stað..
Kona finnSt drukknuö og er talin hafa verið iyrrverandi kona
yðar. Svo er ekki. Hver er þessi kona, sem íannst? Það vitum
við ekki og það verður að reyna að komast að því. Sennilega
f'ellur þaö í minn hlut að reyna að leysa þessa gátu, því það mál
<er í raun og veru tengt þvi máli, sem ég he£i rneð höndum."
Allan sagði honum nú hvað Stella hafði sagt honum um kon-
una, sem fannst drukknuð, og einnig. hvemig hún hefði lýst því
hvernig dauða Larrimans bar að.
„Það kemur heim viö þær athuganir, sem lögreglan hefur gert,
en þar með ér vitanlega ekki hægt að fuliyrða, áð hún hafi sagt
satt. Hvað sem bessu líður verð ég að tala við hana.“
,jNú skal ég hringja til ungfrú Edmond og spyrja um hána."
* En Stella var ókomin og Eva vissi ekkert.
— kannske hún verði þá komin.“
— kannske hún verð þá komin.", ,
Þegar hann var íarinn hringdi Allan til Evu, svo áð hún væri
viðbúin komu Hoyts. I
„Ég hefi sagt allt af létta,“ sagði hann, „svo að þú þarft engu
•að ieyna.” - |
Jane vaknaði við það, að Susanna frænka hennar beygði sig
yfir hana. í fyrstu var hún eins og ruglúð — það var eins og hún
úttaði sig ekki á umhverfinu, en svo rankaði hún við sér ogl
mundi allt. Hún hafði legið andvaka frani uridir moi-gun. en
sofnað fast, er hún loks sofnaði. j
„Það er einhver í símanum, kona, sem k veðst naúðsynlega
verða að fá að taia við þig. Hún segir, að það sé mjög áriðandi,1
og hún virtist alls ekki taka neinar skýringár til greina, þár sem'
ég hefði sagt henni, að þú værir heima. Hún hefur víst ekki
trúað því, er ég sagði henni að þú svæfir enn —“
En Jane var þegar sest á rúmstokkirin og flýtti sér að siman-
úm.
„Frú Witt, það er ég. Ruth Dawson. Mér riður á að fá áð tala
við yður. Ég kem í bíl, eftir svo sem tuttugu mínútur, og bið
yður að vera tilbúnar, því að ég neyðist til að biðja yður að koma
:með mér.“
„En.
„Þetta er ákafíégá áríðandi — það varðár'ÁHan. en við verðum
að tala samán, þér og ég — ég get ekki skýrt þetta nánara í
síma.“
„Ég skal vera tilbúin eftir tuttugu mínútursagði Jane.
Susanna frænka kom inn í þessu og mælti í ávitunartón:
„Þú ofkælist í þessum þunna nátttojól, bam,“ sagði hún. —
„Héma er sloppurinn þinn.“
,,Nei, ég f.er að klæða mig, og- ég borða ekkert. Ég verð sótt eftir
rúman sturidarfjórðung." .
Daginn áður, — þegar hún var búin að skrifa Alian haföi hún
hringt til Stellu, Sem þá var á heimili Evu, en það hafði lagst
i Jane, að hún væri þar, og kom það líka í ljós. Hún hafði beðið
Steílu að tala við sig, en Stella kvaðst ekki hafa tíriia til þess.
Jane lét hana þá fá simanúmer Súsönnu frænku.
Jane hafði ekki sagt Súsönnu hvernig í málúnum lá — hvað
komið hafði íyrir, og að hún ætlaði að skilja við Allan. Það beið
sins tíma, en mundi verða all erfitt, því Súsanna var af gamia
skólanum. Hún lifði enn í anda Viktoriutimabils, þrátt fyrir að
hún hefði lifað tvær lieimsstyrjaldir.
Það voru ekki nema tæpar tuttugu mínútur liðnar frá því er
Stella hringdi, er Jane var komin út í garðinn. Hún gekk þegar
út á götuna og brátt kom blár Morrisbill í ljds og stöövaðist við
gangstéttarbrúnina. Jane sá, að það var Ruth, sem sat við
stýrið.
„Gerið svo vel og fá yður sæti,“ sagði Stella og opnaði bíldyrnar.
Jane settist við hlið hennar. Stella virtist óstyrk, þvi að bíllinn
íór af stað með rykkjum. Brátt voru þær Icomnar á aðalgötu.
,Ég verð að biðja yður að gera mér grei“ða,“ sagði hún — „hitt
tölum við um seinna, og þá skýri ég allt fyrir yður. Það er
mikilvægt, að mér veröi ekki veitt athygli — og ég íer eftir
stuttan tima, og.þá getið þiö Allan verið ah-eg áhyggjulaus. Þár
sem þér vitið hver ég er —“
„Vitið þér, að....“
„Já, Eva Edmond sagði mér það. eftir að Allan hafði sagt
henni þaö.“
Þetta var nýtt reiöarslag fyrir Jane. Einnig Evu treysti Allan
betur en henni — konunni sinni.
