Vísir - 28.06.1958, Blaðsíða 9

Laugardaginn 28. júní 1958
VÍSIB
igTbV!W* rrr rr» nr-
Um daginn og veginn
Framhald af 3. síðu.
þeytast, heldur hundai', eða
öllu heldur tíkur. ÞaS er víst
þegar búið að útnefna eina
rússneska aðra en þá, er lét
finningarnar. Eg er eindregið á ' brennheitum geislum yfir dala-
móti því, að menn fari að fikta j laeðuna, sem bráðlega gufaði
við blessað tungiið. Eg vil hafa upp. Klukknahringingar kváðu
það alveg eins og það er, um-
sýna fram á, að heimilin eru í
vandræðum með þetta allt.
Foreldrar missa tökin á börn-
unum, af því að áhrifin utan
vébanda þeirra umráðasvæðis
eru of mögnuð, til þess að áhrifa
gæti af kærleiksumvöndunum
og hollráðum. Því skyldi ekki staðar numið um þetta efni
dæma hart, þótt unglingar frá |
gcðu heimili verði að leiksoppi
„Sá yðar, sem syndlaus er, kasti
fyrstur steininum.“ | lífið í Sputnik öðrum. Hvers'vafið rómantík fjarlægðarinn-
Eg er hrædd um, að þeir, sem ei&a skepnurnar að gjalda? Og ar. Eg óska þess af heilum hug:
við frá kirkjunum eins og kall
til dottandi mannanna barna:
„Vakna þú, sem sefur“. Og
sekir reynast, verði nokkuð hva® á þetta brölt að þýða? að mennirnir komist ekki þang- bærinn vaknaði. En það voru
margir. Við erum öll undir,Mér finnst, að mannkynið eigi
syndina seld, þar til við kom- 1 fullt í fangi með að ráða ríkj-
um með hana til hans, sem sagði Um á þessari jarðarkringlu,
og segir enn: Syndir yðar eru þótt ekki sé farið að seilast til
yður fyrirgefnar. En nú skal
annarra hnatta, sem okkur er
áreiðanlega ekki ætlað að hafa'jr fjöllin blá.
að. Eg' óttast, að þá missi mán- j fleiri á fei'li en mennirnir. f
inn ljóma sinn, því sennilega (mýrinni meðfram veginum,
yrði lýsing sú, er gefin yrði af ^ sem leið mín lá um áleiðis til
honum fremur kuldaleg og ætti kirkjunnar, voru andahjón í
ekkert skylt við ástardrauma ^húsnæðisleit. Frúin átti auð-
og töfra. Því að fjarlægðin ger- sjáanlega að ráða mestu um
| staðarval, því bóndi hennar
Eg byrjaði þetta erindi með hrefði hvorki væng né fót en
nein afskipti af á meðan við
heimshyggjunnar og ógæfunn-j Nú er tími drauma um geim-(búum hér. Við komumst svo þvj ag mirmast á vorkomuna 1 stóð í tígulegum stellingum á
ar um stundarsakir. Við skul- ferðir og gandreiðar. Þó eru það skammt í fálni okkar, þrátt'^gg öllum þess dásemdum og þúfnakolli í öllu sínu fegursta
um muna, hvað .Kristur sagði: ekki hestar, sem um geiminn fyrir allar framfarirnar og upp-
Syannar áöcjur — ej-tir \Jentí. 1
Hann fann upp útvarpsiampann.
X3-
MYNDASAGA
UM LEE DE
FDRREST.
De Forest var einlægur að-
dáandi góðar tónlistar og árið
1910 útvarpaði hann í fyrsta
skipti lifandi tónlist. Fram að
því hafði tónlist ekki verið út-
varpað. Það var enginn annar
en hinn mikla meistari Enrico
Carúso, sem fyrstur varð til
að láta flytja rödd sína á raf-
bylgjum til áheyrenda við út-
vairptsæki. Hljóðnemanum var
komið fyrir í Metropolitan óp-
kafla úr óperunni Vilhjálmur
Tell. Einasti hlustandinn að
henni var þá loftskcytamaður
á amerísku hcrskipi sem lá í
Brooklyn ekki langt frá sendi-
stöðinni .... Enda þótt afrek
De Forests á sviði útvarps væri
viðurkennt, var almenningur
vantrúaður á framtíð þessa
undratækis og var De Forest
meira að segja dreginn fyrir
rétt og sakaður um að hafa
erunni. Þremur ári’.m áður hafði ^ blekkingar í frammi. Hann
De Forest útvarpað af plötum slapp með stranga áminningu
frá hinum lærða dómara, en
til þess að bæía gráu ofan á
svart, sýndi De Forest þai*. hort-
ugheit, að segja frammi fyrir
dómarnum, að radíólampinn
sinn myndi, áður en langt liði,
senda röddina á vegum loftsins
til Evrópu. Það varð og — að-
eins 10 árum síðar.......Það
er ekki lengra síðan en 1920, að
útvarp heyrðist yfir hafið. Dag-
skráin hefði ekki þótt merki-
leg, það var aðeins látlaus rödd
verkfræðings hjá American
að segja frá viðtali mínu við litaskarti, á meðan maddaman
gamalmennið, sém var hætt að athugaði, hvar bezt væri að
geta starfað, en lét það ekkert bera niður. Það leyndi sér ekki,
a á sig fá. Já, árla morguns varlhvað í vændum var. Vorið var
hann kominn út til þess að að koma með líf og ljúfa
. hlusta á raddir náttúrunnar, drauma. Já, vorið er komið.
