Vísir - 07.10.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSffi
Mánudaginn 7. október 1957
Agatha Phristie
jUlar teiíit
y
tíýfja tii...
37
þeirra. Hún fékk þó ekki betur séð, en að allt væri eins og það
ætti að vera. Af starfsemi Olíuviðargreinarinnar draup hunang
alheimsfriðar. Efnt var til ýmiskonar mannfunda, þar sem mönn-
um var borinn ávaxtasafi og eitthvert snarl með, og á slíkum
samkundum kom Viktoria fram sem einskonar húsmóðir. Hlut-
verk hennar var að gefa sig a tal við hvern sem var, kynnaj
gestind innbyrðis, og vinna yfirleitt að vaxandi vinfengi meðal
manna af hinu ólíkasta þjóðerni, því að ella var viðbúið, að
menn stæðu og störðu illúðlega hver á annan, og sinntu aðeins
veitingunum, án þess að skipta sér af háleitum hugsjónum.
Viktoria hafði augu og eyru hjá sér, en hún gat ekki með
neinu móti orðið vör við neinn hættulegan .undirróður, samsæri
eða klíkur, er kynnu að hafa eitthvað illt í huga. Allt virtist
heiðarlegt og af því tagi, að það mundi þola nákvæma rann-
sókn, óskaðlegt eins og vatnsblönduð mjólk — og dæmalaust
leiðinlegt. Ýmsir þeldokkir, ungir menn gerðu tilraun til að stíga
í vænginn við hana, eða lánuðu henni bækur, sem hún leit í
rétt sem snöggvast en fleygði svo frá sér, af því að henni fund-
ust þær svo leiðinlegar. Viktoria var nú flutt úr gistihúsi Tios,
og bjó ásamt mörgum öðrum stúlkum af ýmsu þjóðerni í.húsi
nokkru á vinstri bakka fljótsins. Meðal þeirra var Katrín, og
fannst Viktoriu, að Katrín virti hana oft fyrir sér með talsverðri
tortryggni, en ekki tókst henni að komast að niðurstöðu um það,
iivort tortryggni Katrínar stafaði af því, að hún grunaði hana —
Viktoriu — um njósnir eða væri afbrýðisöm vegna Edwards.
Hún gerði sér í hugarlund, að Katrín væri afbrýðisöm, því að
allir vissu, að Edward hafði útvegað Viktoriu stöðuna, og marg-
ar stúlknanna virtust hafa horn í Síðu hennar af þeirn sökum.
Sannleikurinn var sá, hugsaði Viktoria þunglyndislega, að
Edward var alltof föngulegur. Stúlkurnar voru allar bráðskotnar
i honum, og ekki dró það úr, að hann var einstaklega vingjarn-
iegur við þær allar. Hann hafði gert um það samkomulag við
Viktoriu, að hvorugt léti í ljós aðdáun eða ást á hinu. Ættu þau
að komast á snoöir um eitthvað, sem slægur væri í, mætti engan
gruna, að þau störfuðu saman. Edward kom þess vegna fram
við hana nákvæmlega eins og hinar, og þó .var hann jafnvel
heldur kuldalegri í hennar garð.
Þótt Viktoria sæi ekki betur en að Olíuviðargreinin væri alveg
óskaðlegt fyrirtæki, fannst henni, að yfirmaðurinn, dr. Rathbone,
væri í öðrum flokki. Hún hafði nokkrum sinnum orðið þess vör,
að hann virtí hana fyrir sér þungbúinn og hugsi, og þótt hún
svaraði honum með sínu blíðasta brosi, fann hún um leið ótta-
titring fara um sig.
Einu sinni, þegar hún hafði farið til hans, til þess að gefa
skýringar á nokkrum villum, er siæðst höfðu inn í bréf, sem
hún hafði vélritað, gaf hann sig á tal við hana.
„Yður fellur vistin vel hjá okkur, vona eg,“ tók hann til máls.
„Já, það get eg sagt með sanni, herra,“ svaraði Viktoria, og
bætti síðan við: „Mér þykir það bara afskaplega leiðinlegt, hvað
mér verða á margar villur.“
„Við tökum það ekki svo nærri okkur, þctt skekkjur komh
fyrir," mælti dr. Rathbone. „Við mundum ekki geta notazt við|
nokkurn mann, sem ynni eins og sálarlaus vél. Það, sem við^
krefjumst fyrst og fremst, er æska, örlyndi andans og víðsýni
::í öllum efnum.“ I
Viktoriu tókst að setja upp svip, sem sýndi ákefð hennar og
andlegt örlyndi.
