Vísir - 16.11.1957, Blaðsíða 7

Vísir - 16.11.1957, Blaðsíða 7
Ví SIB Laugardaginn 16. nóvember 1957 7 r^wvvwvvywvvwvvVíAiVv .■wwwvwww O S 2.)orotl(f Quentin: K A . n ASTÆRSAGA John þakkaði honum fyrir hjálpina og fcr svo með streng- brautinni upp í bæinn til að fá sér eitthvað að borða. Eftir góða máltíð í litlu matsöluhúsi tók hann sína töskuna í hvora hönd og fór niður að bryggjunni, sem var þarna skarnmt frá. Hann svipaðist um, forvitinn. Þarna var lítill gufubátur, en svo að sjá sem hann «mundi ekki fara fyrst um sinn. Grannur strákur með ljóst, hrokkið hár, gulljarpur á hörund og með augu sem voru jafn blá og vatnið, kom róandi upp að bryggjunni í klunnalegum báti. Stráksi góndi og kallaði eitthvað á ítölsku. John hristi höfuðið en varð ekki lítið forviða er hann á næsta augnabliki heyrði stráksa tala beztu ensku. — Eruð þér Englendingurinn, sem ætlar að veröa í Albergo Pionetti? Hvers vegna ætlið þér til okkar? Það er nóg af góðum gistihúsuin hérna í bænum. Ha'nn benti fyrirlitlega á Strand- götuna. John brosti. Nú sá hann það. Þessi tötralegi, frakki, töfrandi strákur, var alls ekki strákur heldur stelpa. Hálfgert barn. — Eg kæri mig ekkert um neinn íburð, sagði hann fastmæltur. — Eg vil hafa ró og næði og ef til vill veiðá. Mér var sagt að hægt væri að fá það hjá ykkur. En hvernig vissuð þér af mér? — Nú, hann Peppone — burðarkarlinn — sagði Emilio af því, þegar hann var að ná saman ferðamannahóp sem átti að fara til Morcoté, sagði stúlkan, eins og ferðafólkið væri bögglar, sem ætti að útbýta í þorpunum kringum vatnið. Hún bætti við, efins: — Við erum ekki vön að taka á móti fastagestum. Aðeins mið- degisverðargestum og þess háttar. Hún benti yfir vatnið. — Gandria er þarna. Það er fallegur staður fyrir listmálara. En þér eruð ekki málari — er það? — Eg mála dálítið. Þau horfðu hvort á annað í sterkri sólarbirtunni. John var skemmt, en stúlkan var dálítið tortryggin. Hún sagði barnslega: — Eg sagðist skyldu flytja yður yfir, ef mér fyndist þér vera í lagi! — Og.... er ég þá í lagi? spurði hann brosandi og horfði fast inn í bláustu augun, sem hann hafði nokkurn tíma séð. — Eg skal taka yður. En þér megið ekki kvarta úr því að þér komið yfir á annað borð. Báturinn skreið hægt og jafnt yfir blátt, spegilslétt vatnið. Stúlkan gerði ekkert til að halda samtalinu við, hún spurði að- eins hvað maðurinn héti. — Eh.... Johnson, svaraði hann dræmt. Hann langaði til að kynnast Colette Berenger án þess að hún vissi að hann kæmi frá Castletown. Hann vildi láta halda að hann væri venjulegur ferðalangur, sem dundaði við að mála í írístundunum. — Þér munuð vera ein af Fionetti-fjölskyldunni? spurði hann. Hún leit við og horfði á hann. — Eg heiti Colette Berenger, sagði hún ofur blátt áfram. John var sem steini lostinn, en tókst þó að láta ekki á neinu bera. Hún leit aftur við og benti: — Þarna er Gandria! John horfði á ströndina, sem alltaf færðist nær. Þarna voru hyitmáluð einstaklingshús með stórum grindum úr smíðajárni, og vegir niður að einkabryggjum — íburðarmikil milljónamær- ingaheimili. Bak við þau voru minni hús. með vafningsviði upp- eftir veggjunum, og ennfremur smáhús