Vísir - 22.08.1957, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 22. ágúst 1957
TTT 'T
Ví SIR
EAGIXX
VEIT
SÍNA
ÆVMNA
ejlir
3L
&U.
Jane hafði leigt bíl hjá útlánsfyrirtæki í Brockley og sagt, að,
hún ætlaði í vikufrí. Hún hafði sett ti-yggingu í sínu eigin nafni |
og greitt leiguna fyrirfram ríflega. Hoyt ákvað þegar að láta leita '
að þessum bíl. j
Hann fannst í grennd við Warwick næstum tveimur klukku-
stundum síðar.
Allan hafði ætlað, aö Jane mundi koma fljótt í leitirnar, þegar
farið var að auglýsa eftir henni, en svo reyndist ekki, og því flaug
honum í hug, að hún væri falin einhvers staðar nauðug. Hver
j klukkustundin leið af annarri — og hver klukkustund var sem'
eilífð. Dagur leið, heil nótt — og ekkért fréttist um Jane og ekki
.
orence
„Er hugsanlegt," skaut Allan inn í, „að Stella hafi vitað um
þennan horfna fjársjóð, og að hún hafi komið til þess að ná i
hann? Hún sagði mér, að efnahagur sinn mundi bráðum batna,
svo að hún þyrfti ekki að kvíða neinum fjárhagsörðugleikum og
ekki þurfa á neinni aöstoð frá mér að halda.“
Allan sagö'i þetta rölega og eins og hann væri að tala við sjálfan
sig, en það fór ekki framhjá honum, að þetta vakti mestu at-
hygli Hoyts, þótt harin reyndi að leyna því.
„Stella kom lieim um leið og sleppa átti úr haldi Larriman og
Vincent Colin, en honum var aö vísu sleppt nokkru síðar, og hafi
Pabbinn: — Hamingjan
heldur um Stellu og Vineent Colin. j újálpi mér, Bill, blessaður
En þriðju nóttina, er tollbátur var í eftirlitsferðálagi, komu toll- komdu þér sem skjótast á fæt-
verðirnir auga á bát, sem þeim fannst eitthvað grunsamlegt við, ur °§ farðu að vinna. Þegar
og við eftirgrennslan kom í ljós, að i bátnum var karlmaður og Abraham Lincoln var á þínum
kona, — sem reyndust vera þau Vincent Colín og Stella Brent. aldri, veiztu hvað hann gerði
Það var farið meö þau í Scotland Yard og Hoyt yfirheyrði þau. Þá?
í fyrstu vildu þau ekkert segja, er þau höfðu verið handtekin,1 ^ill (hálfsofandi): — Nai, en
því að mikið af gulli, sem mótað hafði verið í stengur, var í bátn- veú hvað hann gerði, þegar
um, en þau höfðu ætlað með það til meginlandsins.
En Hoyt gafst ekki upp og um siðir urðu þau að játa hvar
Jane Witt væri niður komin.
Þannig fannst staðurinn, þar sem hún var fangi, bundin og
kefluð, í gömlu húsi, sem enginn bjó í, nálægt Bromley í Staffords-'
hann var á þínum aldii.
★
í miðdegisverði, sem franski
ambassadorinn í Lundúnum —
hire, en þau Vincent Collins og Ruth Dawson eða Stella Brent' Massigli — hélt fyrir nokkrúm
I æ
tluðu til meginlandsins og njóta lífsins við hið bláa Miðjarðar-
þaö verið hann, sem hún vildi hitta, varð hún að bíða og það gæth haf> er þau hefðu selt gulli3. Hvort þau ætlúðu að gefa nokkra
skýrt mai-gt. Augljóst er, að Larriman forðaðist hún. Hún var
hrædd við hann og gerði allt, sem hún gat til þess að forðast
hann. Vincent Colin gæti verið maðurinn, sem hún vildi finna,
maðurinn, sem kann að vita hvar fjársjóðurinn er fólginn.“
Er viðræðu þeirra Allans og Hoyts lauk óku þeir heim til Sús-
önnu frænku.
Hoyt hafði að sjálfsögðu hinn mesta áhuga fyrir að finna Stellu,
og hún hafði hringt þangað til þess að tala við frú Witt.