„Menn verða að hafa tekið ástfóstri við störf sin,“ hélt hann
áfram. Menn verða að vilja fórna öllu fyrir markmið það, sem
þeir setja sér, því að þeir eiga einungis að horfa fram á veginn,
til framtíðarinnar. Er yður áreiðanlega þannig innanbrjósts,
stúlka mín.“
„Þetta er allt svo nýtt og óvenjulegt í mínum augum,“ svaraði
Viktoria. „Eg er eiginlega alls ekki viss um, að eg sé búin að
gera mér fulla grein fyrir því, sem þér berjist fyrir."
„Aðalatriðið er, að ungt fólk um heim ahan hittist og tali
saman um áhugamál sín. Allt annað veltur á þessu eina atriði.
Hafið þér gaman af kvöldunum, sem þið verjið til umræðna og
samvista í skemmtilegum hópi?“
„Já, það segi eg satt,“ mælti Viktoria, sem hafði raunar
ímugust á slíkum kvöldum innan um hinar stúlkurnar.
Eindrægni, ekki fjandskapur og flokkadrættir — bræðralag,
ekki andúð og hatur. Þetta fer hvort tveggja í vöxt, hægt og
bítandi — finnið þér það ekki?“ spurðl hann enn.
Viktoriu varð hugsað til slvakandi, smásmuglegrar afbrýði-
semi, sem var altaf að stinga upp koUinum þrátt fyrir eindrægni
og bræðralag, hún minntist logandi andúðarinnar, sífelldra orða-
hnippinga, móðgana og krafna um að beðið væri afsökunar á
hinu og þessu, og hún vissi varla, til hvaða svars væri ætlazt
af sér.
„Það er stundum einstakléga erfitt að lynda við sumt fólk,“
sagði hún með gætni.
„Eg veit.... eg veit það,“ mælti dr. Rathbone og stundi þung-
an. Djúpar hrukkur mnduðust á gáfulegu enni hans og hann
spurði: „Hvað er hæft í því, að Michael Rakounian hafi slegið
Isak Nohoum til blóðs?“
„Æ, þeim lenti saman af engu tilefni,“ svaraði Viktoria.
Dr. Rathbone varð ákaflega hugsi á svipinn. „Langlundargeð
og trú á málstaðinn eru fyrir öllu,“ sagði hann.
Viktoria tautaði eitthvað, sem átti að tákna, að hún væri
honum algerlega sammála, og sýndi síðan á sér fararsnið. Þá
mundi hún allt í einu eftir því, að vélritaða blaðið með villunni
lá enn á borðinu hjá dr. Rathbone, svo að hún snerist á hæli,
til þess að taka. Augnatillit doktorsins skaut henni skelk í bringu,
Hann virti hana fyrir sér með tortryggni mikilli, og hún velti
því fyrir sér, hversu nánar gætur væri á sér hafðar, og hvaða
álit dr. Rathbone hefði eiginlega á henni.
Fyrirmæli þau, sem hún hafði fengið frá Dakin, voru ótvíræð.
Hún átti að fara eftir sérstökum reglum, ef hún þyrfti að ná
sambandi við hann til að koma til hans skilaboðum. Dakin hafði
fengið henni gamlan, bleikan vasaklút, og þyrfti hún að til-
kynna honum eitthvað, átti hún að ganga niður að fljótinu,
skammt frá þeim stað, þar sem hún bjó, þegar sól væri að hníga
til viðar. Þar var mjór stígur milli húsanna og fljótsins, og átti
hún að fara eftir honum, en frá honum légu þrep niður fljótinu,
og var ryðgaður nagli í öðrum staurnum fyrir ofan þau. Viktoria
átti að rífa örlítið horn af vasaklútnum og krækja því á nagl-
ann, ef hún þyrfti að ná fundi Dakins.