,Én hvað viljið þér, 0 ég geri?“ spurði hún.
„Þér eigið að aka þessum bíl á. ákveðinn stað og sækja mann
nokkurn. Hann fær vitneskju um bílnúmerið og mun setjast vií
hlið yðar. Svo eigið þér áð’ aka þangað, sem ég bíð yður. Eftir
á fáið þér skýringar á öllu.“
Kannske var þaö þess virði, að hlusta á
fyrrverandi kona Allans boðaði. Kannske gæti ræst úr
kannske lá eitthvað til grundvallar, eitthvað, sem hún
skildi— og allt gæti lagast? En hvað sem jpessu
af ekki aftur snúið. , , , r ?
Steiiá sagðf henni hvert húri ætti að aka, þegar maðurinn væri
búinn áo íaka sér sieti i bílnúm við hliðina.á henni, Stella ók.
að gangstétt í götu, þar sem umferð var mikil, steig út úr bifréið-
inni, kvaddi Jane og hvarf í þröngina.
Jane ók inn í City. Hún var lengur á leiöinni en hún hafði gert
ráð fvrir og var orðin smeyk um, að hún mundi koma of seirit.
Hún stöðváði bílinn i nánd við Holborn og beið. Þegar hún haíði
beðið á tiltéknum stað í tuttugu. minútur sannfærðist hún um, að
hún héfði komið of seint. Hálf klukkustund var liðin Nú varö
hún þéss vör, að bíll stöðvaðist handan götunnar. Það var miö-
aídra maður með gleraugu, sem sat við stýrið. Nú steig maður út
úr bílnum og kvaddi þann með gleraugun með handabandi, og
gekk svo hægt yfir götuna, eins og hann ætlaði inn í næsta húS,
en er bíílinn, sem hann kom í yár á burt, leit hann í kringum
sig og för svo yfir götuna, og lagði svo hægt af stað i áttina tii
hennar.
Hann vaf meðallagi hár og hélt á frakka á handleggnum. Fötin
sem liann var í virtust ætluð gilaari manni og hann var óhraust-
legur á svip, næstum gulleitur, og horaður. Nú var hann kominn
að bláa Morrisbilnum og barði hægt á rúðuna. Jane opnaði og
maðurinn brosti — en það var ekkert brios í hhium brúnu augrim
hans. Tillit þeirra var hörkulegt.
„Góðan dagsagði hann, „tja, ég verð að segja, að ég héfi
verið heppinn. Það lcenrar ekki fyrir alia. að fagrar konur konii
akandi í bil'til að flytja þá á áfangastað. Eg heiíi Vincent Coiin."
Og hann rétti henni hönd sína.
Allan sat hugsi og horfði á símann. Allt var orðið ömurlegt.
tilgangsiaust, fannst honum. Þarinig hafði hann setið stundun-
iústaðalfverfj
íbúar Búsfaðáhverfis:
' Ef þið þurfið að koma
smáauglýsLngu » Visi
þá þurfið þið ekki a®
fara lengra eú i
BÓKABÚÖIN’A,
HÓLMG ABÐI.
C , ), . 1/, .
hosya ðiy bazt.
BEZT A0 AUGLYSA1VISI
Chevrolet með stóru húsi
til sölu. Verður til sýnis
við Leifsstyttuna í dag kl.
5—7.
Ný breuni ög malað.
Þingholtsstræti ,15,
Sími 17-231
Ný sendiog
t'■•; ■ 'é
Bananar !cr. 36,úíJ
SSmáíar kr,' Í1,W
Þingholtsstræti 15,
Sími 17-283.
söges til -dén dánske
ambassade fra 1. oktober,
Pérsonlig her.vendelse
hverdage meliéra 10
og 12.
Málfiutnings'skofstbfa
MAGNÚS' THORL.-VOrS
h æsí a réí t a r 1 ögma S ur.
Aðalstræti 9. Sími 11375. •
£ & Bunwqks
TAHZAN
Þessi undarlega vera lyfti •h.Öfaðiiiíf- og-.
þáý.sáum við að þetta var fivit‘urn:uaður,
en harra sag§í.y. vei>i\.-.sejaúur ' á'f fguJði ■
ckkar. !to!torabbfCiúe& . SCriaika'. ••Þ«ss4.H hyíti v
ir.áJúr tók tiifnáís cig sagði: Kráka skrþ-
aði '^ye fyrir .áð '-þið Vátiia-svértírígjái1
"tfStm'ffð’,'-tS '■áðlVitfhá ■fvrir míg; 'ánriárs' ’
•ýrð&B ■þið’allir jalföeyja. Þcssi-uadarlega
márinysra stakk sér. svo Viiður'í yatnílf
ogT;jcom löipki aft.ur Juþþ á y.fifþorðið og
hVarf ókktir þaf "iri'eðl