Súsanna frænka staðfesti það, að kona hefði setið við stýrið í
bláa bílnum, bílnum, sem kom eftir Jane, — og kom þetta heim
við það, sem hún hafði sagt Allan, en frekari vitneskju gat hún
ekki látið í té.
„Ef þér viljið leyfa, að hafin verði leit að konu yðar, getum við
tekið til óspilltra málanna," sagði Hoyt við Alian. „Við ákærum
Steilu Brent ekki fyrir neitt — við viljum aðeins fá tækifæri til
þess að yfirheyra hana. Það er ekki nóg til þess að setja allt okk-
ar leitarkerfi af stað. Við getum þvi elcki auglýst hvarf hennar."
Allan hikaði við að láta leita að Jane um allt England. Hann
var smeykur um, að það mundi hafa háskaleg áhrif á heilsufar
hennar — og að hún mundi aldrei fyrirgefa honum, að leyfa slíka
eftirgrennslan.
„Leiðir hennar og Stellu hafa sennilega skilið,“ sagði hann.
„Jane hlýtur að vera hjá einhverri vinkonu, sem lætur ekkert
uppskátt um ósk hennar. — Kannske hjd gamalli skólasystir, sem
ég þekki ekki.“
vísbendingu um Jane, er þau voru úr allri hættu, kom aldrei fram
en Jane var mjög þjökuð, sem geta má nærri eftir að hafa verið
lokuð inni bundin í 38 klukkustundir, og þótti Allan það ganga
kraftaverki næst, að hún skyldi ná sér furðu fljótt, eins og ástatt
var fyrir henni.
Þau stóðu við barinn í flugskýlinu, Allan og Jane, og nokkrir
vinir þeirra. Allan hafði ákveðið að fljúga til Eoston, þar sem
Geller læknir ætlaði að gera fyrr umrædda skuröaðgerð á konú
h'ans, samkvæmt hinni nýju aðferð, er haíöi gefizt mjög vel. Sjálf-
ur ætlaöi Allan að vera viðstaddur aðgerðina, til þess að taka
aðferðina í notkun í sjúkrahúsinu, ef þörf krefði.
Jane leit vel út. Hún var alveg búin að ná sér eftir allar þær
skelfingar, sem hún hafði orðið að þola, og hún ljómaði af gleði
yfir að Allan ætlaði meö henni. Þau voru ásátt um að reyna að
gleyma hinu liðna og horfa vonglöðum augum á brautina fram-
undan. Og þetta veittist þeim auðveldara, þvi að það var svo
margt urn að ræöa, sem framtíðarinnar var.
„Jæja, mér heppnaðist að ná í ykkur í tæka tíð,“ var allt í einú
kallað. Það var Hoyt lögreglufulitrúi, sem kominn var með stærð-
ar blómvönd. Hann afhenti Jane hann með bukti og beygingum,
og tók svo Allan á eintal.
„Ruth Dawson hefur ir-amið sjálfsmorð. Hún hafði játað, að'
Colin Vincent var meðsekur um morðið á Ward, en hún kvaðst
hafa leynt því, af því að hún elskaði hann, — og vegna þess, að'
Hoyt varð brátt margs vísari um bláa bílinn. Það var útláns-j hann hafði falið fjársjóöinn mikla, sem var árangurinn af ólög-
bíll, sem hafði verið tekinn á leigu af konu, sem var lýst þannig, legri starfsemi Wards og þriggja félaga hans. Hún játaði einnig,
að allt benti til, að Stella hefði leigt hann. Hann fannst brátt á J að Colin Vincent hefði drepið konu þá, sem fannst drukknuð í
bílastæði. Vörður var settur í nálægð til þess að gefa gætur að fljótinu. Kona þessi var leyndarmálinu kunn og var stöðugt að
öllu — og gera aðvart, ef hann væri sóttur. | hafa fé út úr Colin með hótunum. Colin Vincent verður nú ákærð-
Hoyt talaði einnig við málaflutningsmann þann, sem hafði sótt ur fyrir morð, og líkurnar eru svo sterkar gegn honum, að á því
Colin Vincent í fangelsið, en hann hafði neitað. að láta nokkrar er enginn vafi, að hann verður dæmdur til lífláts.
upplýsingar i té, nema hann væri skyldaður til þess með dónri, en
það mundi reynast torvelt á þessu stigi málsins og taka tíma.
