Vísir - 21.06.1958, Blaðsíða 10

10
VTSIK
Laugardaginn 21. júní 1953
é'A THEr.lKÍ GAL!<J\.
^bóttir
FDDUR SINS
50
mig að hitta yður. Faðir hans liggur banaleguna. Þess vegna
þurfti hann að fara til Fall River.
— Hvenær fór hann?
— Fyrir tveimur dögum siðan.
— Hvað kom fyrir föður hans?
— Sennilega heilablóðfall. Læknar segja að hann Komi ekki
til með að lifa nema í nokkra daga.
— Eg vildi að ég hefði komið hingað þegar öðru vísi stóð á.
— Hvers vegna það? sagði hann.
Þau óku áfram, og voru brátt komin inn í umferðina á Man-
hattan.
— Vitið þér hvar eg á að búa? sagði hún.
— Já, ef þér viljið fara til þessa fólks, sem faðir yðar hafði
haft samband við. Annars er það ekki í borginni eins og stendur,
en ef þér viljið búa einar í 10 herbergja húsi á Park Avenue. Það
eru fjögur baðherbergi að velja úr.
— Hvernig vitið þér allt þetta.
— Eg fór þangað í gær til þess að sjá hvort allt væri tilbúið. Þar
fann ég gamla þjónustustúlku sem var í óða önn að búa húsið
undir komu yðar, meðal annars að hengja upp mynd af konungs-
fjölskyldunni. Hún var yfir sig hrifin að fá að hugsa um dóttur
frægs brezks lögfræðings. Haldið þér að yður muni falla þar?
— Hvar skyldi eg búa annars staðar?
— Eg hef herbergi nálægt Central Fark, þar sem ég get komið
yður fyrir, ef þér viljið.
— Er það rólegt?
— Eg get ábyrgzt, að það er enginn átroðningur þar. Áð minnsta
kosti ekki frá minni hálfm
—Eg átti nú ekki við það.
— Var það ekki? sagði hann. Jæja, kannske. En herbergið er
ágætt fyrir því. Þér verðið að minnsta kosti í það miklu nábýli
við annað fólk, að þér verðið í kallfæri hvenær sem er.
— Hvað á ég þá að gera við húsið á Park Avenue?
— Eg skal bara hringja og segja að þér hafið ekki komið, eða
að þér hafið farið beina leið til Fail River. Eg finn einhverja
afsökun.
— Takk fyrir.
Hún hallaði sér aftur á bak í sætinu. Þau óku um Þriðjugötu.
Henni fundust göturnar dimmar og strætin óþrifaleg, og á hverju
húsi voru brunastigar úr járni, sem minntu hana á búr. Rennu-
steinarnir voru þaktir pappírssneplum. Enn óku þau áfram, um
Park Avenue, Fimmtu götu og nálguðust Central Park.
Herbergið, sem hann haíði tekið á leigu fyrir hana, var á tólftu
hæð.
— Það er einkennilegt með þessa Breta, sagði hann. Þeir vilja
alltaf hafa útsýni yfir akra og engi, fénað og þvnikt. Mér líour
aftur á móti illa, ef ég get ekki hlustað á þrennt í einu í útvarp-
inu. Þér verðið að því komnar að ærast hér í borginni til að byrja
með, en von bráðar farið þér að kunna vel við yður. Það er svo
með flesta.
— Eg geri ráð fyrir að mér komi til að falla vel hér, sagði Maura.
Mark lagði ferðatöskurnar frá sér.
— Hvenær fáum við að heyra frá Johnnie?
Hann yppti öxlum.
— Það er víst undir honum sjálfum komið. Eg geri ekki ráð
fyrir að hann vilji tala við yður í síma. Þér þekkið hann.
— Hvað, þegar faðir hans deyr?
— Þá kemur hann hingað.
— Eg geri ráð fyrir því. Við biðum bara þangað til.
