Vísir - 28.08.1957, Blaðsíða 7

Miðyikudaginn 28. ágúsj; 1957
Vf SIB
*
k f
f |gatha |
HRVST1E
tfilar ItiUt
lifflja tii...
5
toara gaman að því.“ Síðan sagði hún Edward alla söguna, af eftir-
Jhermum sínum og viðureign við Greenholtz á eftir, en Edward
frestaði för sinni á vinnustað á meðan.
„Þér eruð stórkostleg leikkona, Viktoria," sagði Edward. „Þér
rettuð að vera starfandi við leikhús."
Viktoria brosti við lofinu, en benti Edward svo á, að hann yrði
að hraða sér á fund húsbónda síns, til þess að hann yrði ekki
rekinn sjálfur.
„Rétt er það,“ svaraði hann, „því að mér mun ekki veitast eins
auðvelt að fá vinnu og yður. Það hlýtur að vera gott að vera vel
að sér í hraðrrtun," bætti hann svo við, og Viktoria heyrði ekki
toetur en að öfundar gætti í röddmni.
„Satt að segja er ég alls enginn snillingur á því sviöi,“ sagði
'Viktaria, sannleikanum samkvæmt, „en til allrar hamingju er
lítill vandi að fá vinnu við hraðritun eða vélritun, ef maður gerir
ekki of háar kaupkröfur. En hvað staríið þér annars? Eg geri ráð
fyrir, að þér haíiö verið í hernum á stríðsárunum."
„Já, ég var orustuflugmaður. Flugherstjórnin er okkur ákaflega
hjálpleg við að utvega okkur vinnu, en sannleikurinn er sá, að
rið erum eiginlega engin gáfnaljós, enda var þess ekki þörf i
flughernum. Eg var settur í skrifstofu, þar sem ég átti að glíma
viö alls konar tölur, og ég reyndist ónothæfur. Við sliku er víst
ekkert að gera. En manni bregður talsvert í brún við- að uppgötva
það, að maður er liðónýtur." Viktoria kinkaði kolli með samúð og
hann hélt áfram: „Eg hafði engan grun um það, meðan ég var í
flughernum, því að ég fékk meira að segja heiðursmerki fyrir
vasklega framgöngu. Jæja, ég verð víst að halda áfram, en væri
það mikil frekja — mig langar ákaflega til — mætti ég biðja
yður ...“
Viktoria rak upp stór augu, og þá tók hann fram litla myndavél.
„Mætti ég taka mynd af yður?“ spurði hann. „Eg fer nefnilega
til Bagdad í fyrramálið.“
„Til Bagdad?“ sagði Viktoria, og varð sýnilega fyrir miklum
vonbrigðum.
„Já. Úr því sem komið er, vildi ég helzt ekki fara, þótt kominn
væri mikill ferðahugur í mig í morgun.“
„Hvers konar vinnu hafið þér fengið þar?“
„Æ, hún er nú af leiðinlegra taginu. Hún er öll í sambandi við
toókmenntir, menningu og þess háttar. Húsbóndinn heitir dr.
Rathbone, og hann er í óteljandi fínum féiögum. Hann ætlar að
fara að opna bókabúð í Bagdad, eins og víðar, og svo lætur hann
þýða Milton og Shakespeare og önnur skáld á alls konar hrogna-
inál. Þetta er barnaskapur, og svo held ég, að Brezka menningar-
ráðið hafi somu störf með höndum. En þetta er að minnsta kosti
launað starf, svo að ég þarf ekki að kvarta."
„Og hvað eigið þér eiginlega að gera?" spurði Viktoria.
„Eg á víst að vera eins konar þeytispjald hjá karlinum, sjá um
alls konar smáatriði fyrir hann, meðal annars bókasendingar og
þess háttar. Þegar komið verður til Bagdad, á ég víst að verða
allra vinur, því að ætlunin er að sameina allar þjóðir. Þetta verða
vafalaust meiri leiðindin."