Hann félckst þó til að segja hvar hann hefði séð Vincent Colin
síðast. Þegar loks var farið að auglýsa eftir frú Witt skýrði full-
trúi hans þó frá því, að kona nokkur hefði hringt og beðið mála-
•flutningsmanninn að sækja Vincent Colin í fangelsið, og segja
honum, að þessi kona mundi sækja hann i bláum bíl, Morris-bíl„
og biði hans á Bromptontorgi.
Þannig kom blái bíllinn aftur til sögunnar. Og brátt kom fleira
athyglisvert fram í málinu.
Ég vona, að Simon Ward-málið sé nú til lykta leitt — og öll
mál, sem því eru tengd. Hvorki þér eða kona yöar þurfið að óttasb,
að verða fyrir nokkrum óþægindum. Og svo óska ég ykkur hjón-
! um góðrar ferðar og alls hins bezta.“
] Nú var kallað í gjallarhorn, að farþegarnir ættu að leggja leið
sína í flugvélina. Allan tók undir hönd Jane og leiddi hana að
' flugvélinni, sem brátt hóf sig til ílugs mót sólu og sveigði svo í
| vesturátt.
E N D I R .
arum til heiðui-s Churchill og
nokkrum fröhskum stjórnmála-
mönnum. sagði René Mayer,
fyri-v. forsætisráðherra, að
meðan hann hefði verið fjár-
málaráðhen-a hefði hann reynt
allt milli himins og jarðar til
þess að reyna að afla ríkissjóði
fjár.
— Það gekk jafnvel svo langt,
sagði hann, að eg fór endrum
og eins í kvikmýndahús og
horfði þar á glæpamyndir, til
þess að komast að því, hvernig
glæpamennirnir fara að því að
ná í pfeninga.
Rétturinn í Quebec hafði
mælzt til þess við ungfrú Eleo-
nor Beecher, eiganda kven-
tízkuverzlunar, að hún tæki
saeti í kviðdómnum í dómsmáli,
sem var á döfinni. Eleonor gerði
sér ferð á hendur til dómarans
og tjáði honum, ag hún væri
mjög ófús til að verða við bón-
inni, þar sem hún væri ein-
•dreginn andstæðingui: dauða—
refsingar. Dómarinn útskýrði
brosandi fyrir henni, að ekki
væri um morðmál að ræða, þar
sem málið hefði verið höfðað
af frú nolíkurri, sem hefði borið
eiginmann sinn þeim sökum,
,að hafa eytt 400 dölum í fjár-
'hættuspili, en þá upphæð hefði
hann fengið hjá konunni, tiL
þess að kaupa handa henni loð-
feld.
— Þá gegnir allt öðru máli,
svaraði Eleonor, — eg verð með
í kviðdómnum. Nú geri eg mér
ljóst, að dauðarefsing getur
þrátt fyrir allt átt rétt á sér af
og til.
£ & Bumuqks
fíffiU maiKii
UV. &1«»In-n C.S.P»l.Off.
•rJ by Unlted ijyndlcatð, Inc.
hafði sökkt lystiskipinu og myrt á,-
höfnina fyrir bremur árum til að ná
ajálfur lrinmpí verömæta ía-rnri, sem
skipið var meðf. Nú.var haim komhm.
aftur til að. ná.hinum illa feng sín-
unv Taraap viasi. ekki þá, hver þessi
maður. va,r, né, þyað, hann .ætlaðist:
fyrir,, en harm: spurc':. Molu hya'ð þ'að.
Molu hafði nú lokið sögu sinni um
það, hvernig Vatnasvertingjarnir voru
blekktir og kyaldfe! af hinum .gThrihrr
lyndu glæpamaniri, J;m Gtosb, «52,
væri, sem þeir væru að.'kafa eftir.
Það eru aðtins svartár ijótar stangir,
sem við eigum að sækja, og stundum
drepur kolkrabbinn kafarana.