j morgunsönginn, söng fuglanna. 'Víða má sjá fólk með skóflur
; Þeir verða alltaf kærkomnir og garðhrífur. Það er plægt og
gestir. Aldnir og ungir gleðjast, sáð. Óásjóleg moldarflög breyt-
þegar „vorboðinn Ijúfi kemur, ast í fallega reiti, bein beð og
með fjaðrablik um háa vega- götur. Vaxtartiminn er fram-
leysu til þess að kveða kvæðin undan. Vonandi gfur Guð okk-
sín“. Þar er hvergi falskur ur gott og hlýtt sumar og góðá
tónn, sem lætur annarlega í uppskeru til lands og sjávar. Að
eyrum. Jafnvel garg kríunnar endingu fer eg hér með ljóð,
má ekki missast úr þessari dá- sem á vel við að flytja á þess-
samlegu sónötu vorsins. Fyrsta um tíma, en eg vil taka það
vísi vorsins fann eg á páska- fram, að eg vona, að síðasta
dagsmorguninn. Eg fór snemma erindið verði ekki sannúr spá-
á fætur til þess að geta verið dómur. Það er aðeins minnst á
við guðsþjónustu klukkan 8. það, sem hefur stundum komið
Það var ylur í lofti. Úr húsa- fyrir og teur orðið enn, og þá
görðunum kvað við þrastaklið- 'er a ðtaka þvi. Við höfum hjar-
ur. Þokuteppi lá þétt yfir bæn- (að af uppskerubrest, en óneit-
um, þó ekki þykkara en það, anlega er það mikið gleðiefni.
að þök og reykháfar hæstu húsa þegar uppskeran er góð, og þá
stóðu upp úr. Það var eins og megum við heldur ekki gleyma
bærinn væri að rumska, búinn að þakka gjafaranum allra
að opna annað augað. Himinn- jgóðra hluta. En ljóðið, sem eg
inn var heðiur, og sólin hellti fer með,e r á þessa leið:
Telephone og Tcleragph Com-
pany í Virginíu, er heyrSist í
viðtækinu í París. En það var
nóg til þcss, að á skömmum
tíma spruttu útvarpsstöðvarn-
ar upp cins og gorkúlur. Um
leið var sem hnötturinn allur
væri hjúpaður neti tónlistar og
talaðs orðs, sem barst hlv.stend-
u;a um leið og hað gekk af
munni fram, og fréítir bárust
úr öllum heimi í sömu andrá
og þær skeðu.
Heimuiinn á De Forest að
þakka mörg þau undratæki,sem
gerir lífið þægilcgra, öruggara
og skemmtilegra. Eadíóið, há- j
talarakerfið, rafmagnsplötu- j
spilarar og margt fleira á itl-
veru sína hinum mikla upp- j
finningamanni að þakka. Upp-
finning lians gerði mögulegt að
búa til tal- og tónmvndir, og
sjóhvarpið hefði verið ófram-
kvæmanlegt án radíólampa
Lee's Be Forest. Manni virðist,
aö varla sé hægt tð ko.mast j
lengra í fréttaþjónusti*. en að
sýna áhorfandanum, cr situr í j
stofu sinni atburð, sem er að
gerast í óra fjarlægð ....
Þrátt fyrir hinar stórkostlegu
uppfiningar sínar, er Lcc De
Forest ekki auðugur maður.
Ilann lifir kyrrlátu lífi með
konu sinni á heimili þeirra
skammt frá Hollywood í Kali-
forníu, kvikmyndabænum, sem
auðgaðist svo mjög á uppfinn-
ingu.m hans. I húsi sínu hefur
hann vinnustofu þar sem hann,
þrátt fyrir há.an aldur, heldur
áfra mað gera tilraunir. Það
er ekki að vita nema honum
eigi enn cftir að auðnast að
bæta við nýjum uppfinningum,
sem heimurinn á eftir að njóta
góðs af.
Utóœ^ióhadaj^tan.
Nú hækkar sól á bláum himiuboga
og blærinn strýkur lauf í fjallahlíð.
Morgunstundin gefur gull í bæinn.
Gróðurmoldin hlær um sumardaginn.
En hvað nú er sæl og fögur sumartið.
Út að vinna, enn má sá og planta,
upp skal plægja, herfa gróðurmold.
Vorið streymir inn í hennar æðum,
öll er jörðin full af lífsins gæðum,
örmum vefur örsmá fræin íslenzk fold.
Kartöflurnar komnar eru í garðinn,
kallað hefur vorið þær á ný,
þær eru aðeins frjálsar fáa daga,
fögur þeirra stutta ævisaga,
bráðum læðast laufgir kollar Ijósið í.
Kartaflan hún stórar gjafir gefur,
getur nokukr fórnað meiru en hún?
Síðast er hún bæði hrjáð og hrakin,
hímir eftir feyskin, ber og nakin,
þegar sólin sígur bak við sævarbrún.
Hún er móðir, fórnar sínu fjöri.
Fyrir augað ber ei glæsileik,
engin drottning, gyðja hárrar hallar,
hún þó rækir skyldur sínar allar,
þótt hún vit’, ’ún verði síðast vofa bleik.
i
Enga sök á hún, þótt harðni í búi,
hennar var hið sama, fórn og stríð,
börnin hennar nærði nægtabrunnar,
nærri þótt ei fylli kassa og tunnur
uppskera eftir svala, raka sumartíð.
H u g r ú n.