Vísir - 28.01.1958, Page 7

Þriðjudaginn 28. j.anúar 1958
VÍSIR
7!
finningunni, að hún mundi alltaf harma það, að hann skyldi
ekki fá tækifæri til að kyssa hana að skilr.aði.
Svo sneri hún þegjandi við og gekk inn í husið.
En Davíð greip Iiann í faðm sér og hélt honum þar stundar-
korn. Því næst sleppti hann honum snögg.lega og gekk aftur
á bak.
— Vertu sæll, drengur minn, sagði hann, sneri cér við og
gekk upp stigann eins og hermaður.
Bruce stóð kyrr og horfði á hann. Því næst steig hann upp
i vagninn og settist við hlið Pompey.
— Jæjá, Pomp, sagði hann. — Þá er víst bezt, ao við leggjum
af stað.
Skipið lá á leg.unni fram undan bryggjunni. Bruce sá há
jnöstriii. Og aftur varö hann var eftirvæntingar. Nú var bátur-
inn kominn að brygjunni.
— Flýttu þér, Pomp, skollinn sjálfur. Þeir bíða eftir okkur.
— Áfram, sagði Pompey.
— Sjáðu til, Pomp. Eg lief sagt þér áður, að það er erfitt
land, sem eg fer ti). Eg þarf á ölu mínu að halda.
— Eg veit það. En það er kvenmaöur þarna, sem er að horfa
á þig. Er það ekki, hera Peterson.
Bruce sneri sér við. Jo stóð þarna, skammt frá þyrpingunni.
Hún hélt á vasaklút.
— Láttu far^ngurinn i léttibátinn, sagði Bruce. — Segðu
þeim, að eg komi strax.
Svo gekk hann til hennar.
kvtíldvökuimi
Ef maður biður um meiri
sykur í Englandi, þá réttir hús-
freyjan manni ósköp lítinrt
mola úr karinu.
í írlandi réttir hún manni
kerið og biður mann að gjöra
svo vel.
En ef maður aftur á móti
kvartar um það í Skotlandi að
teið sé ekki nógu sætt segir
húsfreyjan:
Þér hafið ef til vill gleymt-
að hræra ., . . ?
*
2. KAFLI.
Þetta varð allt auöveldara en á horfðist í fyrstu. Faðir hans
hafði dáið nákvæmlega tveim dögum eítir að hann fór i heim-
sókn sína til Petersonshjónanna. Þegar búið var að lesa erfða-
skrá hans kom í ljós, að faðir hans hafði ánafnað honum
fimrn þúsundum dollara, auk hluta hans í jörðinni. Við þetta
hafði Davíð bætt fimm þúsund dollurum sem greiðslu fyrir hluta
Bruce í ekrunum. Þá var öllum hindrunum rutt úr vegi og
Bruce fannst brautin greið framundan.
Hann var þegar ferðbúinn. Hann var léttklæddur, því að hann
hafði heyrt, að mcnn þyrftu ekki fín föt í Kaliforníu.
— Skollinn sjálfur, sagði Davíð. — Það er að vísu mikið að
gera, en eg gæti vel sleppt úr einum degi og fylgt þér til Charl-
eston, drengur minn.
— Nei, sagði Bruce. — Nei, þakka þér fyrir, Davíð. Eg kæri
mig ekki um að þurfa að kveðja þig við skipsfjöl. Það er allt
annað hér. Það væri alveg eins og eg væri að skreppa til borg-
arinnar snögga ferð. -----•
— Það verða mörg ár, sagði Davíö og það var kökkur í
hálsinum á honum.
— Það verður ekki mjög langt, sagði Bruce. — Eg kem strax
og eg hef grætt fyrstu milljónina.
Þeir þögou stundarkorn og horfðu hvor á annan.
— Bíddu hérna stundarkorn, Davið, sagði Bruce. — Eg ætla
að kveðja pabba.
Davíð kinkaði kolli og sagði ekki neitt.
Bruce gekk burt frá húsinu. Hann gekk upp gamla stiginn,
sem lá upp á flötina, þar sem eikurnar stóðu. Þeir höfðu grafið
gamla manninn þar, í rjóðri, þar sem eikurnar stóðu, og lagt
hann við hliðina á móður þeirra, sem þeir höfðu aldrei þekkt.
Faðir þeirra hafði verið ekkjumaður í tuttugu og sjö ár, því að
honum hafði fundizt sem engin kona gæti komið i stað hennar.
Hann stóð við legstaðinn með hattinn í hendinni. Vindurinn
hjalaði við trén, en fuglarnir voru þögulir.
— Vertu sæll, pabbi, hugsaði hann -— og þú líka mamma.
Þarna var mjög friðsælt — og þau voru þarna saman — hlið
við hlið. — Það >eina, sem eg get gert fyrir ykkur, hugsaði hann
— er að lofa ykkur því að verða ykkur aldrei til skammar.
Hann gekk að gröf föður síns og kraup þar niður. Hann
reyndi að biðja, en orðin komu ekki. Hann kraup þar þvi lengi
í djúpri þögn. Þegar hann stóð á fætur, hafði hann öðlast frið
hið mnra með sér. Og það var eins kcnar bæn, þótt hann gerði
sér það ekki ljóst.
Hann gekk niður stiginn til hússins. Davíð kom út og stað-
næmdist við hlið honum.
— Jæja, drengur minn, sagði Davið.
— Þá er víst bezt að kveðja, Davíð, sagðí Bruce og rétti íram
höndina.
Það var fólk á bryggjunni, sem þau þekktu bæði. Það var
alltaf þannig, þegar skip komu. En Bruce Harkness gekk fram
hjá þeim án þess að kveðja, án þess að láta sem hann þekkti
þá, án þess aö láta sem h.ann sæi þá.
Hann stóð þegjandi fyrir framan hana. Vasaklúturinn rifn-
aði í tvennt milli handa hennar. Hún horfði á vasaklútinn og
léí hann svo detta. Hún sagði ekkert. Jafnvel varir hennar voru
hvítar.
Bruce greip hendur hennar milli handa sinna. Þær voru hel-
kaldar.
Fólkið á bryggjunni þagnaði. Það horfði á þau, sumt undrandi,
annað með ijlgirni.
— Jo, sagði Bruce.
— Bruce, hvíslaði hún. — Ó, Bruce.
Hún tyllti sér á tá og varir þeirra mættust. Varir hennar voru
votar af gráti. Hún þrýsti sér upp að honum og titraði öll.
Hann þrýsti henni fast að sér.
— Áfram, Bruce, sggði Pomp, — þeir bíða! Svona nú!
— Rétt strax, sagði Bruce. Svo kyssti hann hana aftur. Því
næst sleppti hann henni og gekk eitt skref aftur á bak.
— Vertu sæl, Jo, sagði hann.
Hún svaraöi honum ekki. Hún steig hálft skref áfram, svo
stanzaði hún, lyfti hendinni, eins og í draumi og strauk yfir
andlitið á honum, eins og hún ætlaöi að festa sér andiitsdrætti
hans í minni. Því næst sneri liún sér við og gekk burtu með
lútandi höfði.
Mannfjöldinn vék til hliðar og leyfði henni að .komast leiðar
sinnar, en hélt áfram að stara.
— Eg held þú ættir að fara að koma þér út i bátinn, herra
Bruce, sagði Pompey.
Bruce stóð á þilfari skipsins Flugfiskurinn og horfði á strand-
lengju Carolina um leið og skipið fór hjá. Öll segl voru uppi
og skipið þaut áfram. Eftir hálftíma var Charleston að baki og
hvít rák stóð afturundan skipinu.
Hamingjan góða, sagði hlýleg rödd að baki honum. Hann
heyrði á málhreimnmn, aö þetta var Suðurríkjamaður. Ham-
ingjan góða! Hvílíkt skip! Tæpa fjörutíu klukkutíma frá Balti-
more til Charleston — það eru um fimmtán hnútar á klukku-
tíma, er ekki svo?
Bruce sneri sér við. Maöurinn var hár vexti. Um fimm þuml-
ungum hærri en hann sjálfur, sem var fimm fet og níu þumlung-
ar. Hann var rauðhærður og freknóttur. Bruce sá, að hann var
góðlegur á svipinn, glettnislegur, ófriður en glaðlegur.
— Eg býst við því, sagði hann. — En satt að segja er eg ekki
vel að rnér i sjómannamáli. Eg veit, hvað míla er, en eg veit ekki,
hvað hnútur er.
Maöurinn glotti.
— Það er eins um mig, sagði hann. — Eg heyrði fyrsta
— Mamma hvers vegna viltu
ekki leika við mig?
— Eg hef engan tíma til þess..
— Hvers vegna hefur þú
ekki tíma?
— Eg er að vinna.
— Hvers vegna ertu að
vinna?
— Til að fá peninga.
— Hvers vegna þarftu pen-
inga?
Til að gefa þér að borða.
Smá þögn.
— Eg er ekkert svöng.
★
— Þér viðurkennið að hafa
gefið konu yðar kinnhest inni
í þessum helli.
— Já, herra dómari, það við-
urkenni eg. •";' .
— Hvað hafið þér fram að
færa yður til málsbóta?
— Já, herrá minn — það var
svo skrambi gott bex-gmál þan
inni.
★
í Suður-Evrópu voru eitt
sinn hræðilegir jai'ðskjálftar og
hjón nokkur sendu strákana
sina til frænda þeirra, þar sem.
þeir voru óhultir. Nokkrum
dögum seinna kom símskeyti:
— Sendi drengina til baka.
Sendið jarðskjálfta í staðinn.
★
Lítill einmana drengur:
— Eg vildi að eg væri orðinn
tveir litlir hundar. Þá gæti eg:
leikið mér saman......
PfPUR
E. R. Burroughs — TARZAIM
2.Í3ÍÍ
fiitérpipur
Clipper - pépur
*
Trumbuhljóðið hljómaði hóps. Állir hlústuðu ótta- spiirði Frank .Garvey frá Farið á brott úr landi
gegnum skóginn og vakti slegnir. Mónopol kvikmyndafélag- . dauðans, þýddj Tarzan. Far-
ugg í hug hins ferðlúna Hv,. hvað segja þeir? inu. . ' ifí. eða þolið Jiefnd „Vof-