Viktoria gat ekki huggað hann að neinu ráði, svo að Edward
kom aftur að fyrra efni: „Væri yður sama, þótt ég tæki vanga-
mynd af yður og svo aðra beint að framan'— já, þetta var
ágætt ...“
Hann smellti tvisvar af myndavélinni, og Viktoria var hin
ánægðasta eins og ungra stúlkna er siður, þegar karlmenn veita
þeim eftirtekt.
„En það segi ég satt,“ mælti Edward, „að mér þykir fyrir því
að vera að fara, þegar ég hef einmitt hitt yður. Mig langar til að
hætta við allt saman, en það kemur víst ekki til mála.“
„Þetta «r kannske ekki eins leiðinlegt starf, og yður grunar,“
sagði Viktoria.
„Ne-ei,“ svaraði Edward hugsi. „Það skrítna er bara, að ég hef
það einhvern veginn á tilfinningunni, að ekki sé allt með felldu
við þetta ... Já,“ hélt hann áfram, er Viktoria leit spyrjandi á
hann, „en ég veit ekki, hvað þessu veldur — mér finnst það bara
einhvern veginn.“
„Haldið þér kannske, að karlinn — þessi dr. Rathbone — sé
ekki sá, sem hann þykist vera?“ spurði Viktoria.
„Eg skil ekki, að hann gæti villt þannig á sér heimildir. Eg vona,
að hann sé heiðarlegur í alla staði, enda er hann meðlimur i alls
konar vísindafélögum, og umgengst erkibiskupa og alls konar slíkt
stórmenni. Nei, ég hef þetta aöeins á tilfinningunni — jæja, það
kemur vafalaust i ljós með tímanum. En verið þér nú sæl. Ég
vildi óska, að þér slægjust í hópinn.“
„Sama segi ég,“ svaraði Viktoria.
„Hvað ætlið þér annars að taka til bragðs, úr því að þér eruð
nú búin að missa -atvinnuna?“ spurði Edward.
„Eg fer bara til ráðningarskrifstofu St. Guildrics, og reyni að
fá þar aðra stööu,“ mælti Viktoria, og var allt í einu orðin al-
vörugefin aftur.
„Jæja, ég verö að kveðja, þótt það sé eins og Frakkar segja, aðj
deyja að nokkru leyti,“ sagði Edward. „Þeir vita, hvernig þeir eiga
að koma orðum að hlutunum. Það er dæmalaus vitleysa, þetta
orStak okkar Englendinga — að maöur flnni sætan sársauka við
skilnaðinn."
„Góða ferð, Edward, og gangi allt vel.“
„Eg get vist ekki búizt við því, að þér hugsiö nokkru sinni um
m'g aftur.“
„Jú, það mun ég vissulega gera “ sagöi Viktoria.
„Þér eruð svo frábrugðin öllum stúlkum, sem ég hef nokkru
sinni séð áður — ég vildi bara óska ...“ Kirkjuklukka sló stund-
arfjórðungshögg og Edward tók viðbragð enn einu sinni. „And-
skotinn — ég verð að taka á sprett ...“
Hann gekk hratt á brott, og var brátt horfinn í manngrúa
Luhdúnarbörgar, en Viktoria sat eftir á bekknum, niðursokkin í
hugsanir sínar. Hún tók eftir því, aö hugleiðingar hennar voru
aðallega tvenns konar.
Hún hugsaði aö nokkru leyti um Romeo og Júlíu. Hún sá ekki
betur en að líkt væri ástatt fyrir henni og Edward og þeim ógæf.u-
sömu elskendum, enda þótt Rómeó og Júlía hafi ef til vill komizt
betur að orði í samræðum sinum. En aðstaða þeirra var alveg eins.