Fram að þessu, hugsaði Viktoria gremjulega, hafði hún ekki
haft neina ástæðu til þess að reyna að ná fundi Dakins. Hún
vann aðeins illa launuð störf hangandi hendi. Edward sá hún
einungis við og við, því að dr. Rathbone var alltaf að senda hann
út um hvippinn og hvappinn, og nú var hann til dæmis ný-
kominn frá Persíu. Meðan hann var fjarverandi, hafði hún stutt
og heldur ófullnægjandi samtal við Dakin. Hún hafði fengið
fyrirmæli um að fara til gistihúss Tios, og spyrja þar, hvort hún
hefði skilið eftir rykfrakka. Henni var svarað neitandi, en þegar
hún ætlaði að fara, birtist Markús, og hann hafði endilega viljað
bjóða henni einhverja hressingu. Þegar þau sátu úti á flötinni,
kom Dakin röltandi þangað, og Markús bauð honum að setjast
hjá þeim. Skömmu síðar, þegar Dakin var farinn að sötra
límonaði sitt, var Markús kallaður á brott, svo að þau urðu ein
eftir, Viktoria og Dakin.
Það var dálítill begur í Viktoriu, þegar hún játaði það fyrir
Dakin, að sér hefði ekkert orðið ágengt, en hann tók því með
stakri ró.
„Góða mín,“ mælti hann, „þér vitið ekki einu sinni, að hverju
E. R. Rurroughs — T A K Z Æ 1^1
2463
Tarzan i'lýtti sér á staðinn,
þar sem orrustan stóð milli
Jim Cross og svertingjanna
undir forystu George Rocke.
Það mátti ekki seinna vera,
því riffilkúla frá Cross
hafði sært fulltrúa trygging-
arfélagsins alvarlega. Örva-
drífan, sem stefnt var gegn
Jim Cross varð stöðugt þétt-
ari, og' að lokum fór svo, að
hann sá þann kost vænstan,
að varpa sér fyrir borð þeim
megin, sem frá snéri.
— Hvers vegna kemur þú of
seint í skólann í dag? spurði
kennslukonan.
— Eg bið afsökunai', svaraði
drengurinn, — en eg lagði svo
seint af stað að heiman.
— Og hvers vegna gazt þú
ekki farið fyrr af stað?
— Það var orðið of seint að
fara fyrr.
★
Á leiðinni heim til sín ákvað
sá ölvaði að dylja ástand sitt
fyrir konu sinni og taka sér bók
í hönd og lesa, því hver hefir
heyrt þess getið, að fullur mað-
ur sé niðursokkinn í bókalest-
ur? hugsaði hann.
Skömmu síðar heyrði kona
hans einhvern hávaða í bóka-
herberginu, fer niður og intt í
herbergið: Hvað ert þú eigin-
lega að gera þarna? spyr hún
kuldalega.
Eg er að lesa, góða mín, draf-
aði í þeim drukkna.
Uss, hættu þessum fíflalátum
og legðu frá þér krosssaums-
bókina mína, sagði hún reiði-
lega. Reyndu að koma þér í
bælið.
★
Frænkan: Hvenær ætlið þið
svo að gifta ykkur?
Jóna: Ja, sennilega dregst það
eitthvað, því þegar hann er full-
ur þá vil eg það ekki. Nú sé
hann ófullur, tekur hann það
ekki í mál.
★
Hún; Hvaða fýlusvipur er
þetta á þér. Finnst þér kjóllinn
minn ljótur?
Hann: Nei — — ekki kjóllinn,
sussu nei.
★
Jói Jitli: Geturðu skipt tíeyr-
ing, pabbi?
Pabbinn: Hvernig viltu fá
honum skipt?
Jói litli: í tvo tuttugu- og-
fimm-eyringa!
'k
— Og hvernig gerði strákur-
inn það svo á prófinu?
— Hann stóð sig miklu betur.
Hann var næstum því efstur af
þeim, sem féllu.
*
í Kleppsvagninum:
— Vagnstjóri, maðurinn sem
situr á móti mér er áreiðanlega
vitlaus. Hann segist vera Eisen-
hower Bandaríkjaforseti.
— Rólegar, frú, ég skal reyna
að koma honu mút úr vagnin-
!um. (Hrópar) Næsta stoppistöð,
Hvíta húsið!
k
Rödd í símanum: — Nonni
; Jóns getur ekki komið í skóiann
|í dag.
Kennarinn: — Ilver er þetta,
: með leyfi?
Röddin: — Það er hann pabbl
: minn.
X
Hann kunni öll svörin.
Aðkomumaður: — Er for-
I stjórinn við?
Nýi sendillinn: — Eruð þér
söiumaður, rukkari eða kunn-
ingi hans?
— Allt þetta.
— Hann er á fundi. Hann
skrapp út úr bænum. Gjörið
svo vel og gangið inn fyrir og
talið við hann.