Annar kapítuli.
Leigubifreiðin sveigði af akbrautinni og upp að anddyri Plaza
gistihússins. Morgunsólin var heit og það var eins og lognmollan
hvíldi þungt yfir borginni og drægi mátt úr öilu. Jafnvel hinar
skærtmáluðu leigubifreiðir sem biðu farþega virtust letilegar.
Mark rétti fram höndina og opnaði hurðina.
— Já, þá erum við komin í hjarta verzlunarhverfisins. Hér í
grenndinni eru allar stærstu verzlanirnar, og hér er það sem
menn fyllast í senn aðdáun og undrun.
Maura steig út gangstéttina og leit í áttina til hinna blindandi
sólargeisla. Gosbrunnurinn geislaði í birtunni.
— Já, sagði hún, þið Ameríkanar kunnið að gera hlutina að-
laðandi.
— Hver hefur haldið því fram við yður að ríkidæmi sé ekki
aðlaðandi? sagði Mark og skellti hurðinni. En eigum við ekki að
fá okkur eitthvað að borða? Ef líkt er á með okkur komið, þá
hlýtur þú að vera banhungruð.
Það var gott að koma inn í svalann í matsalnum, og yfir-
þjónninn leiddi þau til sætis. Maura renndi augunum sem snöggv-
ast yfir matseðilinn, en lagði hann síðan frá sér aftur.
— Gengur nokkuð að? spurði Mark.
— Já, ég held að New York sé stórkostleg, en mér líður eins
og manni sem kemur faklæddur til veizlu. Við Englendingar faum
ekki dollara til að greiða fyrir slíkar máltíðir.
— Hafið ekki áhyggjur. Eg er nýlega búinn að pranga grein
inn á Saturday Evening Post, og ég ætla mér að nota peningana
áður en þeir verða teknir upp í skuldir. Hann tók fram gleraugun.
Johnnie vill fá að vita hvað ég hef boðið yður.
— Johnnie, já, sagði hún.
Hann sneri sér að þjóninum og byrjaði að panta fyrir þau
bæði.
— Heldur þú að Johnnie hringi í kvöld?
— Ef til vill. En við skulum ekki sitja og bíða eftir honum.
Það dugar ekki að eyða fyrsta kvöldinu í New York við það að
bíða eftir símahringingu-. Annars held ég að hann hringi ekkert —
hann kemur bara sjálfur þegar þar að kemur.
— Hefur hann verið mikið hér í New York, síðan að hann
kom frá Englandi? spurði Maura.
— Já, hann var hér alveg þangað til hann fékk fregnirnar
um veikindi föður síns.
— Bjó hann í íbúðinni sinni?
— Já, það gerði hann.
— Mark, segðu mér — hvað ætlast Johnnie fyrir? Hvað með
hann — og Irene? Kærir hann sig nokkuð um að ég komi?
— Nei, heyrðu nú. Svona tal þoli ég ekki á fastandi maga.
Mark gerði humarnum góð skil. Síðan beið hann þangað til hún
hafði lokið við hann.
— Hefur þá nokkuð á móti því að ég reyki? sagði hann. Það
skýrir hugsunina.
— Hefur Johnnie skrifað þér? sagði hann þegar hann hafði
kveikt í vindlingnum.
Maura hristi höfuðið.
— Eg sendi honum ekki skeyti, fyrr en ég var viss um að fá far
með flugvélinni og kunningjar pabba höfðu loíað að sjá mér
í fyrir samastað. Þá sendi ég honum skeyti til Fall River að ég
| væri að koma. Hann svaraði og sagðist mundi hitta mig hér í
New York.
— Já, nú vitum við bæði hvernig málið stendur.
— Hvað áttu við?
— Eg reyni að haga þvi svo til að þú hafir ekki hugmynd um
hvað Johnnie hefur haft í huga, síðan hann sagði skilið við þig
í London.