Þau hittust óvænt, löðuðust samstundis hvort öðru, fengu ekki að
njótast, urðu að skilja, þótt hjörtu þeirra ætluðu aö springa, Og
Viktoria sá, að ef eitthvað ætti að gerast í þessu máli, yrði hún
að hafa frumkvæðið. Annars mundi engin breyting verða.
Þegar hún var búin að komast að þessari niðurstöðu, spratt
hún á fætur, burstaði brauðmylsnu af pilsi sinu, og gekk hröðum
skrefum út úr garöinum. Förinni var heitið til Gowan-strætis.
Viktoria var nefnilega búin að taka tvær ákvarðanir. Önnur var
sú, að hún ætlaði sér að klófesta þenna unga mann, af því að hún
elskaöi hann.
Hin var sú, að hún ætlaði að komast til Bagdad sem fyrst, af
því að þessi ungi maður hlaut að verða þar í náinni framtíð. Um-
hugsunarefni hennar var þess vegna það, hvernig ,hún gæti hrund-
ið þessu í framkvæmd. Viktoria var ekki í neinum vafa um það.
að sér mundi takast þetta með einhverju mó.ti. Hún var bjart-
sýn að eðlisfari og einbeitt, ef í það fór.
„Eg verð,“ sagði hún við sjálía sig, „að komast til Bagdad með
einhverjum ráðum.“ •
•V
ij
k*v*ð*i*d*v*ö«k*u*n*n*l
Sú prédiku.n, sem frá sálinni
kemur, fær mestu áorkað á
sálina. — Fuller.
★
Dauðinn er sá gullni lykill,
sem opnar höll eilífðarinnar.
Milton.
★
Montgomery lávarður hefir
sagt sögu um herdeild sína, sem
kvartaði yfir því, að kexið væri
allt of þurt og gamalt..
— Lofið mér að bragða á því,
piltar, sagði Montgomery og
þegar hann hafði tuggið það
vandlega sagði hann:
— Heyrið mig, piltar mínir.
Eg finn ekkert að þessu kexi.
í>að er meira að segja ágætt.
Hvers vegna haldið þið, að það
sé svo gamalt?
— Ja, það er nú saga að segja
frá því. Þegar við opnuðum
eina dósina, fundum við rniða
jnni í henni frá stúlkunni, sem
þaíði raðað í hana og á miðan-
um stóð; — Gangi ykkur vel,
piltar. — Og gjaldið nú bölv-
uðum Búimum rauðan belg fyr-
ir gráan.
★
Þegar kaupsýslumaðurinn
hafði „gert upp“ urp mánaða-
mótin .taldi hann í peningakass
anum og sagði örvinglaður:
— Ekkert botna eg: í þessu:
Það eru 150 krónur eííir í kass-
anum. Hver af lánardrottnum
gettur það verið, sem, eg, heft
gleymt.
★
Enginn vitur maður hefir
nokkru sinni óskað éftir að vera
ýngri. — Svift.
★
Fertugsaldurinn er elli æsk-
unnar; fimmtugsaldurinn er
æska ellinnar — Victor Hugo.
★
Strax og kunningjarnir fara
að hafa orð á því við einhvern
’mann, að hann sé unglegur, get-
ur sá hinn sami verið þess full-
viss, að þeim finnst hann vera
farinnn að eldast. — Washing-
ton Irving.
ir
Eftir því sem við eldumst,
verðum við hvort tvegja í senn,
kjánaleg'fi og vitrari. — La
Rohefoucauld.
C & Sumufki -TARZAN — 2131
Kúlurnar komu í vatnið. alls •staðar sór l vatnið. En hann var of seinn, hann gæti'kafað. Cross rak upp ill-i bessi aumi fiskur sleppur ekki, hve?
umhverfis Tarzan; scm skildi að ekki. þ.ví hann varð' fyrir. fcúlu áður, en glrnislegröskur og.kallaði: Flýttu þér, jam-hann er..
var um annað að gera en að. henda