með þrepum beint niður að vatninu. En öll þessi fegurð fór fram hjá honum, þvi að þessa stundina gat hann ekki um annað hugsað en að þessi sterki og fimi strákur, sem sat þarna undir árum, skyldi vera dóttur- dóttir Helen Stannford. COLETTE LEIÐBEINIR. — Það var gott að Colette skyldi snúa bakinu að honurn, hugsaði John með sér. Annars mundi hún vafalaust hafa furöað sig á svipnum á honum. Þessi upplitaða bómullarskyrta og stag- bættu buxurnar voru vafalaust hversdagsfatnaður Colette, og liklega gerði hún sér ekki ljóst hve lík hún var tatara. En hann jafnaði sig brátt eftir fyrstu furðuna. Honum þótti gott að hann lrafði ekki sagt stúlkunni sitt rétta nafn. Honum fannst ótrúlegt að hún skyldi vera orðin tuttugu og tveggja ára, og aö hún gæti verið barnabarn frú Stannisford og Væntanlegur erfingi að Osterkey House og miklum auöæfum. — San Salvadore, sagði Colette og benti á fjall til vinstri. Tindurinn hinu megin heitir Monte Bré. Það eru strengbrautir alla leið upp á topp, og mörg gistihús þar uppi. Á kvöldin er hægt að sjá ljósin frá strengjabrautinni, alveg eins og stiga.... | Hún tifaði fingrunum til að útskýra það. — Alveg eins og stjörnu- stigi upp að allra stærstu stjörnunni. Hann sá strax að hún var ekki aö reyna að miklast yfir staðnum. Hún var aðeins leiðbeinandi. John renndi augunum lengra til gömlu, skrítnu þorpanna, sem voru fjær. — Lugano er fallegur bær, en eg lreld að eg kjósi litlu þorpin fremur, sagði hann. Og hún brosti þegar hann sagði það. — En við höfum enga baðklefa og ekki heitt vatn í herberg- unum, sagði hún. John andaði djúpt að sér krystallstæru loftinu. — Eg býst við að eg, komist af án heita vatnsins, sagði hann vingjarnlega. — Og það er fuilgott handa mér að baða mig í vatninu. Eg er að hugsa um að synda í kvöld. —; Vatnið er kalt.ennþá. Við erum ekki vön að synda þar á þessurn tíma árs. Ekki fyrr en eftir nokkrar vikur. — Eruð þér vön að fara með fólk í ferðir og sýna því? Hún hló glaðlega. — í þessari gömlu lekabyttu? Ekki nema sjaldan, en hann Emilio fer með fólkið í vélbátnum. Hann heitir „Pegasus“ og hann flýgur áfram. En hann er ekki borgaöur ennþá og hann er skrambi benzínírekur. Við notum þennan bát hérna þegar við förum í veiði, eða þegar svo ber undir að við þurfum að sækja mann, eins og til dæmis yður núna. Og þegar eg er send í búðir, bætti hún við. — Þetta er báturinn minn. Eg nota hann oft. — Það get eg séð. — En það hlýtur að vera erfitt fyrir stúlku að eiga við svona stóran bát. — Uss! Eg er sterk. Miklu sterkari en eg sýnist. Og báturinn kostaði ekki nema fimmtíu krónur, því að nágranninn okkar þóttist ekki geta notað hann lengur. Vélbáturinn kostaði tvö þúsund, og það verður langt þangað til Emilio á hann skuld- laust. Tvö þúsund krónur var eiginlega ekki mikið verð fyrir vélbát, hugsaði John með sér. Og þegar hann drap á það við hana, leit hún á hann og forvitnin skein úr augunum. — Þér eruð vafa- laust ríkur. Ef þér eruð það þá getum við grætt mikið á yður meðan þér verðið hjá okkur, sagði hún mjög blátt áfram. John hló. Þetta var stúlkan, sem hafði neitaö að taka við miklum auði. Hann átti bágt með að skilja það, en nú lék honum forvitni á að fá að vita sem mest um liðna ævi stúlkunnar og viðhorf hennar til tilverunnar. Hann sagði þurrlega: — Nú hef eg að minnsta kosti fengið aðvörun. En hver er Emilio, og hvers vegna er honum nauðsynlegt að hafa vélbát? Mér sýnist þér komast af meö þennan bát, og hérna eru sjálísagt fáir, sem þurfa að flýta sér. Hún lraliaði sér fram á árarnar og sagði með meðaumkvunar- svip. — Skiljio þér það ekki. Svo benti hún út á vatnið. Það er langt á milli allra þessara þorpa. Gandria er þarna. Melide er þarna niður frá, sem brúin er, og fyrir handan Melide er Morcoté, E. R. Biíiroiiíjhs - TARZAW 24S>4 Hin hressnega r^oa Tarz- ans herti upp huga svert- ingjanna og nokkrir buðust strax að fylgja honum til bardagans. Raemu bauð sig líka fram. Þú hefur gefið mér Jíf oð því mun eg yerða þinn auðmjúkasti og dygg- asti þjónn, sagði hann og brosti gleitt, ,en það var svip- ur á honum þégar Tarzan hafði snúið við honum baki. Þá skein bæði grimmd og slægð úr Ijótuin svip hans. Kvillasamt vestan hafs. Á tæpum 3 mán. fengu 30 millj. Asíu-influensu. í Washing-ton hafa vei’ið birtar skýrsiur, sem sýna að um 30 millj. manna hafa fengið slæmt kvef eða slæma inflúenzu, háls- bólgu og lungnabólgai frá 15/7 til 5/10. Talið er að 8.5 millj. manna hafi verið rúmliggjandi einn dag eða léngur vikuna, sem éndaði 5. okt. Um 2.500.000 manna lágu i'rúm. inu hvern dag þeirrar viku. Frá 15/7 fengu 30 millj. kvef og fylgikvilla, en í byrjun kvef- faraldurs þá voru um 200.000 rúmliggjandi daglega þar til tala þeirra var komin upp í 2.5 millj. á byrjun mánaðarins. Einn af læknum heilbrigðis- málaráðuneytisins segir, að eng- inn vafi sé á því, að mikill hluti þessa fólks hafi verið með Asíu- inflúensu. Ghana vantar 300 millj. stpd. Ghana, nýja brezka samveldis- landið í Afríku, skortir lánsfé — hvorki meira né minna en 300 millj. stpd. Féð á að nota til virkjunar Volta árinnar og er þetta risa áform, næstum á borð við Ash- wan-áform Egypta. Fjármálaráðherra Ghana sagði nú í vikunni, að ef vestrænu þjóðirnar vildu ekki lána féð yrði „bara“ leitað annað“. Gjaldeyrisskortur á Indlandi. Gjaldeyrisskortur er svo mikill á Indlandi, að stjóínin. hefir skorið innflutning niður að verulegu Ieyti. Til að byrja með verður al- gert bann við innflutningi á sumum vörum næstu sex mán- uði — og er það einkum alls- konar neyzluvarningur, sém þetta bitnar á. Stjórnin vonast til að geta sparað með þessu móti erlendan gjaldeyri sem svarar 220 milljónum dollara á einu ári. 50 slasast í eleiu og sama hílslysi. í fyrradag varð óvenjulcgt bílslys við Hoo, suðaustur af London. Sex farartæki lenta þar í éih- um og sama árekstri — þrír almenningsbílar, tveir fólks- bílar og bifhjól. — Fimmtíu manns slösuðust, en aðeins tveir alvarlega. Málið er svo flókið, að lögi’eglan veit ekki enn, hvernig slysið vildi til. Kennarar. Fræðsluráð hefir samþykkt ráðningu eftirtaldra stunda- kennara. — Gagnfræðaskól- inn við Vonarstræti: Einar Magnússon, Erling Tómas- son, Hörður Lárussón, Magnús RunólfSson, Krist- inn Pétursson, Njörður ■ Njarðvík, Einar Óaísson og Ingunn Vatýsdóttir. -v |

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.