— Þarftu að segja bað svona?
— Mundi það láta betur í eyrum ef ég segði að hann hefði
veigrað sér við að giftast þér? Það kæmi út á eitt.
— Já, það er satt.
— En samt iltu ekki trúa því, að ha.nn hafi alveg vísað þjr á
Á KVÖLDVÖKUNNI
1
E. R. Burroughs
■TARZAIM
2645
K.
Pomeroy skeytti ekki um yppti aðeins öxlum og hélt með öllu úr sögunni. Glæpa- inn. „Við skulum drekka
viðvörun Tarzan og hélt af stað inn í skóginn. Hvað mennirnir tveir sáu út und- skál milljóna okkar litli Joi.“
áfram inn í salinn. Tarzan honum vijðvék var málið an sér að Pomeroy var kom- sagði Monk.
Til þess að auka sölu á plöt-
um, sem Marlene Dietrich söng
inn á fyrir ekki all-löngu síðan,
lét hún ilmbera plötuumslögin.
með uppáhaldsilmvatni sínu.
★
Það er í frásögur fært, að
Martine Carol, leikkonan
franska, hafi fengið 440.000
þýzk mörk (vesturmörk) fyrir
leik sinn í myndinni „Lola
Montez“. Var myndin gerð í lit-
um og Cinemascope og var tek~
in í Munchen. Heildarkostnað-
ur myndarinnar var um 6 millj,
marka.
★
Svo er það sagan sem gerðist
í tannkremsverksmiðjunni. —
Efnafræðingurinn kemur hlaup
andi til forstjórans. „Það er ó-
möguiegt að fara eftir þessum
leiðbeiningum. Við erum búnir
að blanda saman trillium,
chlorphyll, irium, fosfati
ohX29, og nú er ekkert pláss
fyrii tannkremið.“
★
Maria Meneghini Callas hef-
ir nú ákveðið að syngja ekki
oftar fyrir La Scala í Mílanó.
Ástæða: Henni líkar ekki við
framkvæmdastjórann, Giring-
helli. — Þeim fækkar óðum
stöðunum, þar sem heyrist til
Callas.
'k
Eftirfarandi auglýsing birt-
ist á auglýsingaspjaldi kvik-
myndahúss nokkurs eftir að
tekin hafði verin upp breið-
tjaldsaðferð: „Sjáið Jane Russ-
ell á breiðtjaldi voru. Brjóst-
vídd 395 þumlungar, mittismál
241 þuml. og mjaðmamál 372
þuml.“
★
Hér eru nokkrar setningar
tíndar til á ýmsum stöðum:
„Hún leit út eins og hún hefði
klætt sig fyrir framan flug-
vélarskrúfu.“ — „Síðbuxurnar
hennar voru svo þröngar, að
það var engu líkara þær hefðu
verið málaðar.“ — „Sáfræði er
eina grein viðskiptalífsins, þar
sem viðskiptavinurinn hefir
alltaf á röngu að standa.“ —
„Munurinn á glímu og dansi er
sá, að í glímu eru sum tök
bönnuð.“ — „Strætisvagnar
eru eins og ryksugur, þeir soga
inn í sig fólkið á götunum.“ —
„Sumt fólk heldur, að eina
tækið, sem grípa þarf til við
umræður, sé munnurinn.“ —
„Hver sá, sem hefir tima til að
leíta að fjögurra blaða smára,
þarf á honum að halda.“ —
„Símatólið er eins og barn,
eyðilagt af eftirlæti. Það bíður
stöðugt eftir því, að það sé
tekið upp.“
★
Við mo^gunverðarborðið fór
litli snáðinn að tala um draum,
sem hann hafði dreymt þá um
nóttina.
— Pétur, spurði mamma
hans. — Veiztu nokkuð hvað
draumar eru?
— Já, alveg viss, mamma,
sagði sá litli. — Þeir eru bíó